นิวรณ์ซ่อนวิญญาณ

นิวรณ์ที่๑
 

ตอนที่๑
 

ปฐมบท

#นิวรณ์ซ่อนวิญญาณ

ในคืนจันทรุปราคาสีเลือดเป็นปรากฏการณ์ลึกลับที่ตามตำนานต่างเรียกขานกันว่า"คืนพระจันทร์แดง"และเมื่อไหร่จันทร์สีเลือดเกิดขึ้นในคืนเดือนดับนั้น ชาวบ้านว่ากันว่าเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงลางร้ายที่จะเกิดขึ้นอันใกล้นี้เสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากเรือนไทยหลังงามสองชั้น เสียงร้องแทบขาดใจของใครบางคนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณบ้าน เปลวไฟลุกโชนโหมกระหน่ำราวกับอเวจี ร่างของหญิงสาวที่นอนกระอักเลือดอยู่กลางบ้านท่ามกลางทะเลเพลิง สายตาของเธอมองร่างไร้วิญญาณของชายตรงหน้าด้วยรัก ก่อนที่เธอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส ดวงตาอาฆาตแค้นจ้องมองเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาร่างคนรักของเธอ เสียงหัวเราะเย้ยหยันสมเพชในโชคชะตา ก่อนที่ทะเลเพลิงจะโหมไหม้ทุกสิ่งให้สลายหายไปในพริบตา

เฮือก!!!! ร่างบอบบางหอบหายใจจนตัวโยน ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนเตียง สีหน้าตื่นตระหนกจากฝันร้ายเมื่อครู่ มือเรียวสายพลางยกมือขึ้นเช็ดตามกรอบหน้าสวย เมื่อปรับลมหายใจเป็นปกติ ร่างเล็กก็เดินหายเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำทันที

แสงอรุณสีทองเปล่งประกายบนท้องฟ้าสีครามยามเช้า เสียงนกกาแข่งกันร้องราวกับนาฬิกาปลุก บรรยากาศยามเช้าอากาศค่อนข้างเย็นจัด ร่างเล็กใส่เสื้อสเวตเตอร์แขนยาวสีขมพูตัวโปรดกำลังวิ่งลงมาจากด้านบ้านชั้นสองของบ้านด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

"ใบบุญ ตื่นรึยังลูกพระจะมาแล้วนะลูก" เสียงหญิงสูงวัยเอ่ยเรียกลูกชายเพียงคนเดียวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น 

"เสร็จแล้วจ้ะแม่จ๋า ใบบุญทำแกงเลียง เสร็จเรียบร้อยจ๊ะแม่" ใบหน้าหวานยิ้มสดใส เอ่ยตอบผู้เป็นแม่

"เดี๋ยวลูกไปพับดอกบัวตรงนั้นให้เสร็จนะลูก แม่จะยกของออกมาเตรียมตรงนี้ก่อน" แม่บัวพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

ใบบุญชายร่างเล็ก ใบหน้าติดหวานคือลูกชายคนเดียวของแม่บัว เขาเป็นนักเขียนนวนิยายชื่อดัง เขียนเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อและสิ่งเร้นลับ เขาอาศัยอยู่กับแม่สองคนที่หมู่บ้าน "ภูผาหมอก" เป็นบ้านไม้สองชั้นทรงโมเดินร์น เรียบง่ายแต่สวยงามเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพรรณ

"ไปกันลูกพระมาโน้นแล้ว" ทั้งคู่เดินจูงมือกันออกไปใส่บาตรในยามเช้า เพื่อรับความเป็นสิริมงคล บรรยากาศในยามเช้าของวันนี้ช่างสดชื่นแจ่มใส

"อายุวัณ...โณ   สุขัง...พลัง..." หลังจากที่พระภิกษุได้ให้ศีลให้พร เป็นที่เรียบร้อยแล้ว สองแม่ลูกพลางยกมือสาธุ พร้อมทั้งกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลแด่ผู้ล่วงลับ และเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายทั้งปวง เมื่อน้ำที่เทกรวดลงดินสิ้นสุดลง สายลมเย็นอ่อนพัดมารอบกายของคนทั้งสองบางเบา ราวกับกำลังโอบกอดคนทั้งสองไว้  สองแม่ลูกพลางมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย เพราะกับทั้งคู่เหมือนจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้น

"แม่จ๋าบุญหิ๊ว...หิว แม่จ๋าทำต้มข่าไก่ของโปรดของบุญหน่อยได้ไหมจ๊ะ" ใบบุญยิ้มหวานพลางกับเดินไปออดอ้อน ผู้เป็นแม่แบบที่เคยทำเป็นประจำ

"หึๆเจ้าลูกคนนี้นิ โตจนจะมีความครัวอยู่แล้วยังอ้อนแม่เป็นเด็กๆไปได้" เธอพูดพลางยิ้มพร้อมกับกอดลูกชายของเธอไว้ในอ้อมแขน 

"บุญเนี่ย โตที่ไหน บุญแค่สามขวบ ฮ่าๆ" ใบบุญหัวเราะเสียงสดใสร่าเริง ทำให้คนที่เห็นพลางยิ้มตามไปด้วย ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะดังลั่นจนทำให้บรรยากาศของบ้านอบอวลไปด้วยความสุข

เอี๊ยด.....โครม!!!! เสียงชนดังสนั่นกึกก้องไปทั่วทั้งท้องถนน ข้างทางเป็นป่ารกทึบ ไฟทางแทบไม่สามารถส่องสว่างให้ทางกับรถที่ใช้งานบนถนนในยามค่ำคืนได้เลย รถขนาดเล็ก พลิกคว่ำตะแคงซ้ายอัดก๊อบปี้เข้ากับต้นก้ามปูสูงใหญ่อายุนับร้อยปีแผ่กิ่งก้านสาขาใหญ่โต

ข้างในตัวรถ พบร่างบอบบางถูกอัดก๊อบปี้ติดกับพวงมาลัย ร่างนั้นค่อยๆพลิกหน้าเงยขึ้นอย่างช้าๆ จึงได้เห็นว่าใบหน้ามีแผลฉกรรจ์อยู่ระหว่างหัวคิ้วด้านซ้าย  ทำให้เลือดไหลอาบไปทั่วไปใบหน้าด้านซ้าย กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณรถ

ร่างที่ติดอยู่ในซากรถนั้น ค่อยๆลืมลืมตาขึ้นมา แม้ว่าจะมีเพียงข้างเดียวที่ยังสามารถมองเห็นได้ในตอนนี้ ประโยคเดียวจากน้ำเสียงแหบแห้งราวกับกระซิบ แต่กลับสั่นสะท้านไปทั้งจิตวิญญาณของคนฟัง เสียงแหบแห้งเอ่ยออกมาในเฮือกสุดท้ายว่า

"มะ...แม่...มะ...ชะ...ช่ว...ช่วย...บะ...บุญ..ด้..ว..ย"

#นิวรณ์ซ่อนวิญญาณ

เนื้อหารีไรท์

เม้น=กำลังใจร้อยล้านดวง❤️❤️❤️❤️❤️