My Twin , My Omega | #myomegakm

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER II

MY TWIN , MY OMEGA

CHAPTER II

รถยนต์คันสีดำคันหนึ่งขับมาจอดอยู่หน้าคฤหาสถ์หรูหรา ประตูรถเปิดออกโดยโชเฟอร์หรือคนขับรถประจำบ้าน อัลฟ่าตระกูลสูงศักดิ์ก้าวลงจากรถก่อนจะเดินตรงเข้าคฤหาสถ์ไป

“ข้าวเย็นล่ะมาเรีย” อัลฟ่าหนุ่มเอ่ยถามกับหนึ่งในแม่บ้านที่มายืนต้อนรับอย่างเป็นมิตร

“จัดเตรียมไว้ให้ในห้องทานอาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“อืม ดี” อัลฟ่าหนุ่มพึมพำกับตัวเองก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกและส่งให้แม่บ้านคนเดิม เขาเดินตรงไปยังห้องรับประทานอาหารที่ว่า

เมื่อเขาเปิดเข้ามาในห้อง ก็พบกับน้องชายของตนกำลังนั่งรอเขาให้มารับประทานอาหารเย็นพร้อมกัน

พวกเขาใช้นามสกุลเดียวกัน อายุเท่ากัน เป็นอัลฟ่าเหมือนกัน หล่อเหมือนกัน พ่อคนเดียวกัน แตกต่างเพียงแค่ว่า เขาเป็นลูกต่างแม่กัน

ที่นับพี่นับน้องได้ทั้งที่อายุเท่ากัน ก็เพราะเขาตกลงจะนับกันตามคนเป็นแม่นั่นแหละ คนเป็นพี่แม่เป็นเมียหลวง ส่วนคนน้องนั้น เราต่างก็รู้กันดี

“ช้าว่ะ” คนเป็นน้องบ่นขึ้นทันทีที่เห็นหน้าพี่ชายตัวดีของตนที่ทำให้เขารอเก้อตั้งแต่ตกเย็นจนหัวค่ำ

“ถ้าหิวก็กินไปก่อน บอกแล้วไง” คนเป็นพี่เดินไปยังเก้าอี้ของตนก่อนจะนั่งลงอย่างช้าๆ เขานั่งตรงข้ามกันทำให้สะดวกในการสื่อสารคุยกัน

“เฮ่อ ก็เคยโดนพ่อบ่นเรื่องไม่รอไง”

“แต่พ่อก็ไม่อยู่แล้วนี่” อัลฟ่าทั้งสองใช้มีดหั่นเสต็กก่อนจะตักมันเข้าปากของตน

“อยู่ก็แต่สมบัติ ..ที่ไม่รู้จะได้รึเปล่า” คนเป็นพี่ส่ายหัวให้กับประเด็นที่น้องชายของตนกำลังพูดถึง ส่วนคนน้องก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป

เขาพูดถึงสมบัติเป็นรอบที่ล้านหลังจากพ่อเสีย ทั้งที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าพ่อจะแบ่งสมบัติให้พี่และน้องคนละกี่เปอร์เซ็นต์ แต่คนเป็นพี่ก็พอเข้าใจหัวอกลูกเมียน้อยที่กลัวได้อะไรน้อยกว่าลูกเมียหลวงอย่างตน

ถึงแม้บางครั้งจะดูหวังสมบัติมากเกินไปก็ตามเถอะ

“ต้องได้สิ” อัลฟ่าหนุ่มคนพี่เอ่ยขึ้น

“จะได้ได้ยังไง โจลัส เมียมันไม่ได้หากันง่ายๆ ปะวะ อายุก็ปูนนี้แล้—” คนน้องเงยหน้าก่อนจะพูดรัวๆ จนคนเป็นพี่อย่างโจลัสต้องรีบพูดแทรกขึ้น

“จำน้องมิกซ์ได้ไหมล่ะ”

“…” อัลฟ่าหนุ่มคนน้องเงียบไปสักพัก หลังจากที่นึกออกเขาก็พูดขึ้น “อ๋อ เด็กแฝดนั่นเหรอ”

“อืม” การตอบกลับมาเพียงพยางค์เดียวของโจลัส เหมือนกับตั้งใจให้อีกฝ่ายสงสัย จนคนน้องต้องถามขึ้น

“ยังไง”

“น้องเขาเพิ่งฟื้นไม่นานหลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ วันนี้ไปคุยมาแล้ว”

“เลิกฮุบดิ๊ เล่าให้หมด” คนน้องเริ่มเอือมระอากับการพูดของอีกฝ่ายที่ทำให้ตนลุ้นจนเริ่มรู้สึกเหนื่อย

“กำลังแกล้งสนุกเลย ก็.. น้องเขายอมแต่ง”

“ห๊ะ” ความประหลาดใจผุดขึ้นเต็มหัวของคนน้องจนเขาเผลออุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อืม ตามนั้นแหละ”

“เดี๋ยวๆ น้องรู้จักพี่ด้วยเหรอ”

“ไม่รู้จัก”

“แล้ว แล้ว..” คนน้องเกิดอาการกระวนกระวายด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ หน้าตาเหวอๆ ตอนนี้ของเขา ถ้าหากได้เห็นคงขำขันน่าดู

“น้องเขาไม่รู้จักพี่ พี่แค่เข้าไปในห้องพักเขาและบอกเขาไป ง่ายดีเหมือนกัน” โจลัสพูดออกมาหน้าตาเฉย แต่นั่นก็ไม่ทำให้น้องชายของตนเลิกทำหน้าเหวอสักที

“ขอถามอีกครั้งได้ไหมพี่”

“ว่ามา”

“พี่ยังรักน้องเขาเหมือนเดิมใช่ไหม”

“ก็ไม่เคยบอกว่าเลิกรักนะ” คนเป็นพี่ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานตนต่อจนหมด ส่วนคนน้อง หลังจากที่ได้รับคำตอบแล้วก็กินอาหารในจานตนต่อเช่นกัน

บทสนทนาตัดจบลงเพียงแค่นั้น ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ต่างคนต่างแยกย้ายกันขึ้นห้องนอนของตน

แต่ก่อนที่คนน้องจะขึ้นห้องนอนของเขานั้น เขาแวะเข้าไปในห้องทำงานของเขา เพื่อพูดคุยอะไรบางอย่างกับพ่อบ้านคนสนิทที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ประมาณห้าเดือนกว่าๆ

“คุณ ไซจูน คิดว่ามันจะเป็นไปตามแผนไหมครับ” พ่อบ้านสูงราวๆ หนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเอ่ยถามเจ้านายของตนทันทีที่เขาปิดประตูห้องทำงานของเขาแล้ว

“ไม่น่ามีอะไรผิดพลาดว่ะ ที่เหลือก็รอแต่ง” ไซจูนนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานที่มีพนักพิงสูงจนเขาสามารถเอนพิงศีรษะของเขาเองได้

“แล้วคุณไซจูนจะให้คุณโจลัสแต่งคนเดียวเหรอครับ” พ่อบ้านหัวแหลมพยายามโน้มน้าวเขาเพื่อที่จะเสนอความคิดอะไรบางอย่าง

“หืม” ดูท่าอัลฟ่าผู้เป็นเจ้านายจะเริ่มสนอกสนใจ

“คุณมิกซ์มีพี่ชายนะครับ ที่เป็นฝาแฝดกัน” พ่อบ้านรีบเสนอความคิดของตน ไม่รู้เจตนาอะไรถึงทำให้เขาเสนอไปแบบนั้น

“รอดูก่อนแล้วกัน ไม่ค่อยได้เจอหน้า ยังไม่ค่อยสนใจ”

“ครับ” พ่อบ้านรู้ดีว่าเจ้านายของตนกำลังสนใจในสิ่งที่ตนเสนอไป แต่เพียงแค่ต้องรอเวลาเท่านั้น

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไปนอนพักเถอะ ฉันอยู่อีกสักพักเดี๋ยวก็ไปนอนแล้ว” ไซจูนคว้าขาขวาของตนขึ้นมาไขว่ห้างบนขาซ้าย ก่อนจะมองบรรยากาศนอกหน้าต่างที่มีแสงดาวระยิบระยับสว่างนำ

“ครับ” พ่อบ้านหนุ่มคว้าแผ่นกระดาษออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตน ก่อนจะวางลงบนโต๊ะทำงานของเจ้านาย ไซจูนคว้ารูปที่อีกฝ่ายส่งมาขึ้นมาดูอย่างสนอกสนใจ

“นี่รูป—”

ปึ้ง

ไม่ทันที่ผู้เป็นนายจะได้ถามถึงรายละเอียดข้อมูล พ่อบ้านก็ปิดประตูห้องทำงานและตรงไปยังห้องพักของเขาเสียแล้ว

ไซจูนจ้องมองเด็กหนุ่มผมบลอนด์ในรูป หากมองผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไรเขาคงเหมือนพวกอัลฟ่าหน้าสวย แต่ถ้าหากได้รู้จักและมองลึกลงไป เขาคงจะเป็นเพียงแค่โอเมก้าแสนอ่อนไหวคนหนึ่งเพียงเท่านั้น

“น่าสนใจดีเหมือนกัน” อัลฟ่าหนุ่มเอ่ยก่อนจะหยิบรูปสอดคั่นกลางไว้ในสมุดเล่มหนึ่งบนโต๊ะทำงานของตนและออกจากห้องไป

อัลฟ่าร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำภายในตัวห้องนอนของตน มีเพียงผ้าขนหนูผืนสีเทายาวพันรอบเอวของเขาเพียงเท่านั้นที่เป็นเครื่องนุ่งห่มปกปิดร่างกายทั้งหมดของเขาไว้

โจลัสใช้ผ้าขนหนูอีกผืนหนึ่งขึ้นมาเช็ดผมที่เปียกปอนไปด้วยน้ำเปล่าหลังจากสระผมเสร็จ เขาตรงมานั่งบนเตียงของตนพลางเช็ดผมไปด้วยเรื่อยๆ

ครืด ครืด

เสียงโทรศัพท์สั่นไปมาเพราะระบบที่ถูกตั้งการแจ้งเตือนไว้ให้เป็นแบบสั่นไม่มีเสียงรบกวน

สายหนึ่งโทรเข้ามาหาโจลัส เจ้าตัวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เบอร์ที่ขึ้นมาบนจอโทรศัพท์ไม่ค่อยคุ้นตาเขานัก แต่เขาก็กดรับสายไป

“ฮัลโหล”

[ “คุณโจลัสใช่ไหมคะ” ] เสียงปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งโจลัสก็พอคิดออกแล้วว่าเป็นเสียงของใคร

“ใช่ครับ คุณไอรีนเหรอครับ”

[ “ใช่ค่ะ ขอโทษที่มารบกวนตอนดึกดื่นแบบนี้นะคะ” ]

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณมีเรื่องด่วนอะไรรึเปล่าครับ” ด้วยความสงสัยเขาจึงถามออกไปอย่างตรงประเด็น

[ “อาจจะฟังดูแปลกๆ นะคะ แต่มิกซ์เขาอยากคุยด้วยน่ะค่ะ” ]

“คุย..?”

[ “คุยเรื่องทั่วไปค่ะ เขาบอกว่าอยากทำความรู้จัก แต่ที่ให้ฉันมาคุยก่อนคงเพราะอายมั้งคะ” ] อัลฟ่าหนุ่มยิ้มกับสิ่งที่เขาได้ยิน

โจลัสตอบรับไปอย่างโดยดี เขาพอเข้าใจอยู่บ้างว่าทำไมมิกซ์ถึงอยากคุยกับเขา

เห็นหน้ากันนานๆ ครั้ง คุยกันได้ไม่กี่คำ คงไม่แปลกถ้ามีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอยากจะทำความรู้จักว่าที่คู่วิวาห์ของตนก่อนจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านอีกฝ่ายหรือก่อนแต่งงานกัน

[ “ฮัลโหลครับ” ] เสียงบางเอ่ยขึ้นหลังจากรับโทรศัพท์มาจากแม่ของตน

“ว่าไงหนูน้อย” อัลฟ่าหนุ่มกล่าวรับอย่างเป็นมิตรและเอ็นดู

[ “เอ่อ..” ] โอเมก้าตัวน้อยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เขาคิดไม่ออกว่าจะชวนอีกฝ่ายคุยอย่างไร คงเพราะก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยคุยกันมาก่อนเลย

“หืม”

[ “เอ่อ ผม..” ] โอเมก้าตัวน้อยยังคงอ้ำอึ้งพูดไม่ถูก ส่วนอัลฟ่าก็ยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของอีกฝ่าย

“เอาแบบนี้ละกัน เดี๋ยวเราวางสายก่อน แล้วเดี๋ยวพี่โทรไปใหม่ ค่าโทรจะได้มาเปลืองเครื่องพี่”

[ “อะ เอางั้นก็ได้ครับ” ]

ปลายสายกดวางสายไป อัลฟ่ารอสักพักแล้วจึงกดโทรไปใหม่ คราวนี้บทสนทนาคงได้เริ่มจริงๆ จังๆ สักทีแล้วล่ะ

“มิกซ์อยากคุยกับพี่เหรอครับ” ไม่มีคำว่า ฮัลโหล หลุดออกมาจากปากของอัลฟ่า มีเพียงประโยคที่เริ่มต้นเรื่องราวสักเรื่องเพียงเท่านั้นที่เขาพูดออกมา

[ “คะ ครับ” ] โอเมก้าหยุดเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะชวนคุยเรื่องอื่น [ “สรุปพี่ชื่ออะไรครับ” ] หนูน้อยยังคงสงสัยเรื่องเดิม ถึงแม้ฝ่ายอัลฟ่าจะให้สรรพนามสองอย่างให้ไปเลือกสรรแล้วก็ตาม

“ไม่บอก” อัลฟ่าใช้น้ำเสียงกวนๆ หยอกล้อกับอีกฝ่าย

[ “พี่!” ] โอเมก้าตะโกนเสียงดังลั่น ทำเอาอีกฝ่ายหลุดขำออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“เบาๆ สิเราน่ะ เดี๋ยวพี่กับแม่เราก็ตื่นหรอก” อัลฟ่ารีบเตือนทั้งๆ ที่ตอนนี้ตัวเขาเองก็หัวเราะเสียงดังไม่ต่างกันมากสักเท่าไหร่

[ “ผมออกมาอยู่ตรงระเบียงแล้วน่า” ] เสียงที่ผ่อนคลายลง ลดอาการเกร็งลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ฝ่ายอัลฟ่าสบายใจขึ้น หนูน้อยของเขาคงจะปรับตัวได้บ้างแล้ว แต่เวลาที่เจอกันจริงๆ อาจจะแตกต่างออกไป

ทั้งสองคุยกันราวๆ เกือบชั่วโมง มันคงฟังดูแปลกเพราะเขาทั้งคู่ไม่เคยคุยกันจริงจังมาก่อนเลยสักครั้ง แต่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้บทสนทนาของพวกเขาไหลลื่นและคุยกันได้เรื่อยๆ

และพวกเขาต่างก็รู้สึกสบายใจเมื่อได้คุยกัน

มันเป็นสัญญาณของอะไรหรือเปล่านะ

จนกระทั่งเวลาห้าทุ่มเศษๆ ฝ่ายโอเมก้าตัวน้อยขอตัวไปนอนพักผ่อนเพราะต่อสู้กับความง่วงที่เข้าถาโถมไม่ไหว โจลัสไม่ได้ว่าอะไรยอมให้เขากดวางสายไปแต่โดยดี

จะว่าไป เขาเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าเขาอยู่ในผ้าขนหนูผืนนี้ผืนเดียวมาเป็นชั่วโมง เขาจึงรีบไปใส่เสื้อผ้าซะ

โจลัสคว้าหนังสือเล่มหนึ่งมานั่งอ่านบนเตียง เขารู้สึกได้ผ่อนคลายเมื่อได้อ่านหนังสือสักเล่มก่อนนอน ช่างเป็นความรู้สึกที่คล้ายคลึงเมื่อเขาได้คุย ได้เห็นหน้า ได้พบสบตาโอเมก้าตัวน้อยของเขาอะไรเช่นนี้นะ

“พรุ่งนี้แวะไปเยี่ยมหน่อยก็แล้วกัน” โจลัสว่าพลางวางหนังสือไว้ที่โต๊ะหัวเตียงก่อนจะทิ้งศีรษะของตนลงกับหมอนนุ่ม พลางว่าต่อ

“แล้วเจอกันนะครับหนูมิกซ์” เขาพร่ำเพ้อถึงหนูน้อยโอเมก้าคนเดิมเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะหลับไป