fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #18 : ใครทรมานกว่าใคร

นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ไม่มีใครให้ระบายแต่ถึงจะมีตอนนี้เค้าก็ไม่ต้องการ

 ร่างบางผิวซีดนั่งกอดเข่าร้องไห้จนตัวสั่นเสียงสะอื้นลอยมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ

  เสียใจจนไม่อาจจะห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลได้เมื่อเป็นแบบนี้ก็ต้องปล่อยให้มันร้องต่อไป

 หวังว่าถ้าร้องไห้ต่อไปจนไม่เหลือน้ำตาที่จะไหล่ออกมาอีกมันอาจจะทำให้ภาพที่เค้ามองกริมจอว์ในแง่ดีมันหายไปได้

   ทำไม  ทำไมกันนะถึงจะโดนทำร้ายหนักขนาดนี้  แต่ก็ยังนึกถึงอยู่เต็มหัวใจ

ทำไมเค้ายังคิดถึงคนเลวแบบนั้นอยู่ไม่อาจจะลืมไปได้

   นี่เองงั้นเหรอค่าตอบแทนของความรักที่มีให้อย่างสุดหัวใจ

สิ่งที่ได้ตอบแทนมามีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว

  มีความสุขเพียงไม่นานก็ลอยหายไปแทนที่เพียงความเศร้า

ค่าตอบแทนของความเชื่อใจคือการหลอกลวง

คำพูดโป้ปดลวงโลกทั้งหมดออกมาจากปากของเค้าคนนั้น

....ถึงดวงตาของเจ้าจะมองข้า  ถึงอ้อมแขนของเจ้ายังมีข้า แต่ในเมื่อใจเจ้ามีคนอื่น

    เจ้ายังจะทนกอดข้า มองสบตาข้า ลูบใบหน้าลูบเรือนผมข้า จูบริมฝีปากข้า บอกรักข้าอยู่ทำไม.....


" ข้าอยากจะลืมเจ้าไปซะเดี๋ยวนี้ กริมจอว์!! "


อุลคิโอร่าคิดอย่างเจ็บปวดก่อนที่จะโกนออกมาด้วยความรู้สึกที่อัดอั้น

มือขาวเรียวสวยยกขึ้นปิดดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาแห่งความรู้สึก

พรุ่งนี้เค้าจะมองหน้ากริมจอว์ได้มั้ยก็ยังไม่รู้เลย หลังจากพ้นตืนนี้ไปเค้ายังจะร้องไห้อยู่อีกหรือเปล่า

ในใจของชายหนุ่มตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้วมันแตกสลายไปจนไม่เหลือดี



      ร่างสูงผมสีฟ้าว่งสุดฝีเท้าของเค้าขอบใต้ตาดำคล้ำเหมือนหมีแฟนด้า

เมื่อคืนกริมจอว์ไม่ได้นอนเลยและไม่มีอารมณ์นอนด้วย

    เฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างหนักแต่ก็คิดไม่ออก มันตันไปไม่หมดไร้ทางออกที่ดี


" แฮ่กๆ "


หนุ่มผมฟ้าหอบหนักเมื่อเปิดประตูเข้าไปที่ห้องโถงรวมของพวกอารันคาร์

   สายตาของกวาดมองไปทั่วโดยไม่มีที่ท่าว่าจะมองไปที่หัวหน้าเลยซักนิด

ไอเซ็นเองก็มองตรงไปที่กริมจอว์อย่างสงสัยว่าทำไมเค้าถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนนัก

 จำนวนของอารันคาร์ที่ลดลงไปหลายตนทำให้การมองหาไม่ใช่เรื่องยาก

ร่างบางผิวซีดยืนหลับตาอยู่อย่างสงบและรู้สึกได้ถึงความเย็นชาจากความรู้สึก

  กริมจอว์รู้สึกเจ็บแปล็บในใจขึ้นมาเมื่อเห็นอุลคิโอร่าที่เป็นแบบนี้

อุลคิโอร่าที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งคนนั้นกลับมาอีกแล้ว

  และมันไม่ใช่เพราะใครที่ไหน เพราะเค้า เพราะเค้าคนเดียวเท่านั้น

" ท่านไอเซ็นถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัวก่อนนะขอรับ "

หนุ่มผมดำเงยหน้าขึ้นไปกล่าวกับหัวหน้าของอารันคาร์ก่อนจะโค้งคำนับ

ไอเซ็นเองก็พยัหน้ารับเป็นเชิงอนุญาตให้กับลูกน้อง

 ร่างบางเดินไปที่ประตู ตรงนั้นที่กริมจอว์ยังยืนอยู่เหมือนรอคอย

แต่ว่าอุลคิโอร่าก็เดินเลยผ่านไปไม่แม้แต่มองเลยด้วยซ้ำไป

  เหมือนว่าเค้าไม่ได้อยู่ตรงนั้น ไม่เห็นเค้าอยู่ในสายตา

ชายผมฟ้าถึงกับชาไปทั้งตัวเหมือนตอกย้ำว่าเค้าทำผิด

  ที่ร่างบางทำแบบนี้เมือนกำลังประชดเรื่องที่กริมจอว์เคยทำ

กริมจอว์ทำทุกอย่างก่อนหน้านี้โดยไม่เห็ยว่าอุลคิโอร่าอยู่ในสายตา   ไม่เคยสนใจว่าอุลคิโอร่าจะจเบวดแค่ไหนด้วย

   นี่อาจจะเป็นผลตอบแทนที่สาสมแล้วก็เป็นได้ แต่ยังไงกริมจอว์ก็รับไม่ได้

ร่างสูงเดินกลับออกไปด้านนอกเพื่อตามอุลคิโอร่าทันทีโดยไม่มีกะจิตจะใจจะลาไอเซ็นเลย

 
 " อุลคิโอร่า ! ข้ากับเจ้าต้องคุยกัน "

กริมจอว์แตะไหล่ร่างบางที่เค้าอุตส่าเดินตามมาทันแต่ก็ทำได้แค่ให้หยุดเดินเท่านั้น

   " แต่ข้าคิดว่าไม่มีนะ กริมจอว์  " อุลคิโอร่าตอบเสียงเรียบดวงตามองไปข้างหน้าไม่ได้คิดแม้แต่จะมองกลับมา

" หันมามองหน้าข้าอุลคิโอร่า อย่าเย็นชาแบบนี้ข้าขอร้อง " กริมจอว์พูดเสียงอ่อนลงและปนไปด้วยเสียงที่อ้อนวอน

   อุลคิโอร่าหันมามองกริมจอว์ตามที่เค้าขอ ดวงตาคู่สวยมองร่างสูงนั้นอย่างเย็นชา

" ไม่อยากจะให้ข้าเย็นชาอย่างนั้นเหรอ  "ร่างบางพูดเสียงเย็นแต่มันก็มีสั่นๆปนอยู่บ้างแต่ก็แทบไม่ได้ยิน

ไม่เหลือความรู้สึกที่ดีให้คนตรงหน้าอีกต่อไปแล้ว แค่เพียงมองหน้าก็จะบ้าตายอยู่แล้ว

   " ใครกันเล่าที่ทำให้ข้าเป็นแบบนี้ !!  "อุลคิโอร่าตะโกนจนสุดเสียง

" ต่อไปนี้นอกจากเรื่องอารันคาร์เจ้ากับข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันข้าไม่ต้องการจะเห็นหน้าเจ้าอีก จำไว้ "

อุลคิโอร่าหันหลังเดินจากไปโดยดวงตานั้นยังคงมีให้เห็นแต่ความเย็นชาไม่มีน้ำตาให้ได้เห็น

   ไม่อยากจะเสียน้ำตาเพราะเรื่องงี่เง่าแบบนี้เป็นครั้งที่สอง

ถึงจะคิดได้แบบนั้นแต่จนถึงเมื่อครู่ เค้าอยากให้กริมจอว์กอดเค้า

  กอเหมือนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน อยากให้ร่างสูงนั้นบอกรักเค้าเหมือนอย่างเคย

ที่อุลคิโอร่าเดินหนีออกมแบบนี้เพราะกลัวความรู้สึกที่ยังรักกริมจอว์อยู่ของตัวเค้าเอง

  ถ้าเกิดกริมจอว์ทำแบบนั้นจริงๆเค้าอาจจะใจอ่อนก็เป็นไปได้

  ร่างเล้กไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้นเค้าไม่ต้องการจะเจ็บปวดอีก

          ตอนนี้เค้ารู้สึกเข็ดขยาดกับความรักไปเสียแล้ว

                 ........................................

   แม้แต่เดินผ่านก็ยังไม่มองหน้า สิ่งที่อุลคิโอร่าได้รับนั้นมันหนักหนาเกินจะให้อภัยได้ง่ายๆ

   กริมจอว์ไร้หนทางที่จะทำให้ความสัมพันธ์กลับมาดีได้ดังเดิม

คำพูดแก้ตัวทั้งหมดก็คงไม่ต่างอะไรเลยกับคำโกหกเพื่อเอาตัวรอดเมื่อเอ่ยออกมา

  ตอนนี้คงไม่มีอะไรที่จะทำให้เจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกแล้ว เมื่ออุลคิโอร่าทำเหมือนไม่มีกริมจอว์ในโลก

เมื่อเค้าทำให้อุลคิโอร่าเจ็บก่อน อุลคิโอร่าก็มีสิทธิที่จะทำเค้าเจ็บได้เช่นเดียวกัน

 ยามเดินสวนกันหนุ่มผมฟ้าก็พยายามมองไปที่ร่างผิวซีดนั้น

เผื่อว่าตาคู่สวยนั้นจะมองมาที่เค้าด้วยเยื่อใยที่น่าจะพอมีเหลืออยู่บ้าง

แต่มันก็ไม่เคยมีให้เห็นเลย ใบหน้าสวยและความรู้สึกนั้นด้านชา

     ไร้วี่แววของทุกอย่าง

กริมจอว์เดินลอยชายไปเรื่อยๆในเมื่อไม่มีอุลคิโอร่าอยู่ด้วยก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีอยู่ข้างยามี่

  ดวงตาสีฟ้าเหม่อมองไปไปไกลแสนไกลไร้จุดหมายแต่เค้าก็มองไปเห็นใครบางคน

ร่างบางผิวซีดที่คุ้นตากำลังเดินมาทางนีร้ ระยะห่างเริ่มใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ

 หนุ่มผมฟ้าซูดลมหายใจเข้าปอดเค้าจะลองเสี่ยงคุยกับอุลคิโอร่าอีกครั้งแต่หน้าสวยนั้นก็หันมามองเค้าเสียก่อน

แต่ด้วยสายตาที่มองมาก็ทำให้คำพูดทั้งหมดที่กำลังออกจากปากถูกกลืนหายเข้าไปในคอทั้งหมด

ถึงอุลคิโอร่าจะมองมาที่เค้าในสายตาก็มีแต่ความรำคาญและความเกลียดชังเหมือนว่ากำลังมองบางอย่างที่น่าชิงชัง

  เหมืนอว่าการที่ได้มองเห้นกริมจอว์นั้นมันทำให้อารมณ์ไม่ดีมากแค่ไหน

ร่างสูงปล่อยให้อุลคิโอร่าเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ

หนุ่มผมฟ้ารู้สึกเหมอืนทั้งตัวของเค้าหนักอึ้งไปหมดก้าวขาไม่ออกเลยซักข้าง

กริมจอว์พยายามก้าวขาไปข้างหน้าอย่างช้าๆและเริ่มเร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่ง

" เฮ้ย! แกจะรีบไปไหนวะ " ยามี่ร้องเรียกแต่มันก็ไม่ได้เข้าไปในหูของชายหนุ่มเลย

ร่างสูงผมฟ้าวิ่งกลับเจข้าไปที่ห้องของตัวเองก่อนจะกระแทกประตูปิดอย่างแรง

ก่อนที่ร่างของเจ้าของห้องจะเอนพิงกับกำแพงอย่างคนหมดแรง

 กริมจอว์หอบหายใจหนักเหมือนไปวิ่งมาราธอนมาเป็นกิโลๆ

มือกร้านถูกยกขึ้นมาปิดดวงตาราวกับไม่ต้องการที่จะมองเห็นอะไรอีกต่อไป

 น้ำใสๆเริ่มไหล่ออกมาจากตาที่ปิดอยู่เป็นสายไม่จะควบคุมมันได้

ยิ่งรักมากก็ยิ่งเกลียดมากคงจะเป้นความรู้สึกของอุลคิโอร่าในตอนนี้

อุลคิโอร่าถึงได้มองเค้าด้วยสายตาแบบนั้น

   นี่มันเจ็บปวดยิ่งกว่าการไม่มองหน้ากันซะอีก

ขาที่ไร้เรี่ยวแรงทำให้ร่างกายค่อยๆทรุดลงนั่งกับในขณะที่เริ่มร้องไห้

   ชีวิตนี้ไม่เคยนึกเคยฝันเลยว่าอารันคาร์อย่างเค้าจะต้องเสียน้ำตาให้กับใคร

กริมจอว์พยายามลุกขึ้นยืนและปาดน้ำตาทิ้งแล้วมองไปที่กำแพงด้วยความรู้สึกที่หลากหลายทั้งผิดหวัง ทั้งเจ็บใจ ทั้งแคนตัวเอง


" โธ่เว้ย!! "


ร่างสูงสบภเสียงดังลั่น

   มือดันอยู่ที่กำแพงก่อนที่เค้าจะเอาหัวโขกกับกำแพงแข็งๆนั้นอย่างแรง

ที่ทำแบบนี้คงจะเพราะคิดว่าน่าจะพอระบายอารมณ์ได้บ้าง

ความเจ็บปวดและการกระทบกระเทือนที่หัวทำให้กริมจอว์เซล้มลงไปนอนที่พื้น

เลือดสีแดงสดไหล่โชกออกมาจากหัวที่แตกเพราะไปโขกกับของแข็ง

หนุ่มผมฟ้าเลียริมฝีปากที่มีเลือดไหล่ลงมาติดอยู่เพื่อนลิ้มรสเลือดของเค้าเอง

ได้เอาเลือดเลวๆของตัวเองออกจากหัวบ้างทำให้กริมจอว์รู้สึหเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น

แต่การกระทำแบบนี้นทำให้สมองสั่งการอะไรบางอย่างออกมา

                     ......................................