魔王照看 `ใต้คมเขี้ยวอสูร

                 ไป๋หนิงอิงเหนื่อยล้าจากการวิ่งหลบหนีจากการตามล่าอย่างหนักของชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ ร่างบอบบางทั้งไม่เคยออกกำลังกายเลยนั้นจึงทำให้การหายใจในขณะวิ่งเข้าไปและหลบกิ่งไม้ส่งผลให้ร่างกายนางเสียพลังงานไปมหาศาล

                 ไป๋หนิงอิงรู้ตัวดีถึงขีดจำกัดของร่างกาย ไม่นานจากนั้นนางก็ต้องหยุดการหนีลงและหลบซ่อนตัวหลังพุ่มไม้แทน

                 "นางหนีไปได้ไม่ไกลแน่ขอรับ ตัวเล็กเพียงนั้นจะเร็วแค่ไหนกัน"

                 "ถึงอย่างไรก็ตาม รีบหานางให้เจอก่อนครึ่งชั่วยาม มิเช่นนั้นสักตำลึงก็ไม่มีใครได้!"

                 "ขอรับ!"

                 ไป๋หนิงอิงแอบฟังพวกเขาคุยกันจนพอจับใจความได้บ้าง แม้จะมิค่อยได้ออกมาเที่ยวเล่นภายนอกจวนนัก แต่ก็มิใช่คนเขลา ชายฉกรรจ์เหล่านั้นตั้งใจดักรอนางระหว่างทางหลังจากกลับมาจากวัดบนเขาซูจูเป็นแน่ 

                 หากใช่อย่างที่นางคิด เบื้องหลังต้องเกี่ยวข้องกับผู้มีอำนาจเป็นแน่ ท่านพ่อข้าเป็นถึงอมาตย์ฝ่ายขวา ผู้ที่ฮ่องเต้ให้ความไว้วางใจ จับข้าไปเพื่อบีบบังคับให้ท่านพ่อทำตามที่ต้องการอาจส่งผลต่อการเมือง

                 ข้าคงอ่านหนังสือมากไปจริงๆอย่างที่ท่านพ่อกล่าวเป็นแน่ การเมืองไม่เหมาะกับสตรี เรื่องเช่นนี้หลีกเลี่ยงมิได้

                 เมื่อนางซ่อนจนคนเหล่านั้นหายไปจากสายตาเป็นเวลานาน นางจึงออกจากที่ซ่อนด้วยอาการสงบเสงี่ยมดั่งหญิงสาวในห้องหอเช่นที่ท่านแม่มักจะสั่งสอน

                 สตรีผู้นิ่งสงบต่อสถานการณ์ได้ถือว่าหายากยิ่ง นางจึงฝึกฝนจิตรใจให้เป็นดั่งหยกงามล้ำค่า และหากไม่มีสิ่งใดผิดพลาดอีกหนึ่งปีข้างหน้าข้าจะได้แต่งเข้าวังเป็นสนมของห้องเต้

                 แต่นั้นแหละ หากมิได้มีสิ่งใดผิดพลาด ....

                 อีกเพียงปีเดียวข้าคงได้แต่งงานเหมือนผู้อื่นเสียที

                 "เฮ้ย! นางอยู่ทางนั้น ข้าเห็นนาง!"

                 "ตามไปเร็วเข้า"

                 ฝีเท้าเบาแล้วเช่นไรหากหูตาสับปะรสมากมายคอยมองหา

                 ไม่รอช้าให้ถูกจับ ไป๋หนิงอิงวิ่งหนีพวกเขาทัันที ในใจขบคิดเกี่ยวกับสถานที่ชายป่าชานเมืองแห่งนี้เคยมเรื่องเล่าใดบ้างที่พอช่วยนางได้ จนเมื่อนางวิ่งมาไกลจนมาหยุดพักข้างธารน้ำ สายตาหวานใสกระพริบตานึกคิดเกี่ยวกับเสียงลือเล่าอ้างมากมาย 

                 หากข้ามแม่น้ำแห่งนี้ไปจะเข้าเขตต้องห้ามอันเป็นที่อยู่ของอสูร

                 นิทานหลอกเด็กที่ท่านแม่เคยเล่าให้ฟังจะเชื่อถือได้เพียงใดไม่อาจรู้ได้

                 แต่เมื่อนางเพียงมอง สภาพสองฝั่งของแม่น้ำก็ต่างกันอย่่างชัดเจน ป่าไม้สีเขียวบนพื้นที่นางเหยียบย้ำช่างต่างกับพื้นดินฝั่งตรงข้ามที่ต้นไม้ล่วนมืดมัว แห้งแล้งไม่น่าอยู่ 

                 "นางอยู่นั้น! ข้างแม่น้ำข้ามป่าอสูร!"

                 "ไปจับนางให้ได้ หากข้ามป่าไปงานหยาบเป็นแน่"

                 เมื่อนางได้ยินเช่นนั้น ร่างในชุดผ้าไหมสีเขียวอ่อนกระโดดลงแม่น้ำหนีทันที หากพวกเขาบอกว่าป่าฝั่งนั้นไม่ควรย่างกาย สถานที่แห่งนั้นคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้รอดจากพวกเขา

                 "นางกระโดดน้ำไปแล้ว"

                 "ตามจับนางให้ได้ ลงไปเอาตัวนางมา"

                 เสียงกระโดดน้ำตาหลังมาหลายครั้งทำให้ไป๋หนิงอิงต้องรีบว่ายน้ำข้ามฝั่งด้วยควาเร็วที่มากขึ้น แม้จะเหนื่อยกายและช้ำหลายส่วนแต่ก็ไม่มีเวลามาคำนึงมากนัก

                 เมื่อนางข้ามมาถึงฝั่งก็ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าป่าต่อทันที ในเวลานี้จะเจอกับเสือหรือหมีล่วนไม่น่ากลัวอีกแล้ว หากจะต้องตายด้วยน้ำมือสัตว์ร้ายก็ดีกว่าถูกใช้เป็นเบี้ยในเกมการเมือง

                 "อะ!" เสียงหวานร้องออกเมื่อชุดนางเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้

                 แค่ก!

                 ไป๋หนิงอิงตัดสินใจอย่างรวดเร็วด้วยการฉีกผ้าส่วนนั้นทิ้งแล้ววิ่งต่อ แต่เมื่อวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวร่างกายกลับกลิ้งตกลงไปในหลุมขนาดยักที่มองไม่เห็น

                 "กรี๊ดดด!"

            

                 อนิจจา สัตย์ป่าคงตื่นกันหมดแล้ว....