To Feel Lonely [Ravi x Kanda]

ข้อมูลเบื้องต้น

เพลงนี้เหมาะกับเรื่องนี้มากเลยขอรับ

เนื้อเรื่อง

[To Feel Lonely……O.O+++…..ความเหงา…สำหรับเราสองคน….[Ravi X Kanda]

By…….NaMo_FeeZ [Y]…….

                ที่สนามของโรงเรียนมีซากุระอยู่เพียงต้นเดียว…..!!

                แค่ตรงนั้นที่มีสีสันต่างออกไป…..!!

                เหมือนกับเรา……..!!

                สายตาเด็กหนุ่มที่มีเครื่องแบบแตกต่างจากเพื่อนร่วมห้องเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าตา

"ยูคุง ยังไม่ได้ทานข้าวสินะ"

เด็กหนุ่มคนนึงเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง

หนุ่มน้อยที่กำลังปล่อยใจล่องลอยหันกลับมาตามเสียงเรียก

"ถ้าไม่รังเกียจไปทานด้วยกันมั้ยจ๊ะ"

เด็กหนุ่มหน้าหวานอีกคนเอ่ยชวนเช่นกัน

ร่างเล็กยืนนิ่ง ก่อนจะเผยปากน้อยๆ

"ขอโทษนะ ชั้นเกรงใจน่ะ"

ตอบเฉยชา เดินออกจากห้องมาอย่างไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

-------มาเรียนที่นี่ได้ 1 อาทิตย์แล้ว-----------

-------ทุกวันเวลาพักเที่ยง  เราจะมาขลุกอยู่ใต้ต้นซากุระ….อยู่คนเดียว---------

-------ห้องเรียนน่าอึดอัด  อยู่คนเดียวสนุกกว่า  ไม่ต้องชอบใคร  ไม่อยากมีคนสำคัญ….จากนี้และตลอดไป…--------

"นี่……!!"

"เฮือก…!?!-0-!!!!!!!!!!"

ร่างเล็กผงะขณะนั่งอยู่ใต้ซากุระ อยู่ๆ ก็มีใครบางคนห้อยหัวลงมาจากกิ่งซากุระตรงหน้า

"หวัดดี…!!^-^"

---อะไรกันเนี้ย---

จับอกพลางพ่นลมหายใจ

"นายมากินข้าวที่นี่ทุกวันเลยนะ…ชั้นมองจากข้างบนเสมอเลย"

ร่างสูงยิ้มระรื่นพลางกระโดดลงมาจากกิ่งซากุระ

"ข้างบนเหรอ???"

คันดะทวนคำ

-----ทำไมไม่รู้ตัวเลยล่ะ-----

"..อืม..ข้างบน^-^"

ยังคงส่งยิ้มเป็นมิตรมาเป็นระยะๆ

"นี่.. !! ชั้นอยากอยู่คนเดียว…"

พูดหน้าตาเฉย ไม่อยากยุ่งกับใครเลยจริงๆ

"แหม!!..คือชั้นก็อยู่ที่นี่มาตลอด 1 อาทิตย์แล้วเหมือนกัน…^-^…"

รอยยิ้มยังคงแต่งแต้มให้ร่างสูงตรงหน้าดูสดใส

------นายนี่…พิลึกคน-----

------มิหนำซ้ำ…หมอนี่..???…เรารู้สึกเหมือนไม่ได้เพิ่งเจอกัน…ทำไมรู้สึกแบบนี้นะ-----

"ทำไมใส่ชุดไปรเวทล่ะ?"

เอ่ยถามตามที่อยากรู้

ร่างสูงยิ้มๆ พลางแอนตัวพิงซากุระด้านหลัง

"นี่น่ะเหรอ…?…ก็ชั้นไม่ใช่เด็กของที่นี่นิ่"

"ถ้าอาจารย์เห็นเข้าคงถูกไล่ไปแน่ๆ…"

ร่างเล็กขมวดคิ้ว

ร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้ร่างเล็กอีกนิด

"แล้วนาย…ชื่อ…."

ชี้มาที่คนตัวเล็กกว่า

"ทำไมชั้นต้องบอกนายด้วย…."

หันมามองขวางๆ

"ก็แหม…."

ร่างสูงเอ่ยเก้อๆ

"เชอะ!!...คันดะ…ยู คันดะ"

"อ้าาา…จริงสิ…ยูคุงก็แต่งเครื่องแบบไม่เหมือนคนอื่นเลยนิ่"

-----ใช่…! แค่ตรงนั้น…ที่สีสันต่างออกไป..-----

"อะ…รึว่าเพิ่งย้ายมา???"

"ใช่…ชุดนี้ได้รับอนุญาตเป็นพิเศษแล้ว"

พูดพลางลูบแขนเสื้อเชิทสีดำยาว  ในตายังคงเหม่อลอย

"พ่อย้ายที่ทำงานบ่อย…จะเรียนที่นี่จนถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้…."

น้ำเสียงยังคงเรียบเฉย 

"เหรอ…"

ร่างสูงขรึมลง

-------เพราะเหตุนี้งัย…เราจึงไม่อยากข้องเกี่ยวกับใคร?…------

สูดหายใจเข้าลึกๆ เก็บข้าวกล่อง ยันตัวลุกขึ้น  จากนั้นจึงเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างไม่มีคำพูดใดหลุดรอดออกมาอีก…

"จะไปแล้วเหรอ…บ๊าย…บายนะ^-^ "

ร่างสูงยิ้มแฉ่งอีกครั้งขณะพูดเสียงใส  แม้ร่างเล็กนั้นจะไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อยก็ตาม

------ทำไมนะ…..ทั้งที่ไม่อยากเลย……ไม่อยากรู้จักใคร----------

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"สวบ….!!^-^"

ร่างสูงก้าวเข้ามาหาร่างเล็กใต้ต้นซากุระในช่วงกลางวันเช่นเคย

"ดีจัง…วันนี้ก็มา^-^"

ยิ้มหวานส่งให้

"………………."

ยังคงยิ้มอยู่ไม่หยุด

ใบหน้าเฉยชาเริ่มกระตุกขึ้น

"ไม่ได้มาหานายซะหน่อย……"

"..ฮะ..ฮะ..รู้แล้ว^0^"

หัวเราะร่วน  ทิ้งตัวลงนั่งข้างร่างเล็ก

"คันดะดูนั่นสิ!!^0^ ซากุระจวนจะบานเต็มที่แล้ว"

ยิ้มสดใส ชี้ไม้ชี้มือขึ้นไปยังซากุระข้างบน

"..ชั้นไปอนุญาติให้นายเรียกชื่อตั้งแต่เมื่อไหร่…"

น้ำเสียงขุ่นๆ เอ่ยขึ้น

------ทั้งที่รู้ว่าอาจได้พบเขาอีกก็ได้…แต่ทำไมเรายังมาที่นี่นะ-------

"เมื่อก่อนเคยมีต้นซากุระมากมาย……แต่ว่า…หลายปีก่อน…มันถูกตัดไปเพื่อขยายสนาม…ที่นี่ก็เลยเหลือเพียงต้นเดียว"

ร่างสูงพูดคล้ายรำพึงเบาๆ  คันดะหันไปมองเขาชัดๆ

------นี่น่ะเหรอ??…ซากุระที่เหลืออยู่ต้นเดียว….เหมือนกับเรา-------

ร่างเล็กละสายตามามองเงาซากุระที่พลิ้วไหวตามลมช้าๆ

"ของแบบนั้น…ถึงจะมีพวกพ้องใกล้ชิดแค่ไหน…สุดท้ายก็ลำพังอยู่ดี…."

"……………….."

ร่างสูงหันมายังร่างเล็ก รอยยิ้มหดหาย

"สู้ไม่มีเพื่อนซะแต่แรกดีกว่า…."

กอดเข่าพูดอย่างเฉยชาไร้ความรู้สึก

"นั่น….พูดถึงต้นไม้หรอ?"

ร่างสูงมองหน้าคนตรงหน้านิ่ง สายตาเยียบเย็น

"…………………."

"รึว่า?…เรื่องของคันดะ…"

              ร่างเล็กผงะ  เมื่อถูกแทงใจ….ตั้งสติ….เก็บข้าวกล่อง…ลุกขึ้น

"อิ่มแล้ว….."

"คันดะ…….."

มองดูร่างคนตรงหน้าที่เดินจากไปอย่างไม่มีคำพูดใดๆ เช่นเคย

-------อะไรกัน?…นี่มันอะไรกัน?….เหมือนถูกมองอย่างทะลุปรุโปร่ง…--------

Part 2…….

"สวบ……..!!"

หยุดยืนอยู่ณ.ซากุระที่เดิม

ร่างเล็กไม่ได้มาที่นี่ได้2วันแล้ว

-----วันนี้ไม่อยู่เหรอ??----------

                นั่งลงยังที่เดิม…แกะห่อข้าวกล่องเช่นเคย

--------ดีแล้วล่ะ…..อยู่กับหมอนั่นแล้วสับสน….------

--------เดี๋วยจะกลับไปอ่อนแอ….เหมือนเมื่อก่อน…-----

พ่นลมหายใจช้าๆ ผ่อนคลายอารมณ์

"คันดะ…!!"

ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวพลางเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงเรียก

----อ๊ะ!! !!……..---------

ร้องอยู่ในใจเงียบๆ เมื่อสิ่งที่เห็นก็คือร่างสูงที่นั่งอยู่บนกิ่งซากุระ ซึ่งมีซากุระที่บานเต็มที่ส่องประกายท้าแสงแดดยามบ่ายอยู่รายล้อม….

"เป็นงัย…^-^…สวยใช่มั้ย??"

พูดพลางกระโดดลงมาจากกิ่งซากุระ

"อืม……ซากุระ"

สายตายังคงเหม่อมองซากุระ

"เงยหน้าซะทีนะ…^-^…"

"เอ๊ะ….?"

มุ่งความสนใจไปหาร่างสูงชั่วครู่ จากนั้นก็หันเมินอย่างที่เคย

"ก็นายเอาแต่ก้มหน้าอยู่เสมอ…ทำแบบนี้แล้วรู้สึกเหมือนอยากมีใครอยู่ข้างๆ เลยนะ"

"……………!!!!……………….."

สะดุ้งเหมือนโดนแทงใจอีกแล้ว

-----อีกแล้ว!!….ทั้งที่ไม่อยากจะรู้สึกแบบนี้…….-------

-------เปิดใจไม่ได้…..อย่าบุกรุกความคิดของชั้นมากไปกว่านี้นะ……..--------

"คันดะ!!…"

"อย่าเรียกชื่อชั้นนะ….!!"

ตะโกนออกมากลบเสียงคนตรงหน้า

"อย่ามาสนิทสนม…!!.อย่ามาใส่ใจชั้น…!!.ให้ชั้นอยู่คนเดียว…."

หอบกับการออกเสียง ยันตัวยืนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ใบหน้าร้อนผ่าว เหงื่อใสไหลลงต้นคอขาว

"ทำแบบนั้น…คิดจะแยกตัวจากคนอื่นตลอดไปรึงัย????…"

ใบหน้าเฉยชาแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยจากร่างสูงถูกส่งไปยังร่างเล็ก

-------ทำไม???…--------

"ผิดเหรอ???….จะแยกจากกันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้….ชอบใครก็ไม่ได้….."

ก้มหน้านิ่ง……กำหมัดแน่น

"ชั้นน่ะ…ร้องไห้ทุกครั้งที่แยกจากกัน……คนอ่อนแอไม่ใช่เหรอ???ที่ทำแบบนี้"

"………………………………"

"ไม่ต้องชอบใคร…!!..ไม่อยากมีคนสำคัญ….!!"

กำหมัดแน่นจนขึ้นเอ็น…ตะโกนใส่คนตรงหน้าเหมือนไม่อยากรับรู้สิ่งใดจากใครทั้งนั้น

"คันดะ……"

น้ำเสียงร่างสูงถูกส่งมาอีกครั้ง

"คนที่คิดอย่างนั้นจริงๆ ไม่ทำหน้าแบบนี้หรอกนะ"

"……………!!!!……………….."

ร่างเล็กตาโต รีบเช็ดน้ำตาที่กำลังเอ่อออกมา

"ชั้นเห็นมาตลอด…..ชั้นรู้ดี….นายมักจะทำหน้าอมทุกข์อยู่เสมอ…."

ร่างสูงเผยรอยยิ้มบางๆ

"ที่จริง….อยากร้องไห้ใช่มั้ย???"

-----อย่าสิ…อย่าเข้าใจชั้น…รู้รึเปล่า??ว่าชั้นผูกพัน….-------

คันดะทรุดตัวกองกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่รู้ทำไมน้ำตามันไหลมามากขนาดนี้  ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"ไม่ชอบตัวเองที่อ่อนแอสินะ…."

ร่างสูงทรุดตัวลงเช่นกัน หลังจากปล่อยให้ร่างเล็กร้องไห้ได้พักใหญ่

"..อืมมม…."

ตอบช้าๆ มือปาดน้ำตาทั้งสองข้าง

"เลยพยายามตัดทุกอย่าง……"

ร่างสูงต่อประโยคของตัวเองจนจบ

"…ใช่…."

-------ทั้งที่ได้รับความอ่อนโยนจากทุกคน  แต่เราคนเดียวที่รู้สึกต่างออกไป------

"ถ้าสักวันต้องจากกัน…ก็จะได้ไม่คิดอะไรงัยล่ะ"

ร่างเล็กอธิบายในลำคอ ……….

"แต่ว่า………ความจริงแล้วเหงามาตลอดเลยใช่มั้ย???"

ร่างสูงลูบหัวร่างเล็กเบาๆ…ยิ้มอ่อนโยนส่งมาพร้อมกับคำพูด

-------ใช่….ใครสักคน…….ต้องการให้ใครสักคนรู้…….--------

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"น่าเสียดายนะ  คันดะ"

บทสนทนาเริ่มขึ้นหลังจากผ่านวินาทีนั้นมาไม่นาน

"เอ๊ะ…"

ร่างเล็กที่ตอนนี้เช็ดน้ำตาจนเหือดหายไปหมดแล้วเริ่มรับฟังร่างสูง

"ก็นายน่ะ…ย้ายมาหลายโรงเรียน…ได้พบคนมากมายขนาดนั้น…มีคนสำคัญได้มากมายไม่ใช่                 เหรอ???"

"…….…….."

"ไม่ร้องไห้ใช่ว่าจะเข้มแข็งนะ….ถึงร้องไห้ก็ใช่ว่าจะเข้มแข็งเหมือนกัน………"

"……………!!…………….."

"เวลาแยกจากมันทรมาน………แต่ก็ทำให้เราได้มีประสบการณ์มากมาย…หากเทียบกับการที่เราได้อยู่ด้วยกันกับพวกเขาแน่นอนตลอดไปแล้ว มันคุ้มค่ามากเลยนะ….และตอนนี้ ช่วงเวลานี้กำลังอยู่กับนาย….ชั้นรู้สึกอย่างนั้น…^-^"

รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาทุกครั้งที่ร่างสูงตรงนี้พยายามทำให้ร่างเล็กรู้สึกดีถูกส่งมาให้อีกครั้ง  หากแต่ครั้งนี้ร่างเล็กตรงหน้าเริ่มยิ้มรับตอบกลับมา……….

"กริ๊ง…กริ๊ง!!"

"อ๊ะ…!!..ต้องไปแล้วล่ะ…(โดดคาบ 5 ไปแล้ว)"

"เหรอ…."

"ไปนะ…"

คันดะก้าวเท้าออกมาจากตรงนั้น  เดินมาได้ไม่ถึงก้าวก็หยุด

"เอ๊ะ!!…"

ร่างสูงมองคนตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

"พรุ่งนี้…..…..ก็จะได้เจอกันอีกใช่มั้ย…///////…นายเอ่อ…ชื่ออะไร???"

"เอ๋????… ^-^."

จากใบหน้าประหลาดใจก็กลับมาเป็นรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง

"อื่ม!! …^-^…….พรุ่งนี้และมะรืนนี้ชั้นจะอยู่ที่นี่…ตลอดไป…ราบี้….ยินดีที่ได้รู้จัก"

ยิ้มแฉ่ง….ไม่หยุด

"ยินดีเช่นกัน….งั้นไปนะ"

ร่างเล็กยิ้มหวานสวย…ก่อนจะเดินจากไป……

"เอาล่ะ..จับกลุ่มสามคนอ่านบทความนะจ๊ะ"

เสียงอาจารย์สาวดังสะท้อนอยู่หน้าห้อง

ร่างเล็กถอนหายใจลึกๆ

-------..เอาล่ะ!!…-------

ตึก---ตึก---ตึก---ตึก

"เอ่อ…ขอชั้นเข้ากลุ่มด้วยได้มั้ย"

เผยคำพูดกับเพื่อนในห้องเป็นครั้งแรก……………..

----------------------------------------------------------------------------

พักเที่ยงของวัน

"นี่…อเลนน่ะพูดเก่งมากเลยล่ะ ชอบพูดภาษาแปลกๆ"

ยิ้มบางๆ พลางพูดต่อไปเรื่อยๆ

"ส่วนรีนารี่ก็น่ารัก…ร่าเริง…คุยสนุกด้วย"

ยังคงยิ้มไม่หยุด…..ปากก็สาทะยายถึงเพื่อนๆ ที่ตนเองเพิ่งลองทำความรู้จักมา

"……………*-*……………….."

ร่างสูงนั่งมองคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้นพร้อมกับรอยยิ้มเจืออยู่บนใบหน้า

"…มองอะไร…?"

เริ่มรู้ตัว

"หึ..หึ..หึ..ดีใจจัง… ^-^…คันดะคุงได้เพื่อนแล้ว….หน้าตาดูดีมากเลย…."

ยิ้มอ่อนโยนอีกแล้วนะ….

"เหรอ???…."

หุบยิ้มนิดๆ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอีกครั้ง

"ครับ… ^-^…."

ร่างสูงยิ้มรับ

"ชั้นต้องไปแล้วนะ….แล้วจะมาใหม่"

ยิ้มระรื่นเดินออกไป

++++เพราะนายนั้นแหละคันดะ….ถ้าไม่มีนาย….ตอนนี้..ชั้นคงอยู่คนเดียวแน่ๆ+++

+++ถึงไม่ได้พูดออกไป…แต่ว่าแน่นอน…นายคือคนสำคัญของชั้น…คันดะ…+++

ร่างสูงยิ้มขอบคุณคนตัวเล็กที่เพิ่งจากไปไม่นาน

"สวบ……"

"ต้นซากุระนี่เหรอ???…"

เสียงใครบางคนพูดขึ้น

ร่างสูงหันไปตามเสียงนั่น  รอยยิ้มที่มีเริ่มหดหายลง

"ใช่ครับ…"

"ตำแหน่งนี้แย่หน่อยนะครับ"

"จะเริ่มงานพรุ่งนี้เลยนะครับ"

ยืนอยู่ตรงนี้….ได้แต่ยืนดู…ทำอะไรไม่ได้เลย….

-------------------------------------------------------------------------------

สายลมพัดโชยผ่านระเบียงหน้าห้อง ร่างบางที่กำลังเยื้อระย่างเดินเอื่อยไปเรื่อยๆ หยุดลงที่หน้าระเบียงจุดนึง   มองออกไปนอกหน้าต่าง

"เอ๊ะ…???"

-----------ใคร??????-----------------

-----------ไม่ใช่หมอนั่น…….----------

"โอ๊ะ!! …คันดะคุง…."          

เสียงสดใสของเพื่อนร่วมห้องของร่างเล็กดังขึ้น  รีนารี่ที่น่ารักนี่เอง ประกบคู่มาด้วยอเลนที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้

 "ดูอะไรอยู่เหรอ???"

พูดพลางตีบ่าอย่างสนิทสนม

คันดะไม่พูดอะไร  พลางทอดสายตาไปที่ที่ซึ่งตนกำลังมองแทนคำตอบ

 "อ๋อ…!!..พวกคนงานก่อสร้างมั้ง?"

อเลนขมวดคิ้วตอบอย่างไม่แน่ใจ

"เอ๊ะ!!…ก่อสร้าง?????"

ร่างเล็กรู้สึกถึงบางอย่างขึ้นมา

"อืมใช่…เขาจะตัดซากุระต้นนั้น วันนี้ล่ะ…!!"

"อะไรนะ!!…"

เพียงแค่ได้ยินมันก็ชาไปทั้งตัว

"ดูเหมือนจะสร้างคลับเฮ้าส์ใหม่น่ะ…ซากุระต้นนั้นเลย..เกะกะ…"

"พวกเราเพิ่งได้ยินมาจากรุ่นพี่เมื่อกี้เอง…เอ๊ะ!! !! !!…คันดะ!!…คันดะ..คาบ 5 จะเริ่มแล้วนะ"

ทุกอย่างทำไมมันเหมือนกำลังหยุดนิ่ง….นี่เราวิ่งออกมาสุดชีวิตทำไมกัน

----------อะไรกันเนี้ย???……..----------------------

                ----------ใจ…..เต้นโครมครามเลย….ทำไม? ถึงกังวลใจขนาดนี้นะ…….?-------------

----------เพราะจะไม่มีที่ๆ พบกับหมอนั่นเหรอ??……….ไม่ใช่สิ….---------

----------ไม่ใช่อย่างนั้น…….แต่มัน…….พิเศษยิ่งกว่า--------

"แฮ่กๆๆ…."

มือทั้งสองเท้าเข่ายันตัวด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งเหมือนติดปีกได้เมื่อครู่

ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับคนงาน 2 คนกำลังจะใช้เลื่อยตัดซากุระต้นนั้น

---------จะทำอะไรกันน่ะ……เดี๋ยว!! !! !!----------------

"เดี๋ยว!!…อย่าตัดนะ…!!!!!!!!!!!!!!!!…!!!!!!!!!!!!!!!!.."

ไม่พูดป่าวกระโดดไปฉุดร่างกำยำตรงหน้าเอาไว้

"ปล่อยสิไอ้หนู….ทางโรงเรียนตัดสินใจไปแล้วนะ"

คนงานพูดพยายามแกะแรงดึงจากร่างเล็กออก

"อันตราย!!…ถอยไปไอ้หนู"

คนงานอีกคนเข้ามาลากคันดะออกมา

"ได้โปรดเถอะ……!!!!..ผมขอร้อง"

หลับตาตะโกน…ก้มตัวขอร้องน้ำตาไหลเอ่อออกมาตอนไหนก็ไม่รู้

"คันดะ…."

เสียงนี้….ใช่แน่……ราบี้!!

ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างสูง…คนที่ต้องการอยากพบมากที่สุดปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

แต่วันนี้…ใบหน้านั้นช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน

"ทำไม???….ราบี้!!"

วิ่งมุ่งหน้าเข้าไปหาร่างสูง

"………………………"

"ซากุระต้นนี้กำลังจะถูกตัดนะ!!"

ร่างสูงยิ้มอ่อนโยนอีกครั้ง เป็นการรับขวัญให้ร่างบางตรงหน้ารู้สึกดี

"อืมมมม….ชั้นรู้ดี…….แต่ว่า…ชั้นทำอะไรไม่ได้….."

"ห่ะ!!…ทำอะไรไม่ได้…??…หมายความว่างัย?  ชั้นอยู่เฉยไม่ได้หรอกนะ เพราะอะไรชั้นไม่รู้แต่……."

"คันดะ…นายคงไม่ได้ผูกพันกับซากุระต้นนี้ขนาดนั้นหรอกใช่ไหม"

ร่างสูงยิงคำถามอันเลวร้ายให้ร่างเล็ก…

"ได้งัย!!...พูดแบบนี้ได้งัย…!!!!"

ร่างบางกำลังพูดต่อว่าคนตรงหน้าแต่กลับมีเสียงแทรกเข้ามา

"เฮ้ย!!…นั่นเด็กคนนั้นคุยกับใครน่ะ??"

"ไม่รู้สิ…รีบทำเถอะ"

"เอ๊ะ? !!? !!? !!?"

ร่างเล็กรีบหันไปหากลุ่มคนงานเมื่อกี้ที่อยู่ๆ ก็พูดอะไรแปลกๆ

----------ทุกคนไม่เห็นเขาเหรอ???------------

คันดะหันกลับมาหาราบี้  พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปใกล้เขา…ผู้ที่เป็นยิ่งกว่าคนสำคัญ

เอื้อมมือสั่นๆ ออกมา เพื่อที่จะแตะคนตรงหน้า

"……ฟึ่บบบบบบบบบ….."

"…….อ๊ะ!!…….."

ดวงตากลมใสโตขึ้นน้อยๆ บอกถึงอาการตกใจที่มี  เมื่อมือของเขาที่เอื้อมไปเพื่อที่จะสัมผัสคนที่ยืนนิ่งตรงหน้า กลับได้เจอแค่กลีบซากุระที่ปรายนิ้วเรียวๆ นั้นแทน

ซากุระค่อยๆ ปลิดปลิวออกมาจากร่างทั้งร่างของราบี้

ถึงกระนั้น…ร่างสูงก็ยังคงส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้กับ……คนตัวเล็กคนสำคัญด้านหน้าอยู่ไม่คลาย

"อ๊ะ!! !! !!"

คันดะหันไปตามเสียงเลื่อยไม้ที่ดังขึ้น

"ไม่…อย่า…ขอร้องล่ะ…"

วิ่งกลับไปดึงกลุ่มคนตรงนั้นทั้งน้ำตาที่ไหลริน

"นี่ไอ้หนู…!!..พอสักทีเถอะ"

กลุ่มคนงานเริ่มอารมณ์เสีย

-------ไม่…!!ไม่…!!ไม่….ม่ายยยยยยยยยยยยยย--!!-----------

-------หมอนั่น….จะหายไปแล้ว…..----------------

"นี่เป็นต้นไม้สำคัญนะครับ!!…ขอร้อง…ผมไม่อยากเสียมันไป"

ยังคงเขย่าคนตรงหน้าไม่เลิก น้ำตาตอนนี้มันยิ่งกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มี 

ความรู้สึกที่ทั้งกลัว อ้างว้าง ห่วงหา  และเหงา….มันกำลังคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะเข้ามากัดกินใจดวงนี้….

"ขอร้องเถอะครับ……..ได้โปรด…."

"ปล่อยนะไอ้หนู…เฮ้ย!! ใครไปตามอาจารย์มาที"

---------ไม่…ราบี้…….นายจะไปไหนน่ะ……ราบี้นายอย่าทิ้งชั้นไว้สิ--------

"อย่าหายไปนะ!! !! !! !! !! !!"

ตะโกนตามหลังเงาของร่างสูงที่ค่อยๆ เลือนหายไปช้าๆ  ด้วยน้ำตาที่เอ่อนองหน้า

--------เจ็บปวดเหลือเกิน….นายจะจากชั้นไปอีกคนแล้วเหรอ…..ทำไมราบี้….ทำไม--------

คุกเข่าลง…มันอ่อนไปหมด…..ไม่มีแม้กระทั้งแรงที่จะทรงตัวยืนขึ้นมาใหม่ เมื่อเสียงใบเลื่อยที่ถูกกดลงกับโคนซากุระนั้นดังขึ้น

ณ.วินาทีนี้ในสมองมันเอาแต่คิดถึงร่างสูงคนนั้น…คนที่เคยยิ้มร่า…คนที่คอยให้กำลังใจเขา…คนที่เคยมองเขาอย่างทะลุปุโปร่ง……..

"ชั้น…เฝ้ามองดูคันดะมานั่งกินข้าวที่นี่คนเดียวมาตลอด…….สภาพในห้องเรียนชั้นไม่รู้..แต่……คันดะเวลาอยู่ที่นี่ท่าทางเหงาๆ อยู่เสมอ…….ชั้นอยากช่วยนายจากความโดดเดี่ยวนะ……"

นี่เป็นคำที่ยังคงติดอยู่ในใจคนๆ นี้  คนที่มันไม่เคยได้สัมผัสกับความผูกพันชั่วนิรันดร์……..                   

สายลมช่างดูอ่อนล้าหมดแรงเสียแล้ว….ร่างเล็กที่ยืนมองดูตอของต้นซากุระ

คุกเข่าลง…….มืออันสั่นเทาแตะลงที่ตอไม้นั้นอย่างปวดร้าว……..น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาด…ไหล่สะท้านไปตามแรงสะอื้น…----ทำไม….ราบี้…ไหนบอกว่าจะอยู่ที่นี่ตลอดไปงัย------

"ทำไม……."

"…เอ๊ะ!!…"

เหลือบเห็นกลีบซากุระที่ล่วงหล่น

ร่างเล็กยังตัวลุกขึ้นทั้งที่ใบหน้ายังคงเปียกปอนไปด้วยน้ำตาที่ชุ่มฉ่ำ

"…..คันดะ……."

ร่างเล็กยังคงมองค้างกับคนตรงหน้า…

"ราบี้!!"

….ดีใจเหลือเกิน…อยากจะกระโดดเข้าไปกอด

"ขอโทษนะ….บางที……นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายยยยยย…..!!"

"…อ๊ะ!!.."

ไม่ทันได้รู้สึกดี…หัวใจก็กลับเจ็บปวดเหมือนถูกทำลาย…

น้ำตาที่ดูเหมือนจะหดหายไป…ในตอนนี้มันกลับพรั่งพรูออกมาอีกแล้ว

"………………."

"คันดะอย่าร้องไห้สิ…."

ร่างสูงรีบรี้เข้ามาหาเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้า

"……………….."

ร่างสูงยืดตัวตรง

"คันดะกลับมาทำหน้าเศร้า ชั้นก็เป็นทุกข์นะ….."

"อ๊ะ…!!"

ยังไม่ทันได้คิดหรือตีความ ร่างสูงก็ดึงร่างเล็กเข้าไปกอดในอกอุ่น กระซิบเบาๆ ข้างหู

"เพื่อนเก่าถูกตัดไปทุกคน……..จนเหลือชั้นคนเดียว….."

"……………………………….."

"ที่จริง…….คนที่โดดเดี่ยวที่สุด…ก็คือชั้นเอง…."

"……………………………….."

ร่างสูงกระชับกอดให้แน่นขึ้นสูดความหอมจากปรายผมพลิ้วไหว

"ที่ชั้นบอกคันดะไปน่ะ มันมาจากใจจริงของชั้นนะ……คันดะ…การมีชีวิตอยู่โดยไม่ยึดติดกับใครเลย…….มันเหงามากนะ…จำไว้"

กระซิบบอกคนรักด้วยน้ำตาที่ผสมผสานกับรอยยิ้มแสนอ่อนโยน

------ราบี้….เพราะนาย…รู้จักความโดดเดี่ยวมากกว่าใคร….เพราะนายก็เหงามากแท้ๆ ---------

-------เพราะสิ่งนี้ต่างหาก…ที่จะทำให้ชั้น…………….

"ขอบใจนายมากเลยนะคันดะ…ที่อยู่กับชั้น"

คลายกอดออกมา……ปรายนิ้วที่เคยเกาะกุมมือของร่างเล็ก…ค่อยๆ เลือนสลายไปกับกลีบซากุระ

"เพราะมีนาย…ชั้นถึงมีความสุข"

ยิ้มสดใสนี้ถูกส่งมาอีกครั้ง…หากแต่ครั้งนี้มันคือ..ครั้งสุดท้าย…ที่ร่างสูงจะมีให้

"….ราบี้บบบบบบบบบ……"

………..ซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา…………………

รอยยิ้ม สัมผัส..ร่างกายต่างเลือนหายไปพร้อมกับซากุระ

น้ำตาร่างเล็กไหลลงที่แก้มอีกครั้ง…………..กลีบซากุระปลิดปลิวมาแตะที่ริมฝีปากร่างเล็ก เปรียบเสมือนการสัญญา….

สัญญาว่าจะอยู่เป็นเพื่อนกับร่างเล็กตลอดไป………. 

ร่างเล็กนั่งลงไปพร้อมกับกลีบซากุระกลีบสุดท้ายล่วงลงที่มือเรียวสวยทั้งสอง…ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา

….จะไม่ลืม………------------

จะไม่ลืมความสุขชั่วขณะ….จะไม่ลืมวันที่เคยมีนายอยู่เคียงข้าง……จะไม่ลืมที่นายสอน……

---------จากนี้………และตลอดไป…………………………-------------------

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

"เจอแล้วคันดะ……"

ร่างบางที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่ที่ระเบียงหน้าชั้นเรียนหันมาตามเสียง

"คาบต่อไปเป็นชั่วโมงพละนะ…ไปยิมกันเถอะ…"

เพื่อนทั้งสองเอ่ยชวน

"โทษทีลืมเลย….ไปกันเถอะ"

-------เพราะมีนาย…ชั้นจึงก้าวไปข้างหน้า-------------

---------ต่อนี้ไป…จะมีแต่นายในหัวใจ…..และชั้นก็จะก้าวเดินต่อไป…ขอบใจนะ ราบี้-------

ร่างเล็กที่วิ่งนำหน้าเพื่อนทั้งสอง  ส่งยิ้มให้กับซากุระกลีบนั้นที่เขาเก็บเอาไว้ ในกระเป๋า…และในหัวใจ….ตลอดไป……………………………………….

The EnD