สาวหน้าใส กับ หนุ่มสุดฮอต อลวนอลเวงมาลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เกริ่นเรื่อง และ แนะนำตัว

สาวหน้าใส กับ หนุ่มสุดฮอต อลวนอลเวงมาลุ้นรัก

“อะไรนะค่ะ จะให้หนูไปเรียนโรงเรียนของป้าหรอค่ะ”

“ใช่จ๊ะ” แม่ที่แสนสวยพูด

‘ถึงอย่างไงหนูก็ไม่ไปเรียนที่นั่นนะค่ะ’ ฉันพูด

‘ทำไมละจ๊ะแพรว ที่นั่นก็ดีนิ นู๋กวาง ก็ไปเรียนที่นั่นด้วยนะ’ แม่สุดแสนใจดีของฉันพูดออกมา

‘นั่นสิ แถมเจ้าพี พี่แกก็เรียนที่นั่น กลัวอะไร’ ป๋าของฉันพูด

‘ก็หนูไม่อยากอยู่หอนิน่า’ ฉันพูดถึงเหตุผล

‘แหม แค่ไปอยู่หอ 5 วัน กลับบ้านได้ทุกอาทิตย์ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนิ’ แม่แสนใจดีของฉันพูด

‘โถ่เอ๊ย คุณพ่อคุณแม่ครับ ปล่อยน้องเค้าไปเถอะ’ พี่พี พี่ชายของฉันพูดขึ้นบ้าง

‘ปล่อยได้อย่างไงละ น้องแกทั้งคนนะ’ ป๋าของฉันพูด

‘แน่ใจของครับว่า เป็นคน ไม่ใช่หมู’ ไม่ต้องสงสัย ว่าใครพูด ก็ไอ้พี่พีตัวดีของฉันนี่แหละ

‘พี่พี ใครเป็นหมู พี่ให้มันดีๆๆ แม่ดูสิค่ะ พี่พีว่าแพรวป็นหมูอีกแล้ว’ 

‘ตาพี ทำไมเรียกน้องอย่างนั้น’ แม่แสนสวย แสนใจดี ของฉันเข้าข้างฉันเห็นๆๆ

‘แม่ครับ ก็เพราะอย่างนี้ไงครับ แม่เอาแต่โอ๋ แพรวมันถึงได้ไม่โตซะที’

‘นั่นสิ’ พ่อของฉันพูดสนับสนุน

‘ก็น้อง ยัง 15 อยู่นะ จะเอาอะไรมาก’

‘15 ก็โตแล้วครับ ทำบัตรประชาชนมาจะครบอีก ไม่กี่เดือนนี้แล้วนะครับ ถือว่าโตแล้วครับไม่ใช่เด็ก เพราะงั้นคุณพ่อ และคุณแม่ ยิ่งสมควรส่งน้องไปเรียนที่นั่น เผื่อที่จะทำให้น้องรู้จักโตทั้งตัวและสมอง ไม่ใช่แค่โตแต่ ตัวอย่างเดียวนะครับ’พี่ชายของฉันตีหน้าขรึม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังตั้งแต่แรกจนจบ ส่วนฉัน ตอนแรกๆฉันก็ฟังดีๆนะ แต่รู้สึกว่าตอนท้ายนี่ แอบว่ากัดฉันเห็นๆๆ

‘อือ พ่อเห็นด้วย เพราะงั้น แพรวลูกไปเตรียมตัวได้แล้ว เด๋วป๋าจะไปโทรบอกป้าดาก่อนนะ’ พ่อพูดจบก็รีบลุกขึ้นไปโทรศัพท์ทันที

‘แต่พ่อค่ะ......’ ฉันกำลังจะทักท้วง

‘ไม่มีแต่จ๊ะ แพรว แม่ว่าลูกขึ้นไปเตรียมตัวเถอะ’ แม่แสนสวย แสนใจดี ของฉัน พูดจบก็ลุกไปเช่นกัน

‘แม่ค่ะ... ’ ฉันเรียกแม่  แต่แม่กลับไม่สนใจ ฉันเลย

‘เป็นไง คารมของฉันชนะ ลูกอ้อนของน้องหมูเห็นๆ’ พี่ของฉันที่นิสัยตรงข้ามกลับหน้าตาและคำพูด พูดออกมา แล้วหัวเราะ โดยสีหน้าไม่ได้เหมือนตอนที่พ่อกับแม่อยู่ ไร้ซึ่งความจริงจัง

‘.............................’

‘พี่ว่าที่แกไม่ยอมไป เพราะแกเป็นลูกแงง ที่เอาแต่เกาะพ่อแม่ไปวันๆๆ แน่ๆเลยน้องหมู’ พี่พีพูดออกมา

‘ใคร ลูกแงง พูดให้มันดี แล้วใครเป็นน้องหมู’

‘ถ้าไม่อยากให้เรียกก็ต้องไปเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่ สิ’ พี่พีพูดขึ้น ด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นมา

‘ก็ได้ๆๆ’ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้อง ด้วยความเจ็บใจ ทำไมไม่เคยชนะพี่พีเลยนะเนี่ย

‘ถึงเวลาที่แกต้องโตแล้ว ยัยแพรว’ สีหน้า และน้ำเสียงที่หวังดีกลับน้อง และจริงใจที่ไม่ได้เสแสร้งหลุดออกมา ซึ่งเจ้าตัว ไม่เคยแสดงออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้หรือรู้ตัวปรากฏขึ้นมา 

มาแนะนำตัวก่อนละกัน

    ครอบครัวของฉันมีสมาชิก อยู่ 5 คนด้วยกัน มาเริ่มต้นที่

        พ่อของฉัน ชื่อ พสธร มงคลสกุลไกล ลูกคนที่ 2 ของปู่และย่าของฉัน  ย่าเคยบอกให้ฟังว่าคอนตั้งชื่อพ่อ ก็คิดถึงอนาคตของตระกูล เพราะพ่อเป็นลูกชายคนแรกของปู่ที่ต้องรับผิดชอบงานที่ปู่สร้างขึ้นมา ก็เลยใช้คำที่ว่า พสธร ที่แปลว่า ทรงไว้ซึ่งอำนาจ ผู้มีอำนาจ ฉันว่าท่านมีอุปนิสัยสมชื่อ แต่จะแสดงลักษณะนั้นออก ก็เฉพาะตอนอยู่ต่อหน้า พนักงานและสังคมภายนอก ด้วยความที่พ่อของฉัน มีอายุ 40 ต้นๆ  และยังเป็น ผู้ซึ่งดำรงตำแหน่ง ประธานกรรมการผู้จัดการ ของเครือ มงคลสกุลไกล ให้เฉลี่ยมูลค่าของบริษัทภายในเครือ ก็แค่ไม่กี่พันล้านบาท

 
      แม่สุดสวยของฉัน ชื่อ นาง  ศุภาพิชญ์ มงคลไกล เท่าที่ฉันได้ฟังมาจากป้า ก็คือว่า พ่อ กับ แม่รู้จักกันและ พบรักกัน ตั้งแต่สมัยเรียนที่เมืองนอก พอกลับมา ท่านทั้งสองก็แต่งงานกัน โดยมีครอบครัวทั้ง 2 ฝ่ายทั้งสนับสนุน และส่งเสริมท่านทั้ง 2 ด้วย แม่ของฉันมีนิสัย ฉลาดรอบรู้ มีสติสมาธิมากและ ยังอ่อนหวานแต่ไม่เรียบร้อย งง ละสิ ฉันก็ว่าแปลกๆ แต่ป้าบอกว่า แม่ของฉันไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองนอกตั้งแต่ วัยรุ่น ซึ่งเวลาที่แม่อยู่ที่นู่น ก็จะทำอะไรเองหมด ไม่ใช้นิสัยแบบพวกคุณหนูทั่วไป เลยทำให้แม่เป็นที่รักของเพื่อนๆ และครอบครัว  ครอบครัวของแม่ แม่เป็นน้องเล็กสุดของพี่น้อง แม่มีพี่ชาย 3 คน และมีแม่เป็นลูกสาวคนเดียวคนเดียว นั่นก็คือ ลุงช้าง ลุงนนท์ และก็ลุงชัย พวกลุงๆ ใจดีมากๆ พวกเราทั้ง 2 คน (พี่พิม พี่พี และฉัน) ตอนช่วงปิดเทอม เรา 2 คนก็จะไปค้างที่บ้านของลุงคนละ 2 คืน เพื่อความเสมอภาค แต่สำหรับ ลุงชัยพวกเราจะไปอยู่ 3 คืนมากกว่าลุงนนท์ กะ ลุงช้าง เพราะว่า ลุงช้าง กับป้าวัล พวกท่านไม่มีลูก เลยซักคน ทั้งทีพยายามตั้งหลายวิธี ตั้งแต่ทำเอง จนถึงพึ่งวิทยาการทางการแพทย์ ก็แล้ว ก็ยังไม่ประสบผลสำเร็จ พ่อและแม่ ก็เลยให้พวกเรา 3 คน ไปอยู่กับท่านทั้ง 2 เยอะกว่าคนอื่นหน่อย

  
    พี่สาวคนโตของฉัน พี่พิม หรือ พิมพ์พิศา มงคลสกุลไกล อายุ 20 ขาว สวย ส่วนสูง 178 ซ.ม น้ำหนักก็คงประมาณ 45 – 50 เองละมั้ง ตอนนี้ พี่พิมไปเรียนเมืองนอก ประมาณ 2 ปีได้แล้วละ พี่พิม ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อ กับ แม่หรอก พี่พิมเป็นลูกของน้าสาวฉัน น้าพร อานพของฉันเล่าให้ฟังว่าตอนที่น้าพร ท้องพี่พิม ก็ตอนที่น้าพรอายุแค่ 18 ปี พอคลอดพี่พิมออกมาได้ 2 ปี น้าพรก็ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตก เพราะว่าเธอไปตามพ่อของลูกกลับมารับผิดชอบ แต่ไอ้ชาติชั่วนั้นไม่ยอมรับสิ่งเกิดขึ้น น้าพรเลยตัดสินใจกลับมาแต่ก็ประสบอุบัติเหตุซะก่อนเลยไม่ได้กลับมาเลี้ยงพี่พิม ซึ่งตอนนั้นพ่อของฉันที่มีอายุ 23 ก็ตัดสินใจรับมาเป็นลูกสาวคนโตของบ้าน ซึ่งแม่ของฉันที่กำลังจะแต่งงานกับพ่อของฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเอ็นดูพี่พิมอยู่เหมือนกัน ที่ให้พ่อของฉันรับก็เพราะว่าต้องการให้ พี่พิมได้อยู่กับครอบครัวที่อบอุ่น เพราะ ป้า กับอาของฉันยังไม่ได้แต่งงาน มาเรื่องพี่พิมดีกว่านะ ถ้าพวกคุณคิดว่า พี่พิมจะเป็นเด็กมีปัญหาละก้อ พวกคุณคิดผิด เพราะว่า พี่พิมเป็นต้นแบบของฉันเลยนะ พี่พิม เป็นคนที่ทั้งสวย นิสัยดี และเก่งมากๆ ถึงแม้ว่าเธอจะอายุ 20 แต่เธอก็สามารถสอบชิงทุนเรียนหมอ เพราะฉะนั้นปัจจุบัน พี่พิมก็เลยเรียนหมออยู่ที่อเมริกา  ปี 3 แล้วนะจะบอกให้  ตั้งแต่ไปเรียน 2 ปี พี่พิมกลับมาที่บ้าน แค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่พี่พิมก็โทรกลับมา เดือนละครั้งก็เลยทำให้พ่อกับแม่หายห่วงไปได้หน่อยนึง จนเมื่อต้นปีที่ผ่านมาครอบครัวของฉันเกิดอาการคิดถึงพี่พิม ก็เลยไปอยู่ที่นู้น 1 อาทิตย์

   
    ต่อมา ก็เป็นพี่ชายคนรองของฉัน พี่พี หรือ พีรทัต มงคลสกุลไกล แก่กว่าฉันปีเดียว เป็นลูกผู้ชายคนเดียวของพ่อและแม่ หน้าตาก็ธรรมดา ผิวขาว ส่วนสูง 183 และน้ำหนักถ้าจำไม่ผิดก็ประมาณ 50 - 60 นั่นแหละ แต่ฉันได้ยินแว่วๆ มาว่าได้เป็นถึงเดือนโรงเรียน เป็นไปได้อย่างไงเนี่ย กะอีกแค่ เป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียน และผลการเรียนก็อยู่ระดับ ต้นของประเทศ ก็เท่านั้นเอง นิสัยถ้าเทียบกลับสังคมในยุคปัจจุบัน พี่ชายฉันก็ถือว่าเป็นคนดีคนนึงที่เดียวเลยละ เพื่อนๆในห้องของฉันบอกว่าพี่พีเป็นที่ดูแล้วเย็นชาสุดๆ ดู แล้วไม่ค่อยสนใจคนรอบข้าง แต่ถ้าเป็นพวกญาติๆของฉันบอกว่า เป็นสิ่งที่ดีถ้าพี่ของฉันจะรับสืบทอดกิจการต่อจาก ปู่ และพ่อของฉัน งงละสิว่าทำไม ป้า และอาของฉันไม่สืบทอดกิจการของครอบครัวต่อจาก ปู่และพ่อของฉัน ก็เพราะว่า ป้าดา รับกิจการต่อจากน้องสาวของปู่ของฉัน ซึ่งนั่นก็คือ โรงเรียนที่พี่พี และ ฉันจะต้องไปเรียนอยู่นี่ไง ส่วนอานพ อาบอกว่า อาไม่ชอบงานที่เป็นแบบพวกผู้บริหาร เพราะอาของฉันชอบทำอาหารมากกว่าก็เลย ไปเปิดร้านอาหารของตัวเอง ฉันว่าที่พี่พีเป็นอย่างนี้อาจจะเป็นเพราะว่า รู้ว่าตัวเองจะต้อง สืบทอดกิจการแน่ๆ เลย แต่กับฉัน พี่พีไม่เคยเย็นชาใส่ฉันเลย ออกจะกวนตีนสุดๆ เลยทำให้ ฉันกับพี่พี ทะเลาะกันบ่อยๆ และพี่พีก็จะเป็นฝ่ายมาง้อ มากกว่าฉันซะอีก เพราะงั้นฉันถึงรักพี่ชายคนนี้มาก ถึงจะอยากชนะพี่บางเป็นบางครั้งก็เถอะ

   แล้วคนสุดท้ายก็คือ ฉัน แพรว หรือ เพชรลดา มงคลสกุลไกล สาวสวยวัย อย่างเข้า 16 ปี ลักษณะและรูปร่างของฉันก็ ขาวๆ หมวยๆ สูง 172 น้ำหนักก็ 45 – 50 อ่ะฉันเองก็ไม่แน่ใจเพราะมันก็ขึ้นๆ ลงๆ แต่ก็ไม่ต่ำไปกว่า 45 และ ไม่สูงกว่า 50 อ่ะน่ะ หน้าตาน่ารักสุดๆ ฉันได้ยอตัวเองนะ แต่ใครๆ ก็มักจะบอกฉันอย่างนั้น ไม่เชื่ออีกละซิ ฉันมีหลักฐานยืนยัน และการันตี ความรักน่ารักหรือความสวยของฉัน นั่นก็คือ ใบประกาศรางวัลชนะเลิศ และ ตำแหน่ง นางนพมาศ ถึง 2 ปี ซ้อน ไหนจะตำแหน่งนางสงการณ์ อีก 1 ปี พวกถ้วยรางวัลไม่ได้อยู่กลับฉันหรอก อยู่กับป้าวัลหมด ป้าวัลเค้าชอบสะสมพวกถ้วยรางวัล ขนาดถ้วยรางวัลของพี่พี ตอนที่แข่งขัน ชนะบาสฯ ทั่งประเทศ ป้าวัลยังไปขอถ่ายรูปไว้เลย ตอนแรกฉันก็คิดว่าท่านต้องบ้าพวกถ้วยแน่ๆเลย แต่แม่มาบอกว่า ป้าวัลเค้าอยากเก็บรางวัล หรือ เกียรติยศที่เกี่ยวกับครอบครัวของเราเอาไว้ แถมตำแหน่ง ดาวโรงเรียนตั้งแต่สมัยมัธยมต้นม.1- ม.3 อีก หุหุ เชื่อรึยังล่ะ ฉันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ หรือ อยากเด่นอยากดังหรอก ที่ฉันได้ไปประกวดตามเวทีต่างก็เพราะ ป้าวัล และ ป้าติ๊ก ภรรยาของลุงนนท์ พาไปประกวด เพราะเกิดอาการอยากเป็นเจ๊ดัน ตอนแรกฉันก็เห็นว่าน่าสนุกดีก็เลยคำไป แต่พอหลังๆ ฉันเริ่มไม่ค่อยสนุกแหละ เนื่องจากคุณพี่ชายที่น่ารักของฉันล้อฉันตลอด ว่า น้องหมู ใส่ชุดไทยบ้างละ แหนมหมูไทยบ้างละ ก็เพราะ ทั้งการประกวด นพมาศ และ สงการณ์ ต้องใส่ชุดไทยไงละ และ ฉันเริ่มจะมียางอายมากขึ้นเรื่อยๆ พอ ตอนประกวด นางสงการณ์ ตอนแรกคนที่จะประกวดไม่ใช่ฉันหรอก แต่เป็น น้องแพท ลูกสาวคนเล็ก ของ ลุงช้าง แต่พอก่อนวันประกวด 1 วันเกิดปวดท้องจนต้องเข้าโรงพยาบาล ป้าวัลก็เลยให้ฉันประกวดแทน แล้วก็ได้ตำแหน่งมา

+*****************+********++++*++++++

แต่งเรื่องใหม่อีกแล้ว เฮ้อ... ไม่รู้ว่าเป้นไงบ้าง
อยากให้คนอ่าน เสนอความคิดหน่อยละกันค่ะ
ขอบคุณค่ะ