GOT7 {MarkBam} Angry Love

2 ปีก่อน

     ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าวิ่งด้วยความเร็ว เพื่อตามหาตัวเล็กที่เพื่อนเค้าพึ่งมาบอกว่า แบมแบมลาออกจากโรงเรียนแล้ว

ในหัวมีแต่คำถาม ว่า ทำไม ทำไม ทำไมแบมถึงทิ้งพี่ไป จะไปโดยไม่บอกกล่าวแบบนี้ไม่ได้นะ

  ร่างสูงได้มาหยุดหน้าห้องเรียน ที่เค้าเคยมารับตัวเล็กของเค้าหลังเลิกเรียนทุกวัน แค่คิดว่าต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว ในใจก็รู้สึกวูบโหวงไปหมด  ขอให้ทุกอย่างมันเป็นแค่เรื่องโกหก

“ยองแจ” ทันทีที่เห็นเพื่อนตัวเล็ก เค้าก็ตะโกนเรียกทันที มาร์คไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เสียงตัวเองสั่นแค่ไหน

“พี่มาร์ค ทำไมเหงื่อออกขนาดนี้เนี่ย รีบขนาดนี้รู้เรื่องไอ้แบมแล้วดิ” ยองแจหันมาทำสีหน้าตกใจ และเดินมาหามาร์คทันที

“ไม่รู้ พี่ไม่รู้ มันเกิดอะไรขึ้น” มาร์คได้แต่ส่ายหน้าและบอกออกไป

ยองแจจับแขนมาร์คเดินออกมาให้ไกลจากเพื่อนๆที่พยายามมองว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“คือ... เอ่อ โง้ยยยยย จะเริ่มไงดีละ “ ยองแจเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าจะพูดยังไง เค้าก็รู้แล้วแหละว่ามาร์คจะมาแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

“บอกความจริงมา” มาร์คกดเสียงต่ำลงอย่างสะกดกลั้นอารมณ์  เมื่อเห็นอาการลุกรี้ลุกรนของยองแจ

ยองแจยื่นจดหมายใบหนึ่งให้เค้าแทนคำตอบ

“ไอ้แบมมันฝากไว้ให้พี่อะ อ่านดูละกัน  แจไปเรียนก่อน”

“พี่มาร์คเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างเองนะ” 

ยองแจพูดพร้อมตบที่บ่ามาร์คเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องเรียนไป

“กูช่วยมึงได้เท่านี้จริงๆแบม” ยองแจพึมพำเบา

..........................................................................................

    หลังจากได้จดหมายมา เค้าไม่กล้าเปิดอ่าน ไม่กล้าแม้กระทั่งจะมองมัน ได้แต่เดินแบบไร้วิญาณกลับมาที่ห้องพักซ้อมนักกีฬาที่เค้าต้องเก็บตัวไปแข่ง เพื่อเป็นโควต้าในการเข้ามหาวิทยาลัย เพราะตอนนี้เค้าอยู่ม.6แล้ว ทั้งต้องซ้อมบาส ต้องเตรียมเรื่องที่จะเข้ามหาวิทยาลัย ทำให้ 1 เดือนที่ผ่านมามาร์คเจอแบมแบมน้อยลง อย่าเรียกว่าน้อยลงเลย บางอาทิตย์แทบจะไม่เห็นหน้ากัน ทั้งๆที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน บ้านใกล้กัน แต่ช่วงนี้เป็นช่วงเก็บตัว โค้ชยังไม่ให้กลับ ทำยังไงดี มาร์คก้มลงดูจดหมายในมือ ค่อยๆเปิดออก พยายามอ่านลายมือที่คุ้นตานั้นทีละบรรทัด

ถึง พี่มาร์ค.....

               ที่ผ่านมาขอบคุณมากเลยนะครับที่ดูแลผมมาตลอด จากนี้ไปพี่มาร์คก็ต้องดูแลตัวเองนะครับ เรื่องของเราก็อย่าเก็บมาใส่ใจเลย ลืมแบมแบมไปนะ ผมก็จะลืมพี่ไปเหมือนกัน ......ลาก่อน

                                                                                                                แบมแบม..........

      มาร์คได้แต่นั่งนิ่ง กระดาษใบนั้นหลุดมือตอนไหนก็ไม่รู้ เหมือนร่างกายไม่มีแรงจะจับอะไรไว้ได้อีกแล้ว

ผมก็จะลืมพี่ไปเหมือนกัน...........

ผมก็จะลืมพี่ไปเหมือนกัน............

เหมือนเสียงแบมแบมดังก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา

ทำไมกัน.........................

...............................................................................................

เปิดไว้เฉยๆ ถ้ามีคนรออ่านนะ 

5555555

อยู่ดีๆก็พิมแบบนี้ขึ้นมา

อารมณ์อยากหน่วง