ลิขิตไว้เเค่สองเรา

กึก..กึก...

นิ้วเรียวทั้งสองบรรเลงบนคีย์บอร์ดด้วยความคล่องเเคล่ว ดวงตาสวยเหลือบไปมองเรือนนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างคอมพิวเตอร์ เขาดูกังวลเล็กน้อย ต้องจัดการเอกสารให้เสร็จก่อน 4 โมงเย็น คิดว่าวันนี้คงไม่ทำโอที บัตรพนักงานที่คล้องอยู่ขยับไปมาตามเเรงเคลื่อนไหว

เหนือ

นาย จิรายุ ถนนุกานต์

(ฝ่ายบัญชี)

เหนือเป็นพนักงานบริษัทเอกชนมาเกือบจะ 3 ปีเเล้ว หลังจากเรียนจบก็หางานทำทันที ชีวิตของเขาไม่ได้มีอะไรหวือหวา มันเรียบง่ายมาก ทำงานเสร็จก็กลับหอพัก วนลูปไปเรื่อย ๆ

ชีวิตนี้คงไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าวันหยุด

อยากได้เวลานอนดูซีรีย์สัก 1 วัน

ตื่นสายๆ มานั่งจิบกาเเฟ

นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอ่านหนังสือที่ชอบบนเตียง

...ฝันไปก่อนเเหละ

“น้องเหนือคะ วันนี้พี่ได้ข่าวว่ามีเดทใช่มะ” พี่เเพรวฝ่ายการเงินเลื่อนเก้าอี้ขยับมาใกล้ ท้าวคางมองคนอายุน้อยด้วยความเอ็นดู เห็นมาตั้งเเต่สมัยเป็นเด็กฝึกงาน ตอนนี้เป็นพนักงานเต็มตัว น้องเหนือเป็นคนที่ตั้งใจกับงานมาก เรียนรู้เร็ว เเถมรอบคอบ น้องเหนือเป็นเด็กที่น่ารักมาก ๆ ถ้าไม่ติดว่าตัวเองมีสามี คงจะตามจีบน้องเหนือให้ได้

“เดทที่ไหนกันล่ะครับ” เเม้จะเร่งพิมพ์งานเเค่ไหน เเต่ก็ไม่ได้เสียมารยาทที่จะไม่ตอบคนอายุมากกว่า “เป็นงานเลี้ยงรุ่นสมัยมอปลายครับ เเค่นัดเพื่อนในกลุ่มมาเจอกันครับ”

พี่เเพรวทำหน้าครุ่นคิด ในขณะที่เหนือรู้ทัน “เหนือยังไม่มีเเฟนจริง ๆ ครับ จะไปเดทกับใครได้ล่ะครับ” พูดไปก็ขำไป ทั้งชีวิตไม่เคยมีเเฟนเลยต่างหาก

“น้องเหนือออกจะน่ารัก หลุดQC ได้ยังไงเนี้ย” เหนือเองไม่ได้ตอบอะไร ยิ้มเเห้งให้ เเล้วก็พิมพ์งานต่อ ส่วนพี่เเพรวเองก็เลื่อนเก้าอี้กลับไปที่โต๊ะของตนเอง “ไว้เดี๋ยวพี่จะช่วยหาให้น๊า”

ได้ยินนะพี่เเพรว…

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ไม่ลืมที่จะตอกบัตรพนักงาน เขาลงมาจากลิฟต์ที่ดูรีบ ๆ หน่อย ถึงเเม้จะเคลียร์เอกสารได้ตรงเวลา เเต่เจ้าเครื่องพิมพ์งานดันกระดาษหมด เลยเสียเวลาตรงนั้นไปหลายนาที คิดว่าไปที่งานสายนิดนึงคงจะไม่เป็นไร

..

@โรงเเรม

เหนือจอดรถไฟฟ้า vespa ข้างตัวอาคารของโรงเเรม ระยะทางที่มาก็ไม่ไกลกันมากเท่าไร ตอนเเรกจะกลับไปเปลี่ยนชุด เเต่กลัวจะช้าไปมากกว่าเดิม เเค่ถอดบัตรพนักงานเก็บใส่กระเป๋า ก็ไม่ต่างอะไรกับเสื้อผ้าที่เขาเคยใส่

“เหนือ ทางนี้เว้ย!” น้ำเสียงที่ยังจำได้ดี เเม้หน้าตาจะเปลี่ยนไปบ้างเเต่ก็จำหน้าได้เหมือนเดิม พายัพ คู่หูสมัยเรียน นั่งเรียนข้างกัน ถ้าบอกว่าเพื่อนสนิท ก็ไม่ปฏิเสธ

“โทษที รอกันนานไหม”

“ไม่ ๆ ยังเหลือไอ้ธีร์ กับ อชิอีก เห็นว่ารถติด”

อชิ…อชิก็มา…

“ทำไมมึงทำหน้างั้นวะ อย่าบอกนะว่าลืมมันเเล้ว”

ใครจะไปลืม ลืมก็บ้าเเล้ว 

“เปล่าสักหน่อย เเค่เเปลกใจ”

“เออตอนเเรกพวกกูก็เเปลกใจที่จู่ ๆ มันขอมาร่วมงานด้วย มันบอกว่ามีเหตุผลที่ต้องออกกะทันหัน”

“เหนือได้ข่าวว่ามึงได้งานบริษัทใหญ่หรอวะ”

“กูบอกเองเเหละ พวกเเม่งถาม” พายัพว่า

“ยินดีด้วยนะเว้ย กูเเม่งได้เพื่อนร่วมงานไม่ดี Toxic ชิปหาย โคตรอึดอัดอ่ะ” พล ตัวตึงที่สุดในห้อง ยกเเก้วเบียร์หมดพรวดเดียว

“เฮ้ยไอ้ชาญมึงห้ามมัน เดี๋ยวหลับก่อนจะได้คุยกัน”

นี่นัดกันมาระบายปัญหาชีวิตชัดปะเนี้ย

เเล้วนี่อีกคน “มึงก็ว่าเเต่เขา มึงปาไปสองเเก้วเเล้วยัพ”

สรุปนัดกันมาดื่ม

“จริง ๆ วันนี้กูพึ่งเลิกกับเมีย เเม่ง..”

เอาล่ะ ปัญหาชีวิตรุมเร้าของจริง ไม่รู้จะปลอบยังไง ก็เลยเติมให้มันอีกเเก้ว

“ไอ้เหนือ”

“มึงก็รู้ว่ากูปลอบใจไม่เก่ง กินไปเถอะ”

“ขอบใจว่ะ คืนนี้กูจะเมาให้เละ”

“เเล้วไอ้เหนือคนนี้ก็เก็บร่างมึงสินะ”

ตอนนี้ทุกคนเริ่มหน้าเเดง-หูเเดง จากฤทธิ์เเอลกอฮอร์ บางคนหลับไปเเล้วก็มี โดยเฉพาะพายัพ ตอนนี้ฟุบลงกับโต๊ะไปเเล้ว

ธีร์มาเเล้ว เเต่อชิยังไม่มา…หรือว่าเขาเปลี่ยนใจ

“เฮ้ย ดูดิใครมาาาา” พายัพลากเสียงยาว ลุกขึ้นเดินไปกอดเเขกผู้มาใหม่ เมื่อกี้ยังสลบอยู่เลย

 เพื่อนคนอื่นต่างพลอยสร่างเมาไปด้วย บ้างก็ลุกตบมือต้อนรับ บ้างก็วิ่งไปกอด

อชิระ…เขากลับมาเเล้ว

อชิระตัวเป็น ๆ

คงมีเขาคนเดียวที่ไม่กล้ากอด เเค่คุยยังไม่กล้า เห็นเเบบนี้เเต่ก็ดีใจไม่น้อยไปกว่าคนอื่นเลยนะ ถ้าจะให้กอดคนที่เคยชอบ…ก็คงทำตัวไม่ถูก 

ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ งั้นคงมีเเฟนไปเเล้ว 

นี่เเหละทำไมถึงไม่มีเเฟนสักที เป็นคำถามของหลาย ๆ คน

“โทษที รถติดไม่พอ หาที่จอดรถไม่ได้ กูขับไปจอดที่ห้าง รอนานไหมวะ”

“โหเพื่อน เเค่มึงมา พวกกูก็ดีใจชิปหายเเล้ว”

ทุกคนดูสร่างเมากันได้เเค่เเปปเดียว ก็ตัดภาพเหมือนเดิม

ตอนนี้เหลือเเค่เขากับอชิที่สภาพปกติ เเต่อชิก็ยังนั่งคุยกับชาญอยู่ เรานั่งตรงข้ามกัน ที่มีระยะพอสมควร หรือต่อให้นั่งใกล้กันก็ไม่รู้จะเริ่มถามอะไรก่อน 

มีเรื่องให้ถามเยอะเเยะไปหมด

ไม่รู้ว่าอชิจำเขาได้หรือเปล่า

ไม่เเน่...อาจจะลืมเเล้วก็ได้

รู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูก จิ้มลูกชิ้นเข้าปากไปก็เเอบเหลือบมองใบหน้าอีกฝ่ายไป เขาเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน ทั้งความสูง ทั้งสีผิว ตอนนั้นอชิขาวมาก ๆ ตอนนี้ก็ไม่ได้ดำ เเต่ก็สีผิวไปทางสีเเทนมากกว่า ใบหน้าก็คมมากขึ้น ดูดีมากเลยเเหละ 

อีกฝ่ายเหมือนรู้ว่าถูกจ้องมอง…เเต่เเค่เเกล้งทำไม่รู้ตัว

เหนือสะดุ้งเล็กน้อย

อชิมองมา เเล้วยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

...ชาญฟุบไปกับโต๊ะเเล้ว

เสียงดนตรียังคงเปิดอยู่ เเต่ถูกใครบางคนกดเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น

“ไปเดินเล่นข้างนอกกันไหม”

“….” อชิเดินมาตั้งเเต่ตอนไหน รู้ตัวอีกที อชิก็กระซิบข้างหู

“ในนี้เสียงดัง ไปข้างนอกกัน” ไม่ต้องรอคำตอบ ก็ถูกร่างสูงจับเเขนให้เดินตามออกไป

“ระ..เราจะไปไหนกันหรอ”

“ข้างบนไหม ชั้นบนสุดมีดาดฟ้า”

ตอนนี้ได้เเต่ก้มมองฝ่ามือใหญ่ที่ทาบอยู่ที่เเขนเขา รู้สึกเคอะเขินไปหมด คำถามบางคำไม่ได้ตอบอีกฝ่ายเลย เอาเเต่พยักหน้าเเทน

ซึ่งอชิเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ยิ่งไม่ต่อต้านยิ่งเป็นผลดีกับเขา

เเม้เเต่อยู่ในลิฟต์ ร่วมใช้อากาศหายใจเดียวกันในพื้นที่เเคบ ๆ ก็เเทบทำตัวไม่ถูก

ติ๊ง!

ถึงเเล้ว…

ตอนนี้เขาเหมือนเด็กน้อยที่ถูกผู้ใหญ่จูงเเขนพาไปเที่ยว

อชิจะขายาวไปไหน ก้าวตามเเทบไม่ทัน ยิ่งตอนที่อชิหยุดเดิน หน้าเกือบชนเเผ่นหลังเลย

เกือบไปเเล้ว…

อชิปล่อยเเขนเขาให้เป็นอิสระ หันหน้ามามอง “ไม่ทักทายกันหน่อยหรอ”

น้ำเสียงของอชิไม่ได้ดูโกรธ หรือไม่พอใจ เเต่คล้ายน้อยใจมากกว่า

“เรา…คิดว่าอชิ…”

“ใครจะลืม” ยังรู้ใจเหมือนเดิม ฝ่ามือวางบนกลุ่มผม ยีลงไปด้วยความนุ่มนวล “คิดถึง”

“….” อชิจะทำให้คนเเบบเขาหัวใจวายได้เลยนะรู้ไหม

“ขอกอดหน่อยได้ไหม”

“อื้ม” พอได้กอดกันเเบบนี้ ความรู้สึกเก่าๆ ที่ผ่านมาหลายปีก็กลับมา

นานมากที่เกือบจะลืมสัมผัสอุ่น ๆ เเบบนี้ “หายไปไหนมา ฮึ่กก” ไม่เคยคิดว่าตัวเองขี้เเยขนาดนี้มาก่อน เเต่คำถามเเบบนี้มันถูกฝังในใจมาตลอด

“ขอโทษ” สัมผัสที่อชิลูบเเผ่นหลังให้มันนุ่มนวลเหมือนเมื่อก่อนไม่เคยเปลี่ยน “กลับมาเเล้ว จะไม่หายไปไหนอีกเเล้ว”