[fic knb] She Is My Girlfriend.|คนนั้นแฟนผม

ตอนที่ 7 : She Is My Girlfriend05:Summer camp with rakuzan.

She Is My Girlfriend05:Summer camp with rakuzan.

____________________________________________________________________________________________________

        การแข่งขันอินเตอร์ไฮจบลงอย่างสวยงาม ราคุซันชนะโยเซ็นแบบไม่ต้องดูก็รู้ผลราวกับหวยล็อกเลข ขาเรียวก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าชานชาลารถไฟ เป้าหมายของพวกเขาในฤดูร้อนปีนี้คือการฝึกซ้อมนอกสถานที่ สะดุ้งเล็กน้อยยามเนบุยะเดินมาสะกิดเธอ สงสัยคงอยากให้ไปห้ามทัพระหว่างเรโอะกับฮายามะละมั้ง

           "ใจเย็นๆก่อนนะ รถไฟจะมาแล้วค่ะ"

           "ลิซจัง เซย์จังยังไม่มาอีกหรอ"

           "มาแล้วค่ะ อยู่นู่นน่ะ"

        พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังชานชาลา เหลือบกลับมามองทุกคนในทีมที่พยักหน้าตอบครู่หนึ่ง ส่ายหน้าไปมาก่อนจะรีบพากันเดินไปหากัปตันหนุ่มเพราะเห็นว่าขบวนรถไฟมาถึงแล้ว

             "มาช้านะ"

             "นิดนึงน่า แล้วไม่รีบไปหรอ"

             "ก็คอยลิซอยู่นั่นแหละ"

        อาคาชิเอ่ยตอบแฟนสาวพร้อมกับก้าวขาเข้าไปในรถไฟ หย่อนกายนั่งตรงริมหน้าต่างฝั่งขวา ดวงตาคู่สวยจดจ้องบรรยากาศต่างๆของเกียวโต ในหัวของเขากำลังคิดถึงเรื่องการฝึกซ้อมในส่วนของวันนี้อยู่ เพราะกว่าจะไปถึงสถานที่ซ้อมก็ใช้เวลานานพอสมควรเลยทีเดียว รู้สึกว่าประมาณสี่ชั่วโมงได้

           "ทำหน้าเครียดอีกแล้วนะ"

           "พอดีคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ"

           "อย่าคิดมากเลยนะ คิดซะว่าเที่ยวเล่นกับทีมก็ได้"

        มือเล็กทาบลงบนแก้มสากทั้งสองข้าง ดวงตาทั้งสองคู่สบกันชั่วขณะ ริมฝีปากระบายยิ้มกว้างเมื่อคนตัวสูงหลับตาลงพลางจับมือของเธอเอาไว้ ความจริงผู้ชายคนนี้ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลยนะ

           "ขอบใจนะ"

          "ไม่เป็นไรหรอก ลิซเป็นแฟนเซย์นะ เรื่องแค่นี้มันเล็กน้อยมากเลย"

          "นั่นสินะ"

        เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะลดข้อมือของคนตัวเล็กลงและดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น กดจูบตรงกลุ่มผมนุ่มอย่างแผ่วเบา ซุกหน้าลงที่ซอกคอเนียน หลุดหัวเราะยามแฟนสาวเล่นมุขตลกใส่ตน เชื่อเถอะว่าชาตินี้ทั้งชาติเขาคงหาแฟนที่น่ารักแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วแน่นอน เพราะลิซซ่ามีเพียงแค่คนเดียวในโลก

         ขาเรียวก้าวออกจากก้าวออกมาจากกลุ่มทีมบาสเกตบอลที่กำลังโหวกเหวกโวยวาย หยุดอยู่ตรงทางเดินสักพัก นัยน์ตาสีชมพูอ่อนจ้องมองคลื่นทะเลที่ซัดกระทบชายหาดอยู่ครู่หนึ่ง บรรยากาศจะสงบสุขและน่าอยู่กว่านี้ถ้าไม่มีเสียงตะโกนแหกปากของฮายามะแถมตามมาด้วยเสียงด่าจากเรโอะกับเนบุยะอีกต่างหาก

           "เสียงดังกันจริงๆเลยนะ"

           "ถ้าไม่เสียงน่ะสิแปลก"

           "ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ไปกันเถอะ"

        มือหนากุมมือของผู้จัดการสาวและพากันไปยังบ้านพักตากอากาศของตระกูลอาคาชิ หย่อนกายนั่งลงบนเตียงนอน ชำเลืองมองเจ้าหล่อนที่กำลังเก็บเสื้อเข้าตู้ครู่หนึ่งแล้วล้มตัวนอนทั้งอย่างนั้น

           "ยังไม่ทันได้เริ่มซ้อมก็เพลียแล้วหรอ"

           "เปล่าหรอก แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ"

           "งั้นหรอ"

        พยักหน้าพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งข้างแฟนหนุ่ม มือเล็กลูบเส้นผมสีแดงอย่างเบามือ ริมฝีปากบางฉีกยิ้มกว้างยามคนตัวสูงลุกก่อนจะล้มตัวนอนบนตักเธอ ใช้มืออีกข้างที่ว่างกุมมือหนาและบีบเล็กน้อย หลุดหัวเราะเมื่อเจ้าตัวหลับตาพริ้มแถมยังกดจูบตรงหลังมือหล่อนเบาๆหนึ่งหนด้วย

           "ลิซ"

           "อะไรหรอ"

           "กอดหน่อย"

        ไม่พูดเปล่าพลางลุกขึ้นนั่งแล้วกางแขนออกเพื่อให้ร่างบางเข้ามากอด 

          "โอ๋เอ๋นะ โอมเพี้ยง จงหายเหนื่อย"

          "หายเหนื่อยแล้วก็ได้"

          "หายไวแท้"

        ผละออกจากอีกฝ่ายก่อนจะใช้มือหยิกแก้มสากเบาๆ หัวเราะร่าเมื่ออาคาชิร้องท้วงบอกว่าเจ็บ นัยน์ตาคู่สวยจดจ้องใบหน้าหล่อเหลาของนายน้อยครู่หนึ่ง ขยับตัวเข้าหาเขาอีกครั้งจนปลายจมูกชนกัน เสียงคลื่นกระทบกับชายหาดกับลมหายใจอุ่นที่พ่นรดริมฝีปากกันและกัน นั่นทำให้ทั้งสองนิ่งค้างไม่ขยับไปไหนนานพอสมควร

           "ไม่จูบหรอ"

           "หึ"

           "งั้นเซย์จูบเองนะ"

        ประทับจูบลงบนริมฝีปากคนตัวเล็กทันทียามพูดจบ มือหนาประคองใบหน้าเรียวเอาไว้ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพลงปากเจ้าหล่อนเพื่อตักตวงความหวาน ทั้งสองหยอกล้อกันอยู่นานจนเขาพอใจจึงค่อยๆผละออก 

          "ใกล้ได้เวลาซ้อมแล้วนี่นา"

          "ยังไม่อยากไปเลยแฮะ"

          "เดี๋ยวนี้หัดขี้เกียจแล้วรึไง"

        ลิซซ่าเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงโปร่งรพลางส่ายหน้าไปมาเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับ ให้ตายสิ นี่เขาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน พลันสะดุ้งโหยงยามหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยเกิดอยากอุ้มเธอเสียอย่างนั้น มือเล็กฟาดลงบนแขนแกร่งเชิงบอกให้ปล่อยตนลง แต่มีหรือที่อาคาชิจะยอม นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังพาหมุนรอบห้องจนล้มตรงโซฟาอีกต่างหาก

          "ทำไมลิซตัวหนักขึ้นล่ะเนี่ย"

          "แน่นอนสิ ลิซกินเยอะจะตายไป นำ้หนักไม่ขึ้นก็บ้าแล้ว"

          "นั่นสินะ โอ๋ๆ ถึงนำ้หนักจะขึ้นแต่ก็ยังรักเหมือนเดิมนะครับ"

         โผเข้ากอดแฟนสาวจากทางด้านหลัง หลุดหัวเราะในลำคอยามคนในอ้อมกอดแกล้งทำเสียงฟึดฟัดใส่ตน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนสาวเจ้าก็ยังคงเหมือนเดิมเสียจริง

           "เร็วขึ้นอีก อย่าหยุด"

           "คิดว่าไงล่ะคุณผู้ช่วย"

           "ก็ดีค่ะ แต่ว่ามันไม่โหดไปหน่อยหรอคะ"

        พูดพร้อมกับมองไปยังกัปตันหนุ่มและคนในทีมที่กำลังปาดเหงื่อกันเป็นว่าเล่น หันกลับมาหาผู้จัดการหนุ่มสุดหล่อครู่หนึ่ง พลันยิ้มแหยยามคนข้างกายบอกว่า'แค่นี้ยังน้อยไปนะ ปกติฝึกโหดกว่านี้อีก' ให้ตายสิ ขนาดตอนที่เธอฝึกพวกแนชยังไม่มากขนาดนี้เลยนะ นี่กะจะเอาไปรบแทนแข่งกีฬาใช่ไหมเนี่ย

           "ลิซซ่า เดี๋ยวช่วยมาดูตรงนี้หน่อยนะ"

           "อะไรหรอคะ"

           "ตารางการซ้อมของวันพรุ่งนี้น่ะ"

         มือหนายื่นตารางการฝึกซ้อมให้คนตัวเล็กอ่าน นัยน์ตาสีดำสนิทจดจ้องการเคลื่อนไหวของแต่ละคน หลังจากที่ฝึกเมื่อกี้ดูคล่องตัวขึ้นเยอะเลยนี่นา พรุ่งนี้คงต้องเพิ่มให้หนักกว่านี้อีกแล้วล่ะ

           "แบบนี้ก็ปกติเหมือนกันหรอคะ"

           "ใช่ ปกติมาก"

           "ถ้าบอกว่าซ้อมเกณฑ์ทหารฉันก็เชื่อนะคะ"

 

         เสียงหวานกล่าวเชิงติดตลก พับกระดาษใส่กระเป๋ากางเกงยีน มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาและเก็บไว้ที่เดิม นัยน์ตาสีชมพูอ่อนชำเลืองมองฮิงุจิกับโค้ชสลับไปมาสักพักหนึ่ง เหมือนว่าจะพอใจการฝึกซ้อมครั้งนี้กันมากเลยทีเดียว พวกเขาคงอยากให้ทุกคนได้ออกแรงกันเยอะๆนั่นแหละ

           "ลิซซ่า ช่วยออกไปซื้อนำ้ให้หน่อยได้มั้ย"

           "ได้ค่ะ แล้วรอบนี้จะให้ใครไปช่วยฉันถือหรอคะ"

           "อาคาชิไง"

         ตอบแบบแทบไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้น เขารู้ว่าเจ้าหล่อนเข้าใจอะไรง่าย

           "ให้ไปกันสองคนแบบนั้นมันดีแล้วหรอ"

           "นั่นสิมันน่าเป็นห่วงนะ"

           "ฉันว่าดีแล้วล่ะ"

         เรโอะโพล่งขึ้นหลังจากนั่งฟังทั้งสามหนุ่มพูดคุยกันมานานพอสมควร ปล่อยให้กัปตันหนุ่มออกไปผ่อนคลายบ้างน่ะดีแล้ว ถ้าขืนอยู่ต่อมีหวังเครียดตายแน่นอน

           "รุ่นพี่ว่าไงครับ"

           "ปล่อยหมอนั่นไปเถอะ"

           "เห็นมั้ยขนาดหมอนี่ยังบอกให้ปล่อยไปเลย เป็นห่วงลิซอะไรขนาดนั้น"

         เนบุยะเอ่ยพลางเอามือวางลงบนไหล่ของฮายามะ ถ้าพูดกันตามตรงมองจากดาวอังคารก็รู้ว่าหญิงสาวไม่ใช่คนธรรมดา ถึงบางทีจะดูบอบบางไปหน่อยก็เถอะ เขาคิดว่าต้องมีของบ้างแหละ เชื่อเถอะว่าดูแลตัวเองได้แบบสบายหายห่วงเลย มีแต่คนหัวทองนั่นแหละที่คิดมากเกินไป

           "ตอนเย็นถนนเงียบดีเนอะ"

           "นั่นสิ แทบไม่มีรถขับผ่านเลย"

           "เราไม่ได้มาเดินเล่นแบบนี้นานแล้วนะเนี่ย"

         ขาเรียวยังคงก้าวเดินบนฟุตบาท แอบเหลือบมองแฟนหนุ่มชั่วขณะหนึ่ง แสงแดดยามบ่ายสาดลงมากระทบกับผมของคนตัวสูงพอดิบพอดี หลุดหัวเราะเมื่ออีกฝ่ายบ่นแสบตา เมื่อกี้เขาหล่อมากเลยนะ ถึงปกติจะหล่ออยู่แล้วก็ตามที บ้าจริง เขาจะทำเะอตกลุมรักทุกสิบวินาทีไม่ได้นะ

   

           "คราวหลังมาอีกมั้ยล่ะ"

           "เอาสิ"

           "เซย์จองตัวลิซเอาไว้แล้วนะ"

         อาคาชิกอบกุมมือเล็กเอาไว้ นัยน์ตาสีแดงเข้มจ้องมองใบหน้าเรียวสวยครู่หนึ่ง ไม่ว่าวันไหนเจ้าหล่อนก็สวยทุกวันจริงๆ

           "เซย์จะเอาอะไรเพิ่มมั้ย"

           "ไม่แล้วล่ะ"

           "โอเค"

         ขานรับและเดินไปจ่ายเงิน ริมฝีปากบางระบายยิ้มกว้างเมื่อเจ้าของร้านเอ่ยปากแซวหล่อนกับคนตัวสูง ลิซซ่าก้าวเท้าออกจากร้านขายของชำเพื่อไปยังโรงยิม ชำเลืองมองแฟนหนุ่มข้างกายดเล็กน้อย ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย

           "ลิซ"

           "ว่าไงคะ"

           "หยุดอยู่ตรงนี้ก่อนได้มั้ย"

          นักกีฬาหนุ่มบอกก่อนจะหยุดอยู่ตรงชายหาด ดวงตาคู่สวยจดจ้องผืนทะเลที่เงียบสงบครู่หนึ่ง ในหัวเริ่มรำลึกถึงความหลัง นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้มายืนตรงนี้เขาเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน หลุดจากภวังค์ยามเจ้าหล่อนกุมมือตนและบีบเบาๆ เขานึกภาพไม่ออกเลยนะว่าถ้าไม่มีลิซซ่าแล้วมันจะเป็นอย่างไร

             "ลิซไม่รู้หรอกนะว่าเซย์คิดอะไรอยู่ แต่ว่ายังมีลิซอยู่ตรงนี้นะ"

             "ขอบใจมากนะ"

             "ลงไปเดินเล่นข้างล่างกันสักแป๊บนึงมั้ยล่ะ"

         มองหน้าร่างสูงโปร่งครู่หนึ่ง ทั้งสองตัดสินใจเดินลงไปข้างล่าง ความจริงการมาเดินเล่นริมทะเลช่วงเย็นก็ไม่ได้แย่นะ ดีมากด้วยซำ้เพราะเหมือนได้มาผ่อนคลายหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน

           "ลิซ"

           "อะไรหรอ อ๊ะ แอบถ่ายงั้นหรอ"

           "เปล่า ไม่ได้แอบถ่าย ถ่ายเลยต่างหาก"

         โชว์รูปที่ตนเพิ่งถ่ายให้สาวเจ้าดูด้วย ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ยามคนตัวเล็กบ่นอิดออด แต่กลับเดินมาดูโดยที่ไม่บอกให้ลบรูปทิ้งเพราะเป็นภาพที่สวยภาพหนึ่งเลยทีเดียว นิ้วเรียวกดพิมพ์อะไรบางอย่างก่อนจะโพสต์ลงอินสตาแกรม ความจริงเขาก็ไม่ได้อยากอวดแฟนหรอก แฟนมันดันน่ารักเกินหน้าเกินตาเท่านั้นเอง

            Sejurx:My honey.♡

            HIMAWARI27:เหม็นความรัก

            Hime_A:@LISSA_OLC อิจสา

         และอีกสารพัดคอมเมนต์จากเพื่อนของพวกเขา เชื่อเถอะว่าตอนนี้แชทกลุ่มคงเด้งกันสนุกสนานแน่นอน โดยเฉพาะกลุ่มของพวกเขาที่เด้งกันไม่หยุดไม่หย่อนตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

            DaikixAomine:@Sejurx กับคนนี้นี่ยังไงครับ

            KurokoT:ตอนนี้ผมอยากรู้มากเลยครับอาคาชิคุง

            ATSUSHI:ไปคบกันตอนไหน่ะอาคาจิน

           Ryotaxxx:ใช่ฮะ ไปคบกันตอนไหนน่ะอาคาชิจจิ

           Midxrima:ทำไมพวกฉันไม่รู้เรื่องเลย

แฟน:Sejurx

คบกันมาได้ปีกว่าแล้ว:Sejurx

ไม่ต้องรู้หรอกว่าไปคบกันตอนไหน รู้แค่ว่ากับคนนี้ยังคบกันอีกนานก็พอ:Sejurx

         นัยน์ตาสีแดงเข้มจ้องมองการสนทนาครู่หนึ่ง ทุกคนเงียบไปสักพักใหญ่ สงสัยคงมีงานต้องทำหรือไม่ก็ช็อกตายคาโทรศัพท์ไปแล้วก็ได้ เพราะเรื่องที่เขากับลิซซ่าเป็นแฟนกันมีคนรู้น้อยมาก ซึ่งวันนี้ก็ได้รู้กันหมดแล้ว ส่ายหน้าไปมาก่อนจะเก็บสมาร์ทโฟนใส่ในกระเป๋ากางเกงเนื่องจากแฟนสาวเอ่ยเรียกตนแล้ว

             หวังว่าคงจะไม่ช็อกตายกันไปก่อนนะ

____________________________________________________________________________________________________

Talk With Writer.

เรียบร้อยจ้ะพ่อ ช็อกตายกันหมดแล้ว

                                                                                                                                     30/12/62

____________________________________________________________________________________________________ 

T
B