ก็ข้าบอกว่าข้าไม่ได้ 10 ขวบไง!

     

          ย้อนไปสมัยหนึ่งของญี่ปุ่น ความเชื่อทุกสิ่งนั้นล้วนแล้วแต่ถูกครอบนำโดยคำว่า ‘เทพเจ้า’ จนถูกชักจูงให้มนุษย์สร้างสิ่งของเพื่อเป็นแหล่งสถิตของบุคคลเหล่านั้น ซึ่งเรียกว่า ‘ศาลเจ้า’ และมีผู้คอยพิทักษ์ซึ่งถูกเรียกเหมือนกันว่า มิโกะ...

      “ตระกูลโคอิซึมิของเรา ดูแลรับใช้เป็นผู้นำศาลจากพระเจ้าตั้งแต่บรรพบุรุษ ตอนนี้ถึงคราวหลานแล้วนะ... ที่จักดูแลที่นี่ต่อจากย่า”

     “ท่านย่า... หลานเป็นบุรุษ”

     “ใบหน้าเจ้านั้น ถูกประทานโดยพรของท่านเทพคิจิโจเทนให้งดงามเหลือล้น เส้นผมเจ้ายาวสวยดังแพรไหมเฉกเช่นนี้ เจ้าคือผู้ถูกเลือก”

     “หลานเป็นปีศาจ...”

      “การที่เจ้ามิเติบโตคงเป็นสิ่งที่ท่านคิจิโจเทนปราถนา เจ้าสมควรแล้ว”

          เป็นตามที่ท่านย่าบอกทุกอย่าง เขาน่ะร่างกายไม่เหมือนคนทั่วไป ตอนนี้เราก็ย่างเข้าอายุ 15 ปีแล้ว แต่ร่างกายกลับหยุดขนาดและใบหน้าไว้ที่อายุ 10 ขวบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็ยังคงอยู่ในร่างนี้เช่นเดิม ทั้งๆที่เพื่อนก็โตกันหมดแล้ว

      “อีกมินาน... ย่าก็คงสูญสิ้นชีวิตแล้ว”

      “อ..อย่ากล่าวเช่นนี้! ท่านย่าต้องอยู่กับหลานอีกนาน ท่านคิจิโจเทนต้องไม่ทอดทิ้งท่าน”

      “ เหนือการควบคุมสังขาร คนเราเมื่อไม่ไหว แม้ปากจะพร่ำบอกเช่นไร สังขารก็มิทำตามที่เราพูดหรอก เชื่อย่าสิ โยชิโนะ...”

            สองย่าหลานประคองกอดกันในห้องนอนของศาลเจ้าชินโตที่ถูกดูแลมาอย่างยาวนานด้วยตระกูล โคอิซึมิ ตระกูลของผู้ที่มีมิโกะสืบทอดดูแลศาลเจ้ามาหลายชั่วอายุคน แต่บัดนี้เหลือเพียงหลานชายคนเดียวของตระกูล ที่นอกจากใบหน้าจะงดงามราวถูกประทานโดยเทพคิจิโจเทนแล้ว ร่างกายก็เช่นกัน...

         “เชื่อย่าสิ เจ้างดงาม หากยามอยู่ในชุดจิฮายะแล้ว เจ้าจักเป็นมิโกะที่ถูกยอมรับโดยท่านคิจิโจเทนเป็นแน่”

         “ขอรับ”

              แม้เขาจะถูกเรียกว่าปีศาจงั้นหรือ...

★★★★★★

ไม่มีไรมากค่ะอยากมาวางพล็อตที่คิดได้ลงไว้ก่อนกันลืม ขอไปปั่นคุณลุงก่อนนะคะ บายยย

              

B
E
R
L
I
N
❀