...เมล็ดพืชใหญ่ในขวดแก้ว...

เนื้อเรื่อง

...เมล็ดพืชใหญ่ในขวดแก้ว...



"ไม่ได้มีไว้สำหรับขาย"..... เด็กหญิงวัย7ขวบอ่านฉลากที่แปะไว้ข้างขวดแก้วใบนั่น 

ขวดแก้วที่มีปากขวดค่อนข้างเล็ก แต่ภายในขวดกลับมีเมล็ดพืชอันใหญ่ที่ไม่รู้ว่าถ้ามันโตไป แล้วจะเป็นต้นอะไร

เด็กน้อยได้แต่จ้องด้วยความสงสัย จนกระทั่งเสียงของคุณยายอันเป็นที่รัก เรียก

"อลิซ กลับเถอะจ๊ะ" เด็กน้อยวิ่งไปหายายที่หน้าร้านขายของเก่า

ก่อนจะถูกคุณยายจูงมือน้อย ๆ พากลับบ้าน


.......................................................................


อลิซ เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม ผมทอง วัย 7 ปี อาศัยอยู่กับคุณยายเพียงสองคน ในบ้านเก่า

หลังไม่ใหญ่มาก หากแต่เป็นที่ ที่ทั้งสองว่าอบอุ่นและน่าอยู่ที่สุดในโลก

"คุณยายค่ะ เมื่อกี้ที่ร้านขายของเก่าหนูเจอเมล็ดพืชแปลก ๆ อันนึง หนูอยากรู้จังว่ามันคือต้นอะไร"


เด็กน้อยถามคุณยายขณะที่ ถูกจับเปลี่ยนชุดนอนสีชมพูที่เพิ่งได้เมื่อวันคริสมาสปีที่แล้ว

"หลานเจอมันในร้านขายของเก่า แสดงว่ามันเก่าแล้ว ไม่ว่าจะเป็นต้นอะไรถ้าเอาไปปลูก ก็คงไม่โตแล้วละจ๊ะ"

คุณยายพูดเมื่อจัดการสวมชุดนอนให้หลานเสร็จ แล้วพาอลิซขึ้นเตียงนอน

เตรียมตัวส่งเด็กน้อยช่างถามนี้เข้านอน

"คุณยายค่ะ คุณยายว่าคุณพ่อคุณแม่จะรู้มั๊ยค่ะ"

"ยายเองก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณพ่อคุณแม่หลานน่ะอยู่ข้างบนนู่น..น..นแนะ" คุณยายทำท่าชี้มือขึ้นไปบนฟ้า

ในยามค่ำคืน ที่เต็มไปด้วยดวงดาวทอแสงระยิบระยับ เหมือนกำลังรับฟังบทสนทนาของทั้งคู่อยู่

"คุณยายค่ะ คุณครูบอกว่าข้างบนนู่น เป็นที่ ที่มีความสุขมาก ไม่ว่าใครไปอยู่ก็จะมีความสุขไปหมด คุณพ่อคุณแม่

ก็ต้องมีความสุข หนูอยากขึ้นไปอยู่บนนั่นจังเลยค่ะ"   เมื่อยายได้ยินดังนั้นก็รู้สึกขันในความไร้เดียงสาของเด็ก

"ซักวันนึงหนูต้องได้ไปอยู่บนนั้นแน่จ๊ะ แต่ว่าไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้ที่ที่มีความสุขที่สุดของหนูก็คือบ้านเรา หนู

ต้องอยู่ที่นี้นาน ๆ แล้วก็อยู่กับยายด้วย" ยายลูบไล้เส้นผม บาง ๆ ของหลานที่แสดงอาการเริ่มง่วงแล้ว

"คุณยายค่ะ......."

"นอนเถอะอลิซ ดึกแล้วพรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียนน่ะจ๊ะ  กู๊ดไนท์จ๊ะ"  หญิงชราจูบหน้าผากตัวน้อยที่ได้เข้าสู่นิทรา

เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่ตนจะเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง

ยามค่ำคืน ที่อากาศเย็นสบาย เด็กหญิงหลับสนิทบนเตียง ที่ซึ่งก่อนหน้านั่นเธอได้แอบภาวนาในใจ ขอให้ตนฝันดี

ฝันเห็นพ่อและแม่ ที่เด็กน้อยจำหน้าคาดตาไม่ได้...........ทันใดนั่นเกิดเสียงประหลาดขึ้น มันไม่ได้ดังมากถึงขนาดที่

ทำให้ทั้งหมู่บ้านตื่นตกใจ แต่มันก็ดังพอทำให้ อลิซสดุ้งตื่น

....นั่นเสียงอะไร....  มันเป็นเสียงวัตถุบางอย่างกระทบกับแก้ว.....เสียงนั่นมาจากหลังบ้านเรานิ.. อลิซค่อยพาตัวเอง

ลงจากเตียง แล้วก้าวเท้าอย่างเนิบ ๆ ไปที่หลังบ้าน      เสียงนั่นเริ่มดังขึ้น เธอเองก็ยังเดาไม่ออกว่ามันเป็นเสียง

อะไร  จนกระทั่งเมื่อตนเปิดประตูหลังบ้านออกไป ปรากฏให้เห็นสวนหลังบ้านเล็ก ๆ ที่ทั้งอลิซและคุณยายมักจะ

ใช้เป็นที่นั่งคุยเล่นกันบ่อย ๆ  สนามหญ้าสีเขียวขจี แม้จะเป็นช่วงค่ำคืน มันก็ยังทอความเขียวออกมาให้เห็นภาย

ใต้แสงจันทรา   

และตรงกลางสนามหญ้านั่นเอง มีวัตถุเล็กบางอย่างวางอยู่ เป็นวัตถุที่ไม่เคยมีในบ้านของเด็กน้อยมาก่อน ยิ่ง

เสือกเท้าเข้าไปใกล้สิ่ง ๆ นั่นมากขึ้น มันก็เด่นชัดขึ้น....เอ๊ะ! นั่นมันขวดแก้วที่มีเมล็ดพืชอยู่ข้างในขวดนั่นนิ ที่เรา

เจอที่ร้านขายของเก่ากับคุณยาย....แล้วเสียงที่ดังออกมาก็เกิดจากเมล็ดพืชอันใหญ่ที่อยู่ข้างใน มันดิ้นไปมาเอง

ในขวด คล้ายกับสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่ต้องการออกมาจากขวดแก้วใบนั่น  อลิซเอื้อมมือหมายจะหยิบทั้งขวดขึ้นมาดู

แต่ทันใดนั่นเอง! จากเมล็ดพืชธรรมดาที่ดิ้นไปมา จู่ ๆ ก็มีบางอย่างโผล่ออกมาจากเมล็ด และพลุ่งพรวดออกมา

จากขวด  ทั้งลำตัน  ใบ  ดอก  ก็ค่อย ๆ งอกออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับภาพวิดีโอที่ฉายด้วยความเร็วสูง ทั้งตัวลำ

ต้น ใบ และดอก ก็ดูจะไม่หยุดงอกงาม  มันเจริญเติบโตสูงขึ้น  สูงขึ้น  สูงขึ้น  และสูงขึ้น  จนอลิซไม่สามารถดเห็น

ยอดของมันได้อีกต่อไป   เด็กหญิงเอามือไปลูบไล้ กับสิ่งมหัศจรรย์ตรงหน้า สลับกับมองทยานขึ้นฟ้า พร้อมกับ

บังเกิดคำถามว่า ต้นนี้มันสูงแค่ไหนเชียว และความสูงของมันจะพาเธอไปยังดินแดนอันแสนสุขที่เธอใฝ่ฝันได้หรือ

ไม่      ไม่รอช้าอลิซเริมปีนป่ายขึ้นไป เธอเหยียบกิ่งไม้ที่แข็งแรง ที่งอกรองรับเท้าน้อย ๆ เหมือนตั้งใจ

กว่าจะรู้ว่าตนเองปีนมาสูงแค่ไหน เมื่อมองกลับไป เธอเห็นบ้านของตนเองเหลือเพียงเล็กนิดเดียวแล้ว  เธอปีนขึ้น

ไปเรื่อย ๆ ข้ามผ่านเมฆหมอก    ใกล้แล้ว อีกนิดเดียว จะถึงแล้ว  ใกล้แล้ว  ฉันเห็นแล้วแสงสว่างแล้ว 

มีเสียงประหลาดมากเกิดขึ้นตลอดทาง บางเสียงมันน่ากลัวเพราะมันเป็นเสียงลมที่แว่วคล้ายกับเสียงอสุรร้าย

บางเสียงก็เป็นเสียงที่คุ้นเคย และดังแว่วมาเรื่อย ๆ อย่างไม่ขาดสาย มันเป็นเสียงที่เธอมักจะได้ยินทุกวัน

นั่นก็คือ เสียงนาฬิกาปลุก....................

อลิซสดุ้งตื่นจากความฝัน ขณะเสียงนาฬิกาดังลั่น แต่กระนั่นเธอก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะสิ่งที่เธอกำลังสนใจอยู่

ก็คือความฝันเมื่อคืนนี้.............ฉันรู้แล้ว  ฉันรู้แล้ว  เมล็ดพืชนั่นจะพาฉันขึ้นไปอยู่กับคุณพ่อ คุณแม่ข้างบนได้  ฉัน

ต้องตามหามัน..... เช้าวันนั่นเด็กหญิงเล่าเรื่องราวในฝันให้คุณยายฟัง คุณยายเองก็ฟังอย่างร่าเริงไม่ได้คิดอะไร

มาก 

"คุณยายค่ะ พรุ่งนี้เป็นวันหยุด คุณยายพาหนูไปร้านขายของเก่าอีกได้ไหมค่ะ หนูอยากได้เมล็ดอันนั่น"

"ได้ซิจ๊ะ" คุณยายไม่ปฏิเสธ


                                                           .....................................................

อากาศเริ่มเย็นลง เมื่อเข้าใกล้ฤดูหนาว  ยายหลานยืนสลดอยู่หน้าสถานที่หนึ่ง ซึ่งเมื่อวานซืนนี้มันเป็นร้าน

ขายของเก่า แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ภายในว่างปล่าว ไม่มีของเก่า หรือเมล็ดพืชเลย

"มันถูกขายซะแล้ว ยายเสียใจด้วยน่ะจ๊ะอลิซเรากลีบกันเถอะ"    อลิซพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แม้สีหน้าเธอจะดู

เศร้าหมองซักแค่ไหน แต่ถึงกระนั่นเธอก็ยังแอบหวังนิด ๆ ว่าจะได้พบเจอกับ เมล็ดพืชวิเศษนั่นอีกครั้ง

หลังจากนั่น ทุกวัน เมื่อเธอพบเจอเมล็จพืชแปลก ๆ เธอก็จะเก็บสะสมมาไว้หลังบ้านเสมอ พร้อมทั้งนั่งดูมัน

ตอนกลางคืน แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"คุณยายใจดีจัง ให้หนูหยุดเรียนเพื่อตามหาเมล็ดพืช"  อลิซใช้เวลาส่วนใหญ่ ออกไปเดินที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน
 
เพื่อตามหา เมล็ดพืช  และทุกครั้งที่ยายเธอต้องออกมาตามหาด้วยความเป็นห่วง พอนานเข้า เด็กหญิงรู้สึกเหนื่อย

ที่จะเดินออกไป เลยเลือกที่จะนั่งเฝ้าเหล่าเมล็ดพืชที่เก็บมาได้ หวังให้มันโตออกมาเป็นต้นวิเศษ

"นอนได้แล้วจ๊ะคนดี" คุณยายห่มผ้าห่มให้หลานรัก หลังจากใช้เวลาทั้งวันอยู่หลังบ้าน

"คุณยายค่ะ เมื่อไหร่มันจะโตซะที หนูเหนื่อยจังเลย" เธอพูดอย่างอ่อนแรง

"ถ้าหนูเหนื่อยก็พักผ่อนซะ หลับให้สบาย แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปเริ่มต้นใหม่ อย่าฝืนร่างกายเลยจ๊ะ" หญิงชราเอ่ยกับ

หลานเหนื่อยกายอยู่บนเตียงนอน

"หนูรักยายค่ะ  ขอให้หนุได้เจอกับต้นไม่วิเศษนี้เร็ว ๆ ด้วยเถอะ" สิ้นเสียงเล็ก ๆ อลิซก็เข้าค่อยๆสู่นิทรา คุณยายมองหลานอย่างอาลัยกับเด็กคนนึงต้องพยายามมากแค่ไหนเพื่อจะได้เจอต้นไม้ ที่ไม่ได้มีอยู่จริง  อากาศหนาแล้ว 

ลมเย็นพัดผ่านเข้ามาในบ้านเป็นระยะ  เด็กหญิงตื่นเพื่อที่จะไปหยิบเสื้อกันหนามในตู้มาใส่ทับอีกตัว เพราะอากาศคืนนี้ช่างหนาวเหลือเกิน

..สงสัยอาทิตย์นี้จะเดินมากไปหน่อย เลยรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว.... และแล้วก่อนที่อลิซจะคลานขึ้นเตียงกลับไป

นอนเหมือนเดิม เกิดเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงนี้เธอเคยได้ยินมันมาก่อน มันมาจากหลังบ้าน ..ใช่แล้วเสียงนี้หล่ะ.....

อลิซดีใจเธออยากจะวิ่งไปที่หลังบ้านเต็มทน หากแต่อาการปวดเมื่อยเลยทำให้ เธอได้แต่จ้ำเท้าไปเรื่อย ๆ

จนในที่สุดเมื่อเปิดประตูหลังบ้านออกไป สิ่งที่เธอตามหามาแสนนานก็ปรากฏอยู่ที่สนามหญ้า

เด็กน้อยยิ้มร่า เมื่อเมล็ดพืชที่อยู่ในขวดแก้วค่อยเจริญเติบโต ลำต้น  ใบ และดอก  งอกงามออกมาเรื่อย ๆ

เสียงของการเจริญเติมโตทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น  ต้นไม้นี้สูงขึ้นไปบนฟ้า สูงขึ้น สูงขึ้น จนสุดสายตา

อลิซปีนขึ้นบนต้นที่แข็งกล้า เธอไม่เหนื่อยเลยซักนิด เมื่อมองลงไปเธอเห็นบ้านของตนเองที่ดูเล็กลงถนัดตา และ

ที่นั่นเองเธอเห็นคุณยาย ที่ยืนมองเธอด้วยรอยยิ้ม หากแต่ในระยะเดียวกันนั้น คุณยายยิ้มทั้งน้ำตา

"คุณยายค่ะ หนูอยู่ตรงนี้" เด็กน้อยโบกมือให้ยายตนเอง ก่อนจะปีนต่อไปเรื่อย ๆ   ใกล้แล้ว  ใกล้แล้ว  อีกนิดเดียว

นั่นงัย  ข้างบนนั่นฉันเห็นแล้ว........แสงสว่างที่เจิดจร้า จากกิ่งไม้ที่เธอเอาไว้ใช้เหยียบ ปีนขึ้นมา กลายเป็นบรรได

ทอดไปยัง ดินแดนแห่งความสุข  ชายหญิงสองคนออกมาต้อนรับ อลิซ

"คุณพ่อ คุณแม่"

"ลูกรัก นี้คือบ้านของเราจ๊ะ"

น้ำตาแห่งความสุขไหลออกมาจากตา สีฟ้าคู่น้อย ๆ ในที่สุดเธอก็มาถึงดินแดนแห่งนี้ ในที่สุดเธอก็ได้เจอกับพ่อ

และแม่ เธอมีความสุขที่ได้อยู่กับคุณพ่อและคุณแม่ที่นี้ "ดินแดนแห่งสวงสวรรค์" ตลอดชั่วกาลนาน


                                                          ..........................................................

หิมะตกแล้ว เด็กๆพากันออกมาเล่น หิมะกันนอกบ้าน ผู้ใหญ่หลายคน ออกมาประดับต้นสน ตอ้นรับการมาถึงของวันคริสมาส

หญิงชรามองออกไปนอกหน้าต่าง จากห้องเล็ก ๆ ที่เคยเป็นห้องนอนของหลานสาวอันเป็นที่รัก หล่อนรู้สึกตัว

เมื่อมีคนมากดกริ่งหน้าบ้าน

"สวัสดีค่ะคุณนาย ดิฉันทำของหวานมาให้"  หญิงสาววัยกลางคนยื่นกล่องขนมตรงหน้ามาให้

"เอ้าเชิญข้างในค่ะ คุณลิซ่า คุณนี้เป็นเพื่อนบ้านที่ใจดีจริง ๆ ทำของอร่อย ๆ มาเรากินบ่อยๆ" หญิงชราเอ่ยอย่าง

เป็นมิตรในห้องนั่งเล่น

"นิดหน่อยเองค่ะ พอรู้ว่าแม่หรูอลิซเขาชอบกิน ฉันก็อยากทำมาให้...." หญิงเพื่อนบ้านกล่าวออกก่อนจะชักสีหน้าเศร้าใจ    "เสียใจเรื่องหลานสาวคุณนายด้วยน่ะค่ะ ถึงแม้แกจะป่วยมานานแล้ว แต่ทุกครั้งที่ดิฉันพบ แกกก็จะร่าเริงสดใสเสมอ" 

"นั่นอาจเป็นเพราะ อลิซ แกไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แกรู้เพียงแค่ว่าแกเป็นเด็กสุขภาพไม่ดีซึ่งนั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับแกเลย อลิซไม่เคยทุขกับเรื่องนั่นเลย" 

"ค่ะ แกไปสบายแล้ว" หญิงเพื่อนบ้านพูด

"ดิฉันทราบดีค่ะ  เพราะว่าแกเพิ่งหาเมล็ดพืชนั่นเจอ" เจ้าของบ้านกล่าวลอย ๆ

"เอ๊ะ เมล็ดพืชอะไรหรอค่ะ" แขกเพื่อนบ้านเอะใจสงสัย

"เมล็ดพืชใหญ่ในขวดแก้ว..มันเป็นเมล็ดพืชวิเศษ คุณเองคงจะไม่เชื่อ แต่หลังจากนี้ฉันก็หวังว่าจะได้เจอมันเหมือนกัน"  เจ้าของบ้านยิ้มให้คู้สนทนาด้วย ถึงแม้หญิงเพื่อนบ้านจะไม่เข้าใจความหมายก็ตาม


                   ลำต้น ใบ ดอก มันจะช่วยประคำประคองให้เราไปถึงยังดินแดนแห่งความสุข

+

+

+

+

                                                                     จบ