Invisible ข้างกาย

"คุณเป็นของผมนะครับ"

นิ้วมือเรียวยาวสัมผัสลงแถวต้นคอไล่ขึ้นมาปิดตาทั้งสองข้างของผมจากทางด้านหลัง ความรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งตัวราวกับว่าเจ้าของมือนั้นไม่ใช่มนุษย์ กลิ่นหอมละมุนคล้ายกับวานิลลาทำเอาผมแทบเคลิ้มจนดึงสติตัวเองไว้ไม่อยู่ หอมจนแทบอยากจะกลืนกิน

"ผมไปเป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่..."

"ลองลืมตาแล้วมองเข้าไปในกระจกสิ แล้วคุณจะรู้เอง"

ผมพยายามจะสัมผัสมือของเขาด้วยปัดไปแบบมั่วๆ แต่ก็สัมผัสไม่โดนอะไรเลย เขาไม่ใช่มนุษย์จริงๆ สินะ นี่คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือเปล่าผมถึงหูแว่วได้ขนาดนี้

"เปล่าประโยชน์ครับ ถึงยังไงผมก็มองไม่เห็นอยู่ดี"

สัมผัสที่เย็นเยือกค่อยๆ เลือนหายไป โลกของผมสว่างขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ข้างหลังมีผู้ชายร่างบางผิวสีขาวจนเกือบซีด ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับผู้หญิงริมฝีปากเรียวเล็กอมชมพูดูไม่ต่างจากมนุษย์ทั่วไปเลยสักนิด และในกระจกนั่นผมเห็นนัยน์ตาของตัวเองเป็นสีแดงเข้มก่อนที่มันจะกลายเป็นสีปกติ นั่นทำให้ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

"เห็นหรือยังล่ะ? จากนี้ไปผมจะเป็นเจ้าของคุณนะครับ...คุณอินทัช"