คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 :: นายมันซาตาน!
บทที่ 1 :: นายมันซาตาน!
…เดือนต่อมา...
“ประกาศแจ้งนักเรียน ปี 2 ทุกคน ให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่หอประชุมหลัก ของโรงเรียนในภาคบ่ายนี้ด้วย” เสียงประกาศดังไปทั่วโรงเรียน และนักเรียนชั้นปี 2 ก็เริ่มทยอยกันไปที่หอประชุมหลัก เฮ้ย...ทั้งที่วันนี้เป็นวันที่จะเพอร์เฟคแล้วแท้ๆ เพราะไม่ค่อยมีการเรียนการสอน แต่ดันมีประกาศมายังนักเรียนชั้นปี 2 ประชุมเกี่ยวกับงานโรงเรียนที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า ทำให้ผมรู้สึกเบื่อขึ้นมาเอามากๆ เพราะผมไม่ชอบที่ๆ มีคนเยอะๆเลย
“นี้! ไปกันได้แล้วเดี๋ยวก็ช้าหรอก”
“แปบสิ เก็บของก่อนน่า” ทำไมคนอื่นดูตื่นเต้นกันจังนะ...
...ณ หอประชุมหลักของโรงเรียนไรมง
“ในเมื่อนักเรียนชั้นปีที่ 2 มาครบแล้ว ฉัน ‘ ไรมง นัตสึมิ’ ขอแจ้งกิจกรรมต่างๆที่ชั้นปี 2 ของเราต้องร่วมในงานโรงเรียนครั้งนี้ นั้นคือ...การแสดงละคร” เมื่อนัตสึมิพูดจบประโยคนั้น ก้เริ่มมีเสียงซุบซิบ พูดคุยกันของนักเรียนไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง แน่นอนว่าพวกผมด้วย
“แต่ละครเรื่องนี้เราจะยกให้ผู้หญิงเป็นคนทำฉาก จัดหาเสื้อผ้า เพราะตัวละครในการแสดงจะเป็นชายล้วน” คำพูดของนัตสึมิทำให้ผู้ชายเกือบทั้งโรงเรียนเกิดอาการไม่พอใจ แต่ผู้หญิงน่ะหรอ ดีใจกันใหญ่เลยครับ
“การแสดงในครั้งนี้จากการประชุมของประธาน กรรมการนักเรียนได้ข้อสรุปว่า เราจะให้แนวเรื่องเป็นแบบ Dark Fairy Tale”
“ส่วนนักแสดงและหน้าที่ต่างๆทางกรรมการนักเรียนจะแจ้งให้ทราบที่หลัง...จบการประชุม” เมื่อนัตสึมิก้าวลงจากเวที ทุกคนก็ทยอยกันออกจากหอประชุม
“อะไรกัน ทำไมต้องให้ผู้ชายแสดงด้วย จะแกล้งกันรึไง” ซาคุมะบ่นพึมพำ
“ฮ่าๆๆ ยังไงพวกเราก็คงไม่ได้เลือกไปแสดงหรอกน่า เนอะฟุบุคิคุง” มิโดริคาวาพูดและยิ้มมาทางผม
“นั้นสิ...”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“อ่า...งั้นไหนๆประชุมเสร็จเลิกเล่นพอดี เราไปกินไอตีมกัน” คาเซมารุชวนเพื่อนๆในกลุ่ม แกมบังคับ
“ไปดิ! ไปๆ ฉันได้ยินว่ามีร้านเปิดใหม่ด้วย” กาเซลโพลงขึ้นมาจากที่เดินเงียบๆมาตลอดทาง ก็แน่น่ะสิหมอนี่ชอบไอตีม ยังกับอะไรดี
“เอ่อ...คือโทษทีนะ พอดีฉันมีธุระคงไม่ได้ไปด้วย” ผมพูดเสียงอ่อนๆ ที่จริงผมก็อยากไปนะแต่ผมมีธุระต่อจริงๆทำไงได้ล่ะ
“โถ่ว..เสียดายอ่ะ ไปกินด้วยกันแปบเดียวไม่ได้หรอออ...” กาเซลลากเสียงยาว พร้อมมาเกาะแขนผมไว้
“นายน่ะ ฟุบุคิมีธุระนะ เดี๋ยวค่อยไปด้วยกันใหม่ก็ได้” มิโดริคาวาพูดขึ้น “นายไปทามธุระเถอะฟุบุคิคุง”
“อือ ๆ งั้นไปแล้วนะ บายยย...” ผมโบกมือให้เพื่อนในกลุ่มก่อนแยกตัวออกมา
------------------------------------------------------------------------------------------
ติ๊ด! ติ๊ด!
“ฮัลโหล ∽ ฟุบุคิ ชีโร่ ครับ” ผมคว้าโทรศัพที่หัวเตียงมากดรับสาย
[ เสียงงัวเงียอย่างนี้ แปลว่านอนแล้วล่ะสิใช่มั้ย ]
“นัตสึมิจัง โทรมามีอะไรหรอ”
[นายต้องมาแสดงละครให้กับฉัน ]
"ว่าไงนะ!"
[ ก็ตามที่บอกนายต้องมากแสดงละครให้กับฉัน ]
“ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ หาคนอื่นเล่นจะไม่ดีกว่าหรอ” ผมเริ่มยกข้ออ้างมาเพราะไม่อยากเล่น
[ น่านะ ช่วยเล่นแค่นิดหน่อยเอง ไม่ได้เลยหรอ...]
“แต่ฉันเล่นไม่เป็นนิ” ผมยังเถียงอยู่
[ ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวก็เล่นได้เองแหละ ]
“ยังไงก็จะให้เล่นให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย”
[ ตกลงนายต้องมาเล่นให้ฉันนะ ]
“โอเคๆ งั้นแค่นี้แหละ ฝันดี”
[ งั้นพรุ่งนี้หลังเลิกเรียนไปหาฉันที่ห้องผู้อำนวยการนะ ] แล้วนัตสึมิก็ว่างสายไป ผมมองโทรศัพท์มือถืออย่างปลงๆ เพราะสุดท้ายก็ตอบรับไปจนได้ แต่...ก็คงไม่เป็นไรหรอกยังไงก็คงบทเล็กๆ น้อยๆ นั้นแหละ
------------------------------------------------------------------------------------------
[ บันทึกของโกเอ็นจิ… ]
...ณ ห้องผู้อำนวยการ
แอ็ด ∽ O_O!!?“ขอโทษนะครับที่มาช้า...”
ทันทีที่คนมาใหม่ผลักประตูเข้ามา ทุกคนในห้องก็หันไปมองเจ้าของเสียงเป็นตาเดียว
“นาย...”
“นาย...!”
ใช่...ผมตกใจไม่แพ้กันที่เห็นร่างบางมายืนอยู่ตรงนี้ ผมไม่คิดเลยว่าหนึ่งเดือนผ่านไปจะต้องเจอกับ ผู้ชายคนนี้อีก! ให้ตายสิ! ยิ่งเจอกันผมยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย ถ้าเรื่องวันนั้นถึงหูนัตสึมิผมก็ซวยน่ะสิ
“เอาล่ะ...เดี๋ยวแนะนำตัวอีกครั้งนะ ^^” แล้วนัตสึมิก็แนะนำฟุบุคิให้ทุกคนรู้จัก ฟุบุคิทักทายทุกคนอย่างเป็นมิตร คงมีแต่ผมนี้แหละที่ทำเหมือนกับฟุบุคิเป็นอะไรสักอย่าง
“เดี๋ยวแจกบทให้แล้วกลับไปอ่านมาด้วย นะ แล้วช่วงบ่ายวันพรุ่งนี้จะเริ่มซ้อม เอาล่ะทุกคนกลับบ้านได้” นัตสึมิบอก ในขณะที่ฮารุนะแจกบทให้กับทุกคนเสร็จ และทุกคนก็ทยอยกลับไป
“โกเอ็นจิคุง ฟุบุคิคุง ให้อยู่ก่อนฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” อะไรอีกกันนี้มันเย็นมากแล้วนะไม่ให้รีบกลับรึไง
“ฟุบุคิ นายดูบทสิ”
“บทหรอ... อะไรเนี่ย!!! ทำไมฉันถึงต้องเล่นเป็นเจ้าหญิงล่ะ” ร่างบางโพลงขึ้นหลังจากเปิดดูบทของตัวเอง ไม่รู้จะอะไรนักหนาก็แค่เป็นนางเอก แต่...เดี๋ยวนะผมเป็นพระเอกไม่ใช่หรอ!
“นี้! นัตสึมิ เล่นอะไรของเธอ ฉันจะต้องเล่นคู่กับหมอนี่งั้นหรอ!” ผมโวยวายสุดตัวเพราะให้ตายก็จะไม่เล่นคู่กับหมอนี่เด็ดขาด
“ก็ตามนั้นแหละ...พวกนายห้ามมีปัญหา ขอให้พวกนายอ่านบททำความเข้าใจให้ดี ห้ามมีข้อโต้แย้ง และพวกนายต้องซ้อมมากกว่าคนอื่นๆ” นัตสิมิร่ายยาว ถ้าไม่ติดว่าเธอคือคนที่ผมแคร์นะ ผมคงเลิกกับเธอไปแล้ว
“ฉันจะบอกแค่นี้แหละ กลับบ้านดีๆนะทั้งสองคน” ปัง!
ว่าจบนัตสึมิก็เดินออกไปเฉยเลย แต่ทำไมต้องให้ผมเล่นคู่กับฟุบุคิด้วยคิดอะไรของยัยนั้นกัน...
------------------------------------------------------------------------------------------
พอนัตสึมิกลับไปผมก็เดินหาฟุบุคิ แต่ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน จะหารอบโรงเรียนอยู่แล้ว สงสัยตั้งใจจะหลบหน้าผมเลยรีบกลับบ้าน แต่ผมยังไม่เห็นฟุบุคิกลับเลยนิแล้วจะไปอยู่ไหนกัน ถ้าปล่อยไปฟุบุคิคงหลุดปากพูดเรื่องเดือนก่อนออกไปก็ได้
ซ่าๆๆๆๆ
เมื่อผมเดินมาถึงชั้นสองก็ได้ยินเสียงน้ำ คงดังมาจากห้องน้ำสินะ ฟุบุคิอยู่ในนั้นแน่ๆ ลองไปดูดีกว่า
“ทำไม...ต้องมาร่วมงานกับคนแบบนี้ด้วยนะ”
เสียงคุ้นหูดังออกมาจากห้องน้ำ ผมจึงลองเดินเข้าไป และยืนพิงประตูมองร่างบางที่ยืนก้มหน้าอยู่หน้ากระจก เมื่อฟุบุคิเงยหน้าขึ้นมองกระจกแล้วเห็นผมกำลังจ้องอยู่ ใบหน้าหวานตื่นตระหนักทันที
ฟุบุคิรีบหันขวับกลับมาและเดินออกจากห้องน้ำ แต่ใครจะให้ออกไปง่ายๆกันล่ะ ผมคว้าข้อมือเล็กไว้แล้วดันร่างบางติดผนังแล้วก้มลงจ้องหน้าฟุบุคิใกล้ๆอย่างรวดเร็ว
“นายมาหลบฉันอยู่นี้เองสินะ”
“ทำไมฉันต้องหลบล่ะ”
“หลบทำไม นายเองก็รู้อยู่แก่ใจ”
“แล้วอะไรล่ะ” พูดจบร่างบางก็พยายามที่จะผลักผมออก
“นายห้ามเอาเรื่องที่นายเห็นฉันอยู่กับผู้หญิงคนอื่นไปบอกนัตสึมิ เพราะฉันกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูนัตสึมินายโดนแน่”
“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วจะร้อนตัวทำไมล่ะ แล้วไม่ว่าฉันจะบอกหรือไม่บอกมันก้เรื่องของฉัน” ร่างบางจ้องผมเขม่น
“งั้นเรามาลองดูกันก่อนไหมล่ะ ว่ามันจะเป็นยังไง” ผมยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนร่างบางตรงหน้าต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง หากทว่า...สติของผมได้ขาดลง จากคราวแรกที่เพียงจะข่มขู่ กลายเป็นผมเริ่มเบลอ
ริมฝีปากของผมแตะลงที่ซอกคอขาวอย่างแผ่วเบา...
พลั่ก!
ร่างบางดันผมออกสุดแรงและเป็นสิ่งที่เรียกสติผมคืนมา ผมผละออกจากร่างบาง จ้องมองด้วยนัยน์ตาที่นิ่ง แม้ในใจจะคลั่งก็ตาม
“นายมันเลวที่สุด!!!” ผมแสยะยิ้มใส่ร่าบางกับคำพูดนั้น ก่อนที่ฟุบุคิจะวิ่งออกไปจากห้องน้ำ ทั้งที่ลึกๆผมรู้สึกผิดรู้ตัวว่าทำเกินเหตุ แต่ยังไงมันก็คุ้มค่าที่จะจัดการปิดปากฟุบุคิให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ...
-----------------
อาจจะมั่วไปหน่อย(อาจจะไม่หน่อย)ขออภัยด้วย พยายามเต็มที่ค่ะ 
...ยังไงก็ขอคอมเม้นบอกด้วยนะค่ะ ไม่ชอบ ชอบ ควรปรับปรุงตงไหน #ขอบคุนคร้าาา
ความคิดเห็น