ริกะ ริกะ กามเทพน้อยสื่อหัวจัย

เนื้อเรื่อง

  “ฮ้าววววววววววว” เสียงหาวอันแสนไพเราะของฉันดังขึ้นเมื่อหมดคาบเรียน  ฉันลุกขึ้นเก็บของเข้ากระเป๋าเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน
               “นี่ๆ ยูมิ จะไปนัดบอดกับพวกเรามั๊ย” ซานะถามฉัน   ใช่แล้ว ฉันมีนามว่า....ยูมิ
          “ไม่อะ พวกเธอไปเหอะ วันนี้ง่วงนอน อยากกลับบ้านวันหลังค่อยไป” ฉันตอบไป
              “แหม ฉันชวนเธอกี่ทีๆ เธอก็มีข้ออ้างได้สารพัดเลยนะยะ รักเดียวใจเดียวจังนะ ยูมิจัง” เพื่อซานะพูดฉันจึงยิ้มแหยๆให้เธอกลับไป
          “งั้นพวกเราไปนะ ยูมิ พรุ่งนี้เจอกัน” พวกซานะบอกพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายให้ฉันฉันจึงโบกกลับไป
    “เฮ้อ” ฉันถอนหายใจหนึ่งทีก่อนจะเดินออกจากห้องเรียน
                  ตอนนี้ฉันอยู่ ม. ปลายปี 1 โรงเรียนไฮสคูลชื่อดังในญี่ปุ่น ที่ซานะบอกว่าฉันรักเดียวใจเดียวน่ะ  ใช่แล้วค่ะ อิอิ   ฉันมีคนที่ฉันแอบชอบอยู่ แต่ไม่ใช่แฟนนะคะ เค้ายังไม่รู้เลยมั๊งว่าฉันชอบ เค้าคนนั้นมีชื่อว่า...ชุนคุง เค้าเป็นนักเทนนิสของโรงเรียน เรียนดี กีฬาเด่น หน้าตาหล่อ เอาเป็นว่าเป็นเทพบุตรเลยก็ว่าได้ มีผู้หญิงชอบชุนคุงเยอะมากมาย และแต่ละคนก็หน้าตาดีทั้งนั้น ฉันเลยไม่กล้าบอกว่าชอบเค้า ก็มีแต่เพื่อนๆที่ฉันสนิทเท่านั้นแหละที่รู้ ฉันแอบชอบชุนคุงตั้งแต่ ม.ต้น แล้วล่ะ ทุกๆเย็นฉันต้องเดินผ่านสนามเทนนิสแล้วไปออกประตูหลัง ซึ่งถ้าออกไปประตูหน้าก็จะใกล้กว่ากันเยอะ แต่ฉันอยากเจอชุนคุงนี่ ผิดด้วยหรอที่ทำอย่างนี้(แล้วใครเค้าว่าอะไรหล่อนยะ-_-^^) 
               วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันเดินไปทางประตูหลัง เมื่อถึงสนามเทนนิสฉันหันหน้าไปทางสนามเพื่อจะมอง แต่...เอ๊ะ ทำไมไม่เห็นชุนคุงเลย มีแต่นักเทนนิสคนอื่น ทันใดนั้น..... 
           “ผลั่ก”  แรงชนของใครบางคนทำให้ตัวฉันเซ และหนังสือเรียนที่อยู่ในมือหล่นลงพื้นหมด
     “ขอโทษครับ เดี๋ยวผมช่วย” เค้าคนนั้นพูด อ๊ะ เสียงนี่ ฉันเงยหน้ามองหน้าเขา แล้วก็ต้องผงะไปจนก้นกระแทก   “โอ๊ย”  ใช่แล้วคนนั้นคือชุนคุง เดาได้เลยว่าตอนนี้หน้าฉันต้องแดงมากกกกกกแน่ๆเลย เพราะอุณหภูมิของหน้าที่ร้อนวูบวาบมันทำให้ฉันรู้สึกได้
              ชุนรีบมาพยุงฉันนั่นก็ยิ่งทำให้ฉันหน้าแดงเข้าไปอีก
    “เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ ทำไมเธอหน้าแดงจัง ไม่สบายหรอ” ชุนถาม
          “อ๋อ ปะ..เปล่าค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ”  หลังจากนั้นฉันกับชุนก็เก็บหนังสือที่ตกอยู่ที่พื้น  แล้วชุนก็ส่งให้ฉัน  “ขอบคุณค่ะ” ฉันบอกชุนและชุนก็ยิ้ม...ยิ้มที่ละลายหัวใจสาวๆได้เลยล่ะ ฉันเลยหันหน้าแล้วเดินอย่างรวดเร็วที่สุด เพราะกลัวชุนจะเห็นหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงสุกของฉันน่ะสิ
           ฉันเดินออกจากโรงเรียนมาแล้ว เดินไปยิ้มไป รู้มั๊ยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับชุน ฮี่ๆดีใจจัง  เวลาเดินกลับบ้านฉันต้องเดินผ่านศาลเจ้าเก่าๆที่หนึ่ง ฉันจึงเดินเข้าไปเพื่อขอพร
           “ขอให้ลูก..ได้มีความรักที่ประเสริฐนะคะ” ฉันขอพรเสร็จก็หยอดเศษตังค์ที่เหลือลงตู้บริจาค  ทันใดนั้นก็มีลมแรงพัดมารอบศาลเจ้า ส่งผลให้เจ้าดอกซากุระที่ห้อยอยู่บนต้นปลิวไสวลงมาบนพื้นดิน ฉันกระชับเสื้อโค๊ทที่คลุมเอาไว้ให้แน่น แล้วเดินกลับบ้าน
           เมื่อฉันกลับบ้าน ฉันก็ขึ้นห้องเลย เพราะว่าพ่อกับแม่ฉันยังไม่กลับ เมื่อขึ้นไปถึงก็นอนเลย เพราะง่วงตั้งแต่อยู่ที่โรงเรียนแล้วเมื่อหัวถึงหมอนฉันจึงหลับไปเลย…....ฟี้.....ฟี้
               ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น “อ๊ายยยยยยยย” แต่ก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อมี ตัวอะไรก็ไม่รู้ มีปีก ตัวประมาณ 40 เซนได้ นั่งอยู่บนโต๊ะ ตาก็มองดูฉันนิ่ง ฉันมองมันและค่อยๆเขยิบไปรับโทรศัพท์
    “ฮา..ฮัลโหล” ฉันกรอกเสียงลงไปแต่ตาก็ยังจ้องเจ้าตัวนั้นอยู่
             “ยูมิ หรอลูก วันนี้พ่อกับแม่กลับดึกหน่อยยะ มีงานเลี้ยง ลูกหาอะไรกินได้นะ ไม่ต้องรอ ยูมิ... ยูมิ ลูกฟังแม่อยู่รึเปล่า”
               “หา..ค่ะๆ หนูอยู่ได้ค่ะ”
         “งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ”   “ค่ะ”   ฉันวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับที่ไอ้ตัวนั้นมันบินมาหาฉัน              
“อ๊ายยยย ออกไปๆๆ”    “นี่ๆ ยัยยูมิ ฉันเป็นกามเทพนะยะ ไม่ใช่ผี”  ไอตัวนั้นยืนเท้าสะเอวกลางอากาศแล้วพูดกับฉัน
             “กามเทพหรอ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่หละ” เมื่อฉันหายกลัวฉันจึงพูดกับไอ้ตัวที่เรียกว่ากามเทพดีขึ้น
        “ก็ คุณปู่ ที่ศาลเจ้าที่เธอไปขอพร ให้ฉันมาช่วยให้เธอสมหวังในความรักน่ะสิ” ยัยนั่นพูด
 “หา ศาลเจ้าที่เมื่อกันไปไหว้อะนะ”
          “ช่ายยยย เธอขอให้มีความรักที่ดีไม่ใช่หรอ คุณปู่เห็นว่าเธอเป็นคนดี คุณปู่เลยสั่งให้ฉันมาช่วยให้เธอสมหวังน่ะสิ”
              “คุณปู่ไหน”    “ก็ที่เธอไปไหว้นั่นแหละ”  ที่ฉันไปไหว้เป็นรูปปั้น คล้ายๆ พระพุทธรูปของจีนแต่นี่มีพุงยื่นออกมาหน่อย   “แล้วเธอเป็นใคร” ฉันถามยัยนั่น
         “เอ๊ะ ฉันก็บอกเธอแล้วไงว่าฉันเป็นกามเทพ ฉันจะมาช่วยให้เธอสมหวังในความรัก”
         “แล้วเธอ เอ่อ กามเทพชื่ออะไร”
    “ฉันชื่อ ริกะ ริกะ แต่เรียกว่า ริกะ ก็พอ เอาเหอะๆ ตอนนี้เธอเล่ามาดีกว่าว่าคนที่เธอชอบชื่ออะไร เป็นคนยังไง ฉันจะได้เสร็จงานแล้วไปซะที”
           “ไปไหนหละ”
     “อ้าว ก็ถ้าฉันทำให้เธอสมหวังในความรักได้แล้ว ฉันก็จะได้เสร็จงานแล้วก็ไปอยู่ในที่ของฉันน่ะสิ เมื่อคุณปู่เรียกใช้ฉัน ฉันก็ต้องออกมาทำ”
          “หรอ” ฉันยังคงอึ้งไม่หาย กามเทพมีจริงด้วยหรือนี่ “แล้วจะมีคนเห็นเธอมั๊ย”
        “มีแค่เธอคนเดียวที่เห็นฉัน และที่สำคัญ เธอห้ามบอกเรื่องนี้กับใครหละ ถ้าบอกฉันจะหายไปทันที”
 “เข้าใจหละ ริกะจัง”   “เล่าเรื่องคนที่เธอแอบชอบมาได้ละ”  “อืม”   และฉันก็เล่าเรื่องของชุนคุงให้ริกะฟัง ฉันสงสัยจังว่าริกะจะทำให้ฉันกับชุนคุงเป็นแฟนกันได้จริงๆหรือ แต่ว่า...เรื่องนี้ก็ต้องรอลุ้นกันไป
          มีเรื่องมากมายที่ฉันรู้มาจากริกะ ว่า กามเทพจะอยู่ตามศาลเจ้าเมื่อเทพเจ้าของศาลเห็นใครที่เป็นคนดีมาขอพรเรื่องความรัก เทพเจ้าที่ศาลนั้นก็จะส่งกามเทพมาช่วย นี่แสดงว่าฉันเป็นคนดีหรือนี่ ฮ่าๆๆ สุขใจจริง อ้อ แล้วกามเทพกินอะไรเป็นอาหารรู้มั๊ยคะ กามเทพกินข้าวเหมือนคนเลย พวกราเมง ซูชิ หรือะไรต่างๆกามเทพที่อยู่กับเราก็กินได้หมด เลี้ยงง่ายว่างั้นเหอะ และกามเทพมี 3 ขั้น มีขั้นที่ 1,2 และ 3 ตามลำดับ ขั้น 3นี่ขั้นสุดยอดสามารถเสกคนให้รักกันได้เลย  ส่วนขั้น 1 นี่แค่ให้คำปรึกษา ขั้นที่ 2 ก็เสกคาถาได้แต่ไม่ถึงกับขั้นที่ 3 โดยที่กามเทพขั้นที่1 ต้องช่วยคนให้ได้ 15 คนถึงจะเลื่อนเป็นขั้นที่ 2 ส่วนขั้นที่2 ต้องทำให้ได้ 40  คน ถึงจะได้เลื่อนเป็นขั้นที่ 3  ริกะ ริกะ ของฉันอยู่ในขั้นที่ 2 ค่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโลกนี้มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอ สุดยอดดดดดดด
              รุ่งเช้า ฉันเตรียมตัวไปที่โรงเรียนโดยที่ริกะนั่งอยู่บนใหล่ฉัน เนื่องจากคุณเธอขี้เกียจบิน -_-^^^
    “นี่  ริกะจัง ฉันไม่พูดกับริกะนะเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอะ แต่ริกะพูดมาเลยว่าฉันต้องทำยังไง” ฉันบอกริกะ
          “ก็แหงสิ  เธอเดินไปเหอะ ฉันจะบอกเธอเองว่าต้องทำยังไง”
        “อืม”             ฉันเดินไปโรงเรียนพร้อมๆกับริกะจัง    “นี่ๆ ยูมิ เธอเดินเข้าทางประตูขวานะ เดี๋ยวจะเจอชุนคุง” เสียงริกะบอก ฉันจึงเลี้ยวไปเข้าที่ประตูขวา “เดินไปๆ ห้ามมองอะไร ทำหน้าตรงๆเข้าไว้ อย่าหันมองอะไรนะ”    เมื่อริกะบอกอะไรฉันก็ทำตาม ฉันเหลือบเห็นริกะวนไม้คาถา อ้อ ลืมบอกไป กามเทพแบบริกะไม่มีลูกศรอะไรหรอกนะ แต่เป็นไม้คาถาแบบแม่มดแทน  “ราเร เฟ ซาราโย ปิ๊ง” ฉันได้ยินริกะพึมพำๆคาถาแล้วซักพักก็...
    “ผลั่ก” เอาอีกแล้วฉันชนกับใครอีกแล้ว 
           “เอ่อ ขอโทษครับ” และคนที่ฉันชนก็คือ!!!!! ชุนคุง ต้องเป็นฝีมือริกะแน่ๆเลย
     “ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันเงยหน้าบอกเขา
           “อ้าว  เธอคนเมื่อวานนี่  ชื่ออะไรหรอ”
    “หา ใคร...”    “เธอนั่นแหละ”    ฉันหรอ ว๊าย ชุนคุงถามชื่อฉัน “ตอบเขาไปสิยะ อย่าเปิ่น” เสียงริกะแว่วมา
        “ยูมิค่ะ แล้วคุณเอ่อ....” ฉันแกล้งถามไปงั้นแหละ เพราะถ้าฉันบอกว่าฉันรู้ชื่อเขาแล้วเขาจะสงสัยว่าฉันรู้ได้ไง   “ชุนครับ ยูมิเรียนอยู่ห้องไหนหรอ”  กรี๊ดดดดดด ชุนเรียกชื่อฉันล่ะค่ะ  ก็อย่างที่บอกชุนเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดีจะตาย
      “ปีหนึ่งห้อง 2ค่ะ”  “อ้าว อยู่ข้างๆห้องกันเลย งั้นเดินไปด้วยกันเลย ไปยูมิจัง”  นั่นทำให้ฉันกรี๊ดในใจต่อเป็นรอบที่สอง  ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วเดินไปคู่กับเขา ลัล ล้า มีความสุขจริง
          “เนี่ย วันพรุ่งนี้ผมมีแข่งเทนนิส ยูมิเคยดูมั๊ยเทนนิสน่ะ เป็นกีฬาที่โรงเรียนจัดแข่งขึ้นน่ะ เพื่อจะหาคนที่ไปแข่งกับโรงเรียนอื่น พรุ่งนี้ถ้ายูมิว่างก็มาดูสิ ยาโมโต้ ห้องยูมิก็ลงแข่งนะ”
           “อ๋อ พรุ่งนี้หรอ เรามาอยู่แล้วเพราะว่าเพื่อนๆก็มากันไง เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะไปเชียร์ชุนนะ”
   “อ้าว แล้วไม่เชียร์ยาโมโต้หรอ” 
           “ก็...ก็  เชียร์ทั้ง 2 คนเลยไง”  ชุนหันมายิ้มให้ฉัน แล้วเขาก็เล่าเรื่องเทนนิสให้ฉันฟัง ฉันมีความสุขมากเลยต้องขอบคุณริกะจัง ตอนนี้ริกะจังก็ยังนั่งอยู่บนใหล่ฉันและให้คำแนะนำไปเรื่อยๆตลอด แต่...พวกผู้หญิงที่ชอบชุนน่ะสิ มองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อแหนะ ฉันจะโดนรุมมั๊ยเนี่ย ชักเสียวๆแล้วสิ
             ชุนพาฉันมาส่งที่ห้อง ก็ไม่เชิงส่งหรอก ก็ห้องเขาอยู่ข้างๆนี่เอง เพื่อนๆพอเห็นก็เข้ามาถามฉัน
        “ต๊าย ยูมิ ขุนมาส่งได้ยังไงเนี่ย คบกันแล้วหรอ” ยารินะถามฉัน
   “บ้า ยังหรอก แค่เจอกันกลางทาง ห้องของชุนก็อยู่ข้างๆนี่เองนะ พวกเธอเข้าใจผิดแล้ว”
          “แหม แต่เธอก็ชอบเขาไม่ใช่หรอ” ฮานะพูด ฉันจึงรีบวิ่งไปปิดปากเธอ
         “เบาๆดิ เดี๋ยวชุนได้ยิน” ฉันรีบห้าม
     “แอ๊ะๆ ยอมรับแล้วอะดิ” เพื่อนสนิทของฉันล้อฉันกันใหญ่
             “บ้า” ฉันพูดพร้อมกับจัดกระเป๋าเข้าที่ ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนๆฉันหรอกที่ล้อฉัน ยัยริกะก็นั่งขำฉันอยู่ด้วย       ขณะที่นั่งเรียนคาบแรกอยู่ริกะจังก็พูดขึ้นมา  “นี่ ยูมิ ตอนพักกลางวันเธอไม่ยังไม่ต้องลงไปโรงอาหารนะ     รอแป็บนึงก่อน”  อะไรของริกะ จะเล่นอะไรอีกหละ แต่พอริกะเล่นทำให้ฉันมีความสุขนะ   พอถึงตอนพักกลางวัน.....
       “ยูมิ ลงไปกินข้าว เร็ว” เสียงยัยฮานะพูด
    “ฉันต้องจัดของนิดหน่อยอะ เดี๋ยวจะตามลงไป พวกเธอลงไปก่อนเถอะ” ฉันบอกตามที่ริกะสั่ง
 “เอางั้นหรอ งั้นพวกเราจะซื้อเทมปุระไว้ให้เธอก่อนนะ นั่งอยู่ที่เดิมนะยูมิ”  ฮานะบอกและเดินออกจากห้องไป
          “นี่ยูมิ เอาการบ้านขึ้นมาเขียน พอชุนมานะ ให้บอกว่าเธอทำงานที่ต้องส่งอาจารย์พรุ่งนี้ของฝ่ายบริการ จะได้ดูไม่น่าเกลียด เดี๋ยวเขาจะหาว่าเธอเป็นคนไม่เอาไหน เข้าใจมั๊ย”   ฉันดูรอบห้องก็เห็นว่าไม่มีคนอยู่              ฉันจึงหันไปพูดกับริกะ  “ อื้ม ริกะ วันนี้ฉันขอบใจมากนะ”   “ไม่เป็นไรย่ะ มันเป็นหน้าที่ นั่งทำไปเถอะ เดี๋ยวชุนจะมาแล้ว” ฉันจึงหันไปนั่งทำงานที่อยู่ตรงหน้า
          “เฮ้ย ยาโมโต้ ไปยัง” เสียงชุนดังขึ้นพร้อมกับชุนที่โผ่ลหัวเข้ามาในห้อง
    “อ้าว ยูมิ ยาโมโต้ไม่อยู่หรอ” ชุนถาม
 “ไม่นี่ ไม่อยู่”   “อ้าวไหนบอกว่าจะรออยู่ที่ห้องไง ไอ้เจ้าบ้านี่”  เสียงชุนบ่นเบาๆ เรื่องที่ยาโมโต้ไม่อยู่ในห้องนี่ต้องเป็นฝีมือของริกะแน่ๆเลย
          “แล้ว ยูมิไม่ลงไปกินข้าวหรอ ทำไรอยู่ในห้องคนเดียว”
    “อ๋อ ทำงานของอาจารย์อยู่น่ะ แต่ว่าเสร็จแล้วล่ะ กำลังจะลงไป” ฉันพูดตามที่ริกะกระซิบบอกฉันเป๊ะๆ
        “งั้นลงไปด้วยกันเลย ผมว่าจะลงไปตามไอ้เจ้ายาโมโต้มันน่ะ” ชุนพูดและฉันก็ลุกขึ้น “อื้ม” และเดินลงไปกับเขา  ดีจริงๆเลยที่มีริกะมาช่วยฉัน ขอบคุณค่าพระเจ้า 
           “นี่ ยูมิบ้านยูมิอยู่แถวไหนหรอ เห็นตอนเช้าเจอบ่อยๆ”ชุนถามฉันในขณะที่เดินลงบันได
     “อยู่แถวๆ ศาลเจ้ายางุบิน่ะ” ฉันบอกไป
 “อ้าว ก็อยู่ใกล้ๆกันเลยสิ แต่...เอ ทำไมยูมิจังถึงเดินกลับบ้านและเวลามาโรงเรียนทางนั้นหละ”
      “เอ่อ...คือ คือ” จะให้ฉันตอบยังไงดีหละ
“บอกชุนไปว่าเธอชอบมาทางนั้น อากาศมันดีกว่าไปเดินข้างถนน คนเยอะและรถก็เยอะ” ริกะพูดมาฉันจึงตอบไป    “อ๋อ ทางนั้นมันอากาศดีน่ะ ไม่มีรถ คนก็ไม่เยอะด้วย เราเลยชอบที่จะเดินทางนั้นมากกว่า แล้วทำไมชุนถึงมาทางนี้หละ บ้านชุนก็อยู่ใกล้ๆกับบ้านเราไม่ใช่หรอ”
        “ก็ผมต้องมาที่ชมรมเทนนิสก่อนไง เอ้อ ยูมิ เย็นนี้เรากลับบ้านพร้อมกันเอามั๊ย”  อ๊ายยยยยยย ชุนชวนฉันกลับบ้านด้วยกัน โอว สวรรค์เมตตาฟ้าประทาน
             “อ้าว แล้วชุนไม่ซ้อมเทนนิสหรอ”
      “วันนี้ไม่ซ้อม ผมซ้อมวันเว้นวันหนะ ยูมิก็กลับบ้านกลับผมวันเว้นวันละกันนะ”
        “อื้อ ได้สิ งั้นเย็นนี้เราไปหาชุนที่ห้องเทนนิสแล้วกันนะ”(ง่ายไปไหมยะ)
 “โอเค อ๊ะ นั่นเจ้ายาโมโต้นี่ เดี๋ยวผมไปก่อนนะเ ย็นนี้เจอกันยูมิ” ชุนบอกและเดินไปพร้อมกับหันมาโบกมือให้ฉันพร้อมยิ้มที่จริงใจสุดๆ มีความสุขจังเลย ฉันจึงเดินไปหาเพื่อนๆที่นัดกันไว้ด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน
            ช่วงเรียนภาคบ่ายผ่านไปช้ามาก ใจฉันอยากจะให้ถึงเวลาเลิกเรียนเร็วๆนะสิ ชุนจะจับมือฉันไหมน้า อ๊ายยย คิดแล้วฉันก็หน้าร้อนผ่าวออกมา ฉันเดาว่าหน้าฉันต้องแดงมากๆแน่เลย
        “นี่ ยูมิ เป็นอะไรหนะ หน้าแดงเชียว” ยารินะถามพร้อมกับเอามือมาจับหน้าฉันเบาๆ
 “หา..เอ่อ เปล่า ไม่เป็นไร อากาศมันร้อนร้อนนิดหน่อยหนะ”
      “จะบ้าหรอยูริ 16 องศาเนี่ยนะร้อน แค่นี้ก็หนาวแล้วนะ”
 “เอ่อ ไม่รู้สิ มันรู้สึกร้อนๆหนะ”
     “เอ๋ ยูมิ คิดถึงชุนหรอ ถึงหน้าแดงอย่างนั้นหนะ” ยัยฮานะถามฉันแบบล้อๆ
    “จะบ้าหรอ” ฉันตะโกนออกไปจึงถูกอาจารย์ที่สอนอยู่หันมามองหน้าแบบดุ ฉันจึงก้มหน้าลงจนเหลือบขึ้นมามอง เห็นอาจารย์ไปใส่ใจกับกระดานอีกครั้ง จึงเงยหน้าขึ้นมา
     “เห็นมั๊ยพวกเธอ โดนดุเลยนะ” ฉันหันไปเอ็ดพวกนั้นเบาๆ
 “ก็เธออยากร้อนตัวเองนี่ ช่วยไม่ได้” ยัยฮานะตอบมา ฉันจึงทำได้แค่ทำถลึงตาใส่แต่ฮานะกลับหัวเราะเบาๆ
         ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด    
 ว้าว  เสียงสวรรค์ ตื่นเต้นจังเลย    “นี่ ริกะจัง ฉันตื่นเต้นจังเลย” ฉันหันไปพูดกับริกะ
          “นี่ ยูมิ อย่าแสดงอาการกระโต๊กกระต๊ากให้ชุนเห็นนะ ยิ่งเวลาเธอตื่นเต้นเนี่ยยิ่งเปิ่น”
   “โอเค โอเค ฉันจะทำตัวดีๆที่เรียบร้อย  อ่อนหวาน ราวกับผ้าพับไว้เลยนะคะ คุณริกะจัง”
          “นี่ไม่ต้องมาประชดเลยนะยะ ฉันเตือนด้วยความหวังดี”
   “รู้แล้วน่า แต่ก็ต้องขอบคุณริกะมากนะ”
           “เธอจะขอบคุณฉันวันละล้านครั้งรึไงฮะ  รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวพ่อชุนของเธอเค้าจะรอนานนะ”  “อื้ม”  ฉันจึงเดินไปที่ห้องชมรมเทนนิส   ก็พบว่าชุนนั่งรออยู่
         “โทษทีนะชุน พอดีอาจารย์ปล่อยช้าไปหน่อย” ฉันเดินเข้าไปกล่าวขอโทษชุน
   “ไม่หรอก ผมก็เพิ่งมาเหมือนกันแหละ ปะ ไปกันเถอะยูมิจัง”  ชุนรอฉันให้เดินไปข้างๆด้วยกัน ว้า เสียดายแฮะ ไม่มีจับมือ  “นี่ ยูมิ ฉันอ่านใจเธออกนะยะ เธออยากให้ชุนจับมือเธอใช่ม้า เดี๋ยวจัดให้”  ริกะพูดมา ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าริกะจะทำยังไง แต่ก็ดีนะเนี่ย
         “ปริ๊นนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!” เสียงรถบีบแตรอย่างดัง ชุนฉุดฉันเข้ามาเมื่อรถคันนั้นพุ่งมาและก็ขับผ่านไป  “โฮ้ย ยูมิ ใจหายหมดเลย” ชุนบ่นออกมาเบาๆ แต่หน้าชุนดูเสียจริงๆแหละ
        “เอางี้ ผมจับมือยูมิไว้ดีกว่า จะได้ปลอดภัย” พอชุนพูดเสร็จก็คว้าหมับเข้าที่มือของฉันและออกเดินโดยไม่ได้รอให้ฉันได้พูดอะไรเลย หน้าฉันต้องแดงแน่ๆเลย
          พวกเราเดินไปอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไรเลย แต่ว่าชุนยังจับมือฉันอยู่ มือที่แข็งแรงและอบอุ่นของชุน ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และรักเขามากขึ้นทุกทีๆ
      “นี่ ยัยยูมิ เธอรู้มั๊ยว่าชุนของเธอกำลังเขินอยู่รู้เปล้า เค้าเริ่มมีใจให้เธอนิดๆแล้วหละ”
              “จริงหรอ!!!!!”  ฉันตะโกนขึ้นมา เมื่อริกะพูดขึ้น แต่ก็ต้องรีบเอามือปิดปากเพราะคนหันมามองกันเต็ม ไม่เว้นแม้แต่ชุน
         “อะไรหรอยูมิ ตะโกนซะลั่นเลย” ชุนถามฉัน แล้วฉันจะตอบยังไงหละเนี่ย ยัยริกะช่วยคิดหน่อยสิ
     “เอ่อ......อ๊ะ ชุนว๊ายยยยยยยย  อุบส์”  มีผู้ชายคนนึงวิ่งมาชนชุนอย่างรุนแรง และทำให้ชุนล้มมาทับฉันอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเสียง ‘อุบส์’ เมื่อกี้ก็คือ ปากของฉันกับปากของชุนประกบกันพอดีน่ะสิ     ต้องเป็นฝีมือยัยริกะแน่ๆเลย ฉันไม่อยากมีจูบแรกแบบนี้นะ
          “เอ่อ..ยูมิ ผม..ผมขอโทษ” ชุนเอ่ยปากพูด หลังจากที่เราลุกขึ้นยืนกันแล้ว
 “ไม่ ไม่เป็นไรหรอก เรารู้ว่าชุนไม่ได้ตั้งใจ”
          “ขอโทษจริงๆนะ ยูมิ”
 และชุนก็มาส่งฉันถึงหน้าบ้าน “เรื่องวันนี้ผมขอโทษนะ”
      “ชุน ยูมิรู้นะว่าชุนไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ” ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เขา นั่นจึงทำให้สีหน้าของชุนดีขึ้น   “งั้น ชุนไปก่อนนะ”   “อืม กลับบ้านดีๆนะ บ๊ายบาย” “บ๊ายๆยูมิ พรุ่งนี้เจอกัน”  ฉันยืนมองจนแผ่นหลังของชุนจนหายไปและก็เดินเข้าบ้านด้วยความสุขที่ล้นใจ
         “เอ้าๆ ยูมิ แก้มจะแตกแล้วนะยะ เลิกยิ้มแล้วขอบคุณฉันซะ” ยัยริกะ ริกะ จอมแสบพูดขึ้นมา
 “จ้า ขอบคุณนะค้า ที่ทำให้ฉันมีความสุขขนาดนี้ แต่ว่าริกะ เล่นแรงไปนะ ถ้าเกิดว่าชุนหัวแตกขึ้นมาจะทำยังไง”   “เป็นไปไม่ได้หรอกย่ะ ริกะ ริกะ ซะอย่าง” ยัยกามเทพพูดพร้อมกับเบ่งท่า
        “แต่ว่า...ฉันไม่ได้อยากให้จูบแรกของฉันเป็นแบบนี้นี่”
     “โอ๊ย เอาเหอะน่า ยูมิ อย่าเรื่องมากนักได้มั๊ย ฉันอยากกินราเมงแล้ว หิว”
             “โอเคๆ รอแป็บนึงแล้วกัน” ฉันพูดและเดินไปห้องครัว เพื่อทำราเมงให้ริกะกิน พรุ่งนี้เรื่องของฉันกับชุนจะเป็นยังไงบ้างนะ แต่ขอบคุณ คุณปู่มากนะคะ ที่ส่งริกะมาช่วยฉัน.....
                รุ่งเช้า........
   “พ่อแม่ หนูไปนะคะ”
          นี่ยูมิ ดูหน้าบ้านเธอสิ ใครยืนอยู่นะ” ริกะพูดขึ้นฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง
     “ชุน”                “อรุณสวัสดิ์ ยูมิจัง” ชุนโบกมือให้ฉัน ฉันจึงยิ้มให้เขา     “ชุน มารับเราหรอ”
           “อื้ม พอดีเดินผ่าน ก็เลยรอหน่ะ จะได้มีเพื่อนคุยกันระหว่างไปโรงเรียนไง”
“นี่ ยัยยูมิ ถ้าฉันบอกอะไร เธอไม่ต้องแหกปากนะยะ รู้มั๊ยว่า ชุนเค้าพูดไปงั้นแหละที่จริงเค้าตั้งใจมารับเธอเลยแหละ”  
         แล้วชุนก็จูงมือฉันเดินไปโรงเรียนด้วยกัน  เราคุยกันตลอดทางโดยมียัยริกะกระซิบทริคฉันเป็นระยะๆ
     ชุนพาฉันมาส่งที่หน้าห้อง “ขอบใจนะชุน”  “อืม ไม่เป็นไร เอ้อ ยูมิ ตอนกลางวันนี้ไปเจอกันที่สวนของโรงเรียนหน่อยได้มั๊ย”  “หา เอ่อ อะไรหรอ”     “คือ ชุนอยากบอกอะไรกับยูมิหน่ะ”
 “ได้ๆ เดี๋ยวตอนกลางวันเจอกันนะ”   “อืม บาย ยูมิ”
         ฉันเดินเข้าห้องเรียน เมื่อเข้ามาถึงก็อีหรอบเดิม พวกเพื่อนๆฉันมันล้อเหมือนเดิม แต่ฉันไม่ได้โวยวายหรอกนะ แต่ฉันกำลังคิดเรื่องที่ชุนกำลังบอกฉันต่างหาก
         “นี่ๆ ยัยยูมิ เธอดีใจได้เลยนะยะ กลางวันนี้ชุนเค้าจะบอกเรื่องดีกับเธอ” ริกะบอกฉัน
 “จริงหรอ ริกะจัง เรื่องอะไรหละ บอกฉันหน่อยสิ”      “ไม่บอกหรอก ไว้รู้เอง”   “ริกะจังอ่ะ”
      “นี่ ยูมิ เธอพูดกับใครหน่ะ”  เสียงยัยฮานะถามฉันขึ้นมา
              “อ๋อ ฉันร้องเพลงน่ะ”
   “อารมณ์ดีจริงนะยะ เพราะชุนล่ะสิ”   น่าน กลับเข้าเรื่องเดิมจนได้-__-^^^^
                ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~~~~
     พักกลางวันมาถึงแล้ว เย้ ฉันรีบบอกเพื่อนๆว่าไปทำงานที่ห้องอาจารย์ตามที่ริกะบอก แต่ที่จริงก็ไปหาชุนที่สวนของโรงเรียน
        “ตื่นเต้นจังเลยอ่ะ ริกะจัง”
      “โอ๊ย ยูมิ เก็บอาการด้วยนะ”
            ฉันเดินเข้าไปในสวนของโรงเรียน และก็ได้เห็นชุนกับผู้หญิงใส่ชุดไปรเวทคนหนึ่งยืนอยู่กับชุน
          “ฉันรักเธอนะ”   ชุนพูดพร้อมมองไปที่ตาของผู้หญิงคนนั้นที่กำลังทำเหมือนกลั้นหัวเราะ
          “ฉันก็รักเธอเหมือนกันชุน”  ผู้หญิงคนนั้นตอบชุน
 แปล๊บบบบบบบบบบบ   ใจฉันเหมือนแตกออกไปเป็นเสี่ยงๆ ที่ชุนเรียกฉันมาก็เพราะจะบอกเรื่องแฟนของเขาน่ะสิ ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น พร้อมน้ำตาที่ไหลนองหน้า
       “นี่ ยัยยูมิ เธอจะรีบไปไหน เข้าไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อนสิ” ริกะบอกฉัน แต่ฉันก็ไม่ตอบได้แต่วิ่งไปที่หลังโรงเรียน

               “โอ๊ย นี่ อีตาชุน แกเป็นอะไรหา ให้พี่สาวมาซ้อมให้เนี่ยนะ ผู้ชายซะเปล่า”  ชีฮาน พี่สาวแท้ๆที่แวะมาหาน้องชายเพื่อจะเอาไม้เทนนิสมาให้ บอก ชุน น้องชายของเธอ “โห่ พี่ชีฮาน ก็ต้องซ้อมไว้ก่อน เดี๋ยวเกิดทำผิด พี่ก็ไม่ได้เห็นหน้าน้องสะใภ้พี่หรอก”  “ไหนล่ะยะ แม่ยูมิอะไรของแกน่ะ ไม่เห็นมาเลย”  “เดี๋ยวก็คงมาแหละพี่ รอแป๊บนึงดิ”    แต่รอแล้วรอเล่า ยูมิก็ยังไม่มา พี่น้องคู่นี้คงไม่รู้หรอกว่ายูมิมานานแล้ว และหนีไปร้องไห้อยู่ที่หลังโรงเรียน เพราะเข้าใจผิด
         “ฉันว่ายูมิอะไรนั่น ลืมแน่ๆเลย”   “ไม่หรอกพี่ ผมว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับยูมิแน่ๆเลย พี่กลับไปก่อนเหอะ”
“โอเค ฉันต้องไปมหาลัยด้วย เจอกันตอนเย็น ไอ้น้องชาย โชคดีนะ”   “อืม”   ชุนพูดและเดินไปหายูมิที่ห้องเรียนแต่ก็ไม่เจอ

             “ฮือ ฮือ” เสียงร้องไห้ของฉัน หวังว่าคงไม่มีใครได้ยินหรอกนะ
   “นี่ ยูมิ เธอไปคุยกับเขาให้มันรู้เรื่องก่อนสิ จะมานั่งฟูมฟายทำไม” 
        “ไหน เธอบอกว่าชุนเค้าจะพูดเรื่องดีกับฉันไง ฮึก”
      “ก็จริงๆนี่ ฉันว่าชุนเค้าต้องพูดเรื่องที่ดีๆกับเธอ”
         “อย่าเดามั่วได้มั๊ย ริกะ  เธอบอกว่าจะมาช่วยให้ความรักของฉันสมหวัง แต่ฉันกลับต้องมานั่งอกหักไม่เป็นท่า”     ฉันตวาดใส่ริกะ
        “ฉันไม่ได้เดามั่วนะ เธอรู้แล้วเหรอ ว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง หา ยูมิ”
     “เรื่องจริงก็คือ ชุนมีแฟนแล้วน่ะสิ เค้าบอกรักกัน เธอก็ได้ยินไม่ใช่หรอริกะ”
           “ไม่ใช่ ที่จริงมัน.....”                  “ที่จริงอะไร ไหนเธอลองบอกฉันมาสิ ริกะ ฮือ”  ฉันหันไปตะโกนใส่ริกะ ทั้งที่น้ำตานองหน้า
         “เรื่องนั้นฉันก็บอกเธอไม่ได้หรอก ยูมิ มันเกินกฎของกามเทพ”
     “หึ เธอก็เดามั่วไปงั้นแหละ”               “ฉันไม่ได้เดานะ!!!!”
         “ริกะ ขอฉันอยู่คนเดียวเหอะนะ เธอไปไหนก็ไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว” ฉันบอกริกะโดยที่ไม่มองหน้าแล้วริกะก็บินออกไป 
         คาบบ่ายฉันไม่ได้เข้าเรียนเลย มันไม่มีอารมณ์ เพื่อนๆฉันโทรมาตาม แต่ฉันไม่รับและปิดเครื่องในที่สุด
 เมื่อออดกลับบ้านดังขึ้นฉันลุกขึ้น และเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรียบร้อย และเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน
         ทางที่ฉันกลับบ้าน นั่นก็คือไม่ใช่ทางที่จะผ่านทางชมรมเทนนิส ฉันไม่อยากเห็นหน้าชุน ฉันกลัวร้องไห้ขึ้นมาอีก
        “ยูมิ ยูมิ รอก่อน ยูมิ” ฉันหันไปตามเสียงเรียกนั้นขณะที่กำลังเดินผ่านสวนสาธารณะ ก็พบว่าเป็น..ผู้ชายที่หักอกฉันเมื่อกลางวันนี้....ชุน
        “เอ่อ...มีอะไรหรอ”  ฉันพูดพร้อมพยายามปั้นยิ้ม
    “ทำไมวันนี้ ยูมิไม่ไปหาผมหละ”   ชุนพูดขึ้น        “คือ.....คือฉันก็ไปมาแล้วแต่ว่า...เห็น...”  ฉันพูดแค่นั้นน้ำตาก็ไหลลงมา 
               “เฮ้ย ยูมิร้องไห้ทำไมหน่ะ ใครทำอะไรเธอ แล้วยูมิเห็นอะไรหรอ”
    “ก็ เห็นชุนกำลัง  บอกรักกับผู้หญิงสวยๆคนนั้นอยู่”
           “หา  พี่ชีฮานน่ะหรอ โถ่ ยูมิเข้าใจผิดแล้ว”    
 “เข้าใจผิด? เข้าใจผิดอะไร”                        “ก็นั่นมันพี่สาวชุนนี่”  ชุนพูดจบก็นั่งคุกเข้าลงตรงหน้าฉันท่ามกลางสายตาคนมากมาย
                “ชุนทำอะไรหน่ะ”            “นี่ยูมิ ฉันรักเธอนะ เธอรักฉันบ้างรึเปล่า”   นี่เขาทำอะไรเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว พี่สาวอะไร และยังมาบอกว่าชอบฉันอีก
           “เอ่อ ชุน แล้วผู้หญิงคนนั้นหละ”
     “นั่นหนะ พี่ชีฮาน พี่สาวของชุนเอง ชุนให้เขาช่วยซ้อมเป็นยูมิให้หน่อย ยูมิคงได้ยินตอนที่เราซ้อมกันหน่ะสิ”
 “พี่สาวหรอ เอ่อ..แหะๆ ขอโทษนะชุนที่ฉันไม่ได้เรื่องเลย”
      “ยูมิน่ะ น่ารักที่สุดแล้ว เอ้อ ฉันรักเธอนะยูมิ เธอรักฉันบ้างรึเปล่า”
 “ ฉันก็รักชุน” ฉันพูดจบชุนก็กอดฉันแน่น พร้อมกับแก้มของฉันที่เป็นสีระเรื่อ ท่ามกลางสายตาของคนที่กำลังยิ้มเพื่อยินดีกับความรักของคนทั้งคู่   
               ขณะที่ทั้งคู่กำลังกอดกันอยู่นั้น มีกามเทพตัวเล็กกำลังแอบดูทั้งคู่อยู่ที่ต้นไม้ ริกะดีใจที่ยูมิสมหวังในความรักแต่อีกครึ่งชั่วโมงเธอก็ต้องกลับศาลแล้ว เธอยังไม่ได้คุยและขอโทษยูมิเลย ริกะรีบบินไปที่บ้านของยูมิทันที

                       ชุนกับฉันเป็นแฟนกันแล้ว ชุนเดินมาส่งฉันที่หน้าบ้าน เขาบอกจะดทรมาหาฉันและมารับฉันด้วยแหละ ฮ่าๆ มีความสุขที่สุดในโลกเลย  อ๊ะ ริกะจังหละ
         “ริกะจัง อยู่ไหนหน่ะ  ริกะ” ฉันตะโกนเรียกริกะ และสายตาเหลือบไปเห็นกระดาษสีชมพูแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ฉันรีบไปหยิบมาอ่าน

                    ถึง....ยูมิ
         เอ้อ...นี่ ยูมิ ตอนที่เธออ่านจดหมายที่ฉันเขียนให้เธอ ฉันก็คงไม่อยู่แล้วหละ ความรักของเธอสมหวังแล้วนะ ดีใจด้วยนะ  ฉันก็ต้องไปเป็นกามเทพต่อๆไป ขอให้รักกันนานๆนะ ที่ผ่านมาฉันก็ต้องขอโทษเธอด้วยที่วันนี้ฉันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย แต่ฉันดีใจนะ ยูมิ ที่ฉันได้มาเป็นกามเทพประจำตัวเธอ ฉันจะจดจำเธอตลอดไป
                                                             รักและจะเฝ้าดูห่างๆ
                                                                    ริกะ
          ฉันอ่านเสร็จน้ำตาของฉันไหลลงมาอีก ฉันถือกระดาษแผ่นนั้นและรีบวิ่งไปที่ศาลเจ้า
              “ริกะจัง ขอบใจเธอมากนะ ฉันดีใจที่เธอมาช่วยฉัน ฉันจะไม่ลืมเธอเลย และก็ขอโทษนะที่เมื่อกลางวันฉันตวาดเธอไปอย่างนั้น ขอโทษนะ ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆริกะ”  ฉันพูดไปร้องไห้ไปที่หน้าศาล เพื่อหวังว่าริกะคงจะรับรู้สิ่งที่ฉันพูด
          ทุกอาทิตย์ฉันจะพาชุนมาไหว้ที่ศาลนี้ และซื้อราเมงมาให้ริกะทุกครั้ง    ฉันกับชุนเรียกศาลเจ้านั้นว่า ศาลเจ้าแห่งความรัก
               ‘ยูมิ ทำไมมาไหว้ศาลนี้บ่อยจังเลย’ ชุนถามขึ้นในวันหนึ่ง
 ‘รู้มั๊ยชุน ศาลนี้แหละที่ฉันมาขอพรให้เรารักกันก่อนหน้าที่เราจะเจอกันนะ’
        ‘หรอ...นี่คงเป็นศาลเจ้าแห่งความรักสินะ’    ฉันกับชุนหันมายิ้มให้กัน และจูงมือกันออกไป
               ริกะ ฉันคิดถึงเธอนะ ฉันจะประคับประคองความรักที่เธอช่วยฉันให้ได้ตลอดไป ฉันสัญญา......
                                         ขอบคุณนะริกะจัง