[Fic Hunter × Hunter ]หัวใจติดปั๊ก YOU

 เธอผู้เป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องที่ไหน มีแฟน แฟนก็นอกใจไปคบกับเพื่อนลับหลังเธอ ไม่ใช่เธอไม่รู้ เธอรู้ตลอดทุกการกระทำของพวกมัน เธอเเค่ไม่และต่อให้เธอไม่แสดงออกมาก็ใช่ว่าเธอจะไม่เเคร์ เธอเเค่ต้องการให้พวกนั้นทำงานให้เลยยังไม่ลงมือทำอะไร แต่ก็ใช่ว่าเธอจะอยู่เชยๆให้พวกมันสวมเขาให้หรอกนะ คนอย่างเธอ ซินหยานไม่เคยให้ใครมาหลอกใช้ 

และวันนั้นก็มาถึง เธอถูกพวกมันหลอกมาฆ่าที่นอกเมือง H เธอไม่ตอบโต้อะไรพวกมันปล่อยให้พวกมันฆ่าเธออย่างใจปรารถนา ที่เธอยอมตายง่ายๆเพราะ เธอได้ใส่เชื้อไวรัสชนิดพิเศษสำหรับพวกมันสองคนไว้ยังไงละ หลังจากที่เธอตายไป พวกมันจะได้รับความเจ็บปวดทรมานชนิดที่เรียกได้ว่า อยู่มิสู้ตาย เพราะต่อให้พวกมันอยากตายมากถึงเพียงไหน พวกมันก็ทำไม่ได้ เพราะเชื้อไวรัสที่อยู่ในตัวพวกมันมีส่วนทำให้พวกมันบังคับตัวเองไม่ได้เมื่อพวกมันมีความคิดที่จะฆ่าตัวตายพวกมันต้องอยู่อย่างนั้น นานนับปี และเธอก็ยังทิ้งของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้พวกมันด้วย 

ณ ห้องๆหนึ่งในโรงเเรมหรู

“ นี้มันอะไรกัน! ทำไมมรดกที่ควรเป็นของฉันที่เป็นว่าที่นายท่านแห่งตระกูลเจียว ถึงไม่ได้รับอะไรเลย แต่ไอ้พวกเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่กลับได้ทุกอย่าง นี้มันอะไรกัน! ” เสียงชายหนุ่มอายุประมาณ20ต้นๆกำลังก่นด่าทนายความอย่างโมโห

“ ขอโทษนะครับ คุณเจียว แต่นี้คือประสงค์ของคุณหนูซินหยาง เธอประสงค์จะให้มรดกทุกอย่างของเธอที่เธอเป็นคนสร้างมาเองกับมือมอบให้กับเด็กๆที่ไร้ครอบครัว เพื่อให้พวกเขาได้สุขสบายขึ้นบ้าง คุณ เองก็น่าจะรู้นะครับว่าคุณหนูซินหยางเป็นคนรักเด็ก คุณเองก็เป็นแฟนกับคุณหนูซินหยางมานานทำไมเรื่องแค่ถึงไม่รู้กัน ช่าง(น่าผิดหวัง ดีแล้วที่คุณหนูซินหยางไมาได้ทิ้งมรดกให้คนแบบเขา ไม่อย่างนั้นละก็ เฮ้ออ~ ไม่อยากจะนึกจริงๆ)....เฮ้ออ~ ”ประโยคสุดท้ายนั้นเขาไม่ได้พูดออกมาเพราะเกรงว่าจะทำให้คุณเขาไม่พอใจอีก ก่อนจะลุกเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังมีของที่ยังไม่ได้มอบให้เขา

“เออ! นี้ครับ ของที่คุณหนูซินหยางอยากมอบให้คุณเองกับมือ แต่เธอไม่มีโอกาสผมจึงสารต่อเจตจำนงของคุณหนูซินหยางเองครับ”เขาเอากล่องๆหนึ่งไปวางไว้ตรงหน้าผู้ชายคนนั้นก่อนจะเดินออกมาจริงๆ

เจียวซิ่งมองกล่องนั้นอย่าง งงงวย ก่อนจะเปิดมันออกด้วยความสงสัยก็พบเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่งและเทปวิดีโอ เขาหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน กระดาษแผ่นนั้นเขียนเอาไว้ว่า____.

————————

“น้องเล็กๆ! น้องใจลอยอีกแล้วนะ” เด็กชายคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่ง กำลังมองมาที่เธอ เธอยิ้มก่อนจะพูดว่า

“เปล่านิคะ พี่คิดไปเองหรือเปล่าคะ” คนพูดยิ้มออกมาแบบไม่ได้คิดอะไรแต่คนที่คิดนั้นคือพี่ชายทั้งสี่ของเธอต่างหาก

‘น้องเล็ก น้องจะสวยเกินไปเเล้วนะ แล้วยิ้มแบบนั้นนั่นน่ะหมายความว่ายังไงกัน ไอ้พวกผู้ชายพวกนั้นน่ะ หยุดมองน้องฉันได้แล้วนะเฮ้ย!!’ พวกผู้ชายทั้งหลายที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้หญิงสาวที่อยู่ใจวงล้อมของพี่ชายนั่นถึงกับสะดุ้งกันเป็นคิวแถว รีบหันหน้าหนีกันถ่วนหน้าแต่ก็ยังมิวาย แอบมองมาเป็นระยะๆ ‘เห็นทีคงต้องระวังพวกผู้ชายให้มากกว่านี้อีกในครังหน้าที่ออกมาเดินเล่นกับน้องน้อย’

ชีวิตใหม่ที่เธอได้มานี้เธอจะใช้มันให้ดีที่สุด

________________________

*ยังไม่ได้แก้คำผิด