Even the world is crumbling / ต่อให้โลกย่อยยับ

ลำดับตอนที่ #17 : ดิ้นรนในความมืด /1

เออร์วิน ตรวจสอบทุกๆจุดที่เขาติดตั้งเซ็นเซอร์ตรวจจับทั้งความร้อนและการเคลื่อนไหวเอาไว้ ระบบของเขาทำงานได้สมบูรณ์แบบ เออร์วินไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆในบริเวณที่เป็นสุดเสี่ยง ดังนั้นเขาจึงดื่มและกิน สิ่งที่นำติดตัวมาอย่างเพลิดเพลิน โดยไม่มีความคิดว่าจะหยุดหรือเลิก ในขณะที่คนอื่นๆอยู่ในอาการสงบและโฟกัสไปที่ประตูใหญ่สองบานที่เป็นทางเข้าและทางออก สำหรับมิเรียมเธอยังคงหลับสนิทจากอาการเหนื่อยล้าสะสมจากการเดินทาง   ไม่มีใครต้องการรบกวนเธอ ส่วนหนึ่งก็เพราะมิเรียมไม่ได้มีความจำเป็นสำหรับการต่อสู้ การนอนหลับอยู่ตรงนั้น จึงทำให้คนอื่นๆ ไม่ต้องกังวลในเรื่องความปลอดภัย

เที่ยงคืนกำลังจะมาถึง

ยูจีนเริ่มหาว อีก หนึ่งชั่วโมง จะเป็นเขาที่ได้นอน “ คืนนี้คงไม่มีอะไรละมั้ง” เขาพูดผ่านสปีคเกอร์กับวิคเตอร์ ทหารอีกนายที่อยู่ยามในกะเดียวกัน “ หวังว่าจะเป็นงั้น” เขาตอบยูจีนอย่างอารมณ์ดี เออร์วินที่ยังไม่หลับ เพราะกำลังพยายาม เข้ารหัสของโน๊ตบุ๊คที่ได้รับมาเมื่อกลางวัน ชายร่างอ้วนบิดตัวอย่างเกียจคร้าน เขาลุกออกจากที่นั่งและกำลังจะเดินออกไปด้านนอก

“ นั่นแกจะไปไหนวะ เออร์วิน” ยูจีนถามอย่างสงสัย

“ ไปหาเรื่องตื่นเต้นให้ชีวิตหน่อย ” เออร์วินตอบยูจีน

“ เฮ้ย! ไม่ดีมั้ง ฉันว่าแกควรนอนนะ” ยูจีนบอก

“ ไม่เอาน่า ข้างนอกฉันวางกับดักเอาไว้ พวกแกไม่ได้ทำงานหรอกคืนนี้”

“ นั่นมันคนละเรื่องกำที่แกกำลังจะทำเว้ย ฉันอยากรู้ว่าแกจะไปไหน” ยูจีนบอกกับเออร์วิน

“ ยิงกระต่าย” ชายร่างอ้วนตอบกลับสั้นๆ

เขาหยิบกล้องอินฟาเรดขึ้นมาสวม ก่อนหายออกไปที่ประตูทางออกพร้อมเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดี ชายอ้วนเดินผ่านทางเดินที่มืดสนิทไปยังสุดทางเดินฝั่งหนึ่งของอาคาร ที่ตรงนั้นเคยมีหน้าต่างบานใหญ่ที่กั้นตัวอาคารจากภายนอก ตอนนี้เป็นเพียงช่องว่างขนาดใหญ่ที่ทำให้ลมแรงสามารถพัดผ่านเข้าไปยังตัวตึก เขาเลือกจุดนั้นเพื่อขับของเสียออกจากร่างกาย

กล้องอินฟาเรด ทำให้เขาสามารถมองเห็นภูมิประเทศรอบๆในยามดึก พวกกินคนอยู่ในบริเวณนั้นเพียงเบาบาง พวกมันออกหากินเป็นกลุ่มเล็กๆ และไม่ทราบถึงตำแหน่งที่เขาอยู่ในตอนนี้  เออร์วิน ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายในขณะเฝ้าดูพวกมันจากบนที่สูง เขาหยิบเนื้อห่อสุดท้ายออกมากินและทิ้งกระดาษห่อให้ปลิวไปตามแรงลม ก่อนตัดสินใหญ่หยิบระเบิดมือลูกหนึ่งออกจากกระเป๋า แล้วขว้างใส่ พวกกินคนกลุ่มที่อยู่ในระยะโจมตี

“ ตูม ” ระเบิดเสียงดังสนั่น พวกกินคนกลุ่มนั้นตัวขาดกระจายเป็นเศษเนื้อเพราะแรงระเบิด ที่ยังเหลืออยู่แตกตื่นและหลบหนีโดยมีบาดแผลสาหัสติดตัว

“ ฮ่าๆ เสร็จ ” ชายอ้วนหัวเราะอย่างสาแก่ใจ    

“ เออร์วิน ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นทำไมฉันได้ยินเสียงระเบิด” ริคาร์โด้ถาม

“ พวกมันโดนเข้ากับของเล่นผมนะบอสไม่มีปัญหาอะไรหรอก “ ชายอ้วนกลบเกลื่อนในสิ่งที่ตัวเองทำ เขาทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลังและรีบเดินกลับไปรวมกลุ่มกับคืนอื่นๆ โดยไม่ทราบว่าสิ่งที่เขาทำลงไปนั้น ถูกจับตามอง โดยพวกกินคนกลุ่มจากอาคารฝั่งตรงข้าม

 กระดาษห่อเนื้อชิ้นนั้นร่วงสู่บนพื้น ในขณะที่พวกกินคนตัวหนึ่งก้มลงดมกลิ่นกระดาษ และส่งเสียงหวีดแหลมที่ดังกังวาน อีกพวกหนึ่งปีนขึ้นไปบนจากด้านนอกของอาคารอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าตึกหลังนั้นแทบจะไม่มีอะไรให้ยึดเกาะ อีกส่วนตอบรับเสียงเรียก และเริ่มส่งเสียงร้องตอบอย่างบ้าคลั่งจากทุกทิศทุกทาง และเพียงพริบตาเดียว บรรยากาศที่เคยเงียบสงบก็เปลี่ยนไป พวกมันต่างพากันมารวมกลุ่ม โดยมีอาคารสูงตรงหน้าเป็นเป้าหมาย

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากทุกทิศทุกทางรอบๆอาคารเกิดขึ้นพร้อมกับเสียงลมหายใจรุนแรงและเสียงคำราม เออร์วินยังคงไม่ทราบว่าสิ่งที่เขาทำคือการเปิดเผยที่อยู่ให้กับฝูงสัตว์ร้ายผู้เป็นเจ้าของพื้นที่เรียบร้อยแล้ว

บัดนี้ค่ำคืนแห่งความตายได้ฤกษ์เปิดฉาก