บุปผาลายพยัคฆ์

ใครๆ ก็เรียกเธอว่า 'อีก้อย'

ช่างฟังดูหยาบกระด้างไม่รื่นหู...แต่แล้วมันแปลกตรงไหน ในเมื่อคำเรียกแบบนี้กับสังคมที่เธอเติบโตมานับว่าเป็นของคู่กัน คนอย่างก้อยไม่ได้คิดมากเรื่องชื่ออยู่แล้ว   สิ่งที่เธอกังวลมีแค่พรุ่งนี้จะเอาอะไรกิน คืนนี้จะรอดจากปากเสือปากตะเข้ได้มั้ย หรือตอนนี้จะวิ่งหนีเจ้าหนี้พ้นรึเปล่า

นั่นแหละคือปัญหาระดับชาติของคนอย่างก้อย

ก้อยไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ และไม่มีเวลาจะไปคิดถึงมัน ความบันเทิงหนึ่งเดียวในชีวิตคือการได้นั่งอ่านเรื่องย่อละครตามถุงกล้วยแขก

ชีวิตเธอ...ไม่ตลก ไม่มีเซอร์ไพรส์ มีแต่ดราม่าเข้มข้นกับฉากบู๊วิ่งหนีเจ้าหนี้ แน่นอนว่าตอนจบก็ไม่ได้สวยหรูอะไร เธอโดนซ้อมจนตาย ทั้งเนื้อทั้งตัวเป็นเหมือนเศษผ้าเก่าๆ ที่ถูกจับเข้าเตาเผา ตายไปแบบเงียบๆ ไม่มีใครรู้เห็น

เธอเชื่อมาตลอดว่าโลกหลังความตายคือความว่างเปล่า แต่ใครจะคิดล่ะว่าพอลืมตาขึ้นมาจะเจอกับเตียงทองหลังใหญ่ ห้องนอนสไตล์จีนโบราณ แล้วก็ข้ารับใช้ที่นั่งร้องไห้อยู่เต็มห้อง

เจ้าของร่างนี้มีชื่อว่า หลิวฉินซิน เป็นสาวงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นธารดารา หน้าตาดี โปรไฟล์เลิศ พ่อเป็นแม่ทัพ แม่เป็นหลานไทเฮา เพิ่งแต่งเข้าวังรัชทายาทครองตำแหน่งไท่จื่อเฟยได้ไม่นานก็โดดน้ำตายเพราะน้อยใจที่สามีหูเบาเชื่อน้องสาวต่างแม่มากกว่าเธอ

ก้อยนั่งฟังสิ่งที่ 'เซียน' ตรงหน้าพล่ามด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อ

"..นี่คงเป็นโชคชะตา...เพราะความผิดพลาดดวงวิญญาณของเจ้าจึงได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้ เอาล่ะเกศรินทร์ ข้าจะมอบพรสามประการให้แก่เจ้าเพื่อเป็นการไถ่โทษ..."

"ใครคือเกศรินทร์?"

"เจ้าไม่ใช่เกศรินทร์งั้นรึ!"

ก้อยส่ายหน้า พร้อมมองสำรวจเซียนรูปงามที่จู่ๆ ก็โดดเข้ามาหยุดเวลาในห้องนี้แล้วพล่ามอะไรก็ไม่รู้น้ำไหลไฟดับ

หล่อน่ารักกรุบกริบจริงๆ พ่อคุ๊ณ

"จะ เจ้า ..ฮึ่ม" เซียนหนุ่มน้อยหน้าแดงซ่านก่อนจะทำทีเป็นเปิดสมุดในมือเสียงดังพึบพับ

"งั้นเจ้าคือสายลับลิลลี่หยางใช่หรือไม่?"

"ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ"ก้อยยักไหล่เบาๆ เท้าคางมองคนที่กำลังทำปากยื่นไม่พอใจ

"งั้นเป็นหมอเทวดา?"

"เคยเป็นหมอดูอยู่พักหนึ่งนับมั้ย"

"จางมีมี่ดาราสาวเจ้าบทบาท!"

"พอดีว่าหน้าไม่ให้..."

"เจ้าหน้าที่พิเศษผู้ถูกคนรักหักหลัง!"

"ตั้งแต่เกิดมา 25 ปียังไม่เคยมีแฟนเลย"

"แล้วเจ้าเป็นใคร!"

"..เป็นยาม...ชื่อก้อย"

++++++++++++++++

//เปิดไว้ยังไม่มีกำหนดอัพนะแจ๊ะ