Just the past But still in my heart all the time

เนื้อเรื่อง

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ชอบเดิน เดินไปเรื่อยๆ
ผ่านฝูงชนที่ไม่เคยหยุดนิ่ง...
ช่วงเวลาที่เท้ากำลังก้าวเดิน
ช่วงเวลาที่สายลมพัดผ่าน
แหงนหน้ามองท้องฟ้าสดใส
เธอจะรู้สึกมั้ยนะ
ทุกๆครั้งที่ก้าวเท้าออกไป นั้น
ฉันคิดถึงเธอ
ทุกๆครั้งที่ก้มลงมองเท้าของตัวเองที่กำลังก้าวไปข้างหน้าช้าๆ
มันทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่ฉันจะต้องเผชิญกับโลกที่ไม่มีเธอ
เพิ่งรู้ใจตัวเองว่าทุกๆครั้งที่ออกเดิน
ในหัวมันมักคิดแต่เรื่องของเธอ
ถึงแม้เท้าของฉันมันจะเจ็บ ถึงแม้มันจะมีแผล
แต่ฉันก็ยังอยากที่จะเดินต่อไป
เดินไปเรื่อยๆ . . .
ท่ามกลางฝูงชนนั้น
จะมีเธอบ้างมั้ยนะ
ฉันมักคิดอยู่เรื่อย ทั้งๆที่มันไม่มีทางเป็นไปได้
ผู้คนที่วิ่งหลบเม็ดฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง
ฉันกับเดินออกไปข้างหน้า
เผชิญหน้ากับสายฝนที่ไม่หยุดนิ่ง
ผู้คนมากมายที่กางร่มท่ามกลางสายฝนนั้น
จะมีเธอสักคนมั้ยนะที่อยู่ท่ามกลางคนพวกนั้น
เธอจะกางร่มอยู่ท่ามกลางสายฝนเหมือนพวกเขาหรือเปล่า
ถึงแม้แดดจะออก ฉันก็ยังคงก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ
แสงแดดที่สาดสอง
เงาของฉันที่พาดผ่าน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันฉันเห็นเงานั่น ดูโศกเศ้รา
ฉันเป็นแบบนั้นหรือ?
ถึงตอนนี้เงาของเธอจะดูโศกเศร้าเหมือนเงาของฉันบ้างมั้ย ?
แม้สายลมหนาวที่โบกพัดมันจะทำให้ฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว
ฉันก็คงจะไม่หยุดเดินหรอกนะ
เพียงแค่คิดว่าเธอยังคงยืนอยู่ข้างๆ
ร่างกายที่หนาวเย็นก็อบอุ่นขึ้นมาทันที
เพราะเธอสินะที่คอยโอบกอดฉันไว้ตลอดเวลา
เพียงแต่ฉันไม่เห็นเธอเท่านั้น
ท่ามกลางไอเย็นนั้น
เธอจะยังอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปใช่มั้ย ?
เธอจะคอยกางร่มให้ฉันในยามที่ฝนตก
เธอจะคอยพาฉันเดินหลบแสงแดดที่สาดส่อง
เธอจะคอยโอบกอดในคราที่อากาศเหน็บหนาว
ฉันรู้ว่าเธอยังคงอยู่ . . .
อยู่ตรงนี้ . . . ข้างๆกายฉัน
และเธอคงจะอยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าฉันจะหลอกตัวเองว่าฉันรักคนอื่น
ไม่ว่าฉันจะบอกว่าฉันลืมเธอได้แล้ว
ไม่ว่าฉันจะบอกว่าฉันทำใจได้แล้ว
ไม่ว่าฉันจะบอกว่าฉันเข้มแข็งขึ้น
หรือแม้แต่คนอื่นที่คอยบอกว่าฉัน \"เย็นชา\" ขึ้นเยอะ
เธอก็คงจะยังอยู่ข้างๆใช่รึเปล่า?
ฉันอยากให้เธออยู่ข้างๆ
ในยามที่ฉันพบพานกับปัญหา
ในยามที่ฉันท้อแท้
อยากให้เธอบอก \"ไม่เป็นไร\"
อยากให้เธอบอกว่าเธอยังคงอยู่ข้างๆ
อยากให้เธอกอดฉันไว้
เวลาที่ฉันร้องไห้
แต่รู้อะไรมั้ย
ช่วงเวลาที่โศกเศร้ามากที่สุด
ช่วงเวลาที่ท้อแท้มากที่สุด
ช่วงเวลาที่ไร้กำลังใจมากที่สุด
มันคือช่วงเวลาที่ เสียเธอไป
แต่เธอก็ทำให้ฉันก้าวเดินอีกครั้ง
โดยที่เธอไม่ได้อยู่ข้างๆ
เธอที่ทิ้งฉันไว้บนโลกที่ไร้คนที่เข้าใจฉันอย่างเธอ
มันก็ทำให้ฉันเข้มแข็งมากขึ้น
มันทำให้ฉันเข้าใจ
ว่าสิ่งที่เธอคอยบอก
ไม่เป็นไร
คำนั้นมันเป็นยังไง
เมื่อไม่มีเธออยู่เคียงข้าง

มาถึงวันนี้ หนึ่งปี
หนึ่งปีที่ฉันอยู่บนโลกที่ไร้เธอ
รู้มั้ยมันทรมาน
ทรมานมากเกินกว่าที่จะอธิบายเป็นคำพูด
ถึงแม้ตอนนี้ฉันอาจจะเข้มแข็งขึ้น
ทุกๆก้าวที่ก้าวเดิน เริ่มหนักแน่น
แต่วันนี้ บนพื้นที่ฉันก้าวผ่าน
มันเปรอะเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตา
น้ำตาที่หลั่งริน เพื่อเธอ
ไม่รู้ว่ามันรินไหลตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้แต่เพียงว่า
แค่เริ่มออกเดินในหัวมันก็คิดแต่เรื่องเธอ
ก้มหน้าเดินช้าๆ
ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ
เพราะรู้ว่าคงจะไม่มีใคร
ที่ถาม \"เป็นอะไร\"
เหมือนอย่างที่เธอเคยถาม
เพราะเธอ คือสายลมที่พัดผ่านมาพร้อมกับความสุข
และพัดจากไป
แต่เธอก็ทิ้งตะกอนของความโศกเศ้ราไว้กับฉัน
ตะกอนของความเจ็บปวด
ตะกอนของความทรงจำ
และตะกอนนั้นจะไม่มีวันจางหายไปจากใจของฉัน
เพราะเธอจะอยู่ข้างๆฉันตลอดกาล

รักเธอเสมอ
สายลมที่รักของฉัน