มาก นาค ไม่จากกัน

ข้อมูลเบื้องต้น

ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น เกิดสงครามจนทำให้ชาวบ้านจำนวนมากต้องถูกเกณฑ์ไปรบ 
(นาคท้องแก่กำลังยืนส่งมากที่ท่าน้ำหน้าบ้าน)
มาก : ตัวเอง เค้าไปก่อนนะ ตัวเองต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ เค้ารักตัวเองกับลูกมากนะ
นาค : เค้าก็รักตัวเองนะ ถ้าไปรบเสร็จแล้ว ตัวเองต้องรีบกลับมานะ เค้ากับลูกจะยืนรอตัวเองอยู่ที่ท่าน้ำทุกวันเลย
มาก : จ้า เค้าจะรีบไปแล้วรีบกลับมาหาตัวเองกับลูกนะ (มากกับนาคก็กอดกัน แล้วมากก็พายเรือลับหายไป)

พอมากไปรบได้ไม่นาน นาคได้คลอดลูกแล้วตายทั้งกลม โดยที่มากยังไม่รู้เรื่องนี้ เมื่อมากรบเสร็จแล้วจึงกลับมาที่บ้าน โดยมีเพื่อนใหม่กลับมาด้วย 4 คน
(มากกับเพื่อนอีก 4 คนมายืนคุยกันตรงหัวบันไดบ้าน)
มาก : นาค อยู่บนบ้านหรือเปล่าพี่กลับมาแล้ว นาคอยู่รึเปล่าพี่กลับมาแล้ว (มากตะโกนเรียกนาค)
เสือก : ฮึ้ย...เมียมึงขี้อยู่รึเปล่า เรียกซะได้ยินไปทั้งหมู่บ้านเลยนะมึง (นาคออกมาที่หน้าบันได)

นาค : พี่มาก พี่กลับมาแล้ว 
มาก : นาคพี่มีเพื่อนใหม่จะแนะนำให้รู้จัก นี่ เอ๋อ เสือก จิ้น อี๋ (นาคสวัสดีทั้ง 4 คน)
เอ๋อ เสือก จิ้น อี๋ : หวัดดีจ้า
เสือก : เมียไอ้มากโคตรแจ่มเลยว่ะ 
จิ้น : มึงนี่ ขนาดเมียเพื่อนมึงก็ไม่เว้นเลยนะ 
มาก : นาค ลูกล่ะ หลับรึยัง 
นาค : ยังจ่ะ นั่งเล่นอยู่ในบ้าน
มาก : พี่ขอไปดูลูกหน่อยนะ พี่คิดถึงลูกมากเลย (มากเดินเข้าไปอุ้มลูกในบ้านกับนาค เพื่อนรออยู่ข้างนอก) นาคตั้งชื่อลูกตามที่พี่บอกรึเปล่า
นาค : จ่ะ นาคตั้งชื่อลูกตามที่พี่ชอบเลย
มาก : เหรอ (มากเรียกชื่อลูก) ไอ้แดง

เสือก : ชื่อคนใช้บ้านกูยังจะหรูกว่าชื่อลูกมันอีก 
เอ๋อ : ไอ้เสือก บ้านมึงมีคนใช้ด้วยเหรอวะ
เสือก : ไม่มีหรอก กูก็พูดไปงั้นแหละ ตามชื่อกู (มากเดินออกมา)
มาก : เฮ้ย เดี๋ยวกูให้พวกมึงพักอยู่ที่บ้านป้ากูก่อนละกัน ตอนนี้ก็มืดค่ำแล้ว ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
อี๋ : เอ้า แล้วป้ามึงไปไหนล่ะ เขาไม่ว่าเหรอ
มาก : ไม่ว่าหรอก ป้ากูตายไปตั้งนานแล้ว บ้านเลยถูกทิ้งร้างมานานแล้วล่ะ
จิ้น : กูว่าแล้วไงว่ามันต้องมีอะไร นี่มึงจะให้พวกกูไปอยู่บ้านผีสิงของป้ามึงเนี่ยนะ

เอ๋อ : เออน่า กูว่าไม่น่ามีไรหรอก อยู่ๆ ไปเถอะ ไม่เป็นไร ไอ้มาก พวกกูนอนได้
จากนั้นมากจึงเดินนำทางเพื่อนทั้ง 4 คน ไปยังบ้านของป้าที่ตายไปแล้ว
(ทั้ง 5 คนก็เดินออกไปและกำลังนอนหลับ ต่อมานาคกำลังไกวเปลกล่อมลูกนอน)
นาค : โอล่ะเห่เฮ โอ๊โอละหึกดวงใจคนดีลูกจ๋า (ลากเสียงยาวๆ)
เอ๋อ : เสียงนาคโคตรน่าขนลุกเลยว่ะ
เสือก : แต่กูว่าเพราะดีนะ 
อี๋ : เพราะกับผีมึงสิ คนเค้าจะหลับจะนอน หนวกหูชะมัดเลย

จิ้น : พวกมึงยังดี แต่กูเยี่ยวจะแตกแล้วเนี่ย บรรยากาศก็ยิ่งน่ากลัวอยู่ด้วย (ทั้ง 4 คน มองหน้ากันแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงทันที)
เช้าวันต่อมา มาก เอ๋อ เสือก จิ้น อี๋ ไปเดินเที่ยวที่ตลาดแล้วเดินไปชนชายลึกลับคนหนึ่ง
หมอผีจี่หอย : พ่อหนุ่ม ข้าเห็นใบหน้าของเจ้าคล้ำ เศร้าหมองเหมือนโดนสิ่งไม่ดีมาเลยนะ ข้าชื่อ หมอผีจี่หอย
เสือก : พี่เป็นหมอผีเหรอ แล้วทำไมต้องชื่อจี่หอยด้วยล่ะ
หมอผีจี่หอย : มันมีที่มา เพราะพ่อแม่ข้ารักกันตอนที่กำลังจี่หอยอยู่ จึงตั้งชื่อข้าแบบนี้ มีอะไรสงสัยอีกมั้ย

เสือก : (ส่ายหัว) ไม่มีแล้วจ้า
หมอผีจี่หอย : ถ้ามีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกได้นะ ข้ายินดี ข้าไปล่ะนะ (แล้วก็เดินจากไป)
เสือก : กูว่าตาแก่นี่ แม่งต้องเป็นคนบ้าชัวเลยว่ะ
มาก : ตะกี้มึงยังเรียกเขาว่าพี่อยู่เลยนะ
เสือก : กูก็เรีกเขาไปงั้นแหละ ตามมารยาท (เอ๋อทำท่าครุ่นคิดในสิ่งที่หมอผีพูด)
เอ๋อ : แต่กูว่าที่หมอผีจี่หอยพูดเมื่อกี้ก็มีเหตุผลนะ ตั้งแต่พวกเรากลับมาที่บ้านไอ้มาก กูรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
อี๋ : ไอ้เอ๋อ มึงคิดมากไปเองรึเปล่า

จิ้น : แต่กูเห็นด้วยกับไอ้เอ๋อนะ ทุกครั้งที่อยู่บ้านไอ้มากกูรู้สึกกลัวอะไรไม่รู้อย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน
พลบค่ำ ทุกคนก็กลับไปที่บ้าน นาคกำลังทำกับข้าวตำน้ำพริกอยู่ในครัว มากก็กำลังเล่นอยู่กับไอ้แดง เอ๋อ เสือก จิ้น อี๋ จะตั้งวงกินเหล้า จึงมาชวนมาก แต่ไปเห็นนาคกำลังยื่นมือลงมาเก็บลูกมะนาวที่หล่นเข้าพอดี
เอ๋อ : พวกมึงเห็นอย่างที่กูเห็นรึเปล่าวะ
(อีก 3 คนพยักหน้าพร้อมกัน แล้วทั้ง 4 ก็ตะโกนว่า ผีหลอก แล้ววิ่งหนีไปตั้งหลักที่บ้าน)

ทั้ง 4 คนจึงรีบไปตามหมอผีจี่หอยมาทันทีและมาพร้อมกันที่หน้าบ้านของมาก ขณะนั้น มากลงมาเก็บของใต้ถุนบ้าน
เอ๋อ : ไอ้มาก มึงมากับกูก่อน (ลากแขนมากตามมา)
มาก : อะไรของมึงเนี่ย แล้วพวกมึงพาหมอผีจี่หอยมาทำไม
เสือก : มึงฟังกูให้ดีๆ นะ นาคเมียมึงเป็นผี ตายมานานแล้ว พวกกู 4 คนเห็นกับตาเลย ยื่นมือมาเก็บมะนาวใต้ถุนบ้าน
มาก : พวกมึงพูดอะไร พวกมึงใส่ร้ายเมียกูทำไม เมียกูไปทำอะไรให้พวกมึง

ทันใดนั้น นาคโผล่มาข้างหลังพอดี
นาค : จริงจ่ะ เค้ากลัวว่า ถ้าตัวเองรู้ความจริง ตัวเองจะรับไม่ได้และก็จะทิ้งเค้ากับลูกไป
หมอผีจี่หอย : เจ้าก็น่าจะรู้ดีว่าความรักของคนกับผี มันรักกันไม่ได้ มันผิดธรรมชาติ ดังนั้น เจ้าควรจะปล่อยผัวเจ้าไปเถอะ
นาค : แกก็พูดได้น่ะสิ แต่ชั้นรักพี่มากมากที่สุดเลยนะ เอางี้ถ้าอย่างงั้น พี่มากมาอยู่กับชั้นเถอะ

นาคทำมือยาวจะไปหักคอมาก เพื่อนทั้ง 4 พยายามดึงมากออกมา แต่มากยืนนิ่ง หมอผีจี่หอยเห็นท่าไม่ดีจึงหยิบข้าวสารเสกจากในย่ามขว้างไปที่นาค
นาค : โอ๊ยยย...เจ็บเหลือเกิน ปวดแสบปวดร้อนไปหมดแล้ว (นาคเริ่มโกรธ) ไอ้หมอผีกูไปทำอะไรให้มึง มึงต้องมาขัดขวางกูกับพี่มากด้วย งั้นมึงตายซะเถอะ

นาคพยายามจะหักคอหมอผีจี่หอย หมอผีจี่หอยจึงขว้างข้าวสารเสกใส่นาค แต่นาคหลบทัน จึงตรงเข้ามาบีบคอหมอผีจี่หอย
มาก : นาค พอได้แล้วนะ พี่รักนาคนะ (นาคเริ่มคลายมือจากหมอผี) พี่รู้ความจริงตั้งแต่แรกแล้ว มีคนกลับมาเยี่ยมที่บ้านแล้วกลับไปบอกพี่ แต่พี่ไม่ได้บอกให้ใครรู้ แม้แต่ไอ้เอ๋อ ไอ้เสือก ไอ้จิ้น ไอ้อี๋ มันก็ไม่รู้
นาค : ทำไมล่ะ ทำไมพี่ถึงทนอยู่กับชั้นได้ ทั้งๆ ที่พี่ก็รู้ว่าชั้นเป็นผี
มาก : เพราะพี่รักนาคไง ต่อให้นาคจะเป็นผีหรือเป็นคน พี่ก็รักนาคคนเดียวตลอดไป

(ช่วงที่ทุกคนเผลอ หมอผีจี่หอยใช้มีดหมอแทงไปที่ท้องของนาคทันทีแล้ววิ่งหนีไปเลย)
นาคล้มลงในอ้อมกอดของมาก
มาก : นาค อย่าเป็นอะไรไปอีกนะ อย่าทิ้งพี่ไป พี่รักนาคนะ นาค
นาค : คงจะหมดเวลาของชั้นแล้วล่ะพี่ ชั้นรักพี่มาก มากๆเลยนะ (มากกับนาคร้องไห้)
มาก : พี่ขออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลทั้งหมดที่พี่ทำมา เอ้า พวกมึงด้วยสิ (มากบอก เอ๋อ เสือก จิ้น อี๋)
เอ๋อ เสือก จิ้น อี๋ : พวกกูด้วยเหรอ เออ เออ
มาก : ให้กับนาค ขอให้กลับมาอยู่กับพี่และลูกเหมือนเดิมด้วยเถิด
เอ๋อ เสือก จิ้น อี๋ : ขอเหมือนไอ้มากนะ สาธุ

รอยแผลของนาคค่อยๆ เลือนหายไป มากกับนาคจึงลุกขึ้นและโผเข้ากอดกันอย่างมีความสุข