YaMaTo"ลูกซามูไรในตำนาน"

เนื้อเรื่อง

"เปร้ยง......เปรี้ยง........." เสียงฟ้าผ่าที่ดังกรึกก้องผ่าลงมากลางปราสาท ของโชกุนโตกุนาง่า 
"อารักขาท่านโชกุนเร็ว...แล้วระวังพวกปิศาจด้วยล่ะ" ยามิไซย์ ทหารเอกของโชกุนโตกุนาง่าสั่งการกับทหารองครักษ์

"อ้าก......อ้าก" เสียงร้องของทหารองครักษ์ซึ่งถูกพวกปิศาจที่บุกเข้ามาในปราสาทองโชกุน กัดกินร่างของพวกเขาอย่างทารุณ

"พวกเจ้าถอยไป" เสียงอันขึงขังของโชกุนโตกุนาง่าบอกให้พวกทหารถอยออกไป

"ข้าก็แก่มากแล้ว...ข้าไม่อยากเห็นใครตายอีก  ข้าจะใช้พลังเฮือกสุดท้ายจัดการพวกมันเอง" โชกุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่ได้หรอกท่าน ข้าไม่ยอมให้ท่านโชกุนเป็นอะไรเด็ดขาด" ยามิไซย์พูดด้วยความกล้าหาญต่อหน้าโชกุน

"พลั่ก.."ยามิไซย์ถูกโชกุนผลักอย่างแรงทำให้กระเด็นไป

"ขอบใจพวกเจ้ามากนะ ข้าหวังว่าพลังของข้าครั้งสุดท้ายนี้จะช่วยพวกเจ้าให้รอดพ้นจากปิศาจร้าย"โชกุนพูดแล้วรวบรวมพลัง

"ลาก่อน ทหารผู้ภัคดีของข้า" โชกุนปล่อยพลังเฮือกสุดท้ายออกมา

"อย่า...ท่านโชกุน" ยามิไซย์ตะโกนทั้งน้ำตา
"เปร้ยง.....ตูม....ตูม....ตูม....." พลังเฮือกสุดท้ายของโชกุนโตกุนาง่าไดปล่อยออกไป ทำให้เหล่าปิศาจที่บุกเข้ามาสลายไปจนเกือบหมดพวกปิสาจจึงถอยทัพกลับไป
         เหลือแต่เพียงร่างไร้วิญญาณของโชกุนโตกุนาง่ากับเหล่าทหาร ที่กำลังหลั่งน้ำตาให้กับโชกุนผู้แสนดีคนนี้ 
"แทนที่เราจะปกป้องท่านโชกุน แต่โชกุนกลับมาปกป้องพวกเรา" ยามิไซย์พูดทั้งน้ำตานองหน้า 
"ท่านโชกุน หากวิญญาณท่านยังอยู่ขอให้รับรู้ว่าพวกเราจะปกป้องเมืองเอโดะนี้ไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องสละชีวิตของพวกเราก็ตามที"ยามิไซย์ให้สัญญากับร่างไร้วิญญาณของโชกุน

           หลังจากนั้นบ้านเมืองก็สงบสุขจนเวลาผ่านไป20ปี เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมฆดำขนาดมหึมาได้ปกคลุมไปทั่งเมืองเอโดะ แผ่นดินถูกแยกออกเป็นสองเสี่ยง แล้วปิศาจตนหนึ่งก็ได้โผล่ออกมาจากรอยแยกนั้น
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ... ในที่สุดพลังของข้าก็ฟื้นตัวแล้ว ข้าจะฆ่าพวกมนุษย์ให้หมด แล้วทำให้ดินแดนของมนุษย์กลายเป็นดินแดนของพวกข้า" ปิศาจตนนั้นพูดอย่างมั่นใจ
"จะทำได้เหรอ เจ้าปิศาจจอมเพ้อฝัน" เด็กหนุ่มผู้หนึ่งพูดขึ้นโดยไม่เกรงกลัวต่อปิศาจร้ายตนนั้น เขาถือดาบยาวเกือบเท่าต้นไผ่ ไว้ไนมือเตียมต่อสู้ 
"เจ้าเด็กหนุ่มจอมโอหัง ก่อนที่ข้าจะฆ่าเจ้า เจ้าจงเอ่ยนามของเจ้าและดาบของเจ้ามา" ปิศาจตนนั้นพูดด้วยพร้อมทั้งแสยะยิ้ม
"ข้าว่าเจ้าต่างหากที่จะต้องกลับไปในนรกน่ะ ข้ามีนามว่า ซานาดะ ยามาโตะ และดาบของข้า นามของมันคือ ดาบสุซาคุเค็นโน เอาล่ะเตรียมตัวตายได้หรือยังล่ะ เจ้าน่ะ" เด็กหนุ่มพูดด้วยความมั่นใจ
"!ด..ดาบสุซาคุเค็นโน เป็นดาบของ ยามิไซย์ นักดาบซามุไรในตำนานใช่ใหม ล....แล้วทำไมมายู่ที่เจ้าได้" ปิศาจพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว
"เขาคือพ่อของข้าเอง แล้วเขาก็สอนให้ข้าทุกกระบวนท่าที่ใช้ดาบนี้แล้ว" เด็กหนุ่มพูดอย่างทรนง
"ห...หา  ว...ว่าไงนะ" ปิศาจเริ่มหวาดกลัวมากขึ้น
"เอาล่ะ เรามาเรื่มละเลงเลือดกันเถอะ เจ้าปิศาจ" เด็กหนุ่มพูดราวกับว่าสนุกกับการฆ่าฟันปิศาจอย่างนั้นทีเดียว
        ปิศาจตนนั้นไร้ทางเลือกจึงพุ่งกระโจนใส่ยามาโตะทันที ปิศาจตนนั้นกับยามาโตะต่าผลัดกันรุกผลัดกันรับ แล้วจึงถึงกระบวนท่าที่6 คือการเหวี่ยงดาบให้สัมพันธ์กับการเคลื่อนไหว ยามาโตะเหวี่ยงดาบไปด้านตรงข้ามกับการเคลื่อนไหวของเจ้าปิศาจร้าย
"ฉัวะ....ฉัวะ" ดาบของยามาโตะฟันลงไปที่ร่างของเจ้าปิศาจร้ายอย่างจัง ทำให้แขนขวาของปิศาจร้ายขาดกระเด็น

"อ๊าก.........."   เสียงร้องอันโหยหวลของปิศาจร้ายที่โดนสุซาคุเค็นโนดาบในตำนานฟันไป แล้วล้มลงไม่ไหวติงหายใจระโรย

"เอาล่ะ...จบเกมกันได้แล้ว" เสียงของยามาโตะที่เยือกเย็น และแน่วแน่ เขากำลังเงื้อดาบเพื่อจะฟันเจ้าปิศาจร้าย
"เฟี่ยว.......เคร้ง" เสียงอาวุธแปลกประหลาดที่ถูกคว้างมาจากข้างนอก กระทบดาบของยามาโตะที่กำลังเงื้อจะฟันเจ้าปิศาจ มันพุ่งมาแรงจนทำให้ดาบของยามาโตะกระเด็นเลยทีเดียว
"อย่าพึ่งฆ่าเจ้าปิศาจตนนั้น" เสียงที่มาจากด้านหลังของยามาโตะ
"เจ้าเป็นใคร มาขวางข้า ข้าจะฆ่ามัน" ยามาโตะพูดด้วยเสียงจริงจังแน่วแน่
"ช้าก่อน เจ้าจะฟังข้าหากรู้ว่าข้าเป็นใคร" หญิงผู้นั้นพูด
"แล้วเจ้าเป็นใคร ใส่ชุดดำปิดหน้าปิดตาแล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าป็นใคร" ยามาโตะพูดด้วยความรำคาญ
"ข้าคือ ยามิซาวะ เรียวโกะ"พอพูดจบหญิงผู้นั้นจึงเอาผ้าปิดหน้าออก
        ยามาโตะหยุดชั่วครู่เมื่อเห็นหน้าตาของนาง
"อ้อ....ข้าจำได้แล้วเจ้าคือลูกของท่านโชกุนกับ ยามิซาวะ นานะ ใช่ใหม" ยามาโตะมีสีหน้าดีใจหลังจากที่พูด
"เจ้าคือคนที่เล่นกับข้าตั้งแต่เด็กใช่ใหม" ยามาโตะพูด
"ใช่แล้ว...ข้าดีใจนะที่เจ้าจำข้าได้" เรียวโกะพูดพร้อมทั้งน้ำตาซึม
"ข้าอยากให้เจ้าปล่อยมันไป" เรียวโกะพูด
"ทำไมเราต้องปล่อยมันไป ... พวกมันฆ่าคนปริสุทธิ์มาเท่าไรรวมทั้งพ่อของเจ้าด้วย เจ้าลืมแล้วเหรอ" ยามาโตะพูดด้วยความโกรธแค้น
"ข้าก็โกรธแค้นมากเช่นกัน แต่อย่าลืมสิว่าหากมันตายไปเสีย เราจะรู้ที่ซ่อนของจักรพรรดิดาระทาเกะ หัวหน้าของพวกมันได้อย่างไร"เรียวโกะพูด
"ดาระทาเกะคือใครกันข้าต้องสนด้วยหรือ" ยามาโตะพูดแบบกำปั้นทุบดิน
"เจ้ารู้หรือไม่ว่า ดาระทาเกะจักรพรรดิ์ของพวกมันนั้น เป็นตัวบงการให้พวกปิสาจทั้งหลายมาฆ่าคนเพื่อสูบวิญญาณ หากเราไม่ฆ่ามันคนบริสุทธ์จะต้องตายไปอีกเท่าไร เจ้าเคยคิดบ้างใหม" เรียวโกะพูดด้วยนำเสียงโกรธเล็กน้อย
"จริงสินะ ข้าขอโทษเจ้าละกัน ถ้าอย่างนั้นเราก็ปล่อยมันไปบอกหัวหน้ามันแล้วกัน" ยามาโตะเปลี่ยนใจจากการฆ่าเป็นการส่งนกต่อ
"แล้วมันจะรอดได้อย่างไรข้าว่ามันไม่รอดแน่ ดูจากสภาพแล้วนะ" ยามาโตะพูดในเชิงเป็นไปไม่ได้
"รอดสิ  ข้าไปเรียนวิชาเพิ่มพลังชีวิตจากหมอเทวดามาริสะแล้ว"เรียวโกะพูดอย่างมั่นใจ
        พอพูดจบเรียวโกะก็ใช้กำลังภายในรักษาปิศาจตนนั้น แล้วปลอยมันกลับไป
"พวกเจ้าต้องตาย.....ถ้าท่านดาระทาเกะจัดการพวกเจ้า" ปิศาจตนนั้นพูดพร้อมจากไป