Catastrophic eyes

“ดูสิ หน้าตาน่าเกลียดเชียว”

“...แอ้....”

“โอ้ะ! ส่งเสียงแล้ว”

“.....”

“อ่าๆ พ่อไม่กวนเจ้าแล้วหนูน้อย หลับต่อไปอีกสักพักเถอะนะ จากนี้ไปเจ้าจะเป็นครอบครัวของพ่อนะ” ว่าแล้วมือหยาบกร้านที่ผ่านโลกมาอย่างมากมายก็ค่อยๆ วางหนูน้อยตัวเล็กในห่อผ้าสีดำลงที่เปลเด็กเล็กๆ

ดวงตาใสแจ๋วสีทองยังคงกระพริบตาปริบๆ อย่างงงๆ มองไปยังคุณตาผมสีเทาและตาสีเทาทั้งสองข้างในชุดบาทหลวงที่เคยเห็นในหนังที่ยืนส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เขา

“ซามูเอล”

“........”

“นี่แหละชื่อของเจ้า ซามูเอลตัวน้อยของพ่อ” เปลตัวน้อยถูกไกวเบาๆ แล้วเสียงรองเท้าที่กระทบกับพื้นเดินไปเปิดประตูเพื่อออกไปข้างนอกก็ดังขึ้น

ทำไม? รู้สึกเหมือนมองเห็นแค่ตาขวาข้างเดียววะ? แล้วไอ้อาการที่มือและแขนทั้งสี่มันขยับได้ไม่เต็มที่อย่างที่ควรนี่คืออะไร? อย่างกับเด็กทารกอย่างนั้นแหละ

หืม...เด็กทารก

“แอ้...แอ้ะ...” หนูน้อยในเปลไม้พยายามส่งเสียงออกมาจากปากเล็กๆ ที่แม้แต่ฟันสักซี่ก็ยังไม่มี ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดกับเฟรชชี่คุรุศาสตร์ที่ถูกงูจงอางฉกตายอยู่หลังหอตัวเอง

ก็เคยอ่านเจอผ่านๆ ในนิยายมาบ้าง เคยหวังนะแต่คิดว่ามันเป็นอะไรที่ไร้สาระมากๆ นี่คนอย่างเขากำลังจะกลืนน้ำลายตัวเองงั้นเหรอ?

เกิดมาก็ขออยู่ในร่างคนที่โตแล้วสิ รู้ไหมว่าเกิดเป็นเด็กทารกมันลำบากอะ ทำอะไรก็ไม่สะดวกกระฉับกระเฉงสักนิด ดูอย่างตอนนี้สิ น่าจะเกิดไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำมาก แถมแค่มองก็รู้แล้วว่าเด็กคนนี้ตาบอดข้างซ้ายน่ะ เจริญครับท่านผู้ชม โชคคูณสองไปเลย...