Jenlisa เกลียดก็จริง แต่ยัยหน้าหยิ่งนี่น่ะของฉัน (END)

ลำดับตอนที่ #18 : คิดไม่ออก

"อยากเล่นเกมอะแชง"

"ตกลงจะช่วยติวหนังสือมั้ยเนี่ย5555"  โรเซ่มองคนข้างตัวอย่างยิ้มๆ เธอก็เพิ่งมารู้นี่แหละว่าคนที่เรียนเก่งเป็นที่หนึ่งอย่างพี่จีซูเนี่ยชอบเล่นเกมมากกว่าใครๆซะอีก

ครืดด ครืดด

"หืม?"

เมื่อพลิกหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมาก็พบว่าเป็นข้อความจากเพื่อนสนิทไลน์มานั่นเอง

ลิซ่า: รำคาญเว่อ... ได้ข่าวว่าเมื่อวานก็เพิ่งไปด้วยกันมาไม่ใช่เหรอจ๊ะ

ลิซ่า: พี่พร้อมบอกว่าโอเค พี่เจนนี่รายงานตัวเรียบร้อย ฉันไม่ต้องไปเป็นละ

ลิซ่า: เข้ามอทำไรวะ?

"คิกๆๆๆ"  แชยองขำกับตัวเองเมื่อเห็นข้อความแซวจากเพื่อนสนิท เธอนึกหน้าเพื่อนออกทันทีว่าตอนพิมพ์คงจะเบะปากอย่างเหม็นๆเป็นแน่ ระหว่างที่กำลังพิมพ์ตอบคนที่อยู่ข้างๆที่เห็นเธอหัวเราะก็เขยิบมาใกล้ขึ้นก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้

"ใครอะ?"  จีซูมองหน้าแฟนเด็กของตัวเองสลับกับมือถือในมือแล้วก็เอาหัวไปซบไหล่แชยองเบาๆ

"ลิซ่า... มันแซวอีกแล้วอะ5555"  เธอฟ้องคนอายุมากกว่าแล้วก็วางมือถือลงเนื่องจากตอบเพื่อนไปเรียบร้อยแล้ว แต่แล้วกองหนังสือตรงหน้าก็เตือนให้เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้กำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่

"อาทิตย์หน้าสอบแคลแล้ว พี่ต้องช่วยเค้านะ"  ไม่พูดเปล่าเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าหยิบหนึ่งในชีทที่กองอยู่บนโต๊ะข้างหน้าตัวมาหนึ่งเล่ม แล้วก็วางไว้บนตักของคนข้างๆหวังจะให้อีกคนช่วยติวให้ แถมยังมองรุ่นพี่ตาปริบๆผ่านแว่นใสที่ตัวเองใส่อยู่

"ช่วยแล้วพี่ได้อะไร?"  ดาวคณะแพทย์คนสวยมองแฟนสาวของตัวเองที่กำลังทำหน้าอ้อนวอนอยู่อย่างน่ารัก เธอยิ้มเล็กๆให้กับความน่าเอ็นดูของคนตรงหน้า แต่ก็ยังไม่ตกลงช่วยติวให้เพราะอยากได้ยินข้อแลกเปลี่ยนก่อน

"พี่อยากได้อะไรอะ?"  โรเซ่ถามคนอายุมากกว่าด้วยหน้าตาใสซื่อ เธอมองอีกคนรอคำตอบด้วยดวงตาแป๋วเหมือนลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของ

"อืมมมม... ไม่รู้เหมือนกันน้า แกเสนอมาสิ"  คิมจีซูหยิบแว่นทรงกลมของเธอขึ้นมาใส่แล้วก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แกล้งเด็กคนนี้นี่สนุกจริงๆ

"งั้นนนน เอาอะไรดีอะ... เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟังเพลงนึง?"  โรเซ่ยื่นข้อเสนอที่ตัวเองถนัดที่สุดไปนั่นก็คือการเล่นกีต้าร์แล้วร้องเพลง ซึ่งเธอก็รู้ซะด้วยว่าอีกคนชอบฟัง

"ไม่คุ้มอะ ติวนี่ตั้งหลายชั่วโมง"  รุ่นพี่หน้าหวานพูดขึ้นแล้วก็ยิ้มอย่างสนุกสนาน ทำเอาเด็กอายุน้อยกว่าแทบจะละลายตาม แต่เธอก็ยังคิดไม่ออกว่าอะไรจะทำให้อีกคนพอใจและยอมตกลงช่วยได้

"แล้วพี่อยากได้อะไรอ่าา"  โรเซ่บึนปากเล็กน้อย ก็เธอคิดไม่ออกจริงๆนี่... พี่จีซูไม่เหมือนเพื่อนสนิทของเธอสักหน่อยที่แค่เอาขนมมาล่อก็เป็นค่าจ้างให้ไปทำอะไรก็ได้เนี่ย!

"ไม่รู้สิ ก็อะไรที่ทำได้เป็นชั่วโมงล่ะ?"  

หลังจากจ้องหน้ากันสักพัก จู่ๆความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวเด็กสาวที่อายุน้อยกว่า ทำเอาหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นแทบเท่าตัว

"ม...ไม่รู้สิ"  โรเซ่หน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แดงจนจีซูเองก็สังเกตได้ ทันใดนั้นความคิดเดียวกันก็แล่นเข้ามาในสมองของคนอายุมากกว่าทำเอาใบหน้าของเธอร้อนขึ้นมาอย่างไม่แพ้กัน

"เดี๋ยวค่อยบอกละกัน ถ..ถือว่าแกติดพี่ไว้ก่อน"  จีซูพูดขึ้นอย่างติดขัดเล็กน้อยด้วยหัวใจของเธอที่แอบเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ยังถือว่าเธอคงสติไว้ได้ดี ต่างจากร่างบางที่อายุน้อยกว่าซึ่งมีท่าทีเหมือนหัวใจวายไปเรียบร้อยแล้ว

"มาติวกันเถอะ"  ปากกาบนโต๊ะถูกหยิบขึ้นมาด้วยมือเรียวเล็กของดาวคณะแพทย์ เธอเหลือบมองคนรักเล็กน้อยโดยที่ความเขินยังคงอยู่ในบรรยากาศระหว่างทั้งคู่ ทันทีที่ได้ยินโรเซ่ก็ชันตัวขึ้นมานั่ง โดยที่รุ่นพี่ได้ทำการเปิดชีทแล้วก็เริ่มอธิบายโจทย์ข้อยากให้เธอฟังช้าๆ

เสียงหวานชวนให้เพ้อฝันของดาวคณะแพทย์ดังก้องอยู่ในห้องสักพัก แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเธอสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่เข้าที่เข้าทาง

พัคแชยองที่นั่งห่างจากเธอและชีทเรียนนี่เกินไปยังไงล่ะ!

ฟึ่บ

จากที่จีซูเห็นด้วยหางตามาสักพักว่าคนข้างๆนั่งห่างจากเธอไปตั้งเกือบหนึ่งฟุต เธอจึงต้องหยุดพูดแล้วก็ยื่นแขนไปโอบคนข้างๆให้เข้ามาใกล้ๆกว่านี้ แชยองที่ถูกอ้อมแข้นนิ่มดึงให้เข้ามาอยู่ใกล้ตัวถึงกับยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ที่เธอไม่กล้าเข้าใกล้ก็เพราะยังเขินไม่หายน่ะสิ-///-

ตอนนี้นอกจากจะเห็นชีทชัดแล้วคนข้างๆยังเอามือโอบไหล่เธอไว้ใกล้ตัวอีกต่างหาก คำอธิบายด้วยเสียงหวานดำเนินต่อไปอีกเนิ่นนาน มือที่โอบร่างบางเอาไว้ก็ยังคงไม่ไปไหน คราวนี้ทั้งสองอยู่ใกล้กันจนโรเซ่ได้กลิ่นหอมจากคนตัวเล็กกว่า เธอพยักหน้าเป็นช่วงๆเพื่อบอกให้อีกคนรับรู้ว่าเธอเข้าใจที่อธิบาย แล้วทั้งบ่ายนั้นก็มีแต่รอยยิ้มแปะอยู่บนหน้าหวานๆของคนอายุน้อยกว่า ทำเอาจีซูเองก็อดยิ้มไม่ได้เช่นกัน

'ปวดใจจริงๆ'

ไอ้เสียงนาฬิกาเดินดังแต๊กๆๆนี่มันช่างน่ารำคาญเสียจริง หรือว่าเพราะปกติฉันไม่ได้มานอนอยู่บนเตียงว่างๆแบบนี้กันนะ

ไอแชงก็ยังไม่กลับมา ไม่มีใครให้คุยด้วยเลย

อยากจะระบาย... ระบายเรื่องที่พี่เจนนี่มาหาที่ห้องเมื่อกี๊ ระบายอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองตอนนี้หรือไม่ก็โยนมันทิ้งไปให้หมดเลยก็ได้

นี่หลังจากที่นางกลับไปฉันก็มานอนอยู่บนเตียงโง่ๆได้เป็นชั่วโมงแล้วสินะ บ้าที่สุด

'ทำยังไงได้ล่ะ ถ้าจะปิดความลับก็ต้องไม่ไปยุ่งกับตัวการนี่แหละดีที่สุด แล้วก็ไม่เป็นการผิดสัญญาด้วย' แต่ถึงอย่างนั้น...

ดวงตาเฉี่ยวคม ริมฝีปากเล็กและจมูกโด่งรั้นที่อยู่บนใบหน้าหยิ่งๆที่ชอบชวนทะเลาะก็ยังตามหลอกตามหลอนทำให้ฉันไม่สามารถคิดเรื่องอื่นได้

ทำไมฉันคิดถึงนางอย่างนี้กันนะ

จากที่ตอนแรกไม่ยอมรับ... เรียกว่าเกลียดเลยดีกว่า

จากที่เกลียดอยู่ดีๆ แค่ได้รู้จักนางมากขึ้นอีกหน่อยก็เปลี่ยนได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ

'ที่ผ่านมาจะเรียกว่าเราสนิทกันได้มั้ยนะ?'  ความคิดต่างๆนานาเริ่มเข้ามาในหัวอย่างไม่มีการคัดกรอง

ทำไมเราถึงต้องมาสนใจเรื่องของคนคนนึงมากมายขนาดนี้

ทำไม... หัวใจต้องเต้นตลอดเวลาที่เจอหน้าพี่เจนนี่

...

ทำไมกันนะ?

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย

'หรือว่า...'

หมอนข้างที่อยู่ภายใต้มือของฉันถูกบีบแน่นพร้อมกับหัวใจที่ไม่อยากจะเชื่อตัวเอง

"..."

หรือว่าฉันจะ...