ท่านชายทั้งหลาย ช่วยเลิกปีนเตียงองค์ราชินีซักทีเถอะ!!

ลำดับตอนที่ #2 : Turn 00 - Awaken the Queen

Act I :: Awaken the Queen   

            ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำงานให้องค์กรแบบสู้ตายถวายหัว

            ‘นิโคลัส โฮลเกอร์’ กล้ายืนยัน ณ ตรงนี้เลย เขาที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นถึงนักล่ามือฉมังแรงค์ซิลเวอร์ในองค์กรแวมไพร์ฮันเตอร์ชื่อดังสาขาโมลันเทีย ในวันนี้กลับกลายเป็นยามเฝ้าประตูที่ต้องคอยก้มหัวทักทายนักวิทยาศาสตร์พวกนั้นอย่างเคารพนอบน้อม ทั้งที่ใจจริงอยากจะฉีกพวกมันเป็นชิ้นๆเสียด้วยซ้ำ

          น่าหงุดหงิด น่าหงุดหงิดที่สุด

            เงินเดือนของเขามันควรอยู่ที่ 7 หมื่นไนร่า[1] ทว่าในยามนี้กลับเหลือเพียงสี่หมื่นกว่าๆเท่านั้น

            “พวกแกเฝ้าไว้ให้ดีล่ะ อย่าให้ใครเข้าไปได้ อ้อ ส่งซักคนไปเฝ้าในนั้น จำไว้— ห้ามแตะต้องอะไรเด็ดขาด” นักวิทยาศาสตร์ชายวัยกลางคนกำชับเสียงเข้ม ดวงตาคู่นั้นมองพวกเขาอย่างเหยียดหยาม

            เขาอยู่ในองค์กรในฐานะสมาชิกคนหนึ่ง ไม่ใช่ขี้ข้าของพวกมันซักหน่อย

            ทั้งแบบนั้นกลับทำได้เพียงขบกรามแน่นแล้วค้อมศีรษะรับด้วยรอยยิ้ม

            ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองตามแผ่นหลังของเหล่าหัวกะทิในองค์กรที่พากันเดินออกไปหาอะไรทานข้างนอกด้วยแววตาว่างเปล่า เขาทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นเย็นๆก่อนมองเพื่อนร่วมงานอีก 3-4 คนที่มีสภาพน่าอดสูไม่ต่างกัน

            พวกนักวิทยาศาตร์นั่นบอกว่าต้องการสมาชิกองค์กรฝีมือดีมาช่วยเหลือ ทางพวกระดับสูงจึงจัดพวกเขาซึ่งเป็นระดับท็อปมาให้ ทว่าสิ่งที่พวกมันทำกลับเป็นการให้พวกเขาเป็นยามเฝ้าประตูห้องทดลองลับที่อยู่ใต้ดิน งานน่าเบื่อนั่นยังพอว่า แต่กล้าลดเงินเดือนพวกเขาได้ยังไง!?

            “น่ารำคาญพวกมันชะมัด”

            “ถ้าไม่ใช่คำสั่งพวกเบื้องบนฉันไม่มาทำงานนี้แน่ๆ”

            “สาบานได้เลย ถ้าเสร็จภารกิจนี่ฉันจะยิงหัวพวกมันทิ้ง”

            เพื่อนร่วมชะตากรรมทั้งสามบ่นเสียงดังคล้ายไม่กลัวใครได้ยิน นิโคลัสไม่กล่าวอะไร เขาไหวไหล่พลางเช็ดปืนบรรจุกระสุนเงินในมือ เขาหมดอารมณ์จะพูดคุยกับใครเสียแล้ว

            “คงต้องมีพวกเราซักคนเฝ้าข้างในสินะ” พวกเขามองกันไปมา ไม่กล้าตกลงกันเองในเมื่อนิโคลัสซึ่งอายุมากที่สุดยังไม่พูดอะไร ชายหนุ่มกลอกตาไปมา หากให้นั่งอยู่เฉยๆตรงนี้นั้นก็ออกจะน่าเบื่อเกินไปเสียหน่อย อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ต้องการเพื่อนมาเสวนาอะไรอยู่แล้ว

            “ฉันไปเอง อยากแอบงีบซักหน่อย” เขาว่าด้วยน้ำเสียงติดตลก พลางขยิบตาให้เพื่อนร่วมงาน “ถ้าพวกบ้านั่นมาก็เคาะประตูเตือนฉันด้วยนะ”

            “เข้าใจแล้ว”

            ในความคิดของพวกนั้น คงคิดว่าดีเหมือนกัน— เพราะพวกเขาก็ไม่ได้อยากแยกตัวไปอยู่คนเดียวในห้องมืดๆนั่นซักเท่าไหร่ นิโคลัสไขกุญแจเข้าไปข้างใน นัยน์ตาสีฟ้าแซฟไฟร์กวาดมองรอบห้องที่มืดสนิท เขาเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟจนภายในห้องมีแสงสว่างจ้า

            ที่นี่ก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนัก นอกจากอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ที่ผู้คนนอกองค์กรล้วนไม่เคยเห็น กับอาวุธในตู้กระจกที่กำลังอยู่ในช่วงพัฒนาก่อนนำมาให้องค์กรใช้

            ไม่สิ..

            คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน มองตรงกลางห้องซึ่งมีผ้าคลุมสีทึบคลุมบางสิ่งเอาไว้คล้ายต้องการปิดซ่อนมันไม่ให้ใครเห็น เขาขยับเท้าเข้าไปไกล มองอย่างลังเลว่าควรจะแง้มมันดูดีรึเปล่า

          ‘เปิดสิ เปิดเลย’

            คล้ายได้ยินเสียงใสกังวานของใครซักคนกระซิบที่ข้างหู เขาค่อยๆแง้มม่านสีทึบออกอย่างไรสติ กว่าจะรู้ตัวก็เป็นตอนที่เงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าสิ่งที่ถูกซุกซ่อนอยู่ภายในก็คือร่างของเด็กสาวคนหนึ่งที่ถูกขังอยู่ในตู้กระจกที่มีลักษณะคล้ายตู้ปลา ภายในมีน้ำสีฟ้าใสบรรจุอยู่จนเต็ม อีกทั้งยังมีสายอะไรซักอย่างระโยงระยางจากร่างของเด็กคนนั้นสู่ภายนอกเต็มไปหมด

          เขานิ่งงันไป

            แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเห็นการทดลองมนุษย์ เขาเห็นเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนเพราะงั้นจึงไม่ได้แปลกใจอะไรนัก แต่ที่คาดไม่ถึงคือร่างของเด็กสาวภายในนั้นที่ดูราวกับกำลังมีชีวิต ทั้งผิวที่ยังขาวผ่องสดใสไม่เหมือนคนที่ตายไปแล้ว ผมสีขาวโพลนประกายเงินที่สยายไปตามน้ำชวนให้นึกถึงนางเงือกในนิทานปรับปรา ทั้งแพขนตาหนา จมูกรั้น ริมฝีปากรูปกระจับ และใบหน้าอ่อนเยาว์ที่งดงามกว่าหญิงสาวคนใดที่เขาเคยพบเห็น

            ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกเธอคล้ายเด็กสาวอายุราวๆ 19-20 ปี ไม่มากไปกว่านั้น

            เธออาจจะเป็นมนุษย์ทดลองที่พวกนักวิทยาศาสตร์นั่นสร้างขึ้น ไม่ก็เป็นแวมไพร์ซักตนที่พวกนักวิทยาศาสตร์นั่นได้มา จะอะไรก็ตามแต่ สิ่งเดียวที่นิโคลัสมั่นใจคือเธอไม่ใช่มนุษย์

          ไม่ใช่ และไม่มีวันใช่

            แค่ผมสีขาวประกายเงินนั่นก็ไม่ใช่แล้ว อย่าว่าแต่มนุษย์เลย เขาเคยล่าแวมไพร์มาก็มากมาย ทว่าก็ไม่เคยพบเห็นแวมไพร์ตนใดมีผมสีนี้มาก่อน

            เขาไม่เคยเห็นนางฟ้า ไม่เคยเห็นสรวงสวรรค์

            แต่เขากลับมั่นใจว่าหากนางฟ้าที่ว่ามีตัวตนอยู่จริงๆ— ก็คงไม่ต่างจากเธอนัก

            มือกร้านที่ผ่านการจับดาบจับปืนฆ่าแวมไพร์มานับไม่ถ้วนสัมผัสบนกระจกใสที่กั้นกลางระหว่างเขาและเธออย่างแผ่วเบาโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยกันข้างนอกนั้น ประตูบานใหญ่ถูกเคาะเบาๆพอให้เขาได้ยิน มันเป็นสัญญาณว่าพวกนักวิทยาศาสตร์คงใกล้กลับมาแล้ว

            นิโคลัสได้สติ เขารีบปิดม่านสีทึบไว้ดังเดิมและเดินไปนั่งยืนพิงผนังอยู่ตรงใกล้ทางเข้า รอให้นักวิทยาศาสตร์พวกนั้นกลับมา

            โดยที่เขาไม่รู้ตัว

            เปลือกตาที่ปิดสนิทค่อยๆเปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีแดงเรืองรองราวกับดวงตาของสัตว์ป่าที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด

            ในยามนั้นท้องฟ้าที่เคยสดใสกลับมีพายุฝนลูกใหญ่โหมกระหน่ำ เสียงสายฟ้าดังกัมปนาทสั่นสะเทือนฟ้าดิน แสงสีแดงและขาวพวยพุ่งจากพื้นดินสู่ท้องนภาบังเกิดเมฆฝนสีหม่นที่ปรากฎออร่าสีแดงเป็นระยะ สร้างความประหลาดใจให้แก่เผ่าพันธุ์แวมไพร์เป็นอย่างยิ่ง

            สำหรับแวมไพร์— นี่คือนิมิตรหมาย

             ในปราสาทหลังใหญ่โตที่อยู่ใจกลางป่าทึบในอาณาเขตศูนย์กลางของดินแดนแวมไพร์ ร่างสูงของบุรุษผู้หนึ่งยืนจดจ้องบัลลังก์ที่ตั้งตระหง่านอยู่บนขั้นบันไดด้วยดวงตาสีเหลืองอำพันที่ทอประกายอ่านยาก ด้านหลังมีชายวัยชราคนหนึ่งสวมอาภรณ์ยาวกรอมเท้า ปากเหี่ยวย่นอ้าออกพึมพำบางสิ่งฟังไม่ได้ศัพท์ ก่อนที่ร่างง้องุ้มจะสะดุ้งจนตัวโยน เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยนัยน์ตาสั่นระริก

            ชายหนุ่มร่างสูงละสายตาจากบัลลังก์ตรงหน้ามามองชายชรา

            “ท่านสัมผัสอะไรได้บ้างหรือไม่”

            “นายท่าน นายท่าน”

            “ว่าอย่างไร”

            “นางตื่นแล้วครับ นางตื่นจากการหลับใหลนับหมื่นปีแล้ว” ชายหนุ่มในชุดเนื้อผ้าชั้นดีที่ถูกเรียกว่านายท่านขมวดคิ้วดูไม่เข้าใจนัก แต่เพียงครู่เดียวก็คลายออก มือแกร่งยกขึ้นเสยผมสีน้ำตาลทองเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาราวรูปปั้นสลักอย่างเต็มๆตา

            ชายหนุ่มคิดว่า..เขารู้แล้วว่าชายชราผู้มีศักดิ์เป็นหัวหน้าโหรหลวงพูดถึงเรื่องอะไร

            “พวกเราเคยได้รับคำพยากรณ์เกี่ยวกับเด็กสาวจากต่างโลกที่จะทำให้เผ่าพันธุ์แวมไพร์ของเราล่มสลาย พวกเราไม่เคยพบหนทางแก้ไข..”

            “....”

            “แต่ในยามนี้ทุกสิ่งมันเปลี่ยนไปแล้วครับ”

ใบหน้าเหี่ยวย่นฉายแววปีติ 

            “ราชินีผู้ครองบัลลังก์แห่งเผ่าพันธุ์ จะเป็นผู้นำพาเผ่าพันธุ์อันทรงเกียรติของพวกเราให้รอดพ้นจากการล่มสลาย”

            ขอเพียงหาตัว ‘ราชินี’ เจอเท่านั้น

น้องตื่นแล้ววววววววววว

ปล. เม้นซักนิดจิตแจ่มใสค่า /หมายถึงไรท์จิตแจ่มใส ฮืออ 5555555555

เจอคำผิดทักได้นะคะ เผื่อเราเบลอๆ ;--;

สามารถติดตามความเคลื่อนไหว / ทวงฟิคได้ที่ @Vermouth_24 หรือ #ใครปีนเตียงราชินี ในทวิตเตอร์นะคะ!!

SQW