ชะตาฟ้าลิขิต..

ณ บ้านหลังนึงของครอบครัวคนรวย

"ไอเชี่ยบูมมึงตื่นยัง"

เสียงปริศนาหน้าประตูปลุกให้เด็กชายร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงตื่นจากนิทรา

"ตื่นแล้วคับพี่บีม"เด็กชายที่ชื่อบูมเอ่ยตอบผู้ที่เป็นพี่ด้วยนํ้าเสียงงัวเงีย

"ถ้าตื่นแล้วก็ดีกูขี้เกียจปลุก ถ้าไม่ติดที่วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของมึงกูไม่มาปลุกให้เจ็บคอกูหรอก"

บีมผู้เป็นพี่เอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย

"คับ..."

ตึก ตึก ตึก

#บูม

"เห้อ"ผมถอนหายใจอย่างเศร้าใจแล้วลุกขึ้นสาวเท้าเข้าห้องนํ้า

-

หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงไปที่ห้องรับแขก

"อ้าวมาแล้วหรอลูก แม่กำลังจะให้เจ้าบีมขึ้นไปตามเลย"แม่กล่าวขึ้น

"วันนี้ผมไม่กินข้าวนะคับแม่ผมจะรีบไปรร.วันนี้เปิดเทอมวันแรกด้วย"ผมพูดกับแม่ไป เอาจริงๆนะผมก็ไม่ได้รีบอะไรหรอกแต่พอดีว่าลุงธรรมคนที่ขับรถให้ผมต้องไปโรงบาลตอนเที่ยงก็เลยต้องรีบหน่อย

"งั้นลุงธรรมจ้ะไปส่งบูมหน่อยนะ"แม่พูดกับลุงธรรมที่กำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน

"ครับคุณผู้หญิง.."ลุงธรรมตอบสั้นๆ

"ผมไปก่อนนะคับพ่อแม่ ป้านาแล้วก็พี่บีม"

"เดินทางดีๆนะคะคุณหนูของป้า"ป้านาพูดพลางลูบหัวผมไปด้วย

"คับ"ผมยกมือไหว้ทุกคนก่อนจะรีบขึ้นรถไป

"คุณหนูบูมหลับไปก่อนก็ได้นะครับถ้าถึงเดี๋ยวลุงปลุก"ลุงธรรมหันมาพูดกับผม

"ไม่เอาหรอกคับลุงเดี๋ยวผมจำทางไม่ได้"ถึงผมจะตอบลุงธรรมไปแบบนั้นแต่จริงๆผมก็แค่นอนไม่หลับนั้นแหละคับ

ตู้ม!!!อั๊ก!

"ค..คุณหนู...."

_________

อยู่ๆผมก็ภาพตัดคับ

ตื่น(ฟื้น)มาอีกทีก็อยู่โรงบาลเลย

"บูมลูกฟื้นแล้วหรอลูก!!"พ่อผมตะโกนลั่นห้องเลยละคับ ผมตอนนั้นงงเป็นไก่ตาแตกเลยละ

"หุบปากก่อนเถอะพ่อ..."พี่บีมพูดขัดขึ้น

ดูเหมือนพ่อจะโกรธนิดๆด้วยละคับ

"นี่ผมหลับไปกี่วันหรอคับ?"ในที่สุดผมก็เอ่ยถามขึ้น

"กี่วันหรอไอบูม มึงหลับไปสามอาทิตย์ต่างหากละ"ส...สามอาทิตย์หรอ!!!น..นี่คงไม่มีใครคิดว่าผมตายหรอกใช่มั้ย!

"มีแน่ละไอบูม มึงหลับไม่ฟื้นจนพ่อคิดจะเอามึงไปเผาละ"ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมพี่บีมถึงพูดออกมาเหมือนอ่านใจผมได้

ใช่คับพี่บีมเป็นคนจำพวกที่หูดีมากๆเรียกได้ว่าหูดีจนได้ยินเสียงความคิดของคนอื่นๆได้แล้วก็ได้ยินเสียงพวกภูตผีปีศาจด้วย

"ล..แล้วทำไมผมมองไม่เห็นอะไรเลยละคับเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างปิดตาผมไว้"

หลังจากที่ผมพูดจบก็ดูเหมือนว่าพ่อจะมีนํ้าเสียงที่ค่อนข้างจะเลิกลั่กปนกังวล

"ก็แค่บอกไอบูมไปดิจะเลิ่กลั่กทำไม"

"กลัวมันเสียความรู้สึกหรอพ่อ แค่บอกมันไปเองว่ามันตาบอดมองไม่เห็นแล้ว"สิ่งที่พี่บีมพูดมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนใจมันดิ่งลงเหวไปเลยละคับ นี่ผมจะมองไม่เห็นแล้วหรอ...

"มึงไม่ต้องกลัวจนตัวสั่นหรอกไอบูมยังไงเดี๋ยวถ้ามีคนบริจาคดวงตาให้โรงบาลมึงก็จะได้กลับมามองเห็นละ"

"ทำเป็นกลัวไปได้"สิ่งที่พี่บีมพูดมันก็จริงอะนะแต่ใครมันจะไปทำใจได้อ่ะคับ...

จบ.