แม่ทัพไร้ใจxนางร้ายไร้รัก

          "คิดซะว่า ปรโลกคือบ้านของเจ้าก็แล้วกัน"

เพ่ย นางกระโจนข่วนหน้าท่านพญามัจจุราชผู้ยิ่งใหญ่ได้หรือไม่ ปรโลกนะมิใช่สวนหลังบ้านข้า นางมองยมฑูตขาว ยมฑูตดำ พวกเขาต่างหลบหน้านาง

          "วิญญาณของข้าต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนเจ้าค่ะ"

          "อืม จนกว่าจะหาที่ไปให้วิญญาณเจ้าได้" นางได้แต่ก่นด่าภายในใจหากไม่มีที่ให้นางไปนางไม่ต้องล่องลอยอยู่ปรโลกเป็นยายแก่เลยเหรอ

          "เจ้าเลิกก่นด่าข้าทางสายตาได้แล้ว"ดูนางหนูนี่ไม่ต่อว่า ไม่โวยวายหากแต่สายตาของนาง หากฆ่าคนได้เขาคงตายไปแล้ว จิกกัดจนเขาแทบจะมุดพสุธาหนีแล้ว

          "เอ่อ ขออภัยขอรับ"

นางมองผู้มาใหม่ไม่วางตา บุรุษผู้นี้เดินไปกระซิบอะไรสักอย่างกับท่านพญามัจจุราช

          "ดี ดียิ่ง ไปยมฑูตดำ ยมฑูตขาว พวกเจ้าทั้งสองพาแม่หนูน้อย เอ่อ แม่นางไป"

          ยมฑูตดำ ขาว มองหน้ากันฉงน ผู้เป็นนายจะให้พวกเขาพานางไปที่ใด เมื่อวิญญาณของนางอีกนานกว่าจะสิ้นอายุขัย พวกเขาได้แต่สงสัยหากแต่ก็นำทางให้นาง เดินตามผู้ส่งสารที่เข้ามาเมื่อสักครู่ ก่อนพ้นประตูกลับมีเสียงกระซิบที่ได้ยินเพียงเขาสองคน

          "พานางไปหาโอกาสถีบดวงวิญญาณของนางลงไปเสีย มิต้องกล่าวอันใดให้นางรู้ตัว" ดำ ขาว มองหน้ากันตะลึงพรึ่งพรืด ให้ถีบนางเข้าร่างผู้อื่น 

          นางเดินตามบุรุษผู้นี้มาสักพักก็เจอกับสะพานยาวสุดลูกหูลูกตา นางมิรู้ว่าสะพานนี้จะนำพานางไปที่ใด สองข้างทางของสะพานมีเพียงหมอกขาวปกคลุม ทำให้มองไม่เห็นว่าข้างล่างมีสิ่งใด นางสังเกตยมฑูตขาว ดำ พวกเขาดูลุกลี้ลุกลนแปลก ๆ ตั้งแต่เริ่มออกจากห้องพิพากษา

          "พวกท่าน มีสิ่งใดกล่าวกับข้าหรือไม่"นางเป็นพวกไม่ชอบให้มีอะไรคาใจ สงสัยก็ถาม

          "แม่นาง ขอโทษด้วย" ดำ ขาว กล่าวพร้อมกัน หากแต่คนฟังได้แต่ฉงน สุดท้ายนางก็เข้าใจว่าเหตุใดพวกเขาจึงขอโทษ ร่างบางรอยริ้วปลิวลงไปในสายหมอกด้วยกำลังขาของบุรษสองคน 

          มารดาเถอะใครสั่งใครสอนให้พวกท่านถีบสตรีเช่นนี้