(Fic my hero academia) เกิดเป็นเด็กหนุ่มผู้คลั่งนักกล้าม

ณ กลางเมืองหลวงของญี่ปุ่นหรือโตเกียว ที่ได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นที่ถนนสายนึงพร้อมกับนักข่าวที่มาทำข่าวกันพร้อมๆกับกู้ภัยที่กำลังจะเคลื่อนย้ายผู้เสียชีวิต

“เกิดไรขึ้น! มีใครรอดชีวิตออกมาไหม!”ชายคนนึงที่มีอายุประมาณ40 ได้ถามไปยังหน่วยกู้ภัยที่เก็บซากรถไปและศพผู้เสียชีวิต

“ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ณ ตอนนี้ไม่มีใครรอดจากอุบัติเหตุนี้เลยครับ”กู้ภัยขอโทษชายคนนั้นก่อนจะขอตัวไปเก็บกู้ซากต่อ

“งั้นผมขอดูหน้าตาของผู้เสียชีวิตเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหมครับ”ชายคนนั้นได้ถามไปยังกู้ภัยอีกครั้ง

“อืม…ได้ครับตามมาเลยครับ”กู้ภัยนั้นก็ได้นำทางชายคนนั้น ไปหาทีมเก็บกู้ศพของผู้เสียชีวิตก่อนที่ตัวของกู้ภัยนั้นจะเปิดผ้าที่คลุมสีขาวที่คลุมโรงบางอย่างไว้และเปิดออก

“….ขอบคุณมากครับที่ทำให้ผมนั้นได้เห็นหน้าตา ญาติ เป็นครั้งสุดท้าย”ชายคนนั้นพูดออกมาก่อนจะเช็ดคราบน้ำตา พร้อมกับเดินออกไปจากรถกู้ภัย เพราะสภาพศพที่เขาเห็นนั้นก็คือร่างของครอบครัวหนึ่งที่มีพ่อ แม่และลูกชายอายุประมาณ15ปี ที่ถูกไฟไหม้

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะว่า ลูกชายของเขานั้นน่าจะได้ไปเจอสิ่งที่น่าสนใจแล้วล่ะครับ”ประโยคสุดท้ายที่กู้ภัยได้พูดมานั้นเบาจนไม่มีใครได้ยินซักคน…

ณ ที่แห่งหนึ่งที่มืดมิดไร้แสงที่สาดส่องเข้ามา ได้มีชายหนุ่มคนนึงกำลังยืนอยู่ในความมืดมิดนั้นใบหน้าอันเหม่อลอย

“ไม่คิดจะนั่งเก้าอี้ที่ฉันทำขึ้นมาหน่อยเหรอ?”แต่แล้วก็มีเสียงๆนึงดังออก ก่อนจะปรากฎเป็นชายแก่เครายาวที่กำลังนั่งจิบน้ำชาโดยไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

“หุปปากไปน่า….แล้วบอกมาได้ยังว่าพ่อแม่ของผมเป็นไง..”เด็กหนุ่มพูดปัดสิ่งที่ชายแก่พูดไป

“เห้ออ พูดกับคนแก่ให้มีหางเสียงหน่อยเถอะ…ครอบครัวของนายน่ะสบายดีไม่ต้องเป็นหรอก”เมื่อชายแก่พูดจบชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาแบบโล่งอก แล้วก็เงยหน้าหันไปหาชายแก่อีกครั้ง

“แล้วจะเอายังไงกับผมล่ะ”ชายหนุ่มถามไปยังชายแก่อีกครั้งพร้อมกับสายตาที่จริงจัง

“เยี่ยมจริงๆ นี่ขนาดเป็นแค่เด็กแรงกดดันยังเยอะขนาดนี้”ชายแก่พูดพร้อมปรบมือ ซึ่งตัวของชายหนุ่มไม่รู้ว่าชายแก่หมายถึงอะไร

“เอาล่ะคิดได้ล่ะ นายชื่อไรล่ะเจ้าเด็กน้อย”ชายแก่ได้ลุกขึ้นมาแล้วหันไปถามชายหนุ่ม

“โคเฮย์ ชื่อแค่นี้”

“หืมมมม เป็นชื่อที่เท่ดีนิความยุติธรรมคุง”ชายแก่ได้หยอกชายหนุ่มไป แต่ปฎิกิริยาของชายหนุ่มกลับไม่ต่างจากเดิมเลย

“ก็ได้ๆๆ งั้นเข้าเรื่องเลยแล้วกันฉันจะสั่งนายไปยังโลกๆนึงที่ประชากรโลกมากกว่า80% สามารถใช้สิ่งที่เรียกว่าอัตลักษณ์ได้เอ๊ะแปปนึงนะมีคนโทรมา”ก่อนที่ชายแก่กำลังจะพูดจบก็ได้มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาขัดจังหวะไว้ ก่อนที่ชายแก่จะของตัวไปคุย

“แย่แล้วๆๆๆ แบบนี้ก็แย่กันพอดีสิแล้วจะเอายังไงกับเนื้อเรื่องต่อจากนี้ล่ะเนี่ยยยย”หลังจากชายแก่คุยโทรศัพท์เสร็จก็โวยวายออกมายกใหญ่และชายแก่ก็ได้นึกไรบางอย่างได้

“เอางี้แล้วกันเปลี่ยนแผนกันหน่อย ฉันจะให้นายเข้าไปเกิดใหม่ในร่างชายหนุ่มคนนึงอายุก็ประมาณเท่านายนั้นแหละ เอาล่ะไม่มีเวลามาลีลาแล้วรีบไปเถอะ”พูดเสร็จก็เกิดแสงสว่างที่ตัวชายหนุ่มแต่ก่อนตัวของชายหนุ่มจะหายไปนั้นก็ได้ถามอะไรบางอย่างเป็นครั้งสุดท้าย

“แล้วพ่อแม่ผมเป็นยังไงบ้างล่ะตอนนี้”

“ก็แน่นอนอยู่แล้วสิ ว่ากำลังมองนายอยู่ห่างๆตลอดเวลา”พูดเสร็จชายหนุ่มก็ได้ยิ้มออกมาก่อนจะหายไปหลงเหลือไว้เพียงละอองแสงเล็กๆน้อยๆเท่านั้น……