คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 :: เหตุการณ์ซ้อมวันแรก
บทที่ 2 :: เหตุการณ์ซ้อมวันแรก
...ช่วงบ่ายของวันต่อมา
เมื่อวานนี้โกเอ็นจิทำกับผมไว้แสบมาก จนผมเองแทบไม่อยากจะเจอหน้าหมอนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะต้องซ้อม และมันคืองาน ซึ้งผมต้องแยกออกระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัว ถึงหมอนั้นไม่มาขู่ผม ผมก็ไม่มีทางบอกนัตสึมิอยู่แล้วล่ะก็นัตสึมิเป็นเพื่อนของผมนิ
พอผมไปถึงสถานที่ทีนัตสึมินัดไว้ก็เห็นคนอื่นๆพากันทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ไม่ว่าจะเป็นตัดชุด เตรียมฉาก เซ็ตไฟ และนัตสึมิกำลังยืนมองนาฬิกาอยู่ สงสัยนักแสดงยังมาไม่ครบ แต่โกเอ็นจิมาแล้ว...
“เอ่อ...นัตสึ...คือมีเรื่องจะคุยด้วยนิดนึงน่ะ” ผมพยายามหาทางคุยเรื่องฉากเลิฟซีนในเรื่องที่คิดมาทั้งวันทั้งคืน เพราะผมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะเล่นบทนี้ไหวโดยเฉพาะต้องมาเล่นกับพ่อมดร้ายอย่างโกเอ็นจิ
“อะไรหรอ ไม่เข้าใจอะไรรึป่าวฟุบุคิ”
“นี้! นัตสึมิ จะซ้อมฉากไหนก่อนนะ” เสียงโกเอ็นจิดังขึ้นแทรงก่อนที่ผมจะเปิดปากพูด
“อ่อ ฉากที่ฟุบุคิวิ่งหนีสัตว์ร้ายแล้วได้เจอกับนาย จนถึงฉากที่บอกให้ฟุบุคิกลับพระราชวัง น่ะ ท่องรอเลยก็ได้เวลาซ้อมจะได้ง่ายๆ” นัตสึมิหันไปบอกโกเอ็นจิแล้วหันกลับมาหาผม “ว่าไง เมื่อกี้ว่ายังไงหรอ”
“คือ ฉันจะบอกว่า...”
“เมื่อไหร่จะซ้อม ฉันมีธุระต่ออีกนะ” ผมไม่ทันได้พูดจบโกเอ็นจิก็ออกท่าทางไม่พอใจอยากรีบซ้อม
“ว่ายังไงล่ะ ?” นัตสึมิถามผมต่อ
“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำแปบนะจะได้รีบซ้อมกัน” ผมตัดสินใจไม่บอกนัตสึมิเพราะถ้าถูกกวนอยู่แบบนี้คงคุยไม่รู้เรื่องแน่
เฮย... ผมถอนหายใจยาวๆเดินออกมจากห้องน้ำ แต่กลับต้องชะงักไปและมองร่างสูงที่ดักรออยู่ตรงประตูห้องน้ำ
“ไง...” โกเอ็นจิมองผมด้วยดวงตาที่ดุดัน แล้วอยู่ๆก็กระตุกยิ้มพร้อมหัวเราะขึ้นมา หมอนี่ต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมทำเป็นไม่สนใจและเดินออกจากห้องน้ำไป แต่โกเอ็นจิกระชากข้อมือผมไว้แรงๆ และยังกำแน่นมากจนทำให้ผมรู้สึกเจ็บ
“ปล่อยนะ!”
“อะไรกันอยู่คุยกันก่อนสิ”
“เราไม่มีเรื่องต้องคุยกัน”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเมื่อกี้นายจะพูดอะไรน่ะ!”
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ” ผมร้องเสียงดังเพราะโกเอนจิเปลี่ยนมากระชากต้นแขนผม
“เจ็บก็จำไว้สิ อย่างฉันไม่ใช่แค่ขู่ เรื่องเมื่อวานคงไม่ลืมสินะ...” โกเอ็นจิยิ้มชั่วร้ายราวกับปีศาจ “...ถ้านัตสึมิรู้เรื่องวันนั้นล่ะก็ นายอยู่ไม่สุขแน่” เมื่อทิ้งคำขู่ไว้ร่างสูงก็เดินจากไป
แค่วันแรกเขาก็ป่วนผมขนาดนี้ แล้วต้องซ้อมกันอีกตั้งสามวัน ไหนวันจะแสดงจริงอีก ผมจะทนได้มั้ยนะ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...
“ดีมากเลย ถ้าวันจริงเป็นอย่างนี้คงดี ต่อไปโกเอ็นจิคุงเข้าฉากคนเดียวนะ” ฮารุนะบอก เธอมาทำหน้าที่ส่วนนี้แทนนัตสึมิเพราะนัตสึมิต้องจัดการกิจกรรมงานโรงเรียนอีกหลายอย่าง ฮารุนะมีความสามารถด้านพวกนี้เลยไม่มีอะไรต้องห่วง แล้วผ่านไปไม่นานโกเอ็นจิก็ซ้อมฉากเดียวเสร็จ
ช่วงพักซ้อม...
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน จึงให้เวลาพักเพราะคนพลุพลานเสียงดัง ส่วนผมก็ไปซื้อน้ำกับอากิ ส่วนโกเอ็นจิขอตัวไปพักเหนื่อยคนเดียว ไม่เห็นจะสนใจนัตสึมิบ้างเลย ดูพวกเขาห่างเหินกันจัง
“ฉากต่อไปเป็นฉากยาวนิ ฟุบุคิคุงก็น่าจะซ้อมกับโกเอ็นจิคุงดูนะ” อากิว่า เมื่อเรากำลังจะเดินไปถึงที่ซ้อมละครกัน
“นั้นสินะ แต่เป็นเวลาพักของโกเอ็นจิเขา ฉันว่าอย่าดีกว่า”
“น่า ไม่เป็นไรหรอกเรียกมาซ้อมไว้ก่อนจะได้ผ่านไวๆไง” อากิเสนอความเห็น และ... “โกเอ็นจิคุง ฟุบุคิคุงจะซ้อมบทน่ะ มาด้วยกันสิ”
“อื้อ -_-“
“นี้ๆ ไปยืนซ้อมกันที่โล่งๆดีกว่านะ จะได้แสดงไปด้วย” อากิเรียกพวกผมไปบริเวณที่เป็นที่วางกว้างๆ รอบๆ มีพวกขาตั้งไฟ และอุปกรณ์กระกอบฉากวางอยู่ แล้วผมกับโกเอ็นจิก็เดินตามอากิไป แต่เพราะผมไม่ทันได้มองพื้นทำให้ไปเกี่ยวกับสายไฟ และทำให้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น!!!
“เฮ้ย! ฟุบุคิ! ระวังนะ!!!”
โครม!!!
ตุ้บ
ผมหลับตาปี๋ด้วยความตกใจและไม่กล้ามองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่กระแทกลงกลับไม่เจ็บอย่างที่คิด
ตึก...ตึก...ตึก...
เป็นเสียงหัวใจที่เต้นแรง แต่...เสียงนี้ไม่ใช่หัวใจของผมคนเพียงเดียว นี่มันอะไรกัน ผมเบิกตามองสิ่งรอบกาย และพบว่า...โกเอ็นจิกำลังกอดผมไว้
นะ..นี่...มันอะไรกัน !!!?
เมื่อครู่...มีคนตะโกนให้ผมระวัง แล้วโกเอ็นจิคงเข้ามากระชากผมให้หลบจนเราทั้งคู่ล้มและอยู่ในสภาพนี้
“…”
“…”
ผมลืมตามองคนที่กอดผมไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โกเอ็นจิมองผม เมื่อเราสบตากันเหมือนกับโลกหยุดหมุน นัยต์ตาสีนิลกวาดมองใบหน้าผมก่อนจ้องลึกเข้ามาเหมือนจะหาบางอย่างที่ผมรู้สึก...
“ฟุบุคิคุง! โกเอ็นจิคุง! เป็นอะไรรึป่าว”
“ปะ..ปล่อยได้แล้ว...” เสียงนั้นเรียกสติผมคืนมา และดันไหล่โกเอ็นจิเบาๆ
------------------------------------------------------------------------------------------
[ บันทึกของโกเอ็นจิ... ]
“เจ็บรึเปล่า โกเอ็นจิคุง”
“นิดนึงน่ะ -_-“ ผมตอบอากิที่กำลังทำแผลทีแขนให้ จังหวะที่ผมคว้าฟุบุคิออกมา ผมดันเซฟไม่ให้หมอนั้นเจ็บจนลืมเซฟตัวเอง นั้นคือผมที่ทำให้ผมต้องมานั่งทำแผล ส่วนพวกทีมเซ็ตอุปกรณ์ก็แอบหน้าเสียที่อุปกรณ์ชำรุด และมันยังเป็นเหตุให้การซ้อมการแสดงวันนี้ยกเลิกไป
“วันนี้ขอบคุณทุกคนมากน้า นักแสดงทุกคนกลับบ้านได้นะคะ พรุ่งนี้ซ้อมเวลาเดิมท่องบทกันมาด้วยน๊า” ฮารุนะบอกนักแสดงทุกคน และหันไปพูดกับทีงานฝ่ายอื่นๆต่อ
“งั้นฉันกลับแหละนะ เจอกันพรุ่งนี้อากิ”
“แล้วฟุบุคิคุง จะ กลับกับใครล่ะนี้เย็นมาแล้วนะ”
“อ่อ กลับคนเดียวได้น่ะไม่เป็นไรหรอก" ฟุบุคิโบกมือลาอากิ ตอนนี้ผมกำลังจะเดินออกไปพอดี จริงสิ! ผมเองก็หาโอกาสที่จะได้แกล้งฟุบุคิ นี้คือโอกาสดีสินะ
ผมเดินกลับไปดักรอฟุบุคิซึ่งเดินออกมาพร้อมกับอากิ แล้วบอกว่า...
“เดี๋ยวฉันกลับเป็นเพื่อนหมอนี่ก็ได้”
“ว่าไงนะ O_O!!!” ร่างบางโพล่งขึ้นมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนัก
“เอ่อ...จะไม่รบกวนโกเอ็นจิคุงหรอ” อากิพูด
“ชะ..ใช่ๆ ฉันกลับเองได้อยู่แล้ว” ฟุบุคิรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับอากิ
“บ้านนายอยู่ไหนล่ะ”
“ฉันกลับคนเดียวได้น่า”
“ฉันถามว่าบ้านนายอยู่ไหน!”
“ยะ..อยู่แถวๆ @^%&^”
“ใกล้ๆกัน ฉันเดินไปเป็นเพื่อนก็ได้” ผมรีบพูดตัดขึ้นไม่ให้ร่างบางปฏิเสธอีก
“ขอบใจนะ...ฝากฟุบุคิคุงด้วย ^^” อากิยิ้มอย่างหมดกังวล ส่วนฟุบุคิเดินหนีผมไปทันที แน่นอนว่าผมไม่มีทางปล่อยไป!!
--------------------------
ลงตอนที่แล้วไม่ค่อยมีคนอ่านเลย...ตอนนี้ก้ไม่แน่จัยเหมือนกัน แต่ถ้าใครมาอ่านขอคอมเม้นเป็นกำลังใจทีนะค่ะ 
บทที่ 3 อาจจะลงช้านิสนุง เพราะเค้าจะไปเที่ยว 3 - 4 วัน แต่ถ้ากลับมาแล้วจะอัพทันทีเลยค่ะ
ยังไงก้ฝากติดตามด้วยนะค่ะ อย่าพึ่งเบื่อกันเนอะ *^*
ความคิดเห็น