ระบบลงชื่อเข้าใช้​:ไปพร้อมกับเธอ

         ผมชื่อ​ กิมซัน​ เป็นเด็กกำพร้าที่ถูก​ทิ้งไว้ที่สถานี​ตำรวจ เพราะคนที่พาผมมาเป็นโจรขโมยเด็ก​ เขาถูกจับได้ตอนที่ตำรวจนอกเครื่องแบบ​กำลังไปซื้อขนมกิน ตำรวจเจอผมกับเขาอยู่ด้วยกันที่ป้ายรถเมล์​ ตอนนั้นผมอายุเเค่ขวบเดียวพูดไม่ได้หิวก็ร้องอิ่มก็ร้อง​ ตำรวจคนนั้นเห็นเขาไม่สนใจผมเลยปล่อยให้ผมร้องไห้อย่างเดียว​ ตำรวจจึงจะเข้ามาสอบถามเขาตกใจมากกลัวลนลานจนทิ้งผมไว้ที่มานั่งตัวเขาเองวิ่งหนีข้ามถนนไป​ แต่สงสัยเขาหมดกรรมแล้วมั้งรถบรรทุก​ที่แล่นฉิว​มาอีกฝั่งของถนนก็ชนเขาจนตัวลอยกระเด็นไปไกลคอหักตายคาที่​ ผมเลยต้องไปอยู่กับตำรวจที่สถานี​พักนึง​รอจนผู้หญิงร่างท้วมที่ดูใจดีคนหนึ่งมารับผมไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า​ มันแปลกตรงทีผมอายุแค่ขวบเดียวแต่ผมจำเรื่องในตอนนั้นได้ยังไง​ และก็แปลกอีกที่ผมกับจำเรื่องราวก่อนที่ผมจะมากับโจรขโมยเด็กไม่ได้เลย ความจำเกี่ยวกับพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดในหัวผมยิ่งไม่มีเลยสักนิด​ 

        ผมเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าถูกปลูกฝังมโนธรรม​และจริยธรรม​มาตั้งแต่เด็ก​ คนที่ดูแลผมมักจะเตือนให้ผมอย่าทำตัวเหมือนกับพ่อแม่ผมที่มีลูกได้แต่เลี้ยงไม่ได้ต้องทิ้งให้เป็นภาระของสังคม​ เขาคงนึกว่าพ่อแม่ทิ้งผมหญิงอ้วนคงไม่ได้บอกว่าโจรขโมยผมมา คนดูแลผมแกเป็นคนใจดีแค่ปากร้ายเท่านั้นเอง​ ผมจึงปล่อยให้แกพูดไปเรื่อยเปื่อยตั้งแต่เด็กจนผมอายุ​ 15​ ปี​ ผมก็ต้องไปหางานพาท์ทามทำบ้าง​ เพื่อแบ่งเบาภาระ​ของบ้านเด็กกำพร้าไม่ใช่ผมคนเดียวเด็กโตคนอื่นๆ​ ที่อยู่มาก่อนผมก็ทำเหมือนกัน​ การแสดงเปิดหมวกเล็กๆ​ น้อยๆ​ ไม่ถือว่าเป็นการใช้เเรงงานเด็ก​ บ้านเด็กกำพร้าจึงมีรายได้จากวิธีนี้อีกทาง​หนึ่ง​ มุ่งหวังรอแต่เงินบริจาคอย่างเดียวเด็กๆ​ คงอดตายกันหมด  ผู้ดูแลบ้านเด็กกำพร้าเขาจะเก็บเงินไว้ให้เด็กส่วนหนึ่ง​ที่ออกมาทำงานพาท์ทาม เพื่อไว้ให้พวกผมได้เรียนต่อในระดับที่สูงที่สุดเท่าที่ทางบ้านเด็กกำพร้าจะช่วยได้​ ผมสอบติดได้เข้าเรียนมหาลัยธรรมดาๆ​ ที่หนึ่ง​ เรียนจนจบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง​ 

        ผมออกหางานทำได้รุ่นพี่แนะนำงาน​บริษัท​ด้านการตลาดให้ซึ่งตรงกับที่ผมเรียนมาพอดี​ ผมเข้าทำงานก่อนผ่านโปรผมสามารถคิดแผนการให้ทางบริษัท​เพิ่มผลกำไรได้​ 10% ท่านประธานชอบใจมาก​ ให้ผมไปเป็นคนสนิทที่คอยติดตามทำงานใกล้ชิด​ ผมใช้เวลา​ 5​ ปี​ จากพนักงานธรรมดา​กลายเป็น​ผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษั​ท​ เงินเดือนผมหลักแสนหยวนผมเก็บ​ 30​% ของเงินทุกเดือนส่งให้บ้านเด็กกำพร้าที่ผมโตมา ผมอยากให้เด็กรุ่นหลังผมที่นั่นได้อยู่สบายมากกว่าผมตอนที่ยังอยู่ที่นั่น​ เหตุการณ์​เป็นไปด้วยดีจนกระทั้งวันนั้น​ ที่งานแสดงสินค้าของทางบริษัท​ใหญ่แห่งหนึ่งจัดขึ้นมีคนเข้าไปชมดูมากมาย​ 

        แต่โชคไม่ดีมีคนมักง่ายทิ้งก้นบุหรี่ไปโดนกับสายไฟที่ลั่วเข้าพอดี​ จึงเกิดไฟไหม้ขึ้นตัวผมที่จริงอยู่ข้างนอกไม่มีอันตรายอยู่แล้ว​ แต่เหมือนมัจจุราช​เรียกหาบางอย่างชักนำให้ผมเข้าไปช่วยคนที่ติดอยู่ข้างใน​ ผมจำไม่ได้ว่าช่วยคนก่อนหน้าไว้ได้กี่คน​ แต่คนสุดที่ผมเห็นหน้าคือเด็กผู้หญิง​ผมสั้นอายุไม่เกิน​ 15​ ปีผมพาเธอออกมาจากจุดที่ไฟไหม้จะได้สุดทางอยู่แล้ว​ คานปูนที่อยู่ด้านบนก็ล่วงลงมาตรงหน้า​ ผมรีบผลักเด็กสาวออกไปให้พ้นทางคานปูนเลยล่วงทับผมแทน​ ผมจำใบหน้าเธอไม่ได้ทั้งเปลวไฟเเละเศษปูนต่างกั้นเส้นทางระหว่างผมกับเธอ​ ผมได้ยินแต่เสียงเธอร้องเรียกผมอยู่ตรงนั้น​ ผมรู้ว่าที่ตรงนี้คงเป็นสุดทางชีวิตของผมแล้ว​ ผมกัดฟันใช้เเรงเฮือกสุดท้ายตะโกนบอกเธอไป​ "จงมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช้มันอย่างมีความสุข​ และก็... อย่าลืมเลี้ยงลูกตัวเองให้ดีด้วยอย่าปล่อยให้คนอื่นขโมยไป"