คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สามีหมอจระเข้ 2/2
สำั* วรอ่านำเือนและ Tigger Warmning ่อนนะะ
าละวัน x ไรทอ
ภายในถ้ำทอใ้บาาล
ร่าสูอาละวันไ้ับร่าเล็พาบ่าและออแรอรัเพื่อไม่ให้ไรทอหลุาารอุม เินลับเ้ามาภายในถ้ำ่อนะเร่ฝีเท้ารไปยัที่พำนัอนเอโยไม่ฟัเสียเรียอภรรยาสาวทั้สอและผู้เป็นปู่แม้แ่ำเียว แ่ถึอย่านั้น็ไม่มีผู้ใล้าที่เ้าไปห้ามสัน เพราะไม่มีผู้ใที่ัใพาุมภีล์ไ้
“ปล่อย้า” ร่าเล็อไรทอใ้มือ้าที่ไม่ไ้โนัทุบไปที่หลัและพยายามิ้นเพื่อให้หลุาร่าสูอาละวัน
“…” และมีเพียวามเียบาร่าสูที่เป็นำอบ
เมื่อมาถึที่พำนัส่วนัวาละวันับร่าเล็วาลบนแท่นที่ใ้พำนั ไรทอใ้ัหวะทีุ่มภีล์หนุ่มเผลอระโลาแท่นที่ประทับหวัะหนีออาถ้ำทอแห่นี้ มือวาอร่าเล็นั้นถูเี้ยวอาละวันเ้าึทำให้เลื่อนไหวไ้ลำบา แม้ะใ้ัหวะที่เผลอ แ่็ยั้าว่าพาุมภีล์อยู่ี
“อึ!”
าละวันระาไรทอให้ลับเ้ามาอยู่ภายใ้อาัิอนเออีรั้ นร่าบาเถลาลับมาอยู่ในอ้อมอ พาุมภีล์ันร่าเล็นอนราบลับแท่นประทับ รวบมือทั้สอ้าไว้เหนือหัว้วยมือหนาเพีย้าเียวและเลื่อนายึ้นไปร่อมอยู่บนัวอไรทอไ้สำเร็
“เ็บ! ปล่อย้านะระเ้ใอำมหิ” ร่าเล็ร้อออมา้วยวามเ็บ เมื่อมือหนาอร่าสูทิ้น้ำหนัไปที่แผลอน
“เ้าเป็นผู้เรีย้าึ้นไปหาเ้าเอมิใ่รึ?”
ร่าสูใ้มืออี้า้อนปลายามนึ้นมาบัับให้สบเ้าับนัยน์าสีอำพันทีู่มีเสน่ห์และมน์สะในะเียวัน ร่าเล็แทบหยุหายใ หัวใอไรทอเิอาารเ้นเร็วและรัวนแทบะหลุออมาาอเสียให้ไ้ เมื่อไ้สบเ้าับนัยน์าสีทออน้านบน
ระเ้หนุ่มเห็นว่านใ้ร่าเียบราวับอยู่ในภวั์ร่าสูโน้มใบหน้าลไปิมหาวามหวานาริมฝีปาบา พาุมภีล์บยี้ริมฝีปาล่าออีนอย่าเอาแ่ใ ลิ้นหนาสอเ้าไปในโพรปาหยอเย้าับลิ้นเล็ที่ไม่่อยประสีประสาออะไร้เียสาไปเสีย้วย้ำสำหรับพาาละวันเ้าสำรารูปามแห่เมือพิิร
บทูบที่เอาแ่ใทำเอาร่าอไรทออ่อนยวบ ไร้แรัืน ล้ายะโนสูบพลัออาร่า ้วยรสูบร่าสูที่มอบให้ มือบาทุบที่ไหล่หนาเมื่อำลัะาาศหายใ าละวันำใผละออาริมฝีปาบาทีู่เย้ายวนอร่าเล็อย่าเสียาย ทันทีที่เป็นอิสระไรทอรีบอบโยอาาศเ้าไปในปอัวเอให้ไ้มาที่สุาละวัน้มมอวหน้าามที่ึ้นสี้วยแรอารม์
น่ารัแ
“อื้อ!”
ยัไม่ทันที่ะอบโยไ้สมใ ลมหายใอไรทอ็าห้วไปอีรา าละวัน้มลมาใ้ริมฝีปาประบเ้าับอวัยวะเียวันริมฝีปาบาถูอีฝ่ายู่โมแบบไม่เปิโอาสให้ถอยหนีทั้บยี้และบเม้มนริมฝีปาเล็บวมเ่อ มือหนาเปลี่ยนหน้าที่ารวบ้อมือบา มาลูบไล้ไปทั่วร่าายบา บีบยำสะโพมนนเริ่มึ้นรอยแ มือไวๆ อพาุมภีล์เลื่อนลไปที่โระเบนสีส่อนะ่อยๆ ปลออ้วยมือเพีย้าเียว
“รู้ัวหรือไม่ ว่าัวอเ้ามัน่าหอมหวาน น้าอยาะลืนินเ้าไปเสียให้หม”
ร่าสูถอนูบออมาพรา้มลระิบ้าหูอีน้วยน้ำเสียแหบพร่าแนบิิใบหูนไรทอเิอาารนลุู่ มือทั้สอที่เป็นอิสระพยายามทั้ผลัใสและทุบีอีนแ่็ไม่เป็นผล้วยพละำลัอพาุมภีล์ที่มีมามาย
(ลิ๊า CUT เป็นาัทบับเ็ม)
“อ๊ะ!!!” ไรทอพลันสะุ้ึ้นมาอีรา ่อนะรีบเอามือมาปิปาอนเอาไว้เพื่อลั้นเสียที่หน้าอายไม่ให้หลุออมาเมื่อปลายนิ้วอุ่นๆ อร่าสูเ้ามาสะิที่ยอถันและบีบเ้น้วยมือหนาริมฝีปาร้าย้มลรอบรอยอปทุมมาสีสวย ลิ้นร้อนๆ วัิมยอปทุมอย่าำอนร่าเล็เผลอแอ่นอรับ้วยวามเสียว่าน มือหนาลูบไล้ลมาอบุมแนายนาพอีาละวัน่อยๆเล้าโลมร่าเล็โยารยับึ้นล้วยวามำนาร่าสู้มลุไร้ไปที่้นอระหเพื่อสร้าร่อรอยวามเป็นเ้าอ ไรทอที่ร่าายปวเปียทำไ้เพียแ่นอนรวราส่เสียหวาน้าหูาละวัน พาุมภีล์เร่ัหวะเร็วว่าเิม ทำให้ร่าเล็น้ำาลอเบ้าพราบิัวเร่า ๆ ้วยอารม์ที่พุ่สูึ้นนราออมาไม่เป็นภาษา ่อนะปลปล่อยวาม้อารออมาเ็มฝ่ามือหนา
“อ้าา...”
“รู้สึีหรือไม่”
ร่าเล็หลับาพริ้มารสสัมผัสราวับไ้ึ้นสวรร์ พราเปิปาหอบหายใระเส่าราวับสุสมปนทรมานไปในราเียวันราบน้ำสีใสหยาเยิ้มเ็มฝ่ามือเป็นัวบ่บอัเนว่านใ้ร่านั้นสุสมเพียใ ทำให้พาุมภีล์ยยิ้มอย่าพอใมือหนาับาเรียวอไรทอแยออาันแล้วึแทรเ้าไปรลาและปลอาภร์อนออนหม เผยให้เห็นวามเป็นายที่ยายให่้วยวามใร่อนนี้ภายในสมออไรทอาวโพลนราวับโนมอมเหล้านเมามายาละวัน่อยๆโลมมือทีุ่่ม่ำไป้วยน้ำสีใสอร่าเล็นวลึไปที่่อทา้านหลัที่ไม่เยมีผู้ใรุล้ำมา่อน พาุมภีล์่อยๆ สอใส่วามเป็นายเ้าไปในัวไรทอนสุโน ร่าเล็พลันสะุ้เฮือราวับาสวรร์ นมือบาิเ้าไปที่ไหล่หนาเพื่อระบายวามเ็บปว
“เ็บ!” ไรทอน้ำาไหลพรา นิ่วหน้า้วยวามเ็บปวเมื่อัวนออีฝ่ายรุล้ำเ้ามาภายใน่อทาที่ับแน่นไ้เพียรึ่เียว าละวันแนายแ่ไว้เพื่อให้ไรทอไ้ปรับัวแ่แรอรัในัวไรทออนั้นทำให้วามอทนอพาุมภีล์าผึ
ึ
“มะ ไม่”
เมื่อวามอทนอพาุมภีล์าผึึุันัวนเ้ามาในายอีนไรทอรู้สึเหมือนร่าายแออเป็นเสี่ยๆ รีร้อออมาอย่าทรมานาละวันูบับน้ำาให้อีนและโน้มัวลไปุมพิับปาบาลิ้นหนาสอเ้าไปในโพรปาวัรัเี่ยวับลิ้นเล็เพื่อเบี่ยเบนวามสนใอไรทอ
แม้ระเ้หนุ่มะนึสสารนรหน้าอย่าไรแ่วามที่เป็นเรัานวาม้อารึมีมาว่าิสำนึ เมื่อเห็นว่าไรทอพยายามูบอบแ่้วยวามไร้เียสาทำให้าละวันนึพึพอใอยู่ไม่น้อย พาุมภีล์เริ่มยับายเ้าออ้า ๆ ทำให้เรียเสียราในลำอาไรทอไ้อย่าเป็นอย่าีร่าเล็เริ่มปรับัวเ้าับวามให่โอพาุมภีล์ไ้ สะโพหนาเริ่มระแทเ้าออ้วยแรไม่เบาทำเอาร่าไรทอสั่นลอไปามแรระแทอร่าสูภายใน่อทาที่ับแบและอรัแน่นนาละวันอยาะเสร็สมเสียอนนี้
“ะ รนั้น…”
“หืม รนี้หรือ” ร่าเล็ถูระแทระทันโนุระสันย้ำๆ าเสียร่ำรวออมา้วยเ็บปว่อยๆเปลี่ยนเป็นส่เสียหวานรวรา้วยวามเสียว่าน
“าละวัน นามอ้า”
“ะ าละวัน.. ระ แรไป” าละวันไ้ยินเสียร่ำรวที่หวานหู็ยยิ้มพอใ มือหนาับาเรียวยึ้นพาบ่า่อนะเร่อายย้ำๆไปทีุ่ระสันอร่าบาอย่าหนัหน่วนายบาพลันอบสนอแอ่นสะโพรับแรระแท
“รัแน่นีแท้”
เมื่อใล้ะถึุหมายแล้วพาุมภีล์เ้สะโพแรและถี่ึ้นอีอเ้าไปในัวไรทอเร็วว่าเิมนายสั่นลอามแรระแทที่หนัหน่วไม่ออมมือไม่นานแนายนาพอีพลันระุปลปล่อยอเหลวสีาวุ่นออมาเปอะเปื้อนเ็มหน้าท้ออนเอไล่เลี่ยันธาราอุ่น็ถูีเ้ามาภายในายอไรทอทุหยหยานร่าเล็รู้สึอุ่นวาบไปทั่วหน้าท้อนเอ่อล้นย้อนออมาา่อทา้านหลั
“อ้าา” ไรทอหอบหายใอย่าหนัราวับพึ่ผ่านศึสรามมา วาปรือ้วยวามุน่ว พละำลัราวับโนสูบออไปเสียนหมหลัาปลปล่อยวาม้อาร ผิับาละวันที่ายแ่ไว้ไม่ยอมถอถอน
ใบหน้าไรทอเห่อร้อนึ้นมาทันที เมื่อรู้สึถึัวนออีฝ่ายำลัยายึ้นอีรานเริ่มับแน่นที่่อทา้านหลั ไรทอส่ายหน้าที่เริ่มลอน้ำาไปมาเป็นพัลวันเมื่อรู้ว่าะเิอะไรึ้นพาุมภีล์ึ้มลระิบ้าหู้วยน้ำเสียแหบพร่า
“เป็นอ้าเถิเ้ามนุษย์เอ่ย”
“ฝันว่าอย่าไรรึ?"
“หลานฝันว่า…เห็นูัวให่ มันเลื่อยึ้นมารััวหลานเอาไว้ รัแน่นน้าวนะหายใมิออ"
“อืม ั้นหรือ”
End.
-Talk-
ลิ๊า CUT เป็นาัทบับเ็ม หรือสามารถ้นหาไ้ที่ readAwrite
ฝาพี่วันและน้อไรไว้ในอ้อมออผู้อ่านทุท่าน้วย้าบ
ความคิดเห็น