นิยาย Friends - #แฟนฉัน1994 [CHANSOO,KAIHUN] : Dek-D.com

#แฟนฉัน1994
คิดถึง
เสียงเพลงเก่าๆ เสียงนาฬิกาปลุก ของเล่นเด็ก ขนมหวาน ลูกแล้ว กระโดดยาง
การ์ดยูกิ ซ่อนหา ตี่จับ เตะบอล น้ำแข็งใส พ่อแม่ลูก ขนมครกขุดดิน น้ำหวานโซดา
จักรยานBMX รถสองแถวลุงชู คุณครูวัยประถม นมรสช็อคโกแลตที่หมดก่อนทุกที

คิดถึงยองซู
คิดถึงชาน
คิดถึงไอ้คิม
คิดถึงเจี๊ยบฮุน
คิดถึงแก๊งค์นางฟ้า
คิดถึงก๊วนซามูไร
.
.
.
คิดถึงความรักวัยเด็ก

#CHANSOO #KAIHUN

เปิดลิ้นชักเก่าๆ รื้อ ความทรงจำสีจางๆ ออกมาให้ชื่นหัวใจ

…
CHANSOO

>>><<<
                “เราไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ ตั้งแต่ตอนนั้น”
                “อื้ม นายยังเหมือนเดิมเลยชานยอล แต่ตัวนายสูงกว่าเดิมอีก”
                “นายก็สูงขึ้นนะ”
                “ที่จริงตอนนั้น เราน่าจะได้เจอกันเนอะ”
  “นั่นซิ ฉันยังไม่ได้ขอโทษนายเลยสักคำ”

                บทสนทนาของชายหนุ่มวัย 25 ปีสองคน เขาเพิ่งได้เจอกันครั้งแรกนับจากวันที่อีกคนต้องย้ายโรงเรียนไปในตอนเลื่อนชั้นมัธยม มีเรื่องราวเกิดขึ้นหลายอย่างก่อนความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเลือนลาง แต่หากมันยังคงเป็นความทรงจำสีจางๆอยู่ในใจเสมอ

                “ยังชอบกินน้ำแข็งใสอยู่ไหม” คนตัวสูงกว่าเอ่ยถาม
  “อื้ม แล้วนายยังชอบเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ไหม”คนตัวเล็กกว่าตอบพร้อมคำถาม
                “ไม่แล้ว ตอน ม.ปลายดัดฟัน เลยเลิกเคี้ยวไปเลย”
                “อ่อ” คนตัวเล็กตอบพร้อมกับยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องราวในอดีต “ชานยอล ฉันต้องไปแล้วนะ ดีใจที่ได้เจอกันอีก ไว้เราเจอกันอีกนะ” รอยยิ้มรูปหัวใจส่งให้คนตัวสูงกว่า ชานยอลยิ้มรับพร้อมโบกมือลาคนตัวเล็ก

                คยองซูยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ดูไม่งอแงเหมือนตอนเด็กแล้ว สายตาคมมองตามร่างเล็กที่เดินเข้ารถไฟฟ้าไป คยองซูหันมายิ้มอีกครั้งเมื่อตัวเองยืนอยู่ในห้องโดยสาร รอยยิ้มรูปหัวใจยังคงสดใสเหมือนเดิม ยังคงน่ารักเหมือนคยองซูของชานยอลในเมื่อสมัยยังเป็นเด็ก
                ประตูอัตโนมัติห้องโดยสารของรถไฟฟ้าปิดลง คยองซูยกมือโบกลาคนที่ยืนอยู่ข้างนอกผ่านช่องว่างของกระจกก่อนรถไฟฟ้าจะเคลื่อนที่พาเขาให้ออกห่างไปจนมองไม่เห็นคนตัวสูง

                ชานยอลกลับมาถึงบ้านก็พุ่งตรงไปยังตู้ไม้เก่าๆที่อยู่ในห้องของคุณแม่ เขาเปิดลิ้นชักออกทีละอันเพื่อหาอัลบั้มรูปในวัยเด็ก “แม่ รูปของยอลตอนเด็กอยู่ไหน” เอ่ยถามเมื่อหาไม่เจอในที่ที่ควรเจอ
                “ย้ายไปไว้ตู้ใหม่แล้ว ตู้นี้มันเก่าจะเอาไปทิ้ง”คนเป็นแม่เอ่ยบอกพร้อมกับเดินไปเปิดตู้ที่เอาอัลบั้มรูปไปเก็บไว้
                “วันนี้ผมเจอคยองซูด้วย” ชานยอลเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะรับเอาอัลบั้มรูปมาเปิดดู รูปวัยเด็กของเขาส่วนใหญ่จะมีคยองซูอยู่ข้างๆเพราะว่าทั้งสองคนสนิทกันมาก ด้วยความที่บ้านอยู่ใกล้กันห่างกันก็แค่ 1 ห้องแถวชานยอลกับคยองซูเลยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด
                ตอนเด็กตัวเราเท่ากัน ชานยอลสูงกว่าคยองซูไม่เท่าไหร่เอง แต่มาโตมาเรื่อยๆเหมือนคยองซูถูกสต๊าฟความสูงเอาไว้ ส่วนชานยอลก็สูงเอาสูงเอา และด้วยความสูงของชานยอล เขาก็ต้องรับหน้าที่เป็นคนปั่นจักรยานให้อีกคนซ้อนเสมอ

                “คิดถึงจัง”

….
14 ปี ก่อนหน้า

                “ชานยอลลลลล”เสียงลากยาวร้องเรียกคนที่อยู่ในห้องนอนพร้อมกับทุบบานประตูไม้ของห้อง “ตื่นได้แล้ว วันนี้งานวันเด็กนะ”
                “อื้อ คยอง เข้ามาเลยชานไม่ได้ล็อคห้องหรอก”

                ประตูห้องถูกเปิดออก คนตัวเล็กปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มรูปหัวใจที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่ต่างกันเลยกับรอยยิ้มที่ชานยอลเห็นที่สถานีรถไฟฟ้า ไม่ต่างกันเลยสักนิด คยองซูยังเป็นคยองซูเหมือนเดิม


ตอนนั้น
เราถูกล้อว่าเป็นแฟนกัน เพราะเราไปไหนด้วยกัน เราเล่นด้วยกัน และเรายังอยู่บ้านใกล้กันอีก

สองคนนี้ เป็นเพื่อนกัน สอง สามวัน แต่งงานกันเลย

#แฟนฉัน1994

KAIHUN
>>><<<
"คิมจงอินนายเป็นแฟนคนแรกที่บ้าที่สุดในโลก นายขอฉันเป็นแฟนหน้าห้องน้ำแล้วยังจะจูบฉันอีก บ้าที่สุด"
                "นี่ เซฮุน ตอนนั้นฉันมีแผนว่าถ้านายไม่ตกลง ฉันจะลากเข้าไปข่มขืนในห้องน้ำ"
                "บ้า นายนี่มันบ้าชะมัด ไม่รู้ว่ารักไปได้ยังไง"
                "ก็ลองไม่รักดูซิ หึหึ"
                "ตอนคบกันนายแย่สุดๆเลยนะ ให้ฉันไปรอนายเตะบอลข้างสนามนานๆ แถมยัง..."
                "เปิดซิงนายอีก ฮ่าๆๆ"
                "ไม่คุยแล้ว ฉันกลับดีกว่า"
                "เดี๋ยว แล้วตอนนี้นายมีแฟนไหม เราลองกลับมาคบกันดูไหม คิดถึง"
                "เห็นทีว่านายต้องจีบฉันใหม่แล้วนะ จงอิน แต่ยากหน่อยนะเพราะนายมันคนนิสัยไม่ดี"
                "รู้ไหม ทำไมฉันถึงมาคุยกับนายตรงนี้"
                "..."

                "เพราะมันใกล้ห้องน้ำไงล่ะ เซฮุน"

#แฟนฉัน1994

>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<
ย้อนเวลากลับไปตามหาความทรงจำ หลายอย่างที่จางหายไปในตอนนั้น
จะกลับมาเด่นชัดขึ้นเพียงวินาทีที่เราพบกัน