[Blue Monster]: The adventure of Wild :การผจญภัยของ วิล

บทที่ 0: จงมีชีวิตอยู่ต่อไป

ในคืนที่…..พระจันทร์...นั้นสว่าง…….ที่สุด

"ตามมันไปอย่าให้หนีไปได้เด็ดขาด!!!".

เสียงพูดของชายอายุกลางคนมาพร้อมกับเสียงของรถม้าที่ดังสนั่นทั้งป่า.รถม้าที่ถูกไล่ล่าด้วยกลุ่มทหารผ้าคลุมสีดำ.

"ท่านพี่ค่ะ!, จะทำยังไงดีพวกมันจะตามเราทันแล้วนะคะ".

เสียงของผู้หญิงที่กำกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

"แง่...แง่.!!.เสียงของเด็กทารก

"โอ...โอ..ไม่เป็นไรนะลูกแม่..เราจะต้องรอดไปให้ได้นะ~~".

แม่ที่กำลังปลอบลูกของตัวเองพร้อมกับมองไปที่คนขับรถม้า….แล้วคนขับก็หันมาบอกว่า

"ทางข้างหน้าคือป่าของเอลฟ์ฉันสามารถใช้เวทย์แสงได้เพียงแค่ครั้งเดียว...ในจังวะนั้นเธอกะโดดลงจากรถแล้วหนีไปพร้อมกับลูกชะ".

ชายผู้นั้นพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาแล้วก็ยังขับรถม้าต่อไป.

"แต่ว่-"

"ไม่มีแต่ทั้งนั้น!!, เธอพร้อมแล้วใช่ไหม?"

"ฉันเข้าใจแล้ว…"

เธอตอบพร้อมน้ำตาแล้วเธอก็ยิบเอาของบางอย่างจากกระเป๋าที่อยู่ข้างๆมันคือ ยารักษา (Healing potion)..ทันใดนั้นรถม้าก็ถึงทางโค้งแล้วรถก็พลิกโค้งอย่างเร็วทำให้รถเกือบจะพลิกคว่ำ

"ตอนนี้ละ เชียร์ ...เทพแห่งแสงเอ๋ย...จงช่วยลูกจากความมืดมิดนี้ด้วยเถิด..! Flash light!!!"

แสงสว่างที่ปกคลุมทั้งป่า.แสงนั่นะทำให้พวกทหารที่ตามมานั้นแสบตาไปชั่วขณะ.และแล้วเชียร์ก็กระโดดลงจากรถพร้อมกับลูกของเธอ...แต่ก็มีทหารอยู่คนหนึ่งเค้าไหวตัวทัน.

"ของแค่นี้นะหรอจะทำอะไรฉันได้…. หะ??!... นี่พวกแกตามฉันมาสองคน ส่วนที่เหลือตามรถม้าไป!!!"

เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนเรียกทหารอีกสองคนให้ตามมา ในตอนนั้น เชียร์ ที่กระโดดลงจากรถม้าที่มีความเร็วนั้นทำให้ขาของเธอได้รับแรงกระแทกขาของเธอจึงหักทันทีที่ถึงพื้นดินเธอพยายามไม่กรีดร้องเพื่อไม่ให้ทหารรู้ตัว..เธอมองมาที่ลูกแล้วก็ยิ้มเธอหันไปมองขาของตัวเองขาของเธอนั้นหักจนมันหันไปด้านหลังเธอวางลูกของเธอลงใกล้กลับตัวของเธอแล้วก็ใช้มือทั้งสองข้างหมุนขาของเธอให้เข้าที่แล้วใช้ ยารักษา(Healing potion) ยดลงที่แผล เธอทำมันทั้งน้ำตาความรู้สึกเจ็บที่เหนือจินตนาการจนแผลและกระดูกกลับเชื่อมต่อกันเธออู้มลูกของเธอชื้น..ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของคนเหยียบกิ่งไม้หัก "แกัก!!" เธอหันไปมองเธอช๊อกจนพูดอะไรไม่ออกแล้ววิ่งสุดชีวิตเพราะนั่นคือทหารที่ตามล่าเธอ วิ่งไปในหัวก็คิดไป "ทำไมละทำ..ไมพวกเขาถึงรู้วษาฉันกระโดดลงมากันทั้งที่ท่านพี่ใช้เวทย์มนต์ไปแล้วแท้ๆ…"

"หยุดเดียวนี้!!!"

เสียงของชายคนหนึ่งที่ตะโกนมาด้วยความโกรธ

"เธอหนีไปไม่พ้นหรอก!!!!...เลิกคิดที่จะหนีชะ!!"

"ฉันนจะทำยังไงดี...เลี่มที่จะหมดแรงแล้ว..."เธอวิ่งไปและคิดไป "ใช่...ขอแค่ลูกของเรารอด " พอคิดแล้วเธอก็มองไปที่ต้นไม้ใหย่ต้นหนึ่ง เธอมองที่ลูกแล้วยกนิ้วชี้ขื้นมาที่ปากแล้วพูดว่า"ชี่~~~..เงียบๆนะลูกขอแค่ ลูกรอ-"

"เจอแล้วครับ!!! ทางนี้ !!.."

เสียงตะโกนขึ้นของชายคนหนึ่ง. พอเชียร์ได้ยินเธอก็วิ่งล่อพวกทหารไปอีกทางเพือช่อนลูกของเธอเอาไว้แต่สุดท้ายเธอก็ทูกพวกทหารจับไว้ได้พร้อมกับพาตัวไป..พวกมันพาเธอออกมาจากป่าเธอมองออกมาก็เห็นแสงของเปลวเพลิงไหม้มันคือเพลิงที่กำลังไหม้รถม้าและสามีของของเธอกำลังโดนคนอีกสี่คนช้อมเค้าอยู่.

"ในที่สุดก็ได้ตัวสักที ท่านลอร์ด ฟรานเชียร์ที่สี่….และ...ท่าน เชียร์ ผู้งดงาม ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…!!"

"พวกแกทำไปเพื่ออะไรกัน"

"โถ่..ท่านลอร์ด ท่านจะถามเรื่องรู้อยู่ทำไหม..ถ้าหากท่านทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็จะไม่เกิดเรื่องเรื่องน่าเศร้าแบบนี้...มันช่างเศร้าที่ ลอร์ด ฟรานเชียร์ที่สี่และ ภรรยาของเค้าถูก มอนสเตอร์ ฆ่าในป่า "

"พวกแก!!!!ไปตายชะ!!."

และแล้วสามีก็หันมาถามภรรยาแต่เธอก็ไม่ตอบอะไรเอาแต่ร้องไห้พวกเค้ากอดกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะถูกพวกทหารฆ่าในป่าก่อนตายนั้นเชียร์ก็พูดค่อยๆขึ้นมาว่า"ขอแค่...ลูกมีชีวิตอยู่ต่อไป..ชื่อของลูกคือ…"แล้วเธอก็หมดลมหายใจเนื่องจากเสียเลือดจากการถูกแทงด้วยดาบพวกเค้าทั้งสองได้หมดลมหายใจอยู่ในป่าไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขื้นไม่มีเลย….