เสียดายหลายคนไม่ได้อ่าน

เนื้อเรื่อง

เป็นเรื่องซึ้งๆที่น่าคิดนะครับ ยิ่งใครที่ห่วงแฟนมากกว่าครอบครัวยิ่งต้องคิดใหญ่(อย่าเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผมนะครับในเรื่องนั่น)
----------------------------
วันที่ 14 ก.พ. เป็นวันแห่งความรักที่ทุกๆคนทราบกันดี
ใครที่สมหวังกับความรักในวันๆนี้ก็ถือเป็นโชคดีเป็นที่สุด
คู่รักหลายๆคู่ต่างก็ให้ของขวัญซึ่งกันและกันเพื่อนแทนความรักความห่วงใย
ไม่ว่าจะเป็นทั้งดอกไม้หรือช็อคโกแลตรวมทั้งคำพูดต่างๆนาๆ
และก็เหมือนเดิมในวันที่ 14 ก.พ. ของผม
ดอกกุหลาบ,ช็อคโกแลตและคำบอกรักแด่แฟน
สามสิ่งนี้วนเวียงเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง
แฟนของผมเธอเป็นคนสวย เรียกว่าดาวคณะก็คงไม่ผิด
...ก่อนวันที่ 14 ก.พ.
ผมเตรียมผ้าเช็ดหน้าสีชมพูไว้ให้แฟน
ตอนบ่ายสองกว่าๆแฟนผมก็โทรมาหา
ผมและเธอก็คุยกันอย่างคู่รักทั่วๆไป
คือคุยกันด้วยคำพูดที่ฟังหวานระรื่นหู
โดยผมวางผ้าเช็ดหน้าไว้ที่อีกห้องตอนโทรศัพท์
พอผมโทรเสร็จและเดินกลับไปเอามัน
ผมก็เห็นพ่อถือผ้าเช็ดหน้าออกมา
และผมเห็นทันทีว่ามันเปื้อนเลือด
-พ่อทำอะไรหนะ-
ผมตวาดใส่พ่ออย่างดัง
ทำให้ท่านถึงกับหน้าซีดลงทันที
-เจ้าเหมียวมันโดนกัดหนะ พ่อเลยยืมไปเช็ดเลือดให้มันหน่อย-
-ผ้านั่นหนะ ผมจะเอาไปให้แฟนนะ-
พ่อยืนก้มหน้าอยู่ตรงนั้นราวคนสำนึกผิดแล้วยื่นมือออกมา
-เดี๋ยวพ่อเอาไปซักให้-
ผมให้ท่านเอาไปซัก แต่ความโกรธที่มีทำให้ผมถึงกับตบหน้าท่าน
ในที่สุดวันที่ 14 ก.พ. ก็ผ่านพ้นไป
ผมออกไปเดทกับแฟนแต่ไม่ได้ให้ผ้าเช็ดหน้าเธอเพราะมันอยู่ที่พ่อ
ที่บ้านนั้นผมงอนพ่อเอามากๆ
ถึงขนาดไม่ยอมลงมาพบใคร
เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง
มีแม่ของผมคอยส่งข้าวกับน้ำเข้ามาให้
ทุกครั้งที่ผมมองตาท่าน
ตาของท่านจะแดงก่ำและเอ่อด้วยน้ำตาเสมอๆ
ในที่สุดผมก็เริ่มคิด
นี่ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า
ในที่สุดผมก็ยอมออกมาจากห้อง
ผมเดินออกไปด้านนอกบ้านตรงที่ตากผ้า
มีกองเสื้อเก่าๆอยู่ในถังผ้าและผ้าเช็ดหน้าสีชมพูตากอยู่บนราว
ถึงจะลบรอยเลือดออกไม่หมด
แต่ผมก็รู้ว่าพ่อยังแคร์ผมและห่วงใยผมอยู่
ข้างๆถังซักผ้านั้นมีรอยเลือดอยู่กองหนึ่ง
ผมมองมันอย่างสงสัยแต่ไม่ได้ทำสิ่งใด
ผมเก็ปผ้าเช็ดหน้าและเดิมถือมันเข้าบ้าน
-พ่อครับ ผมอยากขอโทษ-
ผมรำพึง
ทันใดนั้นแม่ก็วิ่งเข้ามาหาผมจากข้างในบ้าน
ดวงตาท่านเต็มไปด้วยน้ำตา...
ท่านกำลังร้องไห้...
ผมถามท่านว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมผมถึงได้ไม่เห็นพ่อ
ท่านจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง
ท่านบอกผมว่าพ่อเป็นโรคทางเดินหายใจติดเชื้อ
(ผมอึ้งครั้งแรก)
แม่เล่าต่อว่าเลือดบนผ้าเช็ดหน้านั้น
ที่จริงเป็นเลือดของพ่อ
พ่อกลัวว่าผมจะตกใจจึงไม่ได้บอกและขอให้แม่ปิดเงียบไว้
พ่อสั่งไว้กับแม่ว่าถ้าพ่อเสียวันนั้นก็อย่าบอกกับผมเป็นอันขาด
เพราะท่านกลัวว่าผมจะไม่ได้ไปเดทกับแฟน
ท่านไม่อยากให้ผมพลาดโอกาสดีๆแบบนี้เพราะคนอย่างท่าน
(ผมอึ้งเป็นครั้งที่สอง)
หลังจากนั้นท่านจึงมานั่งซักผ้าให้ผมจนเสร็จ
และในที่สุดท่านก็เสียในวันนั้น
...
ผมได้แต่มานั่งตั้งคำถามกับตัวเอง
ทำไม...
ทำไมเราทำตัวแบบนี้
วันวาเลนไทม์ครั้งนั้น...
จะเป็นครั้งที่ผมต้องจดจำไปชั่วชีวิตอย่างแน่นอน
----------------------------
ผมตั้งบอร์ดนี้ขึ้นมาให้อ่านกันก็เพราะกลัวบางคนจะต้องเสียใจที่คิดผิด
เชื่อผมเถอะครับ
รักคนที่คุณสมควรรักเข้าไว้ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม
ก่อนที่คุนอาจจะต้องเสียใจเป็นคนต่อไป
ใครที่ทำดีแล้วก็ขอให้ทำต่อไปนะครับ
อย่าได้ละเว้นจากการทำดี-แล้วชีวิตคุณจะดีเอง