รักที่สัมผัสไม่ได้

  Intro




' ฉันแค่หวังว่า สักวันหนึ่งพี่จะรักฉันกลับบ้าง อย่างที่พี่รักเขา แต่ก็คงไม่มีวันนั้นสินะ '

สองปีที่แล้ว

    ณ ห้องโถงภายในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง งานแต่งที่ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา ท่ามกลางแขกนับพันที่ได้มาร่วมงาน สำหรับหลายคนอาจจมองเป็นเรื่องที่น่ายินดีแต่สำหรับฉันแล้ว ฉันรู้สึกผิดและเสียใจมากถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะได้แต่งกับคนที่แอบรักมานานก็ตาม แต่การที่ฉันมีใจให้หรือรู้สึกแค่ฝ่ายเดียวก็เจ็บอยู่ดี

" ยิ้มหน่อยสิลูก วันนี้วันดีนะ " ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกลูกสาวตัวเองเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของเธอดูเศร้าหมองจนเห็นได้ชัด แม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดที่บังคับลูกตัวเองให้แต่งงานครั้งนี้ก็ตาม แต่เพราะไม่อยากเสียหน้าในสังคมเขาจึงต้องยอมใจแข็งมองข้ามความรู้สึกลูกไปแทน

" ค่ะ คุณแม่ " เธอตอบรับก่อนจะยิ้มอ่อนๆมองตัวเองในกระจกถึงแม้จะอยู่ในชุดเจ้าสาวที่สวยและดูแพงมากแค่ไหน แต่ก็กลับไม่มีความสุขเลยสักนิด

" แม่ขอโทษนะลูก ถ้าไม่เกิดเรื่องไม่ดีกับพี่สาวลูกก่อน ลูกก็คงไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้แทนนาข้าวหรอก " ใช่แล้วฟังไม่ผิดหรอกความจริงคนที่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้ภายใต้ชุดเจ้าสาวคือพี่นาข้าวพี่สาวฉันเองแต่เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอได้ประสบอุบัติเหตุจนต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราไป ทุกอย่างเลยกลับตาลปัตรลงแบบนี้ ด้วยความที่เราสองคนเป็นพี่น้องที่หน้าตาเหมือนกันมาก จึงไม่แปลกที่คนนอกจะดูไม่ออกว่าใครเป็นเจ้าสาวตัวจริง เพราะคำว่าสงสารพ่อกับแม่ฉันเลยยอมแต่งงานในครั้งนี้ แม้จะรู้สึกผิดและเสียใจมากแค่ไหน แต่อย่างน้อยฉันก็ได้แต่งกับคนที่แอบรักมานานก็หวังว่าการแต่งงานครั้งนี้เขาจะลองเปิดใจรักฉันแทนที่พี่สาวฉันบ้างก็ยังดี แต่ไม่รู้ว่ามันจะมีโอกาศนั้นหรือไหม

" ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญเข้าใจคุณแม่อย่าคิดมากเลยนะคะ "

" ขอบใจมากลูกที่ทำเพื่อครอบครัวเรา นี่ก็ใกล้ถึงพิธีแล้วเราไปกันเถอะ "

" ค่ะ " เธอยิ้มตอบรับผู้เป็นแม่พร้อมกับเดินออกไปจากห้องแต่งตัวเพื่อเข้าพิธีวิวาห์

' ไม่ใช่คนของใจ จะเอาอะไรไปสู้

ที่ยอมทนอยู่ เพียงเพราะคำว่ารัก '

พิธีวิวาห์ผ่านไปได้ด้วยดี ถึงแม้ว่าตอนนี้ภาคินจะดูช็อคและตกใจบวกกับเกิดความสงสัยก็ตามที่เห็นฉันยืนตรงหน้าแทนที่จะเป็นพี่นาข้าวก็ตาม แต่ด้วยสายตาของแขกทั้งงานกำลังจับจ้องมาทางเราสองคนอยู่ทำให้เขากลับมาแสดงสีหน้าปกติพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนใจมากแค่ไหนและสุดท้ายทั้งฉันและเขาต่างก็อดทนจนพิธีวิวาห์ในครั้งนี้ผ่านไปด้วยดี แม้รู้ว่าหลังจากนี้ต้องมีคำถามมากมายจากภาคินแน่นอน

" ผมต้องการคำตอบ ทั้งหมดนี้มันคืออะไร " ทันทีที่งานเสร็จจนกลับมาถึงบ้าน ภาคินถึงกับเอ่ยประโยคคำถามกับผู้เป็นพ่อและแม่ที่ตอนนี้กำลังนั่งเงียบอยู่บนโซฟาหรูภายในบ้าน

" ตอบผมมาสิครับ! "

" ใจเย็นๆก่อนสิลูก เรื่องนี้แม่อธิบายได้ "

" งั้นก็อธิบายมาสิครับ ทำไมเจ้าสาวของผมถึงเป็นคนอื่น "

" คนอื่นที่ไหน นั่นหนูนาขวัญเมียของแกนะ " คนเป็นพ่อที่ฟังอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด ก่อนจะจองมองไปยังลูกชายตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ

" เมียเหรอครับ? ขอโทษครับพ่อ เมียผมมีแค่คนเดียวคือนาข้าว "

" แกพูดแบบนี้ได้ยังไง ตอนนี้แกแต่งงานกับนาขวัญแล้วนะ เพราะฉะนั้นเมียแกคือนาขวัญไม่ใช่นาข้าว "

" แล้วผมบอกงั้นเหรอ ว่าผมจะแต่งกับเธอ ถ้าผมรู้ว่าเจ้าสาวของผมวันนี้ไม่ใช่นาข้าวผมจะไม่ไปร่วมงานด้วยซ้ำ!! " ภาคินระเบิดออกมาด้วยความโกรธเคืองเขาทำใจยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ เมื่อต้องมาแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก

" แล้วหนูนาขวัญไม่ดีตรงไหน "

" ดีไม่ดีเรื่องนี้ผมไม่รู้ แต่ผมไม่ได้รักเธอ พ่อควรรู้เอาไว้นะครับว่าการที่เราได้แต่งงานกับคนที่เรารักมันมีความสุขแค่ไหน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่สำหรับผม " ทุกประโยคคำพูดนาขวัญที่แอบฟังอยู่ได้ยินทุกอย่าง เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นชั้นบน ตรงไปที่ห้องของตัวเองทันที

" อยู่ๆไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ "

" พ่อก็เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ทำไมชีวิตผม ผมถึงเลือกมันเองไม่ได้ "

" มันไม่ใช่แบบนั้นนะภาคิน " ผู้เป็นแม่ที่นั่งทนฟังพ่อลูกอยู่นานรีบอธิบายขึ้น

" เรื่องจริงครับแม่ "

" ภาคิน..."

" มันจะคิดแบบไหนก็เรื่องของมันเถอะ "

" แต่คุณคะ... "

" มันฟังเราซะที่ไหน "

" ถ้าพ่ออยากให้ผมฟัง พ่อก็อธิบายมาสิครับ เรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้ได้ไง แล้วนาข้าวเธออยู่ไหน "

" ถ้าพ่อบอกแกไป สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ออกไปหา "

" ทำไมครับ พ่อทำอะไรเธอ แล้วทำไมผมถึงออกไปหาเธอไม่ได้ "

" เพราะคืนนี้แกต้องเข้าเรือนหอไง ห้ามออกไปไหนในวันเข้าเรือนหอวันแรก และที่สำคัญฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ "

" ผมไม่สนใจ แค่ได้รู้ว่านาข้าวเธออยู่ที่ไหนก็พอ "

" ถ้างั้นก็ไม่ต้องรู้ "

" คุณพ่อ.... "

" ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น ขึ้นไปหาเมียแกบนห้องได้แล้ว เธอรออยู่ "

" ไม่ครับ ตราบใดที่ผมไม่รู้ว่านาข้าวอยู่ไหน อย่าหวังเลยว่าคนที่อยู่บนห้องจะได้เห็นหน้าผมอีก " พูดจบภาคินก็หันหลังเดินออกไปทันที

" ภาคิน! นั่นแกจะไปไหน!! "

" ไปในที่ๆผมมีความสุขไงครับ "

" ถ้าแกเดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียว แกจะไม่มีวันได้รู้ว่านาข้าวอยู่ไหน " สิ้นประโยคผู้เป็นพ่อทำให้ภาคินชะงักลงพร้อมกับกำหมัดแน่นด้วยความโมโห

" กลับไปหานาขวัญบนห้อง แล้วพรุ่งนี้ฉันจะบอกว่านาข้าวอยู่ที่ไหน "

" หึ! " ภาคินยกยิ้มที่มุมปากเล็กด้วยก่อนจะเดินหันหลังกลับมาจ้องมองผู้เป็นพ่อด้วยความโกรธและเดินตรงไปชั้นบนแทน เพียงเพราะเขาแค่ต้องการรู้ว่านาข้าวอยู่ที่ไหนเขาจึงยอมอดทนทุกอย่างขนาดนี้

" คุณคะ แบบนี้ลูกเราจะไม่ไปโมโหใส่หนูขวัญเหรอคะ "

" คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง "

" แต่ฉันอดเป็นห่วงหนูขวัญไม่ได้เลย อีกมุมก็สงสารที่ต้องให้เธอต้องมาเป็นแบบนี้ "

" คนดีๆแบบนาขวัญ ฉันเชื่อว่ายังไงก็ต้องเอาชนะใจภาคินได้แน่นอน "

" ฉันก็หวังแบบนั้น หนูขวัญเพรียบพร้อมทุกอย่าง แต่ทำไงได้ลูกเราดันเลือกอีกคน "

" ช่างเถอะ ตอนนี้คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายก็คือนาขวัญ ฉะนั้นคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ "

" ก็จริง เรากลับกันเลยไหมคะ ปล่อยให้สามี-ภรรยา เขาอยู่ด้วยกัน "

" อืม " ทั้งสองเดินออกจากบ้านไปตรงไปที่รถทันที โดยไม่รู้เลยว่าสถานการณ์ในห้องมันตึงเครียดขนาดไหน

     ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกจัดแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างหรูหรา ทุกอย่างถูกจัดว่างอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ทว่าบรรยากาศในห้องตอนนี้กลับปกคลุมไปด้วยความเงียบและใบหน้าอันนิ่งที่แสนจะน่ากลัวของภาคินที่กำลังจ้องมองนาขวัญที่นั่งอยู่ตรงโซฟาอย่างไม่วางตา

" อะ..เอ่อ...พี่จะอาบน้ำเลยไหมคะ เดี๋ยวขวัญเตรียมไว้ให้ "

" นาข้าวอยู่ไหน " เขาไม่ได้ตอบคำถามของนาขวัญเลยแต่กลับตั้งคำถามมาแทน

" ขวัญไม่รู้ " เธอเลือกที่จะโกหกออกไปฟังดูอาจเห็นแก่ตัวแต่ทว่าเขาเพียงยังไม่กล้าบอกความจริงกับภาคินตรงๆก็แค่นั้นเอง

" อย่ามาโกหกฉัน คิดว่าฉันเชื่อเธองั้นเหรอ "

" ขวัญพูดความจริง ถ้าพี่ไม่เชื่อก็แล้วแต่ "

" ใช่! ฉันไม่เชื่อเธอ อีกอย่างใครให้เธอมาเรียกฉันว่าพี่ " เป็นประโยคที่นาขวัญได้ฟังแล้วรู้สึกจุกที่ใจมากเขาเพียงแค่อยากสนิทด้วยอยากเรียกแบบนี้เหมือนที่นาข้าวได้เรียกเขาบ้างก็แค่นั้นเอง

" ขวัญขอโทษค่ะ ถ้างั้นขวัญขอตัวนะ "

พรึ่บ!!!! ขณะที่นาขวัญกำลังจะลุกขึ้นจากโซฟาแต่กำลังโดนภาคินผลักลงที่เดิมอย่างแรง

" โอ๊ยยย ... "

" อย่ามาสำออย! "

" แต่ขวัญเจ็บจริงๆนะคะ "

" เรื่องของเธอ "

" ทำไมพี่ต้องทำกับขวัญขนาดนี้ด้วย "

" แล้วไง ฉันบอกแล้วอย่าเรียกฉันว่าพี่ เธอไม่มีสิทธิ์นั้น "

" แล้วทำไมนาพี่นาข้าวถึงเรียกได้ล่ะ "

" แปลกตรงไหน นาข้าวคือคนพิเศษสำหรับฉันไง แต่เธอไม่ใช่ "

" ..... " สุดท้ายแล้วน้ำตาแห่งเสียใจที่ถูกอดกลั้นมานานก็ไหลลงอาบแก้มขาวนวลของนาขวัญ เธอไม่อาจห้ามใจไม่ให้ร้องไห้ได้ เพราะทุกประโยคทุกคำพูดทุกการกระทำมันเจ็บปวดมากเหลือเกิน

" คิดว่าน้ำตาของเธอ จะทำให้ฉันใจอ่อนได้เหรอ บอกเลยว่าไม่! นี่..มันน้อยไปด้วยซ้ำกับที่ผ่านมาที่เธอเคยทำไม่ดีกับนาข้าว " ฉันได้แต่มองภาคินอย่างไม่เข้าใจว่ามีเรื่องไหนที่ฉันเคยทำไม่ดีกับนาข้าวเพราะที่ผ่านมามีแต่ฉันด้วยซ้ำที่ให้และยอมทุกอย่างเพื่อนาข้าวมาตลอด

" ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย นาข้าวอยู่ที่ไหน "

" ขวัญไม่รู้.. "

" ได้ ถ้างั้นบ้านหลังนี้เธอก็อยู่คนเดียวไปแล้วกัน "

" พะ..พี่....จะไปไหน "

" เรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวกับเธอ "

" คืนนี้ อย่าไปไหมไหมคะ " หมับ!!! นาขวัญพูดก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปกอดภาคินจากด้านหลังไว้ด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด คืนเข้าหอวันแรกหลังจากที่แต่งงานโบราณเขาว่าห้ามเจ้าบ่าวออกไปจ้างนอกเพราะชีวิตคู่จะพัง เธอเลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ภาคินอยู่ตรงนี้ คืนนี้กับเธอ แต่เหมือนว่าไม่เป็นดั่งใจหวังเลยสักนิด

" เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน อย่าคิดว่าการแต่งงานครั้งนี้เธอจะมีอำนาจและอภิสิทธิ์ในตัวฉัน อย่าหวัง! "

    พรึ่บ!!!!! มือเรียวถูกแกะออกก่อนจะถูกสบัดออกอย่างแรงทำให้เธอล้มลงไปกองกับพื้นห้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะมองตามหลังผู้ที่ขึ้นว่าสามีเดินออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำว่าเธอเป็นอะไรเจ็บปวดตรงไหนบ้าง

" ฮื่อออ...พี่ภาคิน อย่าไปจากขวัญ " เสียงสะอื้นแห่งความเจ็บปวดดังไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่สามารถรั้งให้ภาคินกลับมาหาเธอได้ ไม่ใช่คนที่อยู่ในใจต่อให้อยู่ตรงไหนก็ไม่สำคัญ

" ทำไมพี่ไม่รักขวัญ แบบที่พี่รักนาข้าวบ้างเลย " น้ำตาไหลออกมาอย่างกันกระแสเลือดความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่หัวใจ เธอไม่อาจยับยั้งความเจ็บปวดความทรมานในครั้งนี้ได้เลย

" เป็นขวัญไม่ได้เลยเหรอ คนที่พี่รัก "

' ความรักที่แสนเจ็บปวด
แต่กลับถอยห่างไม่ได้
ทนความอ้างว้างเดียวดาย
หวังสักวันเขาก้าวเข้ามา
แต่แล้วรอนานนับปี
ไร้วี่แวว ความพัฒนา
ยอมแพ้ หันหลังให้กับความเจ็บปวดที่สะสมมา
ก้าวไปข้างหน้า ด้วยความภูมิใจ '

_____________________________________

เรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการที่ผู้เขียนแต่งขึ้นมา อาจมีคำพูดจาหยาบคาย หรือมีบรรยาฉากความรุนแรงที่หรือไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ตรงนี้ด้วยนะคะ

ไม่ได้เขียนบรรยายนานมาก ยังไงก็ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ภาษาอ่านจะไม่สวยหรูแต่ก็พยายามเขียนออกมาให้ดีที่สุด จะพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ ถ้าชอบ ฝากกดถูกใจ กดติดตาม คอมเมนต์คุยกันได้นะคะ ขอบคุณค่ะ

ฝากผลงานอื่นๆด้วยนะคะ

- ผลงานที่จอยลดา

https://www.joylada.com/app/profile/13541234

ช่องทางการติดต่อ

JOYLADA - K.jankhana

TWITTER - Taehyung_93

INSTAGRAM - K.jankhana