บ้าๆบอๆ

เนื้อเรื่อง

เรื่อง บ้าๆบอๆ

                นางเอกเดินวนไปรอบๆเวทีด้วยการโพสท่าเหมือนนางแบบ เสื้อผ้าที่แต่งก็เป็นของมีราคาแต่มีผ้ากันเปลื้อนเพราะกลัวคนไม่รู้ว่าเป็นคนใช้ ก่อนเจ้าหล่อนจะขยิบตาเล็กน้อยให้กับคนดู

สโนซินดี้ : ฉันชื่อสโนซินดี้ เป็นลูกสาวของบ้านหลังใหญ่แห่งนี้  (ถ้าได้เสียงกระแนะกระแหนหน่อยจะยิ่งดี)

                เดินวนโชว์ตัวอีกรอบและขยิบตาอีกครั้ง

สโนซินดี้ : แต่ว่า....... ฉันก็มีแม่เลี้ยงยังสาวได้ไม่นาน พ่อก็ตายไป

                เดินวนอีกรอบและทำซ้ำด้านบนอีกครั้ง

สโนซินดี้ : ฉันรู้ดีว่ายัยนั่นมันร่าน เที่ยวไล่จับผู้ชาย และยังหวังจะฮุบสมบัติของครอบครัว.... แต่อย่าได้หวัง....ตราบใดที่ซินดี้ยังอยู่

แม่เลี้ยงยังสาว : นังซินดี้ เดี๋ยวฉันจะไปงานเลี้ยงของเจ้าชาย เฝ้าบ้านให้ดีนะ

                ซินดี้พยักหน้าหงึกๆ

                แม่เลี้ยงยังสาวเดินจากไป

สโนซินดี้ : ฮึๆๆ แม่เลี้ยงไม่อยู่หนูเริงร่า อย่างนี้จะได้นอนพักสบายๆ

                ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าไต้ผ้าขี้ริ้วที่วางอยู่บนเก้าอี้ที่ซินดี้นั่งมีบางอย่างอยู่ และมันก็คือ กางเกงในเผด็จศึก

สโนซินดี้ : แย่แล้วแม่เลี้ยงยังสาวลืม กางเกงในเผด็จศึก แล้วอย่างนี้จะสำเหร็จหรือนี่ ต้องรีบเอาไปให้

                ทำหน้าตาตื่นตกใจก่อนจะรีบวิ่งกลับไปในฉาก

                ตัดมาที่เจ้าชายรูปงาม นามเพราะ

                เปิดตัวเหมือนเช่นเคย เดินแคทวอร์กรอบๆเวที เพราะกลัวว่าเวทีกว้างเกินไปจนทุกคนเห็นความหล่อไม่ทั่วถึง (ถ้าเดินไปเดินมาและพูดจากเหมือนเด็ก ฮิบฮอบจะดีมากๆ)

เจ้าชาย : ซับๆๆ ซับโย่ ชื่อของฉันคือ เจ้าชายยางมะตอย จบมาจากโรงเรียนนานาชาติ มหาลัยราชาพัก

                วนไปรอบๆโชว์ตัวอีกครั้ง

ยางมะตอย : วันนี้พ่อเราจัดงานเลี้ยงเลือกคู่ เพราะเราหาเมียเองไม่เป็น........ แต่ดูจากท่าทางงานนี้ ไม่เห็นจะมีใครสวยเลยซักคน

                แม่เลี้ยงยังสาวเดินไปหาเจ้าชาย จับนู่นจับนี่ แต่เจ้าชายก็เดินแคทวอร์กหนี

ยางมะตอย  : เงื่อนไขมีเพียงอย่างเดียว คือ.... ต้องจับเราให้ได้ ถ้าจับเราได้จะแต่งงานด้วย

                เดินแคทวอร์กไปรอบๆโดยมีแม่เลี้ยงยังสาวตามจับ แต่จับยังไงก็จับไม่ได้

                ซักพักซินดี้ก็เดินเข้ามา พร้อมทั้งชูกางเกงในเผด็จศึกเหนือตัวร่อนไปร่อนมา

สโนซินดี้ : แม่เลี้ยงยังสาวลืมของค่ะ

                ซินดี้เดินแคทวอร์กสลับกับเจ้าชายไปมา 2-3 ครั้ง แต่ด้วยความที่พลาดท่าทำให้ซินดี้สวมกางเกงในเผด็จศึกลงบนหัวเจ้าชายยางมะตอย

                มองอย่างตกใจ

สโนซินดี้ : รอซักครู่นะคะ ทุกท่านอาจจะดูไม่ทัน เพราะฉะนั้นซินดี้จะแสดงให้ดูใหม่

                แสดงอีกครั้งแต่เป็นแบบสโลโมชั่น หลังจากจบก็ทำหน้าตกใจต่อ

แม่เลี้ยงยังสาว : แย่แล้วเจ้าชาย สโนซินดี้แกทำอะไรลงไป

                ยางมะตอยดึงกางเกงในออกจากหัวด้วยสีหน้านิ่งเรียบ และมองไปทางซินดี้ที่ยังตกใจไม่หาย

เจ้าชายยางมะตอย : วอทซัพ.........เจ้าจับเราได้ เจ้าช่างโดนใจเรานัก นางในฝันของเราเลย.....

                เจ้าชายมองซินดี้หัวจรดปรายเท้าก่อนจะยิ้มอย่างภูมิอกภูมิใจ

ยางมะตอย : ซับโย่ๆ...........เจ้าแต่งตัวแฟนตาซีได้ถูกใจเราจริงๆ ผ้ากันเปลื้อนซะด้วย

                ทำท่าจะเดินเข้าไปกอดแต่ซินดี้รีบหนี เพราะในมือเจ้าชายมีกางเกงในติดมาด้วย

ยางมะตอย : หนีทำไมล่ะจ๊ะที่รัก

                วิ่งไปรอบๆจนกลับเข้าหลังฉาก ทุกคนวิ่งออกจากฉากไปให้หมด

                ซินดี้วิ่งเข้าไปในป่า และเหนื่อยจนหลับไป โดยไม่รู้ว่าแม่เลี้ยงยังสาวกำลังใกล้เข้ามา

                คนแคละทั้ง 7 ปรากฎกายขึ้น(เอาแต่ผู้หญิงน่ารักๆXXXเท่านั้น) มองหน้ากัน และมองไปที่ซินดี้

                ทั้งเจ็ดช่วยกันกลิ้งร่างของนางเอกอย่างทุลักทุเลไปแอบ แม่เลี้ยงใจร้ายจึงวิ่งเลยไป

สโนซินดี้ : ที่นี่คือที่ไหน

                เปิดตัวคนแคละ และร้องเพลง บังคับ หรือจะเต้นอะไรก็เต้นไปตามใจ

สโนซินดี้ : ว้าวๆๆ ขออีกๆ

คนแคละ : จะบ้าเรอะเหนื่อยฉิบหาย

คนแคละ2 : อ่ะนี่สารท้ารบจากแม่เลี้ยงยังสาว

                ซินดี้รับมาและอ่าน และเสียงของแม่เลี้ยงยังสาวก็ดังขึ้นตามข้อความของจดหมาย

                นังสโนซินดี้ ฉันแม่เลี้ยงยังสาวของแกนะ หวังว่าแกคงจะยังไม่ลืมแม่เลี้ยงยังสาวของแก แกคงจำแม่เลี้ยงยังสาวของแกคนนี้ได้ดี เพราะแม่เลี้ยงยังสาวของแกได้จับเจ้าชายยางมะตอยเอาไว้แล้ว และแม่เลี้ยงยังสาวก็หวังว่าแกจะไม่แจ้งความ ซึ่งนั่นก็เป็นสิ่งที่ดี แม่เลี้ยงยังสาวอยากจะท้าดวลกับแกโดยมีเจ้าชายเป็นเดิมพัน พบกันที่บ้านของแกกับแม่เลี้ยงยังสาว

                จากแม่เลี้ยงยังสาว

                ซินดี้เงยหน้ามองคนดูอย่างตื่นตะลึงก่อนจะเกาหัวแกรกๆและก้มลงไปอ่านใหม่เพราะยังงงๆอยู่

สโนซินดี้ : เจ้าชายยางมะตอยหรือว่าจะเป็นชายหนุ่มคนนั้น โอเราตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ แม้แต่ชื่อก็ทำให้ใจเราสั่นไหว อย่างนี้ไม่ไปช่วยไม่ได้แล้ว

                ซินดี้เดินไปและโบกมือให้คนแคละ คนแคละโบกมือก่อนจะเดินหลบฉากไป

แม่เลี้ยง : มาแล้วเหรอนางซินดี้

                ชี้นิ้วไปที่ซินดี้ ในมือถืออะไรก็ได้ที่ดูเหมือนดาบ จะไม้หรือเหล็กก็ว่ากัน และสองฝั่งข้างๆมีลูกสมุน

                ซินดี้ยกสิ่งที่เหมือนดาบขึ้นในท่า kill bill ก่อนจะถอดผ้ากันเปลื้อนออกโยนไปทางไหนก็ได้แต่ทางที่ดีอย่าโยนไปทางคนดูเพราะมันจะหายเอาได้

                ฟันกันสองสามครั้ง (ถ้าตอนนี้มีเสียงเหมือนเชียร์มวยด้วยจะยิ่งดีใหญ่) แต่ก็ยังคงรักษาเอกลัษณ์การเดินแคทวอร์กเอาไว้ สุดท้ายแม่เลี้ยงยังสาวก็พลาดท่าโดนเสียบปางตายลูกสมุนมากระทืบซ้ำจนตายในที่สุด

                ซินดี้เดินไปพบเจ้าชายด้วยใจระทึก

สโนซินดี้ : เจ้าชายฉันมาช่วยแล้วค่ะ

                เจ้าชายยิ้ม

ยางมะตอย : โย่ๆ...... ขอบใจซินดี้ จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้เรารู้ว่า..........

                คนแคละเดินออกมาล้อมเจ้าชาย

ยางมะตอย : ความสุขต้องหาด้วยตัวเอง ฮิบๆๆ โย่ๆ ซัพโหย่ว

                เจ้าชายคล้องแขนไปที่คอสาวๆข้างกายก่อนจะเดินออกไป

                เพลงโบรักสีดำดังขึ้น ซินดี้ทำท่าทางร้องไห้ครวนคราง

                Happy Ending เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความสุขเราต้องหาด้วยตัวเอง เหมื่นเช่นเจ้าชายยางมะตอย