วันหยุดขอผมและวันตายของเธอ

เนื้อเรื่อง

วันนี้ผมตื่นเช้ามากผมคิด ผมหันไปมองที่นาฬิกา 8:30 น. เออว่ะเช้าจริงๆด้วย (ปกติตื่น10โมง)
หลังจากที่ผมตื่นนอน ผมก็ไปอาบน้ำ กินข้าว ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป(หรือว่าแกไม่ปกติ - - )
แต่วันนี้กับข้าวในตู้เย็นที่บ้านผมหมด ผมเลยคิดว่าจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก ในขณะที่ผมเดินออกจากห้องครัวผมได้ยินเสียงบางอย่างจากที่ห้องของผม ผมเดินไปดูเผื่อว่าจะมีใครอยู่ที่นั่น แต่พอผมเปิดประตูแล้วมองเข้าไป ผมกลับไม่เจออะไรอยู่เลย‘เราอาจคิดไปเองก็ได้’ ผมคิด

ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนึง หลังจากที่ผมตรวจดูว่าภายในบ้านของไม่มีใครอยู่จริงๆ
ในขณะที่ผมกินข้าวอยู่นั้น ผมเห็นผู้หญิงคนนึงผมสีดำขลับยาวประมาณกลางหลัง ใส่ชุดวันพีชสีชมพูอ่อน เธอเป็นคนสวยมาก เธอคนนั้นยิ้มแล้ว รู้สึกว่าคงจะยิ้มให้ผมล่ะมั้ง ผมหันซ้ายหันขวาไม่มีใครอยู่ใกล้ๆผมสงสัยเธอคงจะยิ้มให้ผมจริงๆ ผมก็เลยยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ พอผมกินเสร็จผมลองมองไปทางที่ๆผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ เธอไม่อยู่แล้ว ‘เธอคงจะไปแล้วล่ะมั้ง’ ผมคิด
หลังจากที่จ่ายเงินเสร็จ ผมลองไปถามพนักงานที่เคาท์เตอร์ดูเผื่อว่าจะมีใครรู้ว่าเธอเป็นใคร
“พี่ครับ พี่เห็นผู้หญิงที่ผมสีดำๆยาวกลางหลัง แล้วใส่ชุดวันพีชสีชมพูอ่อนรึเปล่าครับ”
ผมถาม
“ผู้หญิงใส่ชุดวันพีช…”
พี่คนนั้นครุ่นคิด แล้วลองถามพนักงานในร้านด้วยกัน
พนักงานในร้านทุกคนตอบมาเป็นคำตอบเดียวกันว่า ‘ไม่มีใครเห็นผู้หญิงคนนั้น’ เลยซักคน
ทำเอาผมอึ้งกับคำตอบที่พนักงานในร้านนั้นมาก
ผมเดินออกจากร้านนั้นอย่างงงๆ
ผมว่าผมเห็นเค้านะแล้วเค้าเองก็เห็นผมเห็นด้วย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครเห็นเธอเลย
ในขณะที่ผมเดินอยู่ตามข้างถนนแถวนั้นมีร้านเรียงรายเต็มไปหมด แวบนึงที่ผมเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เธอคนนั้นยิ้มให้ผมอีกแล้ว แล้วผมก็ยิ้มตอบกลับเหมือนที่เคยทำที่ร้านอาหารแห่งนั้น
‘ผมชอบรอยยิ้มของเธอจัง’ ผมคิด
รอยยิ้มของเธอสวยมาก ภาพที่เธอยิ้มให้ผมยังติดอยู่ในหัวผมตลอด
ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้าน อยู่ๆเสียงมือถือผมก็ดังขึ้น เพลง I thik I ผมฟังไปซักพักอยู่ดีๆมันก็หยุดซะงั้น(หยุดทำไมวะกำลังเพราะ) แต่ผมไม่สน ผมก็เดินไปเรื่อยๆ แล้วมือถือผมมันก็ดังอีกรอบ คราวนี้ผมรับ
“ครับ”
“อ้าว ไอ้เวรทำไมเมื่อกี้ไม่รับวะ”
“อ้าว เมื่อกี้แกโทรมาด้วยเรอะชั้นไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
ใครจะบอกมันให้โง่วะว่ากูกะลังฟังเสียงริงโทนอยู่
“เออ ช่างมันเหอะเมื่อกี้ไม่ได้ยินไม่เป็นไร”
อ้าว ไอ้บ้านี่มันเชื่อกูด้วย
“แล้วแกมีอะไรกะชั้นงั้นเรอะ”
“ชั้นจะถามว่าแกทำงานของป๋าเสร็จยังวะ”
“เออ เสร็จแล้ว ทำไมวะ”
คนมันเก่งก็งี้ล่ะว้า 555+
“เฮ้ย แกมาช่วยชั้นหน่อยเด่ะ งานชั้นยังไม่เสร็จเลย”
“ 200 ”
“หือ เฮ้ยไรวะ200 ”
“ค่าจ้างไง 200”
“180”
“200”
แล้วผมก็เถียงกับมันไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปนานมาก(1นาที)
“เอาวะ สองร้อยก็สองร้อย” วิ้ววววว มันแพ้กูแล้ว
“เออ แค่นั้นก็สิ้นเรื่อง”
แล้วผมก็เดินไปที่บ้านมัน แต่ผมมีความรู้สึกว่าเหมือนมีใครคอยจ้องผมอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่ที่ผมอยู่ที่ร้านอาหารแล้ว

ในวันคืนวันนั้นผมค้างที่บ้านของเพื่อนผม
ในตอนเช้าประมาณ7โมงผมตื่นแล้วปลุกไอ้โช พอผมลุกขึ้นผมรู้สึกว่าอยากจะเข้าห้องน้ำขณะที่ผมอยู่ในห้องน้ำอยู่ผมรู้สึกว่าเหมือนมีเสียงบางอย่างเรียกผม ผมลองถามไอ้โชดู
มันก็ตอบผมกลับมาว่า ‘ชั้นไม่ได้เรียกแกนา’ แล้วถ้างั้นใครเป็นคนเรียกผมล่ะ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะงานไอ้โชมันยังมีอยู่เต็มโต๊ะอยู่เลย ผมช่วยมันทำงานจนกระทั่งผมลืมเรื่องของผู้หญิงเมื่อวานและเสียงที่ได้ยินวันนี้ไปซะสนิท
พอพวกผมทำงานกันเสร็จก็ออกไปหาอะไรกินกันข้างนอก เวลาตอนนี้ก็จะบ่ายแล้ว
โครกกกกกกกกกกกกกกก
ท้องพวกผมร้อง เหมือนมีตัวอะไรเข้าไปอยู่ในท้องพวกผม ผมพาไอ้โชไปที่ร้านที่ผมไปนั่งกินข้าวเมื่อวาน ตอนที่ผมสั่งอาหารนั้น ผมเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วใส่ชุดเดิมด้วยผมคิดว่าเป็นเธอไม่ผิดแน่ ผมคิดว่าเธอคงจะมากินข้าวที่นี่บ่อยล่ะมั้ง เธอคนนั้นหันมาหาผมพอดีเราสองคนประสานตากัน เธอยิ้มให้ผมอีกแล้ว ผมก็ยิ้มตอบกลับเธออีกเช่นเคย
“เฮ้ย นี่แกยิ้มให้ใครวะ?”
“นั่นไง ผู้หญิงที่ใส่ชุดวันพีชสีชมพูอ่อนคนนั้นไง”
ผมตอบ พลางชี้ไปทางที่เธอนั่งอยู่
“ไหน”
“นั่นไง เค้านั่งอยู่ตรงนั้น”
“ไหนวะ นี่แกหิวจนเบลอแล้วรึไงวะ ชั้นไม่เห็นจะเห็นใครอยู่ตรงนั้นเลย”
มันพูดด้วยสีหน้าที่งุนงง
“เฮ้ย แต่ชั้นเห็นจริงๆนะ แล้วเค้ายิ้มก็ให้ชั้นด้วย”
ผมตอบแล้วก็มองไปทางเธออีกครั้ง เธอหายไปแล้ว สงสัยผมคงจะหิวมากไปเหมือนอย่างที่ไอ้โชมันบอก
“โว้ยยยย เมื่อไหร่จะเสร็จวะ หิวเว้ยยยยย”
รังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากตัวมัน รู้สึกได้เลยว่ามันหิวมากจนแทบจะกินผมได้แล้ว (นี่แกอย่ากินช้านน้า ช้านยังไม่อยากตาย T-T )
แล้วในที่สุด โอ้ สวรรค์โปรด อาหารที่พวกเราสั่งมาเสริฟแล้ว ในที่สุดผมก็หลุดจากรังสีอำมหิตของมันแย้ว ><
จากรังสีของมันที่จะกินป๋มเมื่อกี้ตอนนี้กลายเป็นความสุขของมันที่จะได้กิน
ตอนนี้บนโต๊ะของพวกผมเต็มไปด้วยของอาหารที่พวกผมสั่ง
“ตอนนี้ชั้นไม่สนอะไรแล้ว กินโว้ยยยยยยย” พวกผมสองคนพูด
เวลาผ่านไปไม่กี่วินาทีแล้วอาหารที่เต็มโต๊ะอยู่นั้นก็หายไปภายในพริบตา
ขณะที่คิดเงินอยู่ผมลองถามพนักงานในร้านดูว่าตั้งแต่เปินร้านมามีใครเห็นผู้หญิงที่ใชุดวันพีชสีชมพูอ่อนมั่งมั้ย พวกเค้าบอกว่าไม่มี
“นี่แกติดใจอะไรผู้หญิงคนนั้นนักวะ”
ไอ้โชมันถามผม
“ไม่รู้ว่ะ”
ใช่ทำไมผมถึงอยากรู้เรื่องของเธอนัก
ในขณะที่พวกผมเดินไปเรื่อยๆ ผมเห็นเธออีกแล้วผมกะว่าจะเข้าไปทักเธอซักหน่อย เธออยู่ตรงข้ามกับผมนี่เอง ผมวิ่งข้ามถนนเพื่อที่จะไปหาเธอ โชมันก็ตามผมมาด้วย แต่พอผมไปถึงเธอก็หายไปแล้ว
แฮ่กๆๆๆๆๆ
“เฮ้ย นี่วันนี้แกแปลกๆนะรู้ตัวมั่งรึเปล่าว แกไม่สบายรึเปล่าววะ”
โชมันถามผมพลางหอบ
“ก็ชั้นเห็นผู้หญิงคนนะ…”
ผมพูดไม่ทันจบไอ้โชมันก็แทรกขึ้นมา
“ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้น ไหนวะ ทำไมชั้นไม่เห็น พนักงานที่ร้านอาหารทุกคนก็ไม่มีใครเห็น นี่แกรู้มั้ยว่าวันนี้แกพูดถึงเธอคนนั้นตลอดเลยรู้มั้ย”
โชมันระเบิดอารมณ์ใส่ผม รู้สึกว่ามันจะโกรธมากที่ผมแปลกไป
ใช่ ผมก็รู้ตัวว่าผมแปลกไป แต่ทุกครั้งที่ผมเจอเธอ เธอจะยิ้มให้ผมตลอด ผมเพียงอยากรู้เหตุผลที่เธอยิ้มให้ผม

พอตกกลางคืน
ในขณะที่ผมนอนอยู่ผมฝันว่าได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนึงเธอพูดบอกรักผมซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ
ในฝันนั้นมืดมิด มีแต่เสียงของเธอเท่านั้นที่ดังอยู่ในความฝันของผม ขณะที่เธอบอกรักผม ในความมืดนั้นผมเห็นอะไรบางอย่างเล็กๆ แต่ทุกครั้งที่เธอพูด อะไรบางอย่างที่ผมเห็นมันค่อยเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ เมื่อสิ่งนั้นเข้ามาใกล้ผมทำให้ผมได้รู้ว่าเธอนั่นเอง เธอคนที่ผมเห็นเมื่อวานและวันนี้ เธอคนที่ยิ้มให้ผมทุกครั้งที่เจอกัน ใบหน้าของเธอค่อยๆใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ
เรื่อยๆ
เรื่อยๆ
เรื่อยๆ
เรื่อยๆ
เรื่อยๆ
เรื่อยๆ….

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผมตื่นขึ้นมา
“ฝันนี่มันหมายความว่าไงกันแน่” ผมถามตัวเอง
วันนี้วันจันทร์ จริงสิ ผมต้องไปโรงเรียนนี่หน่า ผมรีบไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วรีบไปโรงเรียน
พอผมไปถึงที่โรงเรียน โชมันทักผมแล้วเอาหนังสือพิมพ์มาให้ผมดู ผมข่าวในหนังสือพิมพ์นั่นแล้วถึงกับอึ้ง เธอคนนั้นลงข่าวหน้าหนึ่ง เธอถูกรถชนตายเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เอง ในรูปเธอใส่ชุดวันพีชสีชมพู เหมือนกับที่ผมเห็น

แล้วเธอคนที่ผมเห็นล่ะมันหมายความว่าไง?
แล้วฝันเมื่อคืนล่ะ?
ในฝันเธอบอกว่าเธอรักผม แต่ผมกลับรู้สึกว่าเธอจะเอาผมไปอยู่กับเธอด้วย
หลังจากที่ผมอ่านหนังสือพิมพ์นั่นเสร็จ ผมแหงนหน้าขึ้นข้างหน้าผมประมาณ15เมตร ผมเห็นเธออยู่ตรงนั้น แม้จะไกลแต่เธอคนนั้นพูดว่ารักผม
“เอ่อ…ขอโทษนะนัตซึซัง ผมคงรับไว้ไม่ได้สำหรับความรักที่คุณมีให้กับผม”
นัตซึ เป็นชื่อของเธอคนนั้น ผมเห็นชื่อเธอจากหนังสือพิมพ์
เธอทำหน้าเศร้า
“ขอโทษนะ”
ผมพยามพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุด
“ขอบคุณนะ”
ครั้งนั้น เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ยินเสียงเธอและครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเธอ
เพราะหลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นเธออีกเลย….

----- THE END -----