คุณชายเบาหวาน & คุณนายรสขม

     “ทำไมเธอถึงได้เป็นคนอ่อนหวานอย่างนี้ ทั้งใจร้ายและปากจัด” ลูกศรต่อว่าเพื่อนชายของเธออย่างตรงไปตรงมา เพราะว่าทั้งสองคนสนิทกันมาก จนใครต่อใครเข้าใจผิดคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน

      “อะไรของเธอ บอกว่าฉันเป็นคนอ่อนหวาน แต่ดันมีติ่งใจร้ายและปากจัดด้วย มันฟังดูย้อนแย้งกันยังไงไม่รู้” อนันต์งงกับคำต่อว่าของเพื่อนสาวที่โตมาด้วยกัน

      “ฉันหมายถึงว่าเธอเป็นคนที่อ่อนความหวานเลยยังไงหล่ะ เข้าใจไหม  แล้วแบบนี้จะมีผู้หญิงคนไหนอยากมาเป็นแฟนของเธอ” ลูกศรอธิบายความหมายคำพูดของเธอเพิ่มเติมให้อนันต์เข้าใจ

      “ไม่อยากเป็นก็อย่าเป็นซิ ฉันก็ยังไม่อยากมีแฟนเหมือนกัน วุ่นวาย เซ้าซี้ น่ารำคาญ” อนันต์ยักไหล่ ทำท่าไม่สนใจโลก แถมยังพูดจาปากดีอีก 

      “เฮ้อ! ปากไม่ตรงกับใจ แล้วเธอจะต้องเสียใจ” ลูกศรรู้สึกเหนื่อยกับความดื้อรั้น เอาแต่ใจของเพื่อนสนิท

       บทสนทนาของลูกศรกับอนันต์จบลงแต่เพียงเท่านี้ ก่อนที่ทั้งสองคนจะแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตัวเอง โดยที่อนันต์ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวแสนสวยกำลังจ้องมองเขาตาเป็นมัน ภาพจินตนาการในสมองของเธอคืออนันต์กำลังนั่งกอดขาของเธอ ร้องไห้อ้อนวอนขอให้เธอยอมเป็นแฟนของเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข ซึ่งมันดูขัดแย้งกับการกระทำที่เขาไม่ควรจะมีเงื่อนไขซิถ้าอยากให้เธอเป็นแฟน

        “เอ่อ! นั่นซินะ ทำไมมาอ้อนวอนขอให้ฉันเป็นแฟน แล้วยังบังคับไม่ให้ฉันมีเงื่อนไขอีก คิดได้ไง” อัปสรานึกแล้วก็ขำตัวเอง เธอเป็นสาวห้าวที่ไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนมาก่อน แต่กลับถูกอนันต์หนุ่มหล่อ มาดเท่ห์ ซึ่งเป็นที่หมายปองของสาวๆทั่วกรุงเทพมาขอร้องให้เธอเป็นแฟนกับเขา

          *นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ชื่อบุคคลและสถานที่ก็เป็นการสมมติขึ้นมาเท่านั้น ห้ามมิให้ผู้ใดนำไปดัดแปลง แต่งซ้ำ หรือต่อเติมเป็นอันขาด