สะใภ้ใบ้ แม่ผัวร้าย

       กาลครั้งหนึ่งภายในปราสาทหลังใหญ่ที่งดงาม มีเด็กหญิงตัวน้อยวัย 7 ขวบ อาศัยอยู่กับลุงและป้าซึ่งเป็นผู้ดูแลปราสาทแห่งนี้ ในแต่ละวันเด็กหญิงมักจะช่วยลุงกับป้าทำงานเล็กๆน้อยๆเท่าที่เด็กวัยนี้จะสามารถทำได้ อย่างเช่น ปัดกวาดเช็ดถูพื้นห้องของตัวเอง 

       “อิซซาเบล นั่นหนูกำลังทำอะไรอยู่จ๊ะ” 

       “ป้าขา นี่มันดอกอะไรคะ” เด็กหญิงถามผู้เป็นป้า ขณะที่เธอวิ่งเล่นอยู่ในสวนกว้างของปราสาทแห่งนี้ 

        “เขาเรียกว่าดอกุหลาบ ระวังนะ มันมีหนาแหลม เดี๋ยวจะถูกหนามตำเอา” คนเป็นป้ากล่าวเตือนด้วยความอ่อนโยน

        “ดอกสีสวยจังเลย มีตั้งหลายสี หนูของเอาไปสักดอกได้ไหมคะ” อิซซาเบลอยากได้ดอกกุหลาบสีแดงไปปักแจกัน สร้างสีสันให้กับห้องนอนเล็กๆของเธอ

        “ไม่ได้หรอกจ๊ะ มันไม่ใช่ของเรา แต่เป็นของเจ้าของปราสาทแห่งนี้”

       “ว้า! เสียดายจัง” 

       “นางเกศ! นางเกศ! ตื่นได้แล้ว นางเกศ!” เสียงเรียกของป้าผ่องขึ้นเรื่อยๆ  แต่หญิงสาวที่เธอพยายามปลุกก็ยังไม่ยอมตื่น จนนางผ่องโมโหจึงขึ้นเสียงเรียกหญิงสาวเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเสียงอันดังแปดหลอด จนคนหลับสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งมองทั่วบริเวณห้องนอนแคบๆในเรือนคนรับใช้อย่างรู้สึกงง 

       “ฉันต้องเรียกจนคอแทบแตกกว่าแกจะตื่น นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ยังนอนฝันหวานอยู่นั่นแหละ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปช่วยฉันทำอาหารเช้า เดั๋ยวพวกคุณๆตื่นลงมา อาหารยังไม่เสร็จ คงได้โดนด่าจนหน้าชาแน่” ป้าผ่องพูดจบก็เดินออกไปจากห้องของเกศ ซึ่งเธอก็ลุกเดินตามออกไปอย่างเงียบๆ 

        หลังจากที่เกศราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอก็เข้ามาในห้องครัวช่วยป้าผ่องทำอาหารเช้าแบบง่ายๆ นั่นก็คือขนมปังปิ้งโดยใช้เตาปิ้งขนมปัง แล้วก็ทอดไข่ดาว ไส้กรอก แค่นี้ก็เป็นอันเสร็จสำหรับอาหารเช้าของครอบครัวศิริมหาสมุทร ซึ่งมีด้วยกัน 4 ชีวิต ได้แก่ คุณเทพ ผู้เป็นบิดา คุณมนตรา ผู้เป็นภรรยา คุณนพ ลูกชาย และคุณเนตร ลูกสาวคนเล็ก 

        ทุกคนในครอบครัวอยู่กันอย่างมีความสุขอย่างเข้าใจกันดี จนกระทั่งคุณนพซึ่งเป็นลูกชายคนโตได้แต่งงานและพาภรรยาของเขาเข้ามาอยู่ในบ้านมหาสมุทร เสียงด่าทอและทะเลาะเบาะแว้งก็ดังขึ้นเกือบทุกวัน ความเข้าใจซึ่งกันและกันที่เคยมีกลับหายไปอย่างฉับพลัน ที่เป็นเช่นนี้เพราะว่าหญิงสาวที่คุณนพแต่งงานด้วยนั้นเป็นคนพิการ เพราะว่าเธอพูดไม่ได้ หรือพูดตรงๆก็คือ เธอเป็นใบ้ ดังนั้นปัญหาระหว่างสะใภ้ใบกับแม่ผัวร้าย จึงมักเกิดขึ้นเกือบทุกวัน