คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : หื่นนัก..รักซะเลย !* [15] ,, อดีต (2
เมื่อถึงเวลาดึกๆอาจารย์จึงให้นักเรียนออกไปเล่นกิจกรรมกับรุ่นพี่ข้างนอกสถานที่ ซึ่งก็คือป่า ..
“ฮันเกิง เค้ากลัวจังอ่ะ T^T”อิทึกบ่นกับเพื่อนของเขา
“ไม่เป็นไรหรอกๆ มีหลายคนกลัวอะไรละ?”ฮันเกิงบอกเพื่อนของเขา
“กลัวผีอ่าฮันน T^T”อิทึกบอกแล้วตั่วสั่นเทาด้วยความกลัว ~~
“เอาน่าๆมีนักเรียนใหม่เป็นร้อย ไม่ต้องกลัวนะ ^^”ฮันเกิงปลอบเพื่อนของเขา
ที่กลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว
ในขณะที่เดินไปตามป่ามีแค่ตะเกียงตัวเล็กๆที่รุ่นพี่3-4 คนพารุ่นน้องเดินไปสำรวจป่าเป็นกลุ่มๆ บรรยากาศข้างนช่างวังเวง เยือกเย็นชวนขนลุก ...
“ฮันนน T^Tน่ากลัวจังรีบๆเดินหน่อยสิ”อิทึกบอกแล้วกอดแขนเพื่อนตัวเองแน่น
“เห้ออ~ไม่เห็นน่ากลัวเลย”ฮันเกิงตอบสบายๆ
ส่วนอิทึกเป็นพูดจาอะไรได้แต่นิ่งเงียบ แล้วสายตาก็หันไปพบกับสิ่งๆหนึ่ง
‘กระต่าย’ อิทึกนึกในใจแล้วรีบผละออกจากฮันเกิง โดยที่เพื่อนของเขายังมัวแต่มองไปรอบๆป่าจนลืมคนที่เกาะแขนเขาแน่นยังกับป่าหมึก
“ไปไหนนะ มานี่ก่อนๆ”อิทึกพูดแล้ววิ่งตามกระต่ายน้อยไป
คิบอมกับคังอินต้องคอยดูแลน้องๆไม่ให้พลัดหลงกันอยู่ทางด้านหลังและคอบช่วยเหลือหากเกิดปัญหาต่างๆขึ้น
“เห้ยย คังอินมีน้องวิ่งไปทางนู้นอ่ะ !”คิบอมบอกคังอินพลางถอนหายใจ
“งั้นเด๋วชั้นไปตามเอง ^^”คังอินพูดยิ้มๆเพราะเห็นใจเพื่อนของเขาที่เหนื่อยมาทั้งวัน
“เออ เร็วๆนะเด๋วชั้นไปรอตรงสุ่มเกมส์เลยนะเว้ย”คิบอมบอกแล้ววิ่งตามกลุ่มน้องๆไป
ส่วนคังอินวิ่งตามรุ่นน้องคนนั้นไปอย่างรีบร้อน ที่ก็มืดมากๆแล้วคงมองหาทางลำบากและอาจจะพลัดหลงกับเพื่อนๆและรุ่นน้องก็ได้แถมบรรยากาศในป่าคงไม่มีอยากจะค้างที่นี่แน่ๆ -*-
“หยุดก่อนๆมานี่มา ^^”อิทึกวิ่งร่าไปหากระต่ายน้อยจากนั้นมันก็กระโดดหายไปไหนพุ่มหญ้า
“ว้าไปสะแล้ว ~”อิทึกถอนหายใจอย่างเสียดาย กระต่ายตัวนั้นน่ารักเสียจริงแต่เมื่อเขามองไปรอบๆป่าก็เอ่ะใจขึ้น ‘นี่เราวิ่งมาไกลขนาดนี้เลยเหรอ?’
อิทึกรีบเดินไปรอบๆป่ารู้สึกกลัวจับใจ เงียบ สงบ ..
จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาจากด้านหลัง .. เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว
ร่างกายขยับไม่ได้ น้ำตาเอ่อล้นรอบตัวตา ..
‘หมับ’มือหนาๆมาจับที่ไหล่ของเขา
“กรี๊ดดดดดดดดด....”อิทึกแฝดเสียงลั่น น้ำตานอง
“อ่ะๆใจเย็นๆครับน้อง”ชายคนนั้นเอ่ยเบาๆพลางยิ้มให้อิทึก
“ฮือๆๆช่วยผมด้วย ผมกลัวว T^T”อิทึกร้องให้น้ำตานอง
“ไม่มีอะไรหรอกครับ หยุดร้องน๊า^^”ชายปลอบแล้วยิ้มให้อิทึก
“ขอบคุณครับ ฮึกๆ”อิทึกบอกคนๆนั้นแต่ยังคงกลัวจับใจ
“กลับไปกันเถอะนะ เด๋วหลงแล้วแย่แน่เลย”ชายคนนั้นบอกพลางโอบเอวอิทึกแล้วเดินไปโดยที่อิทึกยังคงกอดชายคนนั้นอยู่ ‘นางฟ้าของชั้น พบกันอีกแล้ว’
“ขอบคุณนะครับ พี่ชื่ออะไรครับ?”อิทึกถาม
“คังอินครับ ^^”คังอินแนะนำตัวเอง
“ผมอิทึกนะครับ ..ยินดีที่ได้รู้จัก”อิทึกบอกยิ้มๆแต่ยังคงสะอื้น
“ครับ เหมือนกันนะครับอิทึก”คังอินบอก อุ่นจังเลยที่ได้กอดคนตรงหน้า
“พี่หาผมเจอได้อย่างไง?”อิทึกถามพลางเช็ดตา
“พี่เห็นน้องวิ่งออกไปจากกลุ่มน้องๆเลยมาตามครับ”คังอินตอบ
“อ่อ..แล้วกลุ่มพวกเราไปไหนกานหมดนะ?”อิทึกถาม
“เด๋วก้อเจอๆ ไปเร็วๆครับ”คังอินพูดแล้วรีบๆเดินจูงมืออิทึกไปยิ้มๆ
‘ทำไมพี่ถึงยิ้มน่ารักจัง พี่กำลังทำให้ผมใจสั่นนะ ~’
“อิทึกๆๆๆ นายอยู่ไหน TT”ฮันเกิงรีบหาเพื่อนของเขา จากกลุ่มเพื่อนๆแต่ก็ไม่พบ
รู้สึกผิดจริงๆที่ลืมเพื่อนของตัวเอง
อิทึกและคังอินมาถึง ณ จุดเล่นเกมส์เป็นสุ้มเล็กๆให้เข้าไปทีละ 2 คนเพื่อเล่นเกมส์ตามที่รุ่นพี่ได้จัดเตรียมไว้ก เพื่อความสนุกสนานและสร้างสีสันให้แก่น้องใหม่
“เพื่อนน้องไปไหนละ?”คังอินถามพลางมอบหาฮันเกิงไปรอบๆ
“คงเข้าไปแล้วมั่งครับ ”อิทึกตอบแล้วถอนหายใจเบาๆ
“งั้นน้องเข้าไปกับพี่นะ ^^”คังอินบอกแล้วจูงมืออิทึกเข้าไปในสุ้มนั้น
“ผะ..ผมกลัว T^T”อิทึกหน้าเสียเมื่อมองอะไรไม่เห็นเลยภายในสุ้มนั้นแล้วกอดคังอินแน่นเหมือนกับจะไม่มีวันปล่อย
คังอินไม่กลัวอะไร เพราะเขาเป็นคนจัดเกมส์พวกนี้ขึ้นมาแต่ก็พยายามหาทางเดินจากนั้นก็มีคนมาจับขาอิทึก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”อิทึกกรี๊ดลั่นสนั่นไปทั่วป่า - -“
“ฮือๆๆๆพี่คังอิน”อิทึกร้องให้อย่างหวาดกลัว
“โอ๋ๆไม่มีอะไรนะๆ พวกเพื่อนๆพี่เอง ^^”คังอินปลอบอิทึกแล้วรีบพาเดินออกจากสุ้ม อิทึกหน้าเสีย น้ำตานองคังอินปาดน้ำตานั้นออกแล้วโอบอิทึกไว้แน่นๆ
‘เหมือนกับนางฟ้าไม่มีผิด นางฟ้าในฝัน นางฟ้าในใจของเขา’
เมื่อถึงเวลากลับจากโรงเรียน นักเรียนก็แยกย้ายกันไปพักที่ห้องพัก อิทึกนอนห้องเดียวกันกับฮันเกิง รู้สึกเหนื่อยและกลัวมากอยากจะล้มตัวนอนเสียเด๋วนี้ ระหว่างทางขึ้นมาก็รู้สึกคิดถึงอ้อมกอดของคังอินตะหงิดๆ ‘ทำไมพี่ถึงอ่อนโยนจัง..’
“อิทึกๆๆๆ นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม ชั้นขอโทดน๊า ชั้นไม่ได้ตั้งใจทิ้งนาย”ฮันเกิงรัวทั้งคำถามและคำขอโทษใส่อิทึกไม่ยั่ง อิทึกได้ขำเบาๆ
“ชั้นไม่เป็นหรอกน่า ^^”อิทึกตอบยิ้มๆแล้วเดินเข้าห้อง
“ไม่โกดชั้นน๊า ~”ฮันเกิงถาม
“อ่าฮะ ^^”อิทึกพูดยิ้มๆ ยังคงนึกถึงคังอิน
“งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนละกัน ..”ฮันเกิงบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
อิทึกยังคงยิ้มแย้ม ‘พี่คังอิน ทำไมผมถึงรู้แปลกๆกับพี่นะ? ทำไม ทำไม????’
เวลาผ่านไปหลายๆเดือน .. อิทึกคุ้นเคยกับกานเป็นนักเรียนที่นี้แล้วแต่เขาไม่ค่อยได้พบกับคังอินนัก แต่เวลาเจอรู้สึกเขินตลอดเวลาที่คังอินส่งรอยยิ้มมาให้ ทำให้กลัวที่คังอินจะรู้ความรู้สึกของเขา
วันวาเลนไทน์ ~
“เน้!ไอ่คังแกจะบอกรักน้องคนนั้นจริงๆป่ะ ?”คิบอมถาม
“ชั้นรอวันนี้มานานแล้วละ”คังอินตอบ
“บอกรักในวันแห่งความรัก โอ๊ยยโรแมนติ๊ก โรแมนติก -*-”คิบอมพูดลากเสียวยาวๆ
“ไม่ต้องมาประชด อิจฉาละสิแกอ่ะ ^^”คังอิยแซวเพื่อนรักที่ยังไม่มีแฟน
“เออ!รู้แล้วยังจะมาถามอีก”คิบอมตอบหน้าเบ้
“มีคนชอบแกตั้งเยอะ เอาสักคนดิ๊”คังอินเสนอ
“ก็ชั้นไม่ได้ชอบนี่ -*-”คิบอมตอบเรียบๆ
“เด๋วก้อมาเอง คนของแก ^^”คังอินพูดแล้วยิ้มๆ
“เหมือนของแกหรอไงว่ะ ?”คิบอมถามอย่างหมั่นไส้
“ฮ่าๆๆแน่นอนเว้ยย”คังอินตอบแล้วหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องไป
“เว้ยย จะมีหรอว่ะ?คนๆนั้นไร้สาระ - - ”คิบอมบ่นกับตัวเองคนเดียว (ตอนนี้ก็มีแล้วไง^^)
ณ มุมตึกเรียน ช่วงเย็น ..
“พี่คังอิน ^^”อิทึกเรียกแล้วโบกมือให้
“โทดน๊าที่มาช้า พอดีเถียงกับเพื่อนอยู่นะครับ^^”คังอินตอบยิ้มๆ
“พี่มีธุระอะไรหรือปล่าวฮะ?”อิทึกถาม อยู่ๆก็เรียกว่าคุยสะงั้นแถม 2 ต่อ 2 เขาก็เขินเป็นนะ >//<
“พี่มีเรื่องอยากจะสารภาพครับ ..”คังอินบอกแล้วกุมมืออิทึกไว้
ตึก ตึก .. เสียงหัวใจของอิทึกเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ..
“พี่รักอิทึกนะครับ...”
เวลาผ่านไปเกือบปี .. ไวโกหกเร็วเหมือนฝันจริงๆ วันนี้ผมก็ยังมีพี่คังอินอยู่ข้างๆผม มีความสุขเหลือกับตลอดเวลาที่ผ่านมา ^^
คังอินและอิทึกกลายเป็นคู่ขวัญของโรงเรียนไปเสียแล้วเนื่องจากความน่ารักของทั้งคู่ทำให้ใครๆต่างพากันอิจฉาความรักของทั้ง 2 คนนี้
“พี่จะรักอิทึกไปตลอดนะครับ ^^"คังอินบอกแล้วสวมแหวให้กับอิทึก
“พี่จะอยู่กับผมไปตลอดไหม? อย่าทิ้งผมนะ”อิทึกบอกแล้วลูบแหวนวงนั้นอย่างรักใคร่
“แน่นอนครับ ..”คังอินตอบอย่างมั่นใจแล้วกอดอิทึกไว้แน่น
“ไม่มีพี่ผมก็ไม่เหลือใครอีกเลย ..”อิทึกบอก
“มีคนชอบอิทึกเยอะออกนี่หน่า”คังอินพูดหยอกล้อ
“แต่ชีวิตและหัวใจผมต้องกานพี่คนเดียวนะครับ..”อิทึกบอกด้วยจริงจัง
คังอินยิ้มอย่างมีความสุขและกอดคนตรงหน้า เขาก็ต้องกานคนตรงหน้าแต่เพียงคนเดียวเหมือนกัน นางฟ้าของเขา .. และคนเดียวตลอดไป
วันหนึ่ง ..
“อิทึก..พี่ต้องไปเรียนที่ต่างประเทศ”คังอินบอกอิทึกด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“ฮึกๆๆไม่จริงนะ ไม่ๆๆ”อิทึกปล่อยโฮร่ำไห้
“พี่ไปไม่นานนะ อิทึก”คังอินพูด
“พี่จะกลับมาหาผมนะครับ”
“แน่นอนครับ”
“พี่จะรักผมและไม่มีลืมผมนะครับ”
“ครับสัญญาครับ”
.
.
.
เวลาก็ผ่านพ้นมา 3 ปี ~ ไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับคังอินเลย ในช่วงแรกที่เขาไปนั้นมีจดหมายถึงอิทึกเพียง 3 ฉบับจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวใดๆมาอีก แต่เขาก็รอ รอ รอ
จนวันนี้ 3 ปี ที่เขารอคังอินคนรักของเขามาตลอดแต่ทว่ากลับเป็นเพียงความว่างปล่าวเท่านั้นที่เขารอ ... เขาตั้งใจเรียนทำหน้าที่ประธานนักเรียนอย่างตั้งใจ .. ถึงแม้จะเด็กกว่ารุ่นพี่อย่างคิบอม แต่เขาก็สามารถเป็นที่ยอมรับของอาจารย์ได้ เรื่องของคังอินและอิทึกจึงกลายเป็นแค่เรื่องรักเศร้าๆที่มีคนไม่กี่คนที่รู้
อิทึกไม่เคยมองใคร .. ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ยังไม่เป็นคนเดิมและคนเดิม
อิทึกคนเดิมที่รักคังอินหมดใจ ...
โปรดติดตามตอนต่อไป ..
-------------------------------------------------------------------------
อ๊ากก รักคนเม้น+คนอ่านมากๆ 100 คอมเม้น !!~
เค้าเรยอัพแบบสุดกำลัง เมื่อยมากๆ เสร้าๆๆ T^T
แต่เรื่องนี้ ม่ะได้เสร้านะค๊า ^^
ลุ้นๆๆๆๆ มี๋คังทิ้งทึกไปจิงเป่าา >//<
เดากานเองง ฮี่ๆๆ
ขอบคุนทุกๆคอมเม้นน๊าค่า T^T
ซึ้งๆๆๆ
เจอกานค๊า ~~
= ))
ความคิดเห็น