The Rainhight สายฝนแห่งมนตรา

 

..คุณเคยรู้สึกอย่างนี้มั้ย... ในช่วงเวลาที่คุณกำลังเหม่อลอยมองดูสายลมที่พัดใบไม้จนปลิวว่อนกระจัดกระจาย แล้วในไม่ช้าใบไม้พวกนั้นก็ค่อยๆทิ้งตัวลงอย่างแผ่วเบาจนเป็นแนวราบเรียงกองกับพื้นราวกับว่ามันมีชีวิต พร้อมกับสายฝนที่เริ่มกระหน่ำเทลงมา ในตอนนั้นแหละ ที่ฉันมักจะได้ยินเสียงสั่งการในสมองของฉันว่าถึงเวลา..ต้องทำอะไรบางอย่างแล้วละ.. แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องทำอะไร เป็นอย่างนี้มาตลอดเกือบ 24 ปี เจ้าสิ่งนั้นมักจะเกิดขึ้นมาในช่วงเวลาที่ฉันกำลังเหม่อลอย เพลิดเพลินและดื่มด่ำกับบรรยากาศเหล่านั้น และในตอนนี้เองที่ฉันเข้าไปอยู่ในภวังค์ส่วนตัวของฉันอย่างทุกครั้ง 

แต่ทว่าครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ฉันตาเบิกโตอย่างตกใจ พร้อมกับเม็ดน้ำฝนแตะลงบนใบหน้าเข้าอย่างจัง ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์อย่างทันที โอกาสที่จะดูทิวทัศน์ที่สวยงามเหล่านั้นสลายลงอย่างเฉียบพลัน

“ให้ตายสิ!!” ฉันอุทานกับตัวเอง “เป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย สงสัยฉันคงต้องพบจิตแพทย์บ้างแล้วแหละ” ฉันบ่นงุบงิบกับตัวเองอย่างหงุดหงิด “เห้ออออ หรือว่ามีบางอย่างในสมองฉันจริงๆ” พอความคิดที่รู้สึกว่าต้องมีอะไรในสมองตัวเองจริงๆ ก็ต้องพลันหายไป เมื่อผู้ถูกเรียกกลับมีความคิดอื่นแทน....

“เอวิกา...เอวี่...ยัยเอวี่!!! เธอจัดเรียงหนังสือห้องเด็กเล่นรึยัง??” ฉันตกใจ เมื่อบรรณารักษ์วัย 50 ต้นๆที่ชอบมัดมวยผมกลมๆแล้วเสียบดินสอตรงมวยผม ใส่แว่นหนาเตอะ ชอบทาลิปสีแดงจนเลอะขอบปาก ใส่ชุดกระโปรงยาวสีกรมยาวเกือบติดพื้น ซึ่งตัวเองมองว่าเรียบร้อยที่สุด ขัดกับอารมณ์ที่แสนจูจี้ ขี้บ่น ขี้หงุดหงิด อารมณ์อย่างมนุษย์ป้าของเธอเป็นอย่างมาก เธอกำลังเดินมาหาฉันอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยว ส่องสายตาที่ต้องการบอกฉันว่า ...เธอ อู้งานอีกแล้วนะ...

...ใช่ ฉันกำลังอู้งาน ก่อนจะเข้างาน ทุกๆวันฉันจะยืนอยู่นอกระเบียงชั้นสองของห้องสมุดส่วนรวมแห่งนี้ ที่มีชื่อว่า books of sea ของเมือง Rainhight (เรนไฮด์) เพื่อที่จะดูบรรยากาศรอบเมืองในเวลายามเช้าตอนฝนตก เมืองที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองที่ฝนตกบ่อยที่สุด หรือเป็นเมืองแห่งสายฝนนั่นเอง ก่อนที่ฉันจะเข้าไปทำงานของฉัน ซึ่งมีหน้าที่จัดเรียงหนังสือทุกเล่มของห้องสมุดแห่งนี้

“กำลังไปแล้วค่าา จะจัดเดี๋ยวนี้เลยค่ะคุณกอเรีย” ฉันรีบเผ่นจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะโดนดุมากกว่านี้ พร้อมหันไปมองสายฝนเป็นเชิงบอกลา แต่วินาทีนั้นเอง มีแสงบางอย่างทะลุผ่านสายฝนเข้ามาที่ตัวฉันอย่างรวดเร็ว จนตาฉันพร่ามัวรู้สึกได้ถึงความมืดมิด ตาของฉันกลายสีขาว รับรู้ถึงความน่ากลัวของแสงนั้น 

“เธอต้องทำอะไรบางอย่างแล้วละ” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนหมดสติไป แล้วบางอย่างที่ว่านั่นคืออะไร........