กำเนิดจอมเวทย์มหากาฬ - The Sorceror

เรื่องราวได้ถือกำเนิดขึ้นในกลางวันแสกๆในวันที่ 20 ธันวาคม ปี 2021

---

ไดสุเกะที่กำลังเดินไปยังบริษัทอยู่ดีๆ ก็มีเพื่อนร่วมงานคนนึงรีบวิ่งเข้าไปหาไดสุเกะด้วยความแตกตื่น ตื่นตระหนกอะไรบางอย่าง

“เฮ้ๆ! ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นน่ะ หืม?”

“คืออย่างนี้นะ… ซุบซิบซุบซิบ” เพื่อนร่วมงานค่อยๆ เข้าไปกระซิบไดสุเกะ หลังจากนั้นไดสุเกะก็ได้ผลักตัวของเพื่อนร่วมงานจนล่มลงไป แล้ววิ่งไปที่บริษัททันที

“เป็นไปไม่ได้… โกหกหน่า… ฉันฝันไปใช่ไหม… ไม่จริง”

“คุณทานากะถูกยิงงั้นหรอ….”

ไดสุเกะก็ได้มุ่งตรงมาวิ่งเข้าไปในตึก มองไปรอบๆ บริเวณนั้น และก็เจอศพของทานากะที่ถูกยิงที่หัว กับ ศาสตราจารย์ที่ถือปืนอยู่ แต่ผู้คนในตึกนั้นก็ยังคงเดินไปทำงานกันต่อโดยที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“นี่มันบ้าอะไรว่าเนี่ย… อ-อึก.. ย้ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!” ไดสุเกะได้วิ่งพุ่งกระโจนเข้าไปต่อยหน้าศาสตราจารย์ทันที

ทันทีที่ไดสุเกะต่อย พนักงาน 3 คนนั้นก็ได้วิ่งเข้าไปโจมตีไดสุกะทันที ไดสุเกะได้จับผมพนักงานหญิงลากมาฟาดเข้ากับกำแพง แล้วเสยคางใส่พนักงานชายอีกคนแล้วถีบพนักงานไปชนกับอีกคนนึง

“หึๆๆ … ใครที่รู้มากเท่ากับต้องตาย… และนายคือคนต่อไป.. ไดสุเกะคุง…”

ศาสตราจารย์ได้หยิบปืนเตรียมยิงไดสุเกะ ไดสุเกะจึงได้หยิบสิ่งประดิษฐ์ตอนม.2 ขึ้นมานั้นก็คือเครื่องยิงใย แล้วยิงใยใส่หน้าศาตราจารย์ให้มองไม่เห็น แล้วไดสุเกะก็ได้หยิบขวดทดลองที่ใส่ Bromine ฟาดเข้าไปที่หน้าของศาตราจารย์

“อึก!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!! ฆ่ามันซะ!!!!! ฆ่ามัน!!!!!”

พนักงานคนนึงได้วิ่งเข้าไปต่อยแบบง่อยๆ เหยาะแหยะ ไดสุเกะจึงหมุนตัวกลับหลังไปทางขวาด้วยขาซ้าย โน้มตัวลงต่ำ แล้วใช้ขาขวาเหวี่ยงสูงเข้าใส่บริเวณก้านคอของพนักงานคนนั้นจนล้มลงไปกับพื้น ศาสตราจารย์พุ่งเข้าไปหาไดสุเกะ โดยไม่ทันตั้งตัวแล้วจับไดสุเกะเหวี่ยงใส่กำแพงจนร้าว แล้วเสยคางไดสุเกะ ไดสุเกะจึงตอบโต้โดยการพุ่งเข้าหาศาสตราจารย์ ก้าวเท้าซ้ายขึ้นเหยียบต้นขาซ้ายของศาสตราจารย์ พลิกตัวไปทางซ้าย ใช้เท้าขวาเตะศีรษะด้านข้างของศาสตราจารย์ แล้วถอยกลับมาตั้งหลัก

“เป็นแค่ตาแก่แท้ๆ มีพละกำลังขนาดนั้นได้ไงกัน!--”

ในขณะที่ไดสุเกะกำลังพล่ามอยู่ ศาตราจารย์พลิกตัวกลับหันหลัง พร้อมหันหน้ามองผ่านไหล่ ย่อตัวเล็กน้อยและยกเท้าขึ้นพร้อมพับเข่า หันฝ่าเท้าออกไปไดสุเกะ ถีบเท้าออกไปด้วยกำลังที่ส่งมาจากสะโพก จนไดสุเกะกระเด็นไปกระแทกกำแพง แล้วศาตราจารย์พับขากลับมาอยู่ในท่าปกติ

“น่ารำคาญเสียจริง หยุดพล่ามเสียที แล้วไปทำงานซะ ไดสุเกะ ฉันไม่อยากจะข้าแก ทำดีได้ดีมีซะที่ไหนกัน”

“อึก!!!…. อัก… ไม่น่าบอกไปเลย… ฉัน…. อึก…. ย้ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!” ไดสุเกะได้ลุกขึ้นมาแล้ววิ่งเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงตัวศาสตราจารย์ อย่างสุดตัว

“ฉันอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์!!! ฉันขอตายตามคุณทานากะเสียดีกว่า!!!!”

“ได้ตามคำขอ”

และแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้เริ่มต้นขึ้น.... มิติได้แตกออกมา เห็นเป็นแสงสีม่วงๆบนน่านฟ้า มิติเวลา ทุกสิ่งก็ได้ปั่นป่วนขึ้น

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป