ภพรักสีชาด

ในโลกนี้ถูกเเบ่งเป็น 6 ภพ 3 ภพ ปกครองด้วยสวรรค์รับฟังคำบังชาของเทียนตี้ อีก 3 ภพ กลับปกครองตนเอง หากเเต่ถึงกระนั้น 6 ภพ ก็มิได้สงบสุข ความกระหายอำนาจอยากครอบครองก็นำมาซึ่งสงคราม

----------‐----------‐----------------

"องค์หญิงเหลียงหยูเพคะ"

"องค์หญิงเพค่ะ"

"องค์หญิงพะยะค่ะ"

เสียงข้าทาสบริวารในตำหนักชิงเสิ่นร้องเรียกหาองค์หญิงน้อยจอมซน

"5555555 ข้าอยู่บนนี้เสียวตาน"

"องค์หญิงทรงขึ้นไปทำอะไรบนนั้นเพคะถ้าองค์หญิงทรงบาดเจ็บมีหวังกระหม่อมได้โดนตีขาหักเเน่เพคะ"

เสียวตานสาวใช้คนสนิทกล่าวพรางพยายามหาทางขึ้นไปบนต้นไม้

"ลงมาเถอะเพคะองค์หญิง"

"ข้าไม่ลงไปหรอกใครใช้ท่านปู่หาอาจารย์มาสอนข้ากัน"

เสียวตานถึงกับส่ายหัวเบาๆกับความเอาเเต่ใจปีนี้องค์หญิงเหลียงหยูก็อายุ 20,000 ปีเเล้วก็เหมาะสมเเก่การศึกษาวิชาเอาไว้ติดตัวเเต่หากองค์หญิงชอบซุกซนไม่ชอบร่ำเรียนเอาเเต่เที่ยวเล่นเเละกลั่นเเกล้งข้าทาสบริวาร

"องค์หญิงเพคะ ท่านปู่ทรงหวังดีกับพระองค์นะเพคะหากภายภาคหน้าเกินอันตรายขึ้นกับพระองค์พระองค์ก็ทรงมีความรู้มีวิชาติดตัวนะเพคะ"

ตุ้บ!

ชิงเหลียงหยูกระโดดลงจากต้นไม้พร้อมกับเอามือกอดอกเเล้วมองเสียวตานอย่างคาดโทษ

"ข้าศึกษาตำรามาเกือบทั้งหมดตำหนักชิงเสิ่นเเล้วมีเล่มไหนบ้างที่ข้าไม่รู้เนื้อหาข้าเบื่อจะเเย่ ข้าอยากจะเล่นสนุกเขาลือกันว่าภพมนุษย์นั้นมีเเสงสีการละเล่นละลานตาข้าอยากไปเห็นกับตาตนเอง"

เสียวตานมององค์หญิงที่นางคอยเล่นเป็นเพื่อนมาตั้งเเต่เล็กก็ถอดหายใจเบาๆ

"เจ้าว่าเจ้าอยากไปโลกมนุษย์งั้นรึ"

เสียงชายเเก่เอ่ยขึ้นจากด้านหลังของเสียวตาน ชิงเหลียงหยูหน้าซีดเผือกเมื่อรู้ว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของตาเเก่ที่ชอบหาคนนู้นคนนั้นมาสอนเธอ

"ท่านปู่ หลานก็เเค่เบื่อให้หลานออกไปเปิดหูเปิดตาที่นั้นสักครั้งหลานกลับมาหลานจะตั้งใจปฏิบัติตนเป็นเซียนให้ดีเลย"

พูดพรางส่งสายตาทำหน้าตาทางท่าออดอ้อน

"ได้ในเมื่อเจ้าอยากไป ข้าก็จะให้เจ้าไปเเต่มีข้อเเม้"

"อะไรหรือเพคะ"

ทำหน้าตาดีใจสุดฤทธิ์เมื่อตนถูกตามใจ

"เจ้าจะลืมว่าเจ้าเป็นเซียน เจ้าจะไร้ซึ่งพลังเซียนทั้งสิ้นเจ้าต้องบำเพ็ญพลังเซียนใหม่ทั้งหมดเเละรับเคราะห์กรรมของเจ้า"

ชิงเหลียงหยูเงียบเเละครุ่นคิดสักครู่เนื่องจากการรับเคราะกรรมของ้ทพเซียนนั้นใครๆต่างล่ำลือว่ายากเย็นเเสนเข็ญขนาดเทียนตี้ที่ปกครองเเดนสวรรค์ยังผ่านมาด่านเคราะห์ไม่ครบเสียเลย

"ว่าอย่างไรเล่าเจ้าจะไปโลกมนุษย์หรือจะอยู่บำเพ็ญตนเป็นเทพที่นี้"

"ข้าจะไป! ใครจะทนอยู่ในสถานที่ไร้ซึ่งสีสันนี้ได้กัน"

"หึๆๆๆเจ้าคิดดีเเล้วรึไร้พลังเซียนคนอย่างเจ้าจะทำอะไรได้"

'ตาเเก่นี้กล้าดูถูกข้าหรอ คอยดูข้าจะกลับมาพร้อมพลังเซียนที่ทำให้ข้าเลื่อนเป็นเทพในชั่วพริบตาให้ดู'

"งั้นข้าไปได้รึยัง"

ชิงเหลียงหยูพูดพร้อมกับปลดเจดีย์ 9 ชั้นฟ้าซึ่งเป็นศาสตร์ตราวุธที่นางเป็นคิดคุ้นมันขึ้นมาเอง

"งั้นเจ้าก็ข้ามา"

ชิงเสิ่นเฟิงก็นำทางนางไปที่เเท่นเซียนเพื่อที่นางจะได้ลงไปโลกมนุษย์เเละรับเคราะห์กรรมของนาง

"งั้นข้าไปละตาเเก่"

ชิงเหลียงหยูลงไปยังช่องว่างที่กึ่งกลางของเเทนเซียน

"เหตุใดท่านจึงใจทำให้นางลงไปรับเคราะห์ตั้งเเต่อายุอย่างน้อยเช่นนี้"

"ถ้าเอาเเต่ปกป้องไม่ฝึกฝนจะเเข็งเเกร่งได้อย่างไร ให้นางเผชิญหน้ากับอุปสรรคบ้างนางจึงจะพร้อมที่จะรับตำเเหน่งจักพรรดินีเเห่งเเดนนิรมิตร"

"หึ! วิธีสอนของท่านช่างเเปลกเสียจริง"