มนต์จันทราลิขิตรัก

น้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลองฉันใด ‘หยางเฟยหลง’ ก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับ ‘หลิวซิ่วอิง’ ฉันนั้น

เพราะความเกลียดชังที่มีต่อสกุลหลิวเป็นทุนเดิม ทำให้เขาริอาจบุกรุกเข้าไปในจวนของศัตรูตัวฉกาจเพื่อหวังทำลายกำไลหยกอันล้ำค่า ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้เขาต้องพบเจอความอลหม่านและวายป่วงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต เมื่อโดนสัตว์เทพซึ่งสิงสถิตอยู่ในนั้นสาปให้กลายเป็นสุนัขตัวจิ๋ว! มิหนำซ้ำเงื่อนไขในการคืนร่างยังเป็น...

แค่ถูกสาปให้กลายเป็นหมาขนฟูไร้พิษสงก็บัดซบพอแล้ว ซ้ำยังต้องกลายเป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดของสตรีที่แสนจะชังน้ำหน้าอีกต่างหาก ในเมื่อบุปผางามเป็นคนหยิบยื่นโอกาสอันดีงามนี้มาให้ มีหรือที่หยางเฟยหลงจะปล่อยให้หลุดมือไป เขาจะใช้โอกาสนี้เล่นงานสนามอารมณ์อย่างหลิวซิ่วอิงเสียให้เข็ด ด้วยถือคติที่ว่า ‘เจอหน้าเมื่อไหร่ เล่นงานเมื่อนั้น’

ในขณะที่แม่ทัพหนุ่มหาทางเล่นงานโฉมสะคราญทุกครั้งที่เจอหน้า ทว่าไม่รู้เหตุใดจึงได้ผลตรงข้ามกับที่คิดเสียทุกอย่าง...

ยิ่งเขาอยากหลีกหนีกลับยิ่งได้ใกล้ชิดสตรีนางนี้

ยิ่งเขาชิงชังนางมากเท่าไหร่กลับยิ่งถวิลหามากขึ้นเท่านั้น

ในเมื่อหญิงไร้คุณธรรมผู้นี้ทำให้เขาต้องพ่ายแพ้แบบหมดสภาพ ฉะนั้นก็ต้องให้นางมารับผิดชอบตลอดชีวิต!!!

***

เนื้อหาความวายป่วงบางส่วน

“สตรีไร้ยางอายเช่นนางน่ะหรือจะสยบท่านอ๋องเช่นข้าได้...ฝันไปเถอะเจ้าจิ้งจอก! คำสาปของเจ้าจะไม่มีผลกับข้าเด็ดขาด”

การต่อต้านเล็กน้อยจากร่างสูงทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่นไม่รู้ตัว มือหนาจับข้อมือเล็กออกจากช่วงเอวอย่างเบามือ เขาไม่อยากถูกเนื้อต้องตัวกับสตรีผู้นี้โดยไม่จำเป็น ขณะที่หยางเฟยหลงกำลังจะก้าวลงจากเตียง...

หมับ!

มือเล็กของหลิวซิ่วอิงก็คว้าหมับเข้ากับบางส่วนของชายหนุ่มเข้าโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตารูปใบหลิวซึ่งชอบฉายความเย็นชาเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาเสมอมานั้น บัดนี้กลับเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกนอกเบ้าตา

ใครจะคิดว่าความยาว ความใหญ่ของตนเอง วันหนึ่งจะกลายเป็นการสร้างปัญหาให้กับเจ้าตัวได้ขนาดนี้

แค่เปลือยกายล่อนจ้อนต้องหาทางกลับจวนอ๋องก็ว่าน่าสมเพชแล้ว

แต่นี่กลับโดนบุตรีของขุนนางที่เขาชังน้ำหน้าขยุ้มขยำท่อนเนื้อแสนอลังการโดยไม่เต็มใจ ทว่ากำลังจะปัดมือเล็กให้พ้นตัว...

“โอ๊ยย! จะดึงทำไมเนี่ย” ใบหน้าของเขาแทบจะเป็นสีเขียวคล้ำ

“ฟูฟู ทำไมเจ้านุ่มนิ่มแปลกๆ จัง” ปากรูปกระจับสีอิงเถายู่ขึ้นอย่างน่าเอ็นดู ซ้ำยังออกแรงบีบหนักกว่าเดิม “ทำไมมันใหญ่ขึ้นมาล่ะ”

“น่าตาย...เจ้ามันน่าตายนักหลิวซิ่วอิง!” ร่างสูงทำได้แค่อดทนเท่านั้น หากสตรีนางนี้ตื่นขึ้นมาร้องโวยวายจนคนทั้งจวนรู้เห็นเข้า คราวนี้เรื่องวุ่นวายคงบังเกิดอย่างไม่ต้องสงสัย

**

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของนักเขียน ไม่อิงกับราชวงศ์และสถานที่ใดทั้งสิ้น เนื้อเรื่องเน้นความขายขำแบบจริงจัง ขำจนปอดโยก ไม่เน้นดราม่าใดๆ ทั้งสิ้น ดังนั้นขอให้คุณนักอ่านสนุกไปกับความโบ๊ะบ๊ะของอิพี่หมาหยางกับยัยน้อนนุ่มนิ่มคนนี้ด้วยน้า

วันที่ลงนิยาย : ไรต์จะลงให้อ่านทุกวัน วันละ 1 ตอน ใครที่ไม่อยากพลาดตอนอัปเดตให้กดเพิ่มเข้าชั้นเอาไว้เลยค่ะ