สาวหล่อสุดเซอร์กะคุนหนูแสนหวาน

เนื้อเรื่อง

-*-*-*สาวหล่อสุดเซอร์ กะ คุณหนูแสนหวาน (The End)*-*-*-
-*-*-*สาวหล่อสุดเซอร์ กะ คุณหนูแสนหวาน (The End)*-*-*-

ตอนนี้ขอข้าวเป็นคนเล่าแล้วกันนะค่ะ

ตั้งแต่วันแรกที่ข้าวรู้ว่ากิ๊กเข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกับบุ๋มและห้องเดียวกัน

ข้าวยอมรับนะว่ารู้สึกหวั่นๆนิดหน่อย ข้าวกลัวค่ะ กลัวว่าบุ๋มจะกลับไปหากิ๊กอีก

แต่พอเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง ข้าวรู้แล้วว่าบุ๋มมั่นคงต่อข้าวจริงๆ

และคงไม่กลับไปหากิ๊กอีก ข้าวเชื่อมั่นในตัวบุ๋มมากๆค่ะตอนนี้

หลังจากงานกีฬาสีผ่านไป มันใกล้เข้าช่วงฤดูกาลสอบ อีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า

ข้าวและบุ๋มต้องเตรียมตัวสอบ ตอนนี้ข้าวกับบุ๋มเริ่มห่างกันขึ้น เพราะบุ๋มไม่ค่อยมีเวลา

ไหนจะต้องซ้อมบาสแถมยังต้องเตรียมตัวสอบอีก ข้าวก้อต้องอ่านหนังสือสอบด้วยเช่นกัน

“ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ เวลาแห่งการลาจาก” ข้าวพูดกับตัวเอง

น้ำใสๆไหลออกมาจาดวงตาคู่สวยของฉัน

“ทำไมเวลามันถึงผ่านไปเร็วขนาดนี้กันนะ เวลาแห่งความสุขมันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน”

เวลาที่ข้าวจะอยู่กับบุ๋มมันกำลังจะหมดไป อีกไม่นานข้าวก้อต้องไป ไปในที่ที่ข้าวสมควรไป

.....................

.................................

...........................................

....................................................................

กาลเวลาล่วงเลยผ่านไป ข้าวและบุ๋มสอบเสร็จแล้ว วันสุดท้ายของการสอบ

หลังจากสอบเสร็จข้าวขอไปนอนบ้านบุ๋ม ซึ่งมันเป็นครั้งแรกของข้าว

เพราะปกติแล้วบุ๋มจะเป็นคนไปนอนบ้านข้าว แต่ครั้งนี้ข้าวเป็นคนขอไปนอนบ้านบุ๋มเอง

“คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายแล้วสินะ ที่ข้าวจะอยู่กับบุ๋ม”

ฉันคิดในใจ

“ข้าวครับ”

“ค่ะ...ค่ะ”

“ข้าวเป็นอารายไปรีป่าวครับ สีหน้าคุณไม่ดีเลยนะครับ”

“ป่าวค่ะ....ข้าวไม่ได้เป็นอารายหรอกค่ะ”

ฉันรีบเปลี่ยนสีหน้าแล้วหันไปเผชิญหน้ากับบุ๋ม

ข้าวค่อยๆบรรจงจูบเบาๆลงที่ริมฝีปากคู่สวยของบุ๋ม มันเป็นจูบที่ดูดดื่ม หอมหวาน หวาบหวิว

บุ๋มค่อยๆบรรจงจูบเบาๆลงที่ซอกคอของข้าวมันสร้างความเสียวสะท้านให้กับข้าวไม่น้อย

บุ๋มค่อยๆพาร่างของเราทั้ง2คนสงไปนอนบนเตียงหนานุ่มนั้น บุ๋มค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อผ้า

ของข้าวอย่างนุ่มนวล คืนนี้เราทั้ง2มองสัมผัสที่อบอุ่นและแสนร้อนแรงให้กันและกัน


กลางดึกคืนนั้น

ข้าวนอนไม่หลับจริงๆค่ะคืนนี้ ข้าวยังจำวันแรกที่ข้าวเจอกับบุ๋ม

จำทุกภาพเหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเราทั้ง 2 คน

ฉันนอนมองหน้าบุ๋มอยู่นานสองนาน อีกไม่นานฉันจะไม่ได้เห็นใบหน้าสวยๆ

ของคนๆนี้อีกแล้วใช่ไหม???

“บุ๋มค่ะ....ข้าวรักบุ๋มมากนะค่ะ”

ฉันกระซิบข้างหูบุ๋มเบาๆพร้อมกับจูบที่หน้าผากสวยของเค้า

ฉันใช้มือสัมผัสไปตามใบหน้าของบุ๋ม

ตั้งแต่ ตา จมูก แก้ม และริมฝีปากบางสวยของบุ๋ม ทุกส่วนของใบหน้าและร่างกายของบุ๋ม

ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจของข้าว น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของข้าวไม่หยุด

ข้าวค่อยๆลงไปนอนในอ้อมของของบุ๋ม

“บุ๋มค่ะ....ข้าวจะจดจำอ้อมกอดอุ่นๆนี้ไปชั่วชีวิต จะจำไปจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต”

ตอนนี้เข็มนาฬิกาชีบอกว่าเวลาตี5

ข้าวค่อยๆออกมาจากอ้อมกอดของบุ๋ม ข้าวลุกขึ้นไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของบุ๋ม

ข้าวหยิบปากกากะกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น

ข้าวค่อยๆบรรจงเขียนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น และอธิบายการจากไปครั้งนี้ของข้าว

ข้าวใช้เวลาเพียงไม่นานก้อเขียนเสร็จ ข้าวแต่งตัวและค่อยๆเดินออกไปจากห้องของบุ๋ม

ข้าวออกมาจากบ้านของบุ๋ม และตรงกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวที่จะไปที่แห่งหนึ่ง

ในตอนเช้าของวันนั้น

“ข้าวไม่อยากให้พระอาทิตย์ขึ้นเลย เมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์ขึ้น เวลาที่เหลือของข้าว

ก้อจะค่อยๆหมดลงไป เรื่อยๆ เวลาที่ข้าวจะได้อยู่กับบุ๋มก้อหมดลงไป”


บุ๋ม.........

ผมตื่นเช้าขึ้นมาทั้งๆที่คิดว่าผมจะได้เจอของคนรักของผม

แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น เทอไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนผมแล้ว

เทอไปไหนนะข้าว ผมรีบเดินไปดูที่ห้องน้ำ ทั้งๆที่ผมคิดว่าเทอคงลุกไปอาบน้ำ

แต่ผมก้อไม่พบเทอ ผมวิ่งหาเทอทั่วทั้งบ้านแต่ก้อไม่ผมแม้แต่เงาของเทอ

ผมเดินกลับมาในห้องนอนของผม ผมงงไปหมดแล้วนะ

ข้าวไปไหน แล้วไปทำไมถึงไม่บอก เทอหายไปไหนกันนะข้าว

ผมมองไปรอบๆห้อง ผมไปสะดุดที่โต๊ะเขียนหนังสือ ผมเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ

ผมค่อยๆลุกเดินขึ้นไปหยิบ ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้อ่าน ผมมองแค่ผ่านๆนิดเดียวก้อรู้แล้ว

ว่านี่คือลายมือของข้าวหญิงสาวที่ผมรักมากมายเหลือเกิน ผมคลายยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้

ว่านี่คือโน้ตที่ข้าวเขียนไว้ แต่พอเมื่ออ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้น น้ำใสๆที่มันไม่ได้ไหล

ออกมาจากดวงตาของผมนานแล้ว ตอนนี้มันค่อยๆไหลเองโดยอัตโนมัติ

ข้อความในกระดาษแผ่นนั้นเขียนบอกว่า

To…Boum

เวลาที่บุ๋มอ่านจดหมายฉบับบนี้ ข้าวก้อคงไม่อยู่กับบุ๋มแล้ว

ข้าวขอโทษนะค่ะที่ข้าวต้องทำแบบนี้ ข้าวรักบุ๋มนะค่ะ

รักมาก มากซะจนไม่อยากทำให้บุ๋มเสียใจ ข้าวไม่อยากเห็นน้ำตาของบุ๋ม

บุ๋มค่ะ สัญญากะข้าวนะว่าจะไม่ร้องไห้ หยุดร้องไห้ก่อนนะค่ะคนดี

ข้าวรู้นะว่าตอนนี้บุ๋มกำลังร้องไห้อยู่ ข้าวก้อคงไม่ต่างจากบุ๋มหรอกค่ะ

ข้าวขอโทษที่ข้าวไปโดยที่ไม่บอกบุ๋ม แต่ข้าวคงเป็นคนเห็นแก่ตัวมากเลยนะค่ะ

ข้าวกลัวว่าถ้าข้าวไม่รีบไปซะตอนนี้ ข้าวคงไม่สามารถบอกเหตุผลในการไป

ครั้งนี้ให้บุ๋มฟังได้ ข้าวขอโทษที่ข้าวไม่เคยบอกอารายบุ๋มเลย แต่ข้าวไม่กล้าค่ะ

ข้าวไม่กล้าจริงๆ บุ๋มค่ะ....ตอนนี้ข้าวต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยด่วน

โดยโอกาสที่จะมีชีวิติอยู่เป็นครึ่งต่อครึ่ง ข้าวไม่รู้ว่าข้าวจะโชคดีหรือโชคร้าย

ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสรอดรึป่าว ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กลับมากอดบุ๋มรึป่าว

บุ๋มค่ะ....ข้าวยังไม่รู้อนาคตของตัวเองเลย ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป

บุ๋มไม่ต้องรอข้าวหรอกนะค่ะ อย่าขังตัวเองนะค่ะที่รัก หาคนมาดูตัวเองด้วย

แต่ถ้าบุ๋มไม่อยากมีใครจิงๆ อย่าลืมดูแลตัวเองนะค่ะ

ถ้าสักวันนึง ข้าวมีโอกาสกลับมาหาบุ๋มอีก ข้าวจะรอบุ๋มอยู่ที่เดิม

ที่ที่วันแรกที่เราเจอกัน ข้าวคิดว่าบุ๋มยังจำมันได้นะค่ะ

สักวันนึงถ้าข้าวกลับมาได้ ข้าวจะรีบกลับมาหาบุ๋มโดยทันที

ดูแลตัวเองตัวนะค่ะที่รัก ถึงตัวเค้าไม่อยู่แล้ว แต่ความรักของเค้า

จะอยู่รอบๆตัวของบุ๋มนะ บุ๋มสามารถสัมผัสมันได้ด้วยใจ

ถ้าบุ๋มใช้ใจมองมัน บุ๋มก็จะพบมันอยู่รอบๆตัวบุ๋ม

Everything in the world can change, but my heart not be too.

I still love you forever. I don’t go away. I’m in my heart.

I love you and don’t love anyone. Take care of you.

หลังจากที่ผมอ่านจดหมายที่ข้าวเขียนไว้ให้ผม น้ำตาผมไหลไม่หยุด

“ไม่ได้สิ แกอย่าร้องไห้สิว่ะบุ๋ม ข้าวบอกว่าอย่าร้องไห้ เดี๋ยวข้าวเป็นห่วง”

ผมพูดกับตัวเองอยู่อย่างนี้ แต่พูดอย่างไรคิดอย่างไร ก้อไม่สามารถที่จะทำให้น้ำตาของผม

มันหยุดไหลได้ ผมจะรอเทอ จะรอวันที่เทอกลับมา ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งเทอจะกลับมา

ไม่ว่าจะนานเพียงไรผมจะรอเทอ รอเทอตรงนั้น ตรงที่เดิมที่เราเจอกันครั้งแรก

ตลอดระยะเวลา2เดือนที่ปิดเทอม ผมไปนั่งรอเทอที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกเรียนทุกวัน

ผมรอ....รอเทอจนถึง4โมงเย็นของทุกวัน

จนถึงวันเปิดเทอมขึ้นม.5 ผมก้อยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเทอ

แต่ผมไม่ละความพยายามที่จะรอเทอหรอก ผมจะรอคอยเทออยู่อย่างนี้ตลอดไป

“ข้าวคับ....บุ๋มจะรอข้าวอยู่ตรงนี้ตลอดไป”

ผมพูดกับตัวพลางใช้มือลูกไปบนม้าหินอ่อนที่ผมเคยนั่งกับเทอ

“จะรอตรงนี้ตลอดไปจริงๆเหรอค่ะจะไม่เข้าเรียนเลยเหรอ”

เสียงหวานคุ้นหูดังมาจากข้างหลังผม มันเป็นน้ำเสียงคุ้นหู

เสียงที่ผมรอค่อยมานตลอดเวลา2เดือนที่ผ่านมา

มันคือเสียงของข้าว เสียงของข้าวนั้นเอง

ผมรีบหันหน้าไปหาต้นเสียงทันที ตอนนี้หน้าของข้างอยู่ห่างจากผมเพียงไม่ถึงคืบ

“ข้าว.....” เสียงหลุดออกมาจากปากผมอย่างแผ่วเบา

ผมดึงตัวข้าวมากอดอย่างรวดเร็ว

“นี่บุ๋มไม่ได้ฝันไปใช่ไหมข้าว”

“แล้วคิดว่านี่คือความฝันงั้นเหรอค่ะ”

“หึหึ....นี่บุ๋มไม่ได้ฝันไปจิงๆนะข้าว นี่บุ๋มไม่ได้ฝันไปจริงใช่ไหมข้าว”

“ค่ะ...บุ๋มไม่ได้ฝันไปหรอกค่ะ นี่ข้าวตัวเป็นๆเลยแหละ”

“ข้าวคับ...อย่าทำแบบนี้อีกนะรู้ไหม บุ๋มเป็นห่วงข้าวนะคับ”

“ค่ะ...จ้าวจะไม่มีวันทำแบบนั้นอีกแล้ว”

“อยู่กับบุ๋มตลอดไปนะครับข้าว”

“ค่ะข้าวจะอยู่กับบุ๋มตลอดไปนะ จะไม่ทิ้งบุ๋มไปไหนอีกแล้วค่ะ”

ผมเชื่อแล้วแหละว่าพลังแห่งรักเป็นยังไง รักทำให้คนอย่างผมเปลี่ยนไปได้อย่างไม่คาดฝัน

ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลข้าวให้ดีที่สุด เราจะมาร่วมทางเดินฝันอีกครั้งหนึ่ง

ต่อไปนี้ไม่ว่าอารายจะเกิดขึ้น ผมจะไม่มีวันทิ้งเทอให้เผชิญปัญหาเพียงคนเดียว

และเทอก้อสัญญากับผมแล้วว่าจะไม่แก้ปัญหาเพียงคนเดียว

“ บุ๋มรักข้าวนะครับ และจะรักตลอดไป”

.......................

....................................

.............................................

........................................................