ผืนดินกับต้นกล้า

ข้อมูลเบื้องต้น

ผืนดินกับต้นกล้า

เนื้อเรื่อง

                 กาล ครั้ง หนึ่ง นาน มา แล้ว  มีผืนดินผู้โอบอ้อมอาศัยอยู่กลางป่าผืน ดิน ใช้ชีวิตมานานเท่าใดไม่มีใครรู้แต่สันนิษฐานว่าคงมีอายุเท่าๆกับโลกใบนี้กระมังผืนดินมีนิสัยหนักแน่นและเปลี่ยมล้นไปด้วยน้ำใจสัตว์น้อยใหญ่ต่างพากันรักและเคารพผืนดินเป็นอย่างมากอยู่มาวันหนึ่งในยามเช้าที่แสงอาทิตย์ทอแสงอ่อนๆก็ มี สิ่งๆ สิ่ง หนึ่งตกลงมาจาก ฟาก ฟ้ามากระทบกับเจ้าผืนดิน ดัง "ตุ้บ"ผืนดินสงสัยว่าเจ้าสิ่งนั้นมันคืออะไร ก็ ลอง มอง แต่เจ้าผืนดินก็ไม่รู้ว่าคืออะไร เผอิญ เจ้า นก น้อย ได้ บิน ผ่าน มา พบ กับ เจ้า ผืน ดิน แล้ว พูด ว่า"โธ่เอ้ยท่านนี่ไม่รู้อะไรซะเลยนั่นหนะเขาเรียกว่าเมล็ดพืชที่สามารถเติบโตเป็นต้นไม้ได้"เจ้านกอีกตัวก็ได้พูดขึ้นมา ว่า "ใช่ แล้วๆ ไหนๆ เจ้าเมล็ดพืชนี่ก็มาอยู่กับท่านท่านก็ปลูกซะเลยสิ" เจ้า ผืน ดิน ได้ รู้ ความ จริง ก็ รู้ สึก ดี อก ดี ใจ ใหญ่ แล้ว ก็ จัด แจง ปลุก เมล็ด พืช ลง ไป วัน เวลา ได้ ผ่าน ไป เจ้า เมล็ด พืช ได้ กลาย เป็น ต้น ไม้ เล็กๆ

                            "ข้าหิวน้ำข้าอยากดื่มน้ำ" เมื่อ เจ้า ต้น กล้าขอร้อง เจ้าผืนดิน เลย เอ่ย ปาก ขอ"ท่านก้อนเมฆท่านช่วยกลั่นตัวท่านเป็นนําฝนให้ต้นกล้าของข้าได้ดื่มสักหน่อยเถิด"และก้อนเมฆก็มอบน้ำฝนชุ่มให้แก่ต้นกล้า"ข้าต้องการสังเคราะห์แสง ขอแสงแดดให้ข้าด้วย"แล้ว ก็ เป็น หน้า ที่ ของ ผืนดิน อีก ครั้ง"ท่านก้อนเมฆขอบใจสําหรับน้ำฝนมากแต่คราวนี้ข้าขอให้ท่านเขยิบลอยไปไกลๆหน่อยใด้มั้ยเพราะท่านกําลังบังแสงแดดอยู่ต้นกล้าของข้าต้องการแดด"ก้อนเมฆก็จัดแจงเขยิบไป ผืนดินก็ขอบคุณก้อนเมฆอย่างมากแล้วหันมาพูดกับต้นกล้าว่า"เจ้าต้องเป็นเด็กดีนะโตขึ้นจะได้เป็นต้นไม้ที่ดี"จากนั้น ผืนดินก็คอยป้อนอาหารต้นกล้าให้น้ำให้แสงแดดเพื่อให้ต้นกล้าได้เติบโตจนอยู่มาวันหนึ่ง ต้นกล้าเกิด ป่วยขึ้นมา ผืนดินก็ได้หาวิธีทางต่าง มากมายได้ให้ต้นดูดซึมธาตุอาหารทั้งหมดที่มีอยู่ แต่ ต้น กล้า ก็ อาการ ไม่ดี ขึ้นผืนดินจึงขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น"ท่านก้อนเมฆช่วยทําให้ฝนตกหน่อยเถิดต้นกล้าของข้าไม่สบายมาก"และได้ขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นไม่ว่าจะเป้นพระอาทิตย์และใส้เดือนผืนดินคอยดูและต้นกล้ามาเรื่อยๆและแล้วต้นกล้าก็หายเป็นปรกติ ต้นกล้าพูดว่า"ท่านได้ช่วยชีวิตข้าไว้ข้าขอบคุณท่านมาก "ผืนดินยิ้มแล้วตอบต้นกล้าไปว่า"แค่ได้เห็นเจ้ามีความสุขข้าก็ดีใจแล้ว"และต้นกล้าจึงได้ตักสินใจบอกความลับบางอย่างให้กับผืนดินว่า"ตัวข้านั้นเป็นต้นไม้วิเศษเมื่อข้าโตขึ้นข้าจะมีดอกไม้ที่สวยที่สุดในผืนพิภพนี้ข้าสัญญาว่าข้าจะมอบมันให้ท่านเมื่อมันพลิบานออกมา"ผืนดินรู้สึกปลื้มปิติและพูดไม่ออกได้แต่โอบกอดต้นกล้าเหมือนเป็นลูกตนเอง

- ห ล า ย ปี ผ่าน ไป-

                             แม้ว่าความรักที่ผืนดินให้กับต้นกล้าจะไม่เคยแปรผันแต่หลายสิ่งในป่าก็เปลี่ยนแปลงไปต้นกล้าได้เติบใหญ่เป็นต้นไม้จนสูงห่างออกมาจากผืนดินต้นไม้เพื่อนมากมายมีสังคมเดี๋ยวนี้ต้นไม้ไม่ค่อยได้พูดกับผืนดินแล้วมีอยู่คืนหนึ่งผืนดินพูดกับต้นไม้"ต้นไม้เจ้ามานี่สิข้าจะเล่านิทานสมัยที่ข้าเคยชอบตอนยังเป็นเด็กให้ฟัง" ต้นไม้พูดตอบไปว่า "โอ๊ยไม่เอาหรอกเก็บนิทานโบราณคร่ำครึของท่านไปเถอะข้าจะไปร้องเพลงกับสายลม" ในวันหนึ่งขณะต้นไม้กําลังเล่นกับเพื่อนๆอยู่ ก็ มี เพื่อน ใน กลุ่ม คน หนึ่ง ชี้ ขึ้นไปข้าง บน"ดูสอเจ้าเคยเห็นไครสวยเท่าท้องฟ้ามั้ย"เจ้าต้นไม้แหงนมอง"โอ้โห"ช่วงเวลานั้นเจ้าต้นไม้ถูกศรรักปักอกหลงรักท้องฟ้าแสนสวย หลังจากวันนั้นเจ้าต้นไม้ก็คอยมองแต่ท้องฟ้าเจ้าท้องฟ้าก็ไม่มีวี่แววว่าจะสนใจเจ้าต้นไม้เลย แต่ เจ้า ต้น ไม้ ก็ ยัง มี ความ หวัง ว่าตนเองมีของวิเศษ บาง อย่างที่จะทําให้ท้องฟ้ามีใจให้ตัวเองได้

- วันเวลาล่วงเลยผ่านไปจนเข้าหน้ามรสุม-

                            ในคืนนั้นเองฝนได้ตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา พายุโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง ต้นไม้ทุกต้นต่างเอนตัวไปตามแรงลมบางต้นถึงกับหักโค่นลอยไปตามน้ำ  เจ้าต้นไม้รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ "ท่านผืนดินช่วยข้าด้วย"ผืนดินได้กอดรัดต้นไม้ไว้แน่น โดย ไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง "เกาะไว้นะเจ้าต้นไม้อกทน ไว้ฮึ่ยยยย"ก่อนที่จะมีใครได้ทันตั้งตัวน้ำป่าก็ไหลทะลักมาทุกทิศทุกทาง "โครมครืน" แต่แล้วเหตุการณ์ ก็ ได้ ผ่านพ้นไป ผืนดินได้ฟื้นตัวขึ้นมา พร้อม กับ ความ เจ็บปวดระบมไปทั่วร่าง แต่ด้วยความรักที่มีต่อเจ้าต้นไม้จึงได้ถามไถ่ด้วยความห่วงใยโดยไม่ขาดปาก "ต้นไม้เจ้าบาดเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า"   ต้นไม้ ตอบ "เชอะยังมีหน้ามาถามอีก ถ้า ท่านดูแลข้าดีกว่านี้ข้าคงไม่เป็นอะไรหรอก" นกน้อยผู้หวังดีได้บินผ่านมา"นี่เจ้าต้นไม้ ท่านผืนดินได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยเจ้าไว้นะเจ้าก็น่าจาไปดูแลท่านบ้าง"ต้นไม้ได้ฟังแทนที่จะสํานึกกับรู้สึกหงุดหงิด"โธ๋ ช่วยอะไรที่ไหน เนี่ย ดู ลําต้นข้าสิ เลอะดินเลอะโคลนสกปรกไปหมดแล้ว เจ้านกบ้าไป๊!!" ผ่านไปไม่นานต้นไม้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายตนเอง"ข้ากําลังจะมีดอกไม้ข้ากําลังจะมีดอกไม้ ฮ่า ๆๆๆ ในที่สุดข้า ก็ จะ มี ของ ขวัญ มอบ ให้ กับ ท้อง ฟ้า แสน สวยคราว นี้ท้องฟ้าต้องหันมาพอใจในตัวข้าแน่แน่" ใน เวลาเดียวกันผืนดินที่อยู่ข้างล่างเมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความดีใจของเจ้าต้นไม้แล้วก็ได้พูดกับตัวเองด้วยท่าทีที่เศร้าสร้อยว่า"เราคงหมดความสําคัญแล้วสินะเจ้าต้นไม้โตเป็นผู้ใหญ่แล้วและคงไม่เห็นเราเป็นคนในครอบครัวอีกต่อไปจากนี้คงไม่ต้องหารฟังนิทานน่าเบื่อของเราก่อนนอนอีกแล้ว" หลังจากที่ผืนดิน ผึงรําพันกับตัวเองก็อดไม่ได้ที่จะสะอื้นออกมา ความรู้สึกของผืนดินในเวลานี้คงยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคําพูด ในใจของผืนดินนึกย้อนไปถึงวันเก่าๆ วันวานครั้งที่เจ้าต้นไม้ยังเป็นต้นกล้าน้อยต้นเล็กๆน่าเอ็นดูพูดจาน่ารักแต่เมื่อคิดไปเท่าไรนําตาก็ยิ่งไหลมากเท่านั้น        และแล้วเวลาที่เจ้าต้นไม้รอคอยก็มาถึง ต้นไม้ บรรจงหยิบดอกไม้วิเศษของตัวเองชูสูงขึ้นเพื่อที่จะมอบให้ท้องฟ้าโดยลืมอะไรหลายๆอย่างไป

                      ลืม คําสัญญาที่เคยให้ไว้กับผืนดินว่าจะมอบดอกไม้นี้ให้เพื่อแทนความรัก

                      ลืม รอยยิ้ม เสียง หัว เราะ ความ อบ อุ่น เมื่อ ครั้ง ยัง เยาว์ที่เคยได้รับจากผืนดิน

                      ลืม หัวใจรักบริสุทธิ์ที่ไม่เคยหวังสิ่งใดตอบแทนจากผืนดินผู้ให้กําเนิด

    ลืม ทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่าง หมด สิ้น "ข้าให้เจ้า"    "ข้า รับ ดอก ไม้ จาก ท่าน ไม่ได้ หรอก" ต้นไม้ได้ฟัง  "ทําไมละๆๆๆนี่เป็นดอกไม้วิเศษที่ข้าต้องการมอบให้เจ้าคนเดียวเชียวนะ"   "ขอโทษด้วยข้ารับไม้ได้จริงๆของ สําคัญแบบนี้น่าจะเก็บไว้ให้คนที่มีพระคุณกับท่านน่าจะดีกว่า" ต้นไม้ รู้ สึก ผิด หวัง อย่าง มาก ทํา ไม ทํา ไม ทํา ไม ต้น ไม้ กระวน กระ วายแล้ว เอ่ย ขึ้น ด้วย เสียง เข้ม ว่า"ข้ารู้แล้ว" พร้อมกับก้มลงมองผืนดินที่อยุ่เบื้องล่างด้วยความโกรธแค้น"ข้ารู้แล้ว ท่า นี่ เอง ที่ เป็น ต้น เหตุ" ผืนดินได้ยินเสียง ต้น ไม้ เลย แหงน หน้า ดู "ข้ามีดอกไม้วิเศษที่สวยที่สุดในโลกใครๆก็ต่างชอบใครๆก็ต่างอยากได้มาครอบครองแต่ทําไมท้องฟ้าถึงปฎิเสธข้าท่านรู้มั้ย ก็ เพระ ข้า ใช้ ชีวิต อยู่กับดินสกปรก เน่า เหม็น และไม่มีค่าอะไร เลย ทั้ง หมด นี้ เพระ ท่าน คน เดียว นี่ ไง ละ ดอก ไม้ที่ ท่าน อยาก ได้ นัก" "อยากได้นักก็เอาไปเลยไอ้ดินโสโครก"

                   ณ โลก แห่ง นี้ คง ไม่ มี ผู้ใดที่จะมีความรู้สึกเศร้าโศกได้มากไปกว่าผืนดินอีกแล้ว นําตา ของ ผืนดิน ไหลรินลงมาช้าๆ ด้วย หัว ใจ ที่ แตก สลาย ไม่ว่าเจ้าต้นไม้ จะโกรธ และ เกลียด ผืนดินมากเพียงใดก็ตามแความรักของผืนดินที่มีให้กับต้นไม้ก็ไม่เคยแปรผันไป ในหัวใจของผืนดิน ยังคิดเสมอ ว่า เจ้า ต้น ไม้ เปรียบ สเหมือน หนึ่ง แก้ว ตา ดวง ใจ

แม้ว่าเจ้าต้นไม้จะไม่เคยหันมาเหลียวมองผืนดินอีกเลยก็ตาม
CREDIT's:หนังสือกอก่ายถึงฮอนกฮูกสอนชีวิตอยู่ในหมวดรอเรือไปดูเอาสิยังมีแบบนี้อีกเยอะ