จอมใจกระบี่ไร้ลักษณ์

“หนึ่งกระบี่ อสนีผ่าฟาด

สองกระบี่ ปฐพีเลื่อนลั่น

สามกระบี่ วารีป่วนปั่น

สี่กระบี่ อัคคีลามรอน”

ถ้อยคำสี่บทนี้ล้วนกล่าวถึงกระบี่สวรรค์เล่มหนึ่ง

แต่กระบี่สวรรค์เล่มไหนๆก็เหมือนกัน เป็นถึงกระบี่สวรรค์ก็ย่อมมีอิทธิฤทธิ์ หาไม่แล้วจะต่างจากกระบี่เหล็กกล้าธรรมดาได้อย่างไร?

ถ้อยคำนี้จึงกลายเป็นเพียงความขบขันแฝงความเย้ยหยันให้กระบี่เล่มนี้เอาไว้...

ทว่า...ผู้ใดจะทราบถึงอานุภาพแท้จริงของกระบี่เล่มนี้ว่าแท้จริงแล้ว การไร้ลักษณ์ ก็คือคุณสมบัติอย่างหนึ่งของมัน...

******

หยางซีฉานนั่งยองมองพื้นดินที่แตกเป็นร่องตรงหน้า

นางเอียงคอแล้วเขยิบขาไปข้างๆจนวนรอบรอยแยกนั้นหนึ่งรอบ ดวงตายังคงสงสัย

พื้นดินตรงหน้านางดูผิวเผินเป็นเพียงรอยแยกขนาดครึ่งคืบ แต่ที่นางสนใจนักเพราะนางรู้สึกถึงปราณเซียนแผ่ออกมาจากพื้นดินตรงนี้ แม้จะเบาบางและเพียงแค่แว่บเดียว แต่เทพเจ้าที่อย่างนางก็รู้สึกทันที

เดินตรวจสอบรอบๆอยู่พักหนึ่งจึงพบรอยแยกเล็กๆนี้พร้อมกับปราณเซียนที่พุ่งออกมาคล้ายจะร้องเรียกนาง

ความฉลาดที่ยังพอมีอยู่ในตัวเตือนนางว่าอย่าเพิ่งจับต้องอะไร เพราะไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด ด้วยความสงสัยจึงกอบดินข้างกายมากำมือหนึ่งแล้วสาดใส่รอยแตกนั้น

พลันที่ผงดินสาดออกไปกลับคล้ายกระแทกอยู่กับท่อนอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็น หยางซีฉานเบิกตากว้างรีบกอบดินสาดใส่อีกหลายกำ ท่ามกลางฝุ่นคละคลุ้งนางตกใจเสีนจนหงายหลังก้นกระแทกพื้น ได้แต่พึมพำออกมาไม่เป็นภาษา…

“ท่อนไม้! ท่อนไม้ล่องหน!!”

เพียงแค่มันล่องหนได้ ย่อมแปลว่ามันของวิเศษอย่างแน่นอน!

นางมองซ้ายมองขวา คิดจะยื่นมือไปจับ แต่เสียงเตือนในหัวร้องว่านางไม่ควรเอามือไปจับของที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ต่อให้เป็นวัตถุเซียน แต่วัตถุเซียนบางอย่างก็ร้ายกาจนัก มิใช่นึกอยากจะจับก็จับได้ เมื่อไร้ทางเลือกนางจึงใช้เท้าถีบมันเสียแทน

ท่อนไม้ล่องหนนั้นถูกถีบเต็มแรงกลับไม่สะเทือน มีแต่ขาของนางที่ถีบออกไปสุดแรงโดนแรงสะท้อนกลับจนความเจ็บแล่นปลาบไปทั่วขา นางร้องลั่น กลิ้งตัวกุมหน้าแข้งตนเองไปมา

“ท่อนไม้สารเลว!” นางร้องด่าด้วยความเจ็บใจและเจ็บขา

นางยันตัวขึ้น โมโหจนหน้าดำเป็นก้นหม้อ หันซ้ายหันขวา จะเป็นวัตถุเซียนอะไรก็ช่าง แต่ร้ายแบบนี้สมควรต้องสั่งสอน!

นางเดินกระเผลก ริมฝีปากกัดรั้งที่มุมปาก จมูกเชิดรั้น พาร่างผลุบหายไปก่อนจะกลับมาพร้อมซากกระต่ายตัวหนึ่งที่ถูกแทะโดยสัตว์ร้ายไปครึ่งตัว

หยางซีฉานยิ้มเหี้ยมเกรียม โยนซากกระต่ายใส่ “ท่อนไม้ล่องหน” แล้วปัดมือไปมา

“ในเมื่อไม่ยอมเผยร่างก็ดมกลิ่นกับกระต่ายเน่าไปก็แล้วกัน!!”

กล่าวจบก็สะบัดตูดเดินหนีไปทันที

**********