After MSN สวัสดีครับ คุณคนในความทรงจำ

     "ถ้ามีคนเดินเข้ามาทำลายข้าวของในห้องทำงานของพี่มินแบบนี้บ้าง พี่มินจะโกรธไหมครับ"

     "มันไม่ตายดีแน่" พี่มินตอบกลับทันควัน

     "แล้วผมควรต้องรู้สึกยังไง"

     คนตัวโตกว่าแค่นหัวเราะออกมาหนึ่งคำ เหมือนกับว่าคำถามของผมเป็นมุกตลกต้อนรับเช้าวันใหม่ แต่ตอนนี้ผมโคตรไม่ตลก

     "ยังไม่ชินอีกหรอ"

     ดู๊ดู ดูสิ่งที่พี่มันถามผมสิครับ ผมควรจะชินกับพฤติกรรมป่าเถื่อนแบบนี้ของมันจริงๆ หรอ ที่ผ่านมาผมหลงรักหลงชอบคนหน้ามึนแบบพี่มินเข้าไปได้ยังไง จะเลิกชอบมันก็ไม่ได้ด้วย เฮ้อ...

     "ถอนหายใจทำไม"

     "เปล่าครับ"

     "ทำแผลเป็นไหม"

     "ไม่เป็นครับ"

     "อย่าประชด" พี่มินดุ

     "ไปล้างแผลที่ห้องพยาบาลก่อน แล้วค่อยไปให้หมอที่โรงพยาบาลดูแผลให้อีกทีดีไหมครับ" ผมเสนอ เพราะขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับเขาเต็มที เป็นแบบนี้มันน่าเหนื่อยใจนะ

     "ไม่เอา"

     "คนที่บ้านเคยบอกไหมครับว่าพี่มินดื้อ"

     "ไม่นะ" เขาว่าพลางไหวไหล่ "น่าจะชินกันแล้ว"

.................................................................................

ฝากเอ็นดู พี่มินกับน้องซัน ของไรท์ด้วยนะคะ

^^

ติดตามผลงานของ Lalyblue หรือ พิมพ์พรรษ ได้ที่