fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #17 : เจ็บปวด

น้ำตาไหล่ออกมาไม่หยุด พยายามปาดทิ้งไปเท่าไหร่ก็ยังไม่ยอมหยุดไหล่ซะที

 มือเล็กขย้ำอยู่ที่อกเสื้อเหมือนหายใจไม่ออก เจ็บใจ ...เจ็บใจที่สุด

 ทั้งๆที่รักมาก รักมากที่สุดไม่เคยปันใจให้กับใคร

   ทั้งๆที่เชื่อใจที่สุด ไม่เคยนึกเลยว่าจะทำแบบนี้ได้ลงคอ

 เสียใจ เสียใจยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น อุตส่าตามออกมาเพราะเป็นห่วงแท้ๆ

  แต่สิ่งที่เห็นนั้นก็กลับทำร้ายจิตใจเค้ามาก ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

    ต่อให้ถูกทรมานร่างกายจนหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ไม่อาจจะเทียบได้กับการที่ถูกหลอกแบบนี้

 
 ..... ทำไมเจ้าถึงได้ทำร้ายข้าแบบนี้ กริมจอว์ .....

 อุลคิโอร่าคิดด้วยความเศราเสียใจไม่อาจจะเยียวยส

 อุตส่าเชื่อใจถึงขนาดนั้นแต่สิ่งที่เค้าเห็นอยู่กับตาเมื่อครู่ก็คือคนที่เค้ารักอยู่กับคนอื่น

   ร่างบางเดินช้าๆอยู่บนถนน ถึงแรงของร่างกายจะยังพอมีเหลือแต่แรงใจมันไม่เหลืออีกต่อไป

 ขาก้าวต่อไปอย่างช้าๆ ร่างเล็กๆพิงแนบไปกับกำแพงเพื่อไม่ให้ร่างทรุดลงไป

  น้ำใสๆไหล่ออกมาจากตาคู่สวยที่ตอนนี้เหมือนไม่มีชีวิต ไหล่มากขึ้น มากขึ้น

    จนแก้มที่ขาวซีดนั้นเกรอะกรังไปด้วยรอยน้ำตา

ท้องฟ้าร้องคำรามและอึมครึมเหมือนกำความรู้สึกที่อับเฉ่าทั้งมวลของหนุ่มผิวซีด

  เส้นผมสีดำปลิวไปด้านหลังจากแรงลมที่เริ่มพัดแรงเป็นสัญญาณว่าพายุฝนกำลังจะมา

 
 ซ่า...........................



  เม็ดฝนซาดเทกระหนำลงมาอย่างแรง จนร่างบางเปียกชุ่มไปทั้งตัว

สายฝนจากท้องฟ้ากลบเกลือนลบเลือนน้ำตาให้ไหล่หายไปพร้อมกับน้ำฝน

อุลคิโอร่าเงยหน้ารับน้ำฝนอันเย็นเยียบหนาวไปถึงขั้วหัวใจนั้นและเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

 เสียงสะอื้นที่ออกมาจากลำคอลอยไปพร้อมกับสายลม

   จนเหมือนเสียงร้องแห่งความทุกข์โศกของสายฝน



 อุลคิโอร่าหอบร่างที่ไร้เรี่ยวแรงกลับไปที่ฮูเอโก้ มุนโด้ ด้วยสภาพที่เปียกโชกไปด้วยน้ำฝน
 
   ไม่มีอารันคาร์ตนใดอยู่ในทางเดินจึงทำให้ตลอดทางนั้นเงียบงัน

ร่างบางผมดำเปิดประตุเข้าไปในห้องของตัวเอง

    คนที่เค้าเคยอยากเห็นที่สุด คนที่เค้าเคยอยากกอดเอาวไม่ให้ไปไหนยืนรอเค้าอยู่ตรงหน้า

 " อุลคิโอร่า !! " กริมจอว์เรียกชื่อของคนที่พึ่งจะมาถึงแล้วรีบเดินเข้าไปหา


  " ข้า............. "


   " ออกไป "

 
ร่างสูงกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ก็ถูกขัดเอาไว้ด้วยคำออกปากไล่อย่างไร้เยื่อใย

 
  " อุลคิโอร่า ฟังข้าก่อน "

 
  " ข้าบอกให้ออกไปก็ออกไปซะที !! "


หนุ่มร่างเล็กตวาดเสียงดังลั่นจนร่างสูงพูดไม่ออก

เมื่อน้ำตาเหือดแห้งไป แววตาที่มองคนตรงหน้าก็กลายเป็นห่างเหินและเย็นชา

   กริมจอว์ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีนอกจากทำตามที่ร่างเล็กบอก

 อุลคิโอร่าไม่ยอมหันไปมองแม้ซักนิดจนกระทั่งคน คนนั้นออกไปจากห้องแล้ว

 น้ำตาที่พยายามกลั่นเอาไว้ก็ไหล่ออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ทั้งๆที่คิดว่าไม่น่าจะเหลือน้ำตาร้องออกมาได้อีกแล้ว

นับตั้งแต่วินาทีนั้นหนุ่มผิวซีดคนนี้ก็หมดความปราถณาที่จะเห็นร่างสูงนั้นอีกต่อไป

    ไม่ต้องการจะเห็นหน้า ไม่ต้องการจะได้ยินคำบอกว่ารักจากปากของเค้า

          ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งฟังยิ่งตอกย้ำให้เจ็บใจ

   ทั้งหมดที่เค้าเคยเชื่อ ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงการหลอกลวงจนทำให้เค้ารู้สึกเหมือนเป็นคนโง่เท่านั้นเอง