[ Fic touken ranbu x kimetsu no yaiba​ ]​ The promise (oc) yaoi

⚠️คำเตือน⚠️

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ค่อนข้างรุนแรงในบางส่วน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ 15 ปีขึ้นไป ควรใช้วิจารณญาน​ในการอ่าน

มีการใช้ความรุนแรง การข่มขืนบังคับจิตใจผู้อื่น การทารุณกรรม​เด็กและสัตว์

ตัวเอกมีทัศนคติ​ที่ไม่ปกติ อ่อนไหวง่ายในบางเรื่อง มีความคิดที่อยากจะฆ่าตัวตาย สังหารหมู่ หรือฆ่าล้างเผ่าพันธุ์​ และยึดติดกับบุคคลคนหนึ่งมากจนเกินพอดี

มีเรื่องเหนือธรรมชาติ ไม่สามารถอธิบายได้ด้วย​วิทยาศาสตร์​

มีเลือด และการบรรยายถึงการฆ่า 

มีการกล่าวถึงการตายของตัวละคร หรือตัวละครที่ตายไปแล้ว

มีการอ้างอิงโครงเรื่องและเนื้อหาบางส่วนมาจากฟิคเรื่อง [Fic Kimetsu no yaiba​]​ Who am I ? และอนิเมะเรื่อง Kimetsu No Yaiba ,  Katsugeki touken ranbu ,  Touken ranbu : Hanamaru และเกม Toukenranbu​

===============

ปฐม​บท​

ในคืนพระจันทร์เต็มดวง ไร้ซึ่งแสงระยิบระยับจากดาวบนฟากฟ้า 

ภายใต้แสงจันทร์ มีร่างบุรุษ​ผู้หนึ่งกำลังนอนหายใจรวยริน 

ผมสีปีกอีกาแผ่สยายไปทั่วพื้นดิน ใบหน้าขาวซีดประดับประดาไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบเลือด ไหลรินปะปนกัน จนยากจะแยกออก

เขาที่เคยงดงามบัดนี้หักทั้งสองข้าง เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน​ไปด้วยคราบเลือดและฝุ่นดิน​ ตามตัวเต็มไปด้วยบาดแผลจากรอยฟันของดาบ 

จากพวกที่เรียกตนเองว่า ' นักล่าอสูร '​

ศัตรูตัวฉกาจ

ที่ต่อจะให้หนีไปสุดขอบโลก 

... ก็ไม่แคล้วจะโดนตามมาบั่นคออยู่ดี

ราวกับเป็นมัจจุราช​ของเหล่าอสูรก็ไม่ปาน

... 

แพขนตาหนากระพือไหวช้าๆ นัยน์ตาสีเลือดไร้ประกายชีวิต สะท้อนภาพดวงจันทร์สีเหลืองนวลบนผืนฟ้า

" ฮา... " 

คุโระแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ

ตอนนี้เขาเหน็ดเหนื่อย และอ่อนแอเกินกว่าจะฟื้นฟูร่างกายตนเองได้ เพียงแค่หายใจเบาๆ ก็เจ็บ ราวกับมีมีดนับสิบมาแทง เลือดเองก็ไม่ได้ดื่มมานานมากแล้ว

โดยปกติ ยามที่อสูรบาดเจ็บหรือเกิดอาการหิวโหย พวกมันมักจะเกิดอาการคลุ้มคลั่ง ไล่ฆ่าผู้คนบริเวณนั้นเพื่อจับกิน เติมเต็มความหิวโหยและสัญชาตญาณ​ดิบในตัว

เขาเองก็ไม่ต่างกันนัก ... 

... หากเป็นแต่ก่อนล่ะนะ 

คุโระคิด เหยียดยิ้มมุมปากเย้ยหยันกับอดีตตน แม้สภาพจะตายแหล่มิตายแหล่อยู่ทนโท่​

ถ้าหากตอนนั้นเขาคุมสติตัวเองไม่อยู่ เกิดอาการคลุ้มคลั่ง​ ไล่ฆ่าชาวบ้านที่อยู่ด้านล่างภูเขาจนหมดสิ้น ไม่แคล้วข่าวไปถึงหูพวกนักล่าอสูร ตามมาไล่เชือดเขากันเป็นพรวนแน่

ถึงแม้ตอนนี้จะโดนไล่เชือดไม่ต่างกันก็เถอะ

แต่ก็ไม่รู้ว่าไอ้อีตัวไหนไปคาบข่าวบอกเจ้าพวกนั้นกัน ... 

ทั้งๆที่อุตส่าห์พยายาม​ไม่ฆ่าพวกมันตามคำขอนางแล้วแท้ๆ 

ทั้งๆที่พยายามอดกลั้นเอาไว้มานานนับเดือน

ทั้งๆที่ข้า ... พยายามมากเสียขาดนั้น

ถ้าหากข้ารู้ว่ามันเป็นใครแล้วล่ะก็ ... ! 

... 

... เอาเถอะ

แค้นไปก็เท่านั้น

ตอนนี้แค่ขยับตัวก็ยังทำไม่ได้ จะให้ใช้ไฟแค้นลุกไปเข่นฆ่าพวกมันก็ใช่ที หนีรอดจากพวกนักล่าได้ก็ถือว่าปฎิหารย์​แล้ว

... แต่อย่างไรเสีย อีกไม่นานเขาก็จะตายแล้ว

เหม่อมองท้องฟ้าอันมืดมิด เฉกเช่นทุกๆวันที่ผ่านมา ดวงตาสีโลหิตจับจ้องดวงจันทร์ดวงโปรด

ยังคงงดงามอยู่เช่นเคย ... 

นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้นั่งชมจันทร์กับเจ้า

" ... " 

อาจจะเพราะใกล้ตาย สติที่มีอยู่จึงเริ่มเลือนลาง ภายในหัวนึกย้อนไปถึงวันวาน ตั้งแต่สมัยที่ยังเป็นมนุษ​ย์อยู่

แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร

อาจจะเพราะเขาเป็นคนที่ความจำดีมากเกินไป พอได้เป็นอสูร ความทรงจำสมัยยังเป็นมนุษ​ย์ จึงไม่เลือนหายไปไหน

ไม่ว่าจะการกระทำหรือคำพูด แม้แต่หน้าตาหรือลักษณะ​นิสัยก็จำได้แม่น

เพราะแบบนั้น ทันทีที่สองมือคู่นี้ได้รับพลัง เขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะใช้ในการแก้แค้น 

น่าแปลกที่การฆ่าคนครั้งแรกของเขา ไม่ได้น่าตื่นเต้นหรือน่าหวาดกลัวอย่างที่คิด

ไม่ได้รู้สึกสะใจหรือสงสาร ยามดวงตาที่เคยเหยียดหยามและเกลียดชังกัน จะแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวและเว้าวอน

มันว่างเปล่า ...เสียจนเขาไม่แน่ใจในตนเอง

นี่คือสิ่งที่เขาต้องการแล้วหรือ? 

แต่ภาพที่เคยโดนกลั่นแกล้งและเหยียดหยามยังคงฉายชัด ความรู้สึกในตอนนั้นไม่อาจลืมเลือนไปได้ง่ายๆ

สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกที่จะปลิดชีพพวกมันทุกคนอยู่ดี

ถูกต้องแล้วล่ะ

เขาทำถูกต้องแล้วล่ะ

ผู้ที่กระทำผิดบาป ผู้ที่เหยียดหยามและรังแกผู้อื่น---จะต้องถูกลงโทษ

ใช่แล้วล่ะ ใช่แล้ว

... 

แม้เขาจะพยายามคิดเช่นนั้น

แต่หัวใจของเขากลับเฉยชา

ราวกับมัน ... ไม่สามารถ​รู้สึกอะไรได้อีก

บางที อาจจะเพราะเป็นอสูร

เพราะเขาคือซากศพที่เดินได้

เพราะแบบนั้น

... มันอาจจะตายไปแล้วก็ได้

ทั้งๆที่คิดแบบนั้น

แต่ทำไม ... 

เพียงแค่เจ้ายื่นมือมาให้ข้า ... เพียงแค่นั้น ...

มันถึงกลับสั่นไหวล่ะ? 

ตั้งแต่เกิดมา เขาก็รู้จักอยู่แค่ 4 อย่าง

โกรธ เกลียด อิจฉา​ และเศร้าหมอง แต่ความรู้สึกนี้คืออะไรกัน? 

ข้าไม่เห็นรู้จักเลย

แปลก แปลกไปหมด 

... ไม่เห็นเข้าใจเลย

เสียงหวานใสของนาง หัวเราะเป็นระลอกคลื่น ก้องกังวานอยู่ในหูเขาไม่รู้ลืม มันทั้งสดใสและไพเราะ ราวกับเสียงของโคโตะ*

ยิ่งรอยยิ้มกว้าง และดวงตาสีอำพันที่เปล่งประกาย​ ราวกับมีดวงดาวอยู่ในดวงตาคู่นั้น งดงามเสียยิ่งกว่าดาวบนฟากฟ้า

นั่นคือครั้งแรก

ที่เขาเผลอเอ่ยชมใคร

" สวย... " 

เธอหัวเราะ ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว

" งั้นหรอ? " 

... แล้วเขาก็หมดสติไป

หลังจากวันนั้น เขาก็อยู่กับนาง ในกระท่อมเก่าๆบนตีนเขา ที่ซึ่งน่าจะห่างไกลจากที่เขาเคยอยู่

เด็กสาว​แนะนำตัว 

' ซาริ '​ นั้นคือชื่อที่เธอให้เขาเรียก

และ ' คุโรสึกิ '​ คือชื่อที่เธอตั้งให้

จู่ๆขอบตาเขาก็ร้อนผ่าว ความรู้สึกอุ่นวาบแล่นผ่านอยู่ในอก มือเล็กๆกำเสื้อที่อกตัวเองแน่นอย่างไม่เข้าใจ 

เหมือนกับครั้งนั้น ครั้งที่มือเล็กๆของเด็กสาว แต่กลับด้านราวกับบุรุษ ยื่นมาให้พร้อมกับรอยยิ้มอันอ่อนโยน สว่างวาบราวกับแสงอาทิตย์​ยามเช้า ทั้งๆที่เขาคืออสูร แต่กลับไม่รู้สึกหวาดกลัวดวงอาทิตย์​ดวงนี้เลย 

นางยิ้มขณะบอกเขา 

ความรู้สึกแปลกๆนี่ คือความรู้สึกปลาบปลื้มใจ ความดีใจและปิติยินดี ที่เขานั้นมีชื่อ

แม้จะไม่เข้าใจ แต่นั่นคือสิ่งที่นางบอกเขา

และเขา ก็เชื่อที่นางพูดอย่างไร้ข้อกังขา

... 

ไม่ใช่แค่นั้น ซาริยังคงสอนสิ่งต่างๆให้เขา มากมาย เสียจนสองมือเล็กๆนี่ก็นับไม่หมด

ราวกับมันคือความฝัน

มีคนอยู่เคียงข้าง คอยปลอบประโลมทุกคืนที่เขาฝันร้าย

มีคนคอยลูบหัว และเอ่ยชมเวลาเขาทำตัวดี

รอยยิ้มและสายตาที่อบอุ่น 

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาไม่เคยได้รับ

นางมอบให้เขาหมดทุกอย่าง

และเพราะมันแสนสุขอย่างนั้น

ยามที่ถูกพรากจากไป จึงราวกับฝันร้าย

เหมือนคำที่นางเคยกล่าว

เวลาแสนสุขมักอยู่ไม่นาน

ซาริทิ้งเขาไป จากไปในที่ไกลแสนไกล

เหตุผลก็เพียงว่า มีภาระหน้าที่ที่ต้องจัดการ และอาจจะไม่ได้กลับมาเร็วๆนี้ เฉกเช่นทุกครั้งที่นางบอก

เขาคาดหวังว่ามันจะจบเร็ววัน

แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวัง ... 

ไม่เคยมีอะไรเป็นดั่งที่เขาหวัง

... 

ผ่านไปนานเท่าใดก็ไม่อาจทราบ

มันอาจจะแค่สองสามวัน หลายเดือน หรือเป็นปี? 

แต่สำหรับเขาที่ได้แต่เฝ้ารอ ทุกเสี้ยววินาทีมันช่างยาวนาน

เขารออยู่ที่กระท่อม คอยรอตามคำสัญญา ที่ให้ไว้กับนาง

" เป็นเด็กดีแล้วรอข้าอยู่นี่ ข้าสัญญาข้าจะกลับมา สักวันหนึ่ง " 

เพราะเชื่อใจจึงเฝ้ารอ

แต่สุดท้ายเจ้าก็ไม่มา ... 

เขาทำได้แต่ปัดป้องคมดาบจากพวกนักล่า เพียงเพื่อแค่ไม่ให้บั่นคอเขาได้ และไล่ให้พวกมันไปจากบ้านของพวกเรา บ้านของข้า ... กับนาง

หากถามว่าทำไมเขาจึงไม่ฆ่าพวกมันซะ

นั่นเพราะเขาสัญญาเอาไว้

สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ฆ่ามนุษย์​อีก ... ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

 และเพราะคำสัญญานั่น

สุดท้ายก็ต้องหนีหัวซุกซน มานอนรอความตายอยู่นี่

คุโระกระพริบตา ความทรงจำยังคงไหลย้อนวนไม่หยุดหย่อน เขารู้สึกปวดหัว หนังตาหนักขึ้นอย่างน่าประหลาด​ ความรู้สึกง่วงรบเร้าจนเขาไม่อาจฝืน

ความตายเมตตากับทุกชีวิต หรอ...? 

คำพูดที่นางเคยกล่าวกับเขา ย้อนกลับเข้ามาในหัว ฉายวนซ้ำราวกับม้วนเทป

แม้แต่สัตว์ประหลาดอย่างข้า

... ก็มีสิทธิ์จะได้รับ​ด้วยหรือ? 

ขอบตาร้อนผ่าว ดวงตาสีแดงฉานสั่นไหวรุนแรง

แม้ว่ามือของข้า จะแปดเปื้อนถึงเพียงนี้น่ะหรือ? 

" อ่า... " 

ริมฝีปากแห้งผาก คุโระครางเสียงแผ่ว เอ่ยชื่อหนึ่งเป็นครั้งสุดท้าย

" ซ ... ริ "​

ดวงจันทร์ลับฟ้า ยามค่ำคืนสิ้นสุด ความมืดมิดจางหาย แสงสว่างเข้าแทนที่ ลุกโชนดั่งเปลวเพลิง

แผดเผาร่างอสูรร้าย ให้มอดไม้เป็นเถ้าธุลี มีเพียงสายลม ที่อาลัยอาวรณ์​ พัดพาผงขี้เถ้า ไปไกลแสนไกล

. 

. 

. 

ณ จุดที่ไร้ซึ่งที่สิ้นสุด มีเพียงความว่างเปล่าและความมืดมิด ที่ใจกลางนั้น มีแสงส่องสว่างมาจากลูกแก้ว ภาพอสูรร้ายที่ถูกเผาไหม้จนเป็นเถ้าธุลี สร้างรอยยิ้มหยันบนใบหน้าชายหนุ่ม

หูหางดั่งจิ้งจอก โบกสะบัดอย่างอารมณ์ดี​

ดวงตาเรียวดั่งสัตว์ หรี่โค้งลงวาววับ ฉายชัดความเจ้าเล่ห์ อย่างไม่ปิดบัง

มือขาวผ่องยกพัดขึ้นระดับปาก เก็บซ่อนรอยยิ้มพึงพอใจไว้ด้านหลัง​

" หืม~ หืม~ ช่างน่าสนใจ ..เป็นเหมือนดั่งที่นางบอกเอาไว้เลยจริงๆ หากจะปล่อยให้ตายไปก็คงจะน่าเสียดายแย่ ... โดยเฉพาะพลังนั่น " 

ชายหนุ่มครุ่นคิด​เล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจ ทำอะไรบางอย่าง

นิ้วมือทั้งห้าแตะไปยังที่ลูกแก้ว ส่องสว่างวาบ เสียจนมีแต่แสงขาวโพลน ก่อนจะจางหาย กลายเป็นลูกแก้วเล็กๆ สีโลหิตบนฝ่ามือ

ดีดนิ้วเรียวจนเสียงดังเป๊าะ! 

---เสียงควันดังปุ้งก็ตามมาติดๆ

ร่างเล็กของจิ้งจอกน้อย ปรากฏ​ขึ้นด้านข้างของชายหนุ่ม มันก้มหัว ทำความเคารพอย่างนอบน้อม

คอนโนสุเกะขานรับ ด้วยเสียงแหลมเล็กของมัน " ขอรับท่านเทพอินาริ "

 " คอนโนสุเกะ เจ้าจงนำดวงวิญญาณดวง​นี้ไปยังฮงมารุที่ 94 ซะ นับจากนี้เขาจะเป็นซานิวะประจำเรือนนั้น " 

วางลูกแก้วสีเลือด บนอุ้งเท้านุ่มนิ่มของเจ้าสัตว์​สี่เท้า ก่อนที่มันจะก้มหัวให้ ขานรับคำสั่งที่ได้รับ

" ขอรับ " 

แล้วร่างของมันก็หายไป พร้อมกับเสียงควันดังปุ้ง เฉกเช่นขามา 

ไร้ร่องรอย 

ราวกับไม่เคยมีผู้ใดอยู่ตรงนั้นมาก่อน

==============

*พิณของญี่ปุ่น

ทักทายกันสักนิด : สวัสดีค่ะ ไรท์คนเดิมเพิ่มเติมคือเอาไหดองมาฝากค่ะ--แค่ก เรื่องหลักยังไม่ทันแก้ เรื่องใหม่ดันมาซะละ//โดนรีดตื้บ สำหรับเรื่องwho am i? นั้น ไรท์ขอสารภาพว่าไรท์ยังอ่านมังงะไยบะไม่จบค่ะ จึงยังไม่ทำการแต่งต่อ เพราะไรท์กลัวว่าจะทำข้อมูลตกหล่นหรือเผลอไปบิดเบือนไทม์ไลน์เข้า ไรท์จึงขอหยุดพักนิยายเรื่องwho am i? ไปก่อนค่ะ ไรท์ขอไปศึกษาข้อมูลมันให้แน่นกว่านี้ก่อนนะคะ เฮะ

เรื่องนี้มาได้ยังไง? : อะแฮ่ม--เอาตามตรงแล้วเรื่องนี้เกิดจากการสนองนีดของเรา บวกกับช่วงนี้หลงฟิคหนุ่มดาบ (อีกแล้ว!? ได้ข่าวเรื่องที่แล้วก็เป็นแบบนี้--)​ ความจริงคือตอนแรกไรท์กะว่าจะไม่ลงนิยายเรื่องนี้แล้ว เพราะไรท์แค่กะจะแต่งอันนี้เล่นๆเฉยค่ะ แต่ในโน้ตที่ไรท์ใช้เขียนนิยายเรื่องนี้นั้น ไรท์ดันไปกดอีท่าไหนก็ไม่รู้้ มันเลยลบนิยายไปบางส่วน ไรท์เลยตัดสินใจมาเก็บในนี้แทนค่ะ และจึงเกิดเป็นนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ

แน่นอนเรื่องนี้ด้นสดค่ะ มันจึงอาจจะงงๆกันบ้างต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

รายละเอียดยิบย่อยที่สำคัญ : เรื่องนี้นั้นเป็นAUรอง หรือเป็นเรื่องรองที่แตกแยกย่อยมาจากเรื่องหลัักอย่าง who am i? (ซึ่งปัจจุบันยังไม่มีสักกะตอน)​ เพราะงั้น จึงมีเนื้อหาสปอยล์เรื่องหลักอยู่เล็กน้อยค่ะ(มั้งนะ)​ 

ในที่สุดก็เสร็จ!!!!! 

เมื่อไรท์ลงปฐมบทไปเป็นรอบที่สี่ และมันก็หายไปทั้งสี่รอบ 

ไรท์ be like :

*รู้สึกตัวเองเขียนได้ไม่ค่อยน่าอ่าน และน่าดึงดูดเท่าไหร่ เลยมาแก้ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะมาตรวจอีกทีค่ะ

**วันนี้ไรท์มาแก้คำผิดกับเพิ่มคำเตือนค่ะ ถึงจะเขียนเตือนไปแบบนั้นแต่จะพยายามให้มันดิ่งเกินไปนะคะ บางครั้งไรท์ก็เผลอไหลไปยาวเลยค่ะ 5555

รีไรท์ครั้งที่ 1