คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : โชคชะตาและคณะเดินทางอันแปลกประหลาด 4
“ สวัสดีอิน เราเจอกันอีกแล้ว “ เธอพูด
“ ผมบอกตรงๆ พวกคุณคือสิ่งสุดท้ายในโลกที่ผมอยากเจอ ”
“ เสียใจด้วย ที่มันไม่เป็นอย่างที่คิด”
“ แต่ผมไม่คิดว่า คุณรู้สึกอย่างที่พูดออกมา ” ผมบอกอย่างที่รู้สึก
มิเรียมหัวเราะ
“ ตกลงเราจะกวนตีนกันไปเรื่อยๆ หรือคุยเรื่องงานกันให้เคลียร์ ”
“แปลกใจนะ นึกว่าคุณไม่อยากรับงานนี้ซะอีก”
“ อันนั้นก็ใช่ แต่ทุกอย่างมันเป็นไปได้ทั้งนั้นแหละถ้าผมได้ตังค์”
“ แล้วถ้าฉันจะจ้างให้คุณพาไป ที่อยู่ของดร. วิลเลี่ยมล่ะ”
“ ไม่ไป ” ผมตอบทันที
“ จ่ายดีนะ”
“ ขี้เกียจ ”
“ อะไรนะ! ขี้เกียจ คุณพูดบ้าอะไรของคุณ ”
“ ก็อย่างที่ได้ยิน ผมจะไม่พาพวกคุณไปที่นั่น”
“ ไหนคุณบอกว่า ทุกอย่างเป็นไปได้ถ้าคุณได้เงิน ”
“ ทุกอย่างมีข้อยกเว้น “ ผมตอบ
“ คิดดูดีๆนะ” มิเรียมพูด
“ คิดดีแล้ว ผมจะไม่พาคุณไป”
“ เหตุผลของคุณคืออะไร ”
“ ขี้เกียจ ”
มิเรียมจ้องผมด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
“ คุณซ่อนความจริงจากฉันได้ไม่นานหรอก ”
“ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณอยากจะได้จากผมในตอนนี้ คุณควรหาคนขับรถคนอื่น” ผมตอบโดยไม่หลบสายตาคู่นั้น
ผมทำเรื่องโง่ๆลงไปอีกแล้ว ผมรู้ตัว นี้มันเหมือนกับบอกออกไปโต่งๆว่า ผมรู้บางอย่างในสิ่งที่เธอต้องการ สำหรับผู้หญิงคนนี้อะไรบางอย่างทำให้ผมรู้สึกว่า การพูดโกหกกับเธอมันเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็จะไม่ปริปากพูดในสิ่งที่ผมรู้ แต่ก่อนที่บรรยากาศของเราจะแย่มากไปกว่านี้ ชายคนหนึ่งที่ผมไม่เคยเห็นเดินเข้ามาและกระซิบบางอย่างที่ทำให้เธอต้องเปลี่ยนเรื่องพูดคุย
“ ฉันอยากให้คุณไปส่งเรากลับแคมป์หลักที่เมืองหลวง ราคาคุณเรียกร้องได้ตามสบาย” มิเรียมพูดอย่างจริงจัง
“ เรามีเวลาเตรียมตัวแค่ไหนก่อนออกเดินทาง” ผมถามกลับ
“ เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “ เธอบอกกับผม
“ แต่คุณรู้ใช้ไหมว่าตอนนี้ ถึงเราจะเดินทางกลางวัน มันก็ไม่มีความปลอดภัย ”
“ คุณกำลังบอกฉันว่าคุณกลัว ? “
“ ก็แล้วแต่คุณจะเรียก สำหรับผมมันคือความไม่ประมาท ”
มิเรียมกำลังใคร่ครวญ ผมตัดสินใจบอกในสิ่งที่คิด
“ ถ้าคุณรีบเราควรเดินทางกลางคืน รถของผมมันอาจไม่ใกล้เคียงคำว่าปลอดภัย แต่อย่างน้อยผมคิดว่ามันมีโอกาสที่เราจะไปถึงมากกว่า เพราะพวกกินคนมันก็ไม่ใช่พวกที่คิดอะไรซับซ้อน แต่สำหรับโจรพวกนั้น ผมไม่รู้เลยว่าพวกมันทำอะไรได้บ้าง ผมไม่เคยรับมือหรือรู้จักพวกพันธุ์พิเศษ สำหรับผมสิ่งที่ไม่รู้จักมันอันตรายกว่า”
“ ไม่ฉันไม่เห็นด้วยกับวิธีนั้นอิน เราจะเดินทางกลางวัน ฉันไม่คิดว่าโจรแค่ไม่กี่คนจะอันตรายกว่าพวกกินคนที่อยู่เป็นฝูง” เธอตอบ
“ มันก็จริงนะ ถ้าเรารู้ว่าพวกนั้นทำอะไรได้บ้าง”
“ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเก่งเรื่องหาข้อมูล จนคุณคิดไม่ถึงเลยล่ะ” เธอบอก
“ ให้มันจริง แต่ครั้งสุดท้ายที่พวกคุณบอกกับผมแบบนี้ก็เละกันยกทีมนะ” ผมยิ้มกวนตีนเพราะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่เธอพูด
“ ถ้าคุณไม่เชื่อ เรามาหาข้อมูลของคนพวกนั้นก่อนดีไม๊ ”
“ โอเค ผมเห็นด้วย ”
“ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปหาคุณ แล้วเราออกไปสืบเรื่องนี้ด้วยกัน ”
“ เอาซิ ... ว่าแต่คุณรู้แล้วหรอว่าผมอยู่ที่ไหน ” ผมถามเธอ
“ จะแปลกใจไม๊ ถ้าฉันจะบอกว่า ที่อยู่ใหม่ของคุณฉันรู้แล้ว ”
ประโยคทำเอาผมเสียวสันหลัง ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ
“ งั้นวันนี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปนะ”
“ อื่อ”
ผมกำลังเดินออกจากที่ตรงนั้น ผมถูกมิเรียมเรียกซ้ำ
“ อิน ที่คุณบอกว่าไม่รู้จักพวกพิเศษนั่น ฉันว่าไม่จริงนะ ”
“ หือ ...หมายความว่าไง ”
เธอไม่ตอบสิ่งที่ผมถาม เพียงแค่ยิ้มแปลกๆแล้วเดินจากไป เป็นผมเสียเองที่ต้องมานั่งคิด
“ ผมไปรู้จักกับพวกพันธุ์พิเศษกับเค้าตอนไหนวะ ”
.......................
ตื่นมาวันรุ่งขึ้นก็มีเรื่องให้เซอร์ไพรส์ เมื่อวานนางบอกผมว่านางจะมาหาที่ห้อง แต่ไม่ได้บอกว่ากี่โมง ผมยังนอนโก่งตูดอยู่บนเตียง จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเขี่ยๆที่หลัง ลืมตาตื่นก็เห็นคุณมิเรียมเอาเท้าขึ้นมาเหยียบบนกลางหลัง คือนางทำเหมือนกับเคยมาที่นี้จนชินทั้งๆที่ผมก็เพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ไม่กี่วัน สนิทกันก็เปล่า ฝรั่งนี่แม่งโคตรไม่มีมารยาท แต่พอนึกขึ้นได้ว่าไฟล์ข้อมูลของ ดร. วิลเลี่ยมผมยังเก็บเอาไว้กับตัว ไอ้ความงัวเงียที่มีมันหายไปเป็นปลิดทิ้ง
“ ที่บ้านของคุณ เขาสอนในสิ่งที่เรียกว่ามารยาท หรือความเหมาะสมบ้างไม๊ “ ผมโวย
“ ไม่เอาน่า อิน ก็คุณรู้อยู่แล้วว่าฉันจะมา ”
“ ใครจะนึก ว่าเข้ามาหาถึงห้องนอนละเฮ้ย! ”
“ ก็คุณนอนไม่ยอมตื่น ปล่อยให้ฉันเคาะประตูอยู่ตั้งนาน ”
“ รู้จักที่จะรอกันบ้างดิ แล้วเข้ามาได้ยัง “
“ ฉันเข้ามาทางหน้าต่าง “ เธอตอบหน้าตาเฉย
“ กวนตีนสัส “ ผมบ่นอย่างหัวเสีย
“ คุณเองต้องรู้นะว่า การเดินทางครั้งนี้มันสำคัญ ฉันมาเสียเวลาเพราะความช้าของคุณไม่ได้หรอก “
“ เออๆ รู้แล้ว ” ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ
สภาพคนตื่นนอนไม่ใช่สิ่งที่คนไม่สนิทกันควรจะเห็น มันมีอะไรหลายๆอย่างที่อุจาดเกิดขึ้นตลอดเวลา แต่ในเมื่อเธอบุกเข้ามาที่นี่ อะไรที่เกิดขึ้น จึงเป็นสิ่งที่เธอจะต้องเห็นไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก็ตาม ผมเดินเป้าตุงผ่านหน้าเธอไปอย่างไม่แยแส ....
“ ป๊าด” เสียงระบบขับถ่ายมันทำงานตามธรรมชาติในตอนเช้า ผมตดเสียงดังลั่นห้อง และตามมาด้วยกลิ่นที่ฟุ้งกระจาย
“ นี่คุณตดเหรอ คุณทำอย่างงี้กับฉันได้ยังไง ! “
“ นี่เป็นสิ่งที่คุณต้องยอมรับ เมื่อคุณบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่น ” ผมพูดโดยไม่ให้ไปมอง ฟังจากน้ำเสียงแม่นางคงหัวเสียไม่น้อย
ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำพักใหญ่ เมื่อกลับออกมาปรากฏว่านายจ้างของผมหายออกไปรอที่ด้านนอก ผมตรวจสอบไฟล์ข้อมูลที่เก็บเอาไว้ในเสื้อแจ็คเกต...มันยังอยู่ เธอไม่ได้แอบมาหยิบเอาไป สิบนาทีต่อมาผมก็พร้อม ถึงมันจะยังมีอาการงัวเงียอยู่ แต่ก็เรียกได้ว่าพร้อม ผมเดินหาวหวอดออกมาจากห้องในขณะที่เธอรออยู่นอกห้องนอน
“ แล้วเราจะไปไหนกัน “ ผมถาม
“ มาเหอะเดี๋ยวคุณก็รู้เอง ”
เราเดินทางมาจนถึง
สุสานรถเก่า คนของเธอรออยู่แล้วที่นั่น
พวกเขายืนอยู่ใกล้ๆกับซากรถขนส่งจำนวนสามถึงสี่คัน ถ้าคิดไม่ผิดไอ้รถพวกนี้มันคืนรถของคนที่โดนปล้น
ผมเดินวนไปวนมารอบรถทีละคัน โดยไม่ได้สนใจคนอื่น
สิ่งที่ผมเห็น มันเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ ยางล้อของรถทุกคันระเบิด เมื่อเปิดดูเครื่องยนต์
ปรากฏว่าในส่วนของแกนใบพัดของระบบระบายความร้อนมันละลาย
ไอ้นี่มันคนละเรื่องกับข่าวที่ผมได้ยิน อาการที่ว่ามันไม่ควรจะเกิดขึ้น มันไม่ได้มีคนมากรีดล้อจากด้านนอกแน่ๆมันเป็นไปไม่ได้
ยิ่งถ้าขับรถทางไกลบ่อยๆจะรู้เลยว่าไอ้ที่ผมเห็นอยู่ ถ้าไม่ได้เตรียมการให้เกิดขึ้นมาก่อน มันจะไม่สามารถเกิดขึ้นได้เองตามธรรมชาติ
ไม่มีหรอกที่จะขับรถแล้วยางระเบิดพร้อมๆกัน ทั้ง 4 ล้อ แถมตัวระบายความร้อนของรถยังถูกทำลาย
ซึ่งนั่นน่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้เครื่องยนต์ระเบิด แต่มันก็มีเรื่องที่น่าสงสัยอยู่เต็มไปหมด
แกนพัดลมระบายความร้อนคือส่วนที่ทนต่อความร้อนของเครื่องยนต์ได้มาก
อุณหภูมิที่ทำให้มันละลายต้องสูงกว่าปกติอย่างเทียบกันไม่ได้
ซึ่งถ้าความร้อนมันสูงขนาดนั้น คนขับน่าจะเอะใจก่อน แต่ถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นคนบังคับรถไม่รู้ตั้งแต่ที่แรก
ก็หมายความว่าเรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นพร้อมกันในทันที จนคนขับตั้งตัวไม่ทัน......
ผมคิดไม่ออกว่า โจรมันทำเรื่องนี้ได้ยังไง ....แล้วเสียงของมิเรียมก็พูดขึ้นจนทำให้ผมต้องละจากสิ่งที่ใช้สมาธิอยู่ เพื่อหันกลับมาฟัง
“ ลักษณะของการระเบิดไม่ได้เกิดขึ้นการการถูกเสียดสีหรือเจาะ การระเบิดแบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้กับยางของรถขนาดใหญ่ จากสิ่งที่เห็นดูเหมือนความร้อนเริ่มต้นขึ้นจากดุมล้อและละลายในส่วนที่สัมผัสกับขอบยางด้านใน เห็นได้จากการเสียรูปของดุมล้อ ไม่ได้เกิดขึ้นจากแรงกระแทก แสดงว่าเกิดความร้อนสูงขึ้นที่กระทะล้อทั้ง 4 ทำให้ยางรถระเบิดขึ้นพร้อมกัน สำหรับตัวเครื่องที่ระเบิด เกิดขึ้นเพราะระบบระบายความร้อนล้มเหลว แต่ไม่ได้มีร่องรอยที่เกิดขึ้นจากฝีมือคนหรือการเสื่อมสภาพของอุปกรณ์ คงเพราะเกิดจากความร้อนที่สูงขึ้นอย่างฉับพลัน เป็นไปได้ว่าพวกพันธุ์พิเศษจะมีส่วนในเรื่องนี้” มิเรียมพูดขึ้นด้วยเสียงที่ฟังชัด
“ รู้ขนาดนั้นได้ไงวะ” ผมอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหู
ความคิดเห็น