ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 9 ( the story of Donghae & Ryeowook 3 )
" WHY DID I FALL IN LOVE WITH YOU "
*กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขินทงเฮ*
แต่งเองเขินเองคะ 555555555555555555555555
ขอโทษน้าที่ช้ามากๆ ไม่มีเวลาเท่าไหร่เลย TTคิดถึงทุกคนนะคะ จุ้บๆ
เรื่องราวหวานๆจะหมดแล้ว ?? ได้เวลาถึงแก่นเรื่องซักทีน้า !!
ติดตามตอนต่อไปคะ!
'ทำไมละลีทงเฮ ฉันอยากจะได้ของๆฉันคืนมันผิดตรงไหน!'
'อยากมากก็เข้ามาแย่งเอาสิเยซอง!'
ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงทั้งสองหนุ่มก็ได้มาถึงดินแดนที่แสนจะอบอุ่นแห่งนี้ อากาศหนาวจัดทำให้ผู้คนต้องใส่เสื้อหนาวหรือผ้าพันคอเพิ่มขึ้นอีกชั้น ร่างสูงยังงัวเงียกับการหลับใหลกระชับผ้าห่มให้แน่นกว่าเดิมก่อนจะโดนคนตัวเล็กจิ้มแก้มเบาๆ ร่างสูงค่อยๆปรือตาก่อนจะหันไปสบตากับคนตัวเล็กที่ห่างกันแค่ลมหายใจเท่านั้น ... หมอนนิ่มๆที่เขาเผลอหนุนมันคือไหล่ของคนตัวเล็กนั้น
"ตัวเล็กครับผมขอโทษ!"ทงเฮรีบผละออกจากไหล่นุ่มๆนั้น ก่อนจะรีบขอโทษ
"ขอโทษทำไมหรือ?"
"ผมไม่ได้ตั้งนะครับ คือ..ผมเหนื่อย"
"ทงเฮนอนกรนด้วยแหละตลกจัง^^"
"จริงหรือครับ อายจัง..แต่ตัวเล็กไม่โกรธนะครับที่ผมไปซบ"ทงเฮกล่าว
"ไม่หรอก..ไปกันเถอะทงเฮผมอยากเดินเล่นแล้วนะ!!"เรียวอุคตอบก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าของตัวเองเตรียมลงจากเครื่องบิน ทงเฮพยักหน้าก่อนจะหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปพร้อมกัน
ภายในสนามบินมีผู้คนมากมายที่มาเที่ยวและฉลองคริสมาสตร์ที่กำลังจะถึงนี่ที่ญี่ปุ่น ดินแดนแห่งความสวยงามและอบอุ่น บรรยากาศสวยๆ หิมะปกคลุมไปทั่วเหมาะกับคู่รักและครอบครัวที่เลือกจะมาผ่อนคลายที่นี่อย่างมาก ทงเฮจูงมือคนตัวเล็กตลอดทางเผื่อไม่ให้หลงไปไหน
"เราจะไปเช็คอินที่โรงแรมก่อนนะครับ แล้วผมจะพาตัวเล็กไปทานข้าว"ทงเฮบอกขณะที่โบกแท็กซี่
"แล้วทงเฮพาผมไปกินขนมด้วยนะ ช้อปปิ้งด้วย"เรียวอุคอ้อน
"แน่นอนครับ ผมจะพาไปเดินเล่นกินทุกอย่างที่ตัวเล็กอยากจะทำเลย"
"ทงเฮ.."เรียวอุคบีบมือร่างสูงแน่น ความรู้สึกที่ไม่รู้จะบอกอย่างไร มันเต็มล้นไปทั้งใจจนบอกไม่ถูก รู้แค่เขาไม่หนาวอีกต่อไปทั้งๆที่หิมะตกขนาดนี้ แต่ทำไมเขาอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย
"ครับตัวเล็ก มีอะไรหรือป่าวทำไมบีบมือผมแน่นจัง"
"ป่าวหรอก ไปกันเถอะอยากเที่ยวกับทงเฮจะแย่แล้ว^^"เรียวตอบพร้อมรอยยิ้มที่สดใส หัวใจที่เต้นแรงของทงเฮแทบหลุดออกมา ภาพตรงหน้ามันช่างน่ารักจริงๆ เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหมว่าเรียวอุคอยากจะเที่ยวกับเขา ทงเฮเขินที่สุดเลย
ทงเฮกำลังเช็คอินอยู่ที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากที่เที่ยวต่างๆที่ทงเฮอยากจะพาเรียวอุคไปมากนักแต่เหมือนการสื่อสารกับคนที่นี่ค่อนข้างลำบากนิดหน่อยทำให้ใช้เวลานานในการเช็คอิน เรียวอุคมองนู้นนี่ในโรงแรมไปเรื่อยแต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะมือของเขาถูกร่างสูงกุมไว้ไม่ให้ไปไหนนะซิ
"ซานต้าครอส!"เรียวอุคร้องขึ้นเมื่อเจอชายหนุ่มแต่งตัวเป็นซานต้าครอสสีแดงพร้อมวิกสีขาวกับเคราสีขาวพร้อมแว่นตากลมๆ หัวเราะยิ้มอย่างใจดี เด็กๆหลายคนวิ่งเข้าไปกอดและขอของขวัญมากมายก่อนที่ซานต้าครอสจะหันมายิ้มกว้างให้เรียวอุคที่อยู่หน้าเคาเตอร์เช็คอินอยู่นั้น
"สวัสดีครับหนุ่มน้อย อยากถ่ายรูปกับซานต้าครอสหรือป่าวละ"ซานต้าครอสเอ่ยอย่างอารมณ์ดี คนตัวเล็กพยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้างผละมือออกจากทงเฮแล้วตรงเข้าไปหาซานต้าครอส แขนของซานต้าโอบเอวเรียวอุคอย่างฉวยโอกาสก่อนจะยิ้มให้กล้องกับเรียวอุค � �ทงเฮหันขวับมาเมื่อมือเล็กผละออกจากเขาก่อนจะไม่พอใจกับการโอบของซานต้าคนนั้น
"ขอบคุณครับซานต้า"เรียวอุคกล่าวพร้อมกับโค้งขอบคุณ แล้วโบกมือบ้ายบายให้
"เรียวอุค!!ทำไมไปให้เขาโอบแบบนั้นละ"ทงเฮถาม
"คุณลุงซานต้าใจดีออกนะทงเฮ ผมอยากเจอซานต้ามานานแล้วทำไมโอบไม่ได้ละ?"
"เขาแค่แต่งตัวเหมือนซานต้าครอสเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ตัวจริง"
"ช่างเถอะ ยังไงเขาก็น่ารักอยู่ดีแหละ^^"เรียวอุคยิ้มกว้างก่อนจะมองรูปในกล้อง ทงเฮเดินสะบัดไปที่ลิฟต์อย่่างไม่พอใจ ใช่สิ...เขาไม่น่ารักนิ�
"ทงเฮไปไหน รอผมด้วย"
"เอาของไปเก็บบนห้องก่อนไงครับ"ทงเฮตอบเรียบๆ ทำไมเรียวอุครู้สึกแปลกๆ
ทั้งสองเดินขึ้นลิฟต์มาเงียบๆที่ชั้น 9 . และไปที่ห้องพักห้องหนึ่ง ห้องพักที่แสนหรูและน่ารัก ตบแต่งด้วยโทนสีขาวม่วงอ่อนๆ แถมติดหน้าต่างกว้างๆที่มองทิวทัศน์รอบๆเมืองได้สวยงาม เตียงคู่ขนาดใหญ่นุ่มน่านอน อยู่กลางห้อง ทงเฮขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ผมบอกเขาให้เอาสองเตียงนะ!"ทงเฮเอ่ย
"อ้าว แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้งนอนด้วยกันเนี่ยแหละ"เรียวอุคตอบแบบไม่ได้ใส่ใจก่อนจะมองวิวรอบๆเมืองที่หน้าต่างนั้น
"อย่าเที่ยวนอนกับคนอื่นง่ายๆสิครับ รวมถึงให้โอบง่ายๆด้วย"ทงเฮบอก ก่อนจะรู้สึกผิดที่โผล่งคำพูดไม่ดีออกไป เขาไม่ได้ตั้งใจจะสื่อแบบนั้นหรอกแค่เขาหวงคนตัวเล็กต่างหาก
"ผม..มันสกปรก"เรียวอุคเอ่ย ก่อนสีหน้าจะสลดไป น้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลออกมาตามแก้มสวย
ทงเฮปาดมันออกเบาๆ ก่อนจะขอโทษอีกครั้ง
"ผมไม่ได้ตั้งจะหมายความว่างั้นนะ ผม..."
"ผมเข้าใจก็ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ...."
"ไม่ใช่นะคุณไม่ใช่เรียวอุค ผมขอโทษนะครับผมแค่หวงเรียวอุค....แค่นั้นจริงๆ"
"หวงงั้นหรือ.....หวงผมทำไม"
นั้นแหละคำถามที่ทงเฮก็ถามตัวเองเหมือนกัน หวงทำไม หึงทำไม ? เขาไม่รู้จะตอบคนตรงหน้าอย่างไรดีนอกจากกุมมือคนตรงไว้ก่อนจะจุมพิตเบาๆเป็นการขอโทษ
"ผมจะพาตัวเล็กเที่ยวเยอะๆเป็นการไถ่โทษนะครับ"ทงเฮตอบก่อนจะหยิบหมวกไหมพรมสวมให้เรียวอุคอีกครั้งและจูงมือคนตรงหน้าให้ออกไปด้วยกัน
ทงเฮ..ทำไมคุณไม่ตอบผม ผมอยากได้ยินคำตอบจากคุณ
หิมะที่ตกอยู่บริเวณรอบๆเมืองทำให้ผู้คนหนาวสั่นและเดินจูงมือกันให้ความอบอุ่น ต้นไม้ต่างๆที่มีหิมะปกคลุมช่างสวยงามเหลือเกิน ผู้คนเดินขวักไขว่มากมายกันซื้อของเพราะคืนนี้เป็นคืนคริสมาสตร์อีฟ ก็ต้องเตรียมของขวัญกันได้แล้ว
ขอบคุณพระเจ้านะครับที่ลมหนาวปีนี้ท่านประทานความอุ่นมาให้เรียวอุคคนนี้ ..
ทงเฮพาเรียวอุคมากินอาหารญี่ปุ่นมากมาย เรียวอุคกินเยอะไปทีเดียวจากนั้นก็ไปซื้อคุกกี้ขนมผิงกล่องใหญ่สำหรับพี่ฮีชอลและพี่ซองมิน รวมถึงไวน์ราคาแพงสำหรับคยูฮยอน ทงเฮแปลกใจนิดๆที่เรียวอุคไม่พูดเยซองสักคำ �...แปลก...
"ไม่ซื้อของไปฝากพี่เยซองหน่อยหรือครับ"ทงเฮถาม
"อ่อ..ซื้ออะไรดีนะ"เรียวอุคถามทงเฮ ก่อนจะไปหยิบคุกกี้อีกกล่องเพื่อจะซื้อให้เยซอง
"ซื้อผ้าพันคอดีกว่าไหมครับ ดูแล้วพี่เยซองคงไม่ทานคุกกี้มากนักหรอกครับ"ทงเฮบอก เรียวอุคพยักหน้าเบาๆก่อนจะไปเลือกผ้าพันคอสีเทาสวยให้เยซองอย่างไม่เต็มใจนัก ทงเฮยิ้มก่อนจะจูงมือเรียวอุคไปจ่ายเงินและพาเรียวอุคไปหาร้านกาแฟทานกัน
"อร่อยจัง^^"เรียวอุคกินเค้กบลูเบอรี่เข้าไปคำโตอย่างน่ารักพร้อมดื่มช้อคโกแลตร้อนๆในขณะที่ทงเฮสำหรับส่งอีเมล์ไปอวยพรผู้จัดการร้านอาหารตัวแสบอย่างคิบอมกับคังอิน
"ทานเยอะๆนะครับ อีกชิ้นก็ได้นะ"ทงเฮบอกพลางหยิบทิชชู่ไปเช็ดที่มุมปากของคนตัวเล็ก เรียวอุคตักเค้กชิ้นเล็กๆก่อนจะส่งเข้าปากทงเฮ ร่างสูงยิ้มเขินกับการกระทำน่ารักนี้
"ตัวเล็กคืนนี้อยากไปดูต้นคริมาสตร์ยักษ์ไหมครับ?"
"อยากซิ! ทงเฮพาไปนะๆๆๆๆ"เรียวอุคอ้อนอีกครั้ง
"แน่นอนครับ แต่เราต้องเอาของไปเก็บที่โรงแรมก่อนนะ แล้วตัวเล็กต้องทานอาหารเย็นเยอะๆด้วยนะ ตกลงไหมครับ?"ทงเฮบอก
"ได้เลย ทงเฮใจดีที่สุดเลย!"
ร่างสูงของทงเฮล้มตัวนอนลงที่เตียงนุ่ม ในขณะที่รอคนตัวเล็กอาบน้ำอยู่เตรียมตัวจะออกไปทานอาหารเย็นข้างนอกพร้อมกับดูต้นคริสมาสต์ยักษ์ที่สัญญากันเอาไว้ มือหนาหยิบคอมพิวเตอร์สีขาวนั้นขึ้นมาก่อนจะตัดสินใจสไกป์ไปหาคิบอมที่ฝรั่งเศสเพื่อทักทายในวันคริมาสต์อีฟ
'ทงเฮเว้ยย ไม่ได้ออนไลน์นานเลยนะเป็นไงมั่ง!'
"ก็ดีครับตอนนี้อยู่ญี่ปุ่นครับ"
'ไปเที่ยวหรือ เป็นไงสนุกไหมละ'
"สนุกครับ หนาวสุดๆแต่ก็สวยสุดๆไปเลยนะครับ"
'เห้ยแล้วไปกับใครวะ ไหนบอกจะเล่าอะไรให้ฟังไง!!'
"มากับน้องชายสามีพี่ฮีชอลครับ ชื่อเรียวอุค"
'แรงวะเอาคนในบ้านด้วย ฮ่าๆ ว่าแต่หน้าตาเป็นไงวะ'
"น่ารัก.."ทงเฮตอบยิ้มๆ ก่อนจะเกาหัวแก้เขิน หน้าของคิบอมที่กำลังอีกฝากของประเทศอึ้งกับการเขินของทงเฮ โธ่!เกิดมาไม่เคยเห็นมันเขินใครเลยให้ตายเถอะ!!
'คังอินมึงมานี่ดิ่!! ไอ้ทงเฮแม่งมีแฟนแล้วนะเว้ย'
"แฟนอะไรเล่า เขาไม่ได้ชอบผมเสียหน่อย"
'มีคนไม่ชอบลีทงเฮด้วยหรอไง'เสียงคังอินตอบกลับมา ก่อนจะโบกมือให้ทงเฮในจอ�
"พูดอย่างกับผมหล่อเลือกได้งั้นแหละ"คำพูดที่คิบอมกับคังอินต้องกุมขมับ มึงนะเลือกได้เป็นล้านคนเลยกูจะบอกให้!!
"ทงเฮ ทำอะไรอยู่หรอ?"เสียงหวานๆของเรียวอุคเอ่ยขึ้นขณะที่เช็ดผมอยู่ ทำให้คิบอมกับคังอินได้ยินด้วย
"คุยสไก้ปกับเพื่อนนะครับตัวเล็ก"
'ตัวเล็กไรวะ เห้ยๆเรียกเขามาให้กูดูหน่อยสิวะ!'
"ไม่เอาครับ อย่าเลย"
'หวงหรือ แหมทงเฮออกหน้านะ ไหนบอกไม่ใช่แฟนไงละ!'
"ไหนเพื่อนของทงเฮ ดูบ้างสิ^^"เรียวอุคเดินมาที่จ้องที่กล้องอยู่ติดอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์สีขาวของทงเฮ ดวงตากลมๆกระพริบปริบๆเมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนในหน้าจอ พร้อมกับมอบรอยยิ้มให้
คิบอมกับคังอินได้แต่โบกมือให้น้อยๆ ก่อนจะผลักกันไปมาอย่างเขินๆ เรียวอุคโบกมือให้แล้วเดินไปเช็ดผมที่ข้างเตียงแทน
'ไอเหี้ยโคตรน่ารักเลยวะทงเฮ!!!!!'
ยามค่ำคืนที่มีแสงไฟเต็มทั่วท้องถนนแห่งนี้ ลมหนาวๆพัดพาให้ผู้คนต้องเหน็บหนาวกันมากขึ้น หิมะโปรยปรายตามทั่วท้องถนน ทงเฮเดินจูงมือคนตัวเล็กมาเรื่อยๆ จนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ญี่ปุ่น ข้างในเต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดรวมถึงต้นซากุระที่มีเพียงหิมะปลกคลุมอยู่ เรียวอุคเอียงคอเล็กน้อยนึกแปลกใจที่ทำไมทงเฮพาเขามาที่มืดๆแบบนี้
"เรากำลังจะไปไหนทงเฮ"เรียวอุคถาม
"เรียวอุคดูต้นไม้ยักษ์ต้นนั้นสิครับ"ทงเฮชี้ให้ดู คนตัวเล็กมองต้นไม้ที่สูงใหญ่กว่าต้นอื่นๆในสวนสาธารณะแห่งนี้อย่างไม่เข้าใจ
"มันมีอะไรหรือ?"
"มันก็แค่ต้นไม้ทั่วไปธรรมดาใช่ไหมละ"
"อื้อใช่.."
"ลองไปดูใกล้ๆสิ ไปหาปุ่มดู"
"ต้นไม้อะไรมีปุ่ม??"เรียวอุคอย่างสงสัย แต่ทงเฮไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้คนตรงหน้า เรียวอุคเดินไปแตะเปลือกไม้เบาๆ ก่อนจะคลำไปทั่วเพื่อหาปุ่มที่ทงเฮบอกก่อนจะเจอและจิ้มมันเบาๆ
ต้นไม้ใหญ่ที่แสนธรรม กลับมีแสงไฟสว่างจ้าเหมือนต้นคริสมาสตร์แต่สวยกว่าทุกต้นและใหญ่กว่าทุกต้นที่เขาเคยพบเห็น เพลงทำนองน่ารักๆบรรเลงขึ้นเบาๆอย่างครึกครื้น ปลายต้นสูงๆมีดาวสว่างจ้าและมีตัวหนังสือสีชมพู เขียนว่า RW . �เสียงพลุดังลั่นๆอยู่ไม่ไกลนักบ่งบอกให้รู้ว่าถึงเวลาเที่ยงคืนแล้วคือวันคริสมาสตร์แล้ว ทงเฮเดินไปกุมมือคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มกว้างให้
"สุขสันต์วันคริสมาสต์ครับตัวเล็ก.."
"ทงเฮ..คุณทำมันให้ผมหรือ"เรียวอุคเอ่ยอย่างตื้นตัน
"ครับต้นคริสมาสต์ของคุณคนเดียว ชอบไหมครับ?"
"ชอบสิ ชอบมากๆขอบคุณมากนะครับทงเฮ!!"เรียวอุคบีบมือทงเฮแน่น
"อ่า..หนาวจังนะครับเรียวอุค^^"ทงเฮบอกขณะที่หิมะโปรยปรายท่ามกลางของคนทั้งสองที่ยืนกุมมือกันอยู่และมีแสงจากต้นคริสมาสต์ส่องประกายวิววับ
"หนาวเหมือนกัน...ผม...ผมฝันอยู่หรือป่าวครับทงเฮ?"
"ถ้ามันเป็นความฝัน ช่วยทำให้ผมฝันดีแบบนี้ไปตลอดนะครับเรียวอุค"
"ทำไมคุณถึงสนใจ..ฮึก...คนไม่มีค่าอย่างผม"เรียวอุคสะอื้นเบาๆ
"คุณมีค่าที่สุดในชีวิตของผม..."
"ฮึกก...ฮืออ...ทงเฮ"
"กอดนะครับตัวเล็ก"
"อื้อ..กอดสิ"
ร่างสูงใช้แขนข้างนึงโอบรัดคนตรงหน้าให้มาสู่อ้อมอกแกร่งของเขา และใช้มือหนานั้นปากน้ำตาอุ่นๆออกอย่างเบามือ เรียวอุคซกเข้ามาความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากใครนอกจากซองมินกับฮีชอลพี่ชายสองคนที่ดีที่สุดของเขา และตอนนี้ผู้ชายตรงหน้านี้กำลังมอบความอุ่นให้เขาเช่นกัน
"รู้หรือครับว่าผมจะกอดแบบไหน?"ทงเฮแหย่เล่น โดยการกอดรัดให้คนตรงหน้าเข้ามาสู่อ้อมอกของเขามากยิ่งขึ้นก่อนจะเชยคางเล็กนั้นให้สบตากับเขา
"อื้อทงเฮ ปล่อยนะแน่นอะ!"เรียวอุคดิ้นเบาๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวคนตรงหน้าแต่อย่างใด แต่เขาเขินสายตาคู่นั้นเสียมากกว่า
หิมะที่โปรยปรายหนาวเหน็บเท่าไหร่ก็สู้ความอบอุ่นที่ทงเฮมอบให้เรียวอุคไม่ได้เลย ร่างสูงที่โอบกอดคนตรงหน้าแน่นราวกับกลัวจะลอยหายไปไหน มือหนาที่เชยคางมนให้สบตาของตนอยู่ ดวงตากลมโตมองดวงตาคมสั่นระริกด้วยความหวั่นไหว ...
"คิมเรียวอุค..ผมรักคุณ"
TBC.."ตัวเล็กครับผมขอโทษ!"ทงเฮรีบผละออกจากไหล่นุ่มๆนั้น ก่อนจะรีบขอโทษ
"ขอโทษทำไมหรือ?"
"ผมไม่ได้ตั้งนะครับ คือ..ผมเหนื่อย"
"ทงเฮนอนกรนด้วยแหละตลกจัง^^"
"จริงหรือครับ อายจัง..แต่ตัวเล็กไม่โกรธนะครับที่ผมไปซบ"ทงเฮกล่าว
"ไม่หรอก..ไปกันเถอะทงเฮผมอยากเดินเล่นแล้วนะ!!"เรียวอุคตอบก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าของตัวเองเตรียมลงจากเครื่องบิน ทงเฮพยักหน้าก่อนจะหยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปพร้อมกัน
ภายในสนามบินมีผู้คนมากมายที่มาเที่ยวและฉลองคริสมาสตร์ที่กำลังจะถึงนี่ที่ญี่ปุ่น ดินแดนแห่งความสวยงามและอบอุ่น บรรยากาศสวยๆ หิมะปกคลุมไปทั่วเหมาะกับคู่รักและครอบครัวที่เลือกจะมาผ่อนคลายที่นี่อย่างมาก ทงเฮจูงมือคนตัวเล็กตลอดทางเผื่อไม่ให้หลงไปไหน
"เราจะไปเช็คอินที่โรงแรมก่อนนะครับ แล้วผมจะพาตัวเล็กไปทานข้าว"ทงเฮบอกขณะที่โบกแท็กซี่
"แล้วทงเฮพาผมไปกินขนมด้วยนะ ช้อปปิ้งด้วย"เรียวอุคอ้อน
"แน่นอนครับ ผมจะพาไปเดินเล่นกินทุกอย่างที่ตัวเล็กอยากจะทำเลย"
"ทงเฮ.."เรียวอุคบีบมือร่างสูงแน่น ความรู้สึกที่ไม่รู้จะบอกอย่างไร มันเต็มล้นไปทั้งใจจนบอกไม่ถูก รู้แค่เขาไม่หนาวอีกต่อไปทั้งๆที่หิมะตกขนาดนี้ แต่ทำไมเขาอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย
"ครับตัวเล็ก มีอะไรหรือป่าวทำไมบีบมือผมแน่นจัง"
"ป่าวหรอก ไปกันเถอะอยากเที่ยวกับทงเฮจะแย่แล้ว^^"เรียวตอบพร้อมรอยยิ้มที่สดใส หัวใจที่เต้นแรงของทงเฮแทบหลุดออกมา ภาพตรงหน้ามันช่างน่ารักจริงๆ เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหมว่าเรียวอุคอยากจะเที่ยวกับเขา ทงเฮเขินที่สุดเลย
ทงเฮกำลังเช็คอินอยู่ที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากที่เที่ยวต่างๆที่ทงเฮอยากจะพาเรียวอุคไปมากนักแต่เหมือนการสื่อสารกับคนที่นี่ค่อนข้างลำบากนิดหน่อยทำให้ใช้เวลานานในการเช็คอิน เรียวอุคมองนู้นนี่ในโรงแรมไปเรื่อยแต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะมือของเขาถูกร่างสูงกุมไว้ไม่ให้ไปไหนนะซิ
"ซานต้าครอส!"เรียวอุคร้องขึ้นเมื่อเจอชายหนุ่มแต่งตัวเป็นซานต้าครอสสีแดงพร้อมวิกสีขาวกับเคราสีขาวพร้อมแว่นตากลมๆ หัวเราะยิ้มอย่างใจดี เด็กๆหลายคนวิ่งเข้าไปกอดและขอของขวัญมากมายก่อนที่ซานต้าครอสจะหันมายิ้มกว้างให้เรียวอุคที่อยู่หน้าเคาเตอร์เช็คอินอยู่นั้น
"สวัสดีครับหนุ่มน้อย อยากถ่ายรูปกับซานต้าครอสหรือป่าวละ"ซานต้าครอสเอ่ยอย่างอารมณ์ดี คนตัวเล็กพยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้างผละมือออกจากทงเฮแล้วตรงเข้าไปหาซานต้าครอส แขนของซานต้าโอบเอวเรียวอุคอย่างฉวยโอกาสก่อนจะยิ้มให้กล้องกับเรียวอุค � �ทงเฮหันขวับมาเมื่อมือเล็กผละออกจากเขาก่อนจะไม่พอใจกับการโอบของซานต้าคนนั้น
"ขอบคุณครับซานต้า"เรียวอุคกล่าวพร้อมกับโค้งขอบคุณ แล้วโบกมือบ้ายบายให้
"เรียวอุค!!ทำไมไปให้เขาโอบแบบนั้นละ"ทงเฮถาม
"คุณลุงซานต้าใจดีออกนะทงเฮ ผมอยากเจอซานต้ามานานแล้วทำไมโอบไม่ได้ละ?"
"เขาแค่แต่งตัวเหมือนซานต้าครอสเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ตัวจริง"
"ช่างเถอะ ยังไงเขาก็น่ารักอยู่ดีแหละ^^"เรียวอุคยิ้มกว้างก่อนจะมองรูปในกล้อง ทงเฮเดินสะบัดไปที่ลิฟต์อย่่างไม่พอใจ ใช่สิ...เขาไม่น่ารักนิ�
"ทงเฮไปไหน รอผมด้วย"
"เอาของไปเก็บบนห้องก่อนไงครับ"ทงเฮตอบเรียบๆ ทำไมเรียวอุครู้สึกแปลกๆ
ทั้งสองเดินขึ้นลิฟต์มาเงียบๆที่ชั้น 9 . และไปที่ห้องพักห้องหนึ่ง ห้องพักที่แสนหรูและน่ารัก ตบแต่งด้วยโทนสีขาวม่วงอ่อนๆ แถมติดหน้าต่างกว้างๆที่มองทิวทัศน์รอบๆเมืองได้สวยงาม เตียงคู่ขนาดใหญ่นุ่มน่านอน อยู่กลางห้อง ทงเฮขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ผมบอกเขาให้เอาสองเตียงนะ!"ทงเฮเอ่ย
"อ้าว แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้งนอนด้วยกันเนี่ยแหละ"เรียวอุคตอบแบบไม่ได้ใส่ใจก่อนจะมองวิวรอบๆเมืองที่หน้าต่างนั้น
"อย่าเที่ยวนอนกับคนอื่นง่ายๆสิครับ รวมถึงให้โอบง่ายๆด้วย"ทงเฮบอก ก่อนจะรู้สึกผิดที่โผล่งคำพูดไม่ดีออกไป เขาไม่ได้ตั้งใจจะสื่อแบบนั้นหรอกแค่เขาหวงคนตัวเล็กต่างหาก
"ผม..มันสกปรก"เรียวอุคเอ่ย ก่อนสีหน้าจะสลดไป น้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลออกมาตามแก้มสวย
ทงเฮปาดมันออกเบาๆ ก่อนจะขอโทษอีกครั้ง
"ผมไม่ได้ตั้งจะหมายความว่างั้นนะ ผม..."
"ผมเข้าใจก็ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ...."
"ไม่ใช่นะคุณไม่ใช่เรียวอุค ผมขอโทษนะครับผมแค่หวงเรียวอุค....แค่นั้นจริงๆ"
"หวงงั้นหรือ.....หวงผมทำไม"
นั้นแหละคำถามที่ทงเฮก็ถามตัวเองเหมือนกัน หวงทำไม หึงทำไม ? เขาไม่รู้จะตอบคนตรงหน้าอย่างไรดีนอกจากกุมมือคนตรงไว้ก่อนจะจุมพิตเบาๆเป็นการขอโทษ
"ผมจะพาตัวเล็กเที่ยวเยอะๆเป็นการไถ่โทษนะครับ"ทงเฮตอบก่อนจะหยิบหมวกไหมพรมสวมให้เรียวอุคอีกครั้งและจูงมือคนตรงหน้าให้ออกไปด้วยกัน
ทงเฮ..ทำไมคุณไม่ตอบผม ผมอยากได้ยินคำตอบจากคุณ
หิมะที่ตกอยู่บริเวณรอบๆเมืองทำให้ผู้คนหนาวสั่นและเดินจูงมือกันให้ความอบอุ่น ต้นไม้ต่างๆที่มีหิมะปกคลุมช่างสวยงามเหลือเกิน ผู้คนเดินขวักไขว่มากมายกันซื้อของเพราะคืนนี้เป็นคืนคริสมาสตร์อีฟ ก็ต้องเตรียมของขวัญกันได้แล้ว
ขอบคุณพระเจ้านะครับที่ลมหนาวปีนี้ท่านประทานความอุ่นมาให้เรียวอุคคนนี้ ..
ทงเฮพาเรียวอุคมากินอาหารญี่ปุ่นมากมาย เรียวอุคกินเยอะไปทีเดียวจากนั้นก็ไปซื้อคุกกี้ขนมผิงกล่องใหญ่สำหรับพี่ฮีชอลและพี่ซองมิน รวมถึงไวน์ราคาแพงสำหรับคยูฮยอน ทงเฮแปลกใจนิดๆที่เรียวอุคไม่พูดเยซองสักคำ �...แปลก...
"ไม่ซื้อของไปฝากพี่เยซองหน่อยหรือครับ"ทงเฮถาม
"อ่อ..ซื้ออะไรดีนะ"เรียวอุคถามทงเฮ ก่อนจะไปหยิบคุกกี้อีกกล่องเพื่อจะซื้อให้เยซอง
"ซื้อผ้าพันคอดีกว่าไหมครับ ดูแล้วพี่เยซองคงไม่ทานคุกกี้มากนักหรอกครับ"ทงเฮบอก เรียวอุคพยักหน้าเบาๆก่อนจะไปเลือกผ้าพันคอสีเทาสวยให้เยซองอย่างไม่เต็มใจนัก ทงเฮยิ้มก่อนจะจูงมือเรียวอุคไปจ่ายเงินและพาเรียวอุคไปหาร้านกาแฟทานกัน
"อร่อยจัง^^"เรียวอุคกินเค้กบลูเบอรี่เข้าไปคำโตอย่างน่ารักพร้อมดื่มช้อคโกแลตร้อนๆในขณะที่ทงเฮสำหรับส่งอีเมล์ไปอวยพรผู้จัดการร้านอาหารตัวแสบอย่างคิบอมกับคังอิน
"ทานเยอะๆนะครับ อีกชิ้นก็ได้นะ"ทงเฮบอกพลางหยิบทิชชู่ไปเช็ดที่มุมปากของคนตัวเล็ก เรียวอุคตักเค้กชิ้นเล็กๆก่อนจะส่งเข้าปากทงเฮ ร่างสูงยิ้มเขินกับการกระทำน่ารักนี้
"ตัวเล็กคืนนี้อยากไปดูต้นคริมาสตร์ยักษ์ไหมครับ?"
"อยากซิ! ทงเฮพาไปนะๆๆๆๆ"เรียวอุคอ้อนอีกครั้ง
"แน่นอนครับ แต่เราต้องเอาของไปเก็บที่โรงแรมก่อนนะ แล้วตัวเล็กต้องทานอาหารเย็นเยอะๆด้วยนะ ตกลงไหมครับ?"ทงเฮบอก
"ได้เลย ทงเฮใจดีที่สุดเลย!"
ร่างสูงของทงเฮล้มตัวนอนลงที่เตียงนุ่ม ในขณะที่รอคนตัวเล็กอาบน้ำอยู่เตรียมตัวจะออกไปทานอาหารเย็นข้างนอกพร้อมกับดูต้นคริสมาสต์ยักษ์ที่สัญญากันเอาไว้ มือหนาหยิบคอมพิวเตอร์สีขาวนั้นขึ้นมาก่อนจะตัดสินใจสไกป์ไปหาคิบอมที่ฝรั่งเศสเพื่อทักทายในวันคริมาสต์อีฟ
'ทงเฮเว้ยย ไม่ได้ออนไลน์นานเลยนะเป็นไงมั่ง!'
"ก็ดีครับตอนนี้อยู่ญี่ปุ่นครับ"
'ไปเที่ยวหรือ เป็นไงสนุกไหมละ'
"สนุกครับ หนาวสุดๆแต่ก็สวยสุดๆไปเลยนะครับ"
'เห้ยแล้วไปกับใครวะ ไหนบอกจะเล่าอะไรให้ฟังไง!!'
"มากับน้องชายสามีพี่ฮีชอลครับ ชื่อเรียวอุค"
'แรงวะเอาคนในบ้านด้วย ฮ่าๆ ว่าแต่หน้าตาเป็นไงวะ'
"น่ารัก.."ทงเฮตอบยิ้มๆ ก่อนจะเกาหัวแก้เขิน หน้าของคิบอมที่กำลังอีกฝากของประเทศอึ้งกับการเขินของทงเฮ โธ่!เกิดมาไม่เคยเห็นมันเขินใครเลยให้ตายเถอะ!!
'คังอินมึงมานี่ดิ่!! ไอ้ทงเฮแม่งมีแฟนแล้วนะเว้ย'
"แฟนอะไรเล่า เขาไม่ได้ชอบผมเสียหน่อย"
'มีคนไม่ชอบลีทงเฮด้วยหรอไง'เสียงคังอินตอบกลับมา ก่อนจะโบกมือให้ทงเฮในจอ�
"พูดอย่างกับผมหล่อเลือกได้งั้นแหละ"คำพูดที่คิบอมกับคังอินต้องกุมขมับ มึงนะเลือกได้เป็นล้านคนเลยกูจะบอกให้!!
"ทงเฮ ทำอะไรอยู่หรอ?"เสียงหวานๆของเรียวอุคเอ่ยขึ้นขณะที่เช็ดผมอยู่ ทำให้คิบอมกับคังอินได้ยินด้วย
"คุยสไก้ปกับเพื่อนนะครับตัวเล็ก"
'ตัวเล็กไรวะ เห้ยๆเรียกเขามาให้กูดูหน่อยสิวะ!'
"ไม่เอาครับ อย่าเลย"
'หวงหรือ แหมทงเฮออกหน้านะ ไหนบอกไม่ใช่แฟนไงละ!'
"ไหนเพื่อนของทงเฮ ดูบ้างสิ^^"เรียวอุคเดินมาที่จ้องที่กล้องอยู่ติดอยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์สีขาวของทงเฮ ดวงตากลมๆกระพริบปริบๆเมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนในหน้าจอ พร้อมกับมอบรอยยิ้มให้
คิบอมกับคังอินได้แต่โบกมือให้น้อยๆ ก่อนจะผลักกันไปมาอย่างเขินๆ เรียวอุคโบกมือให้แล้วเดินไปเช็ดผมที่ข้างเตียงแทน
'ไอเหี้ยโคตรน่ารักเลยวะทงเฮ!!!!!'
ยามค่ำคืนที่มีแสงไฟเต็มทั่วท้องถนนแห่งนี้ ลมหนาวๆพัดพาให้ผู้คนต้องเหน็บหนาวกันมากขึ้น หิมะโปรยปรายตามทั่วท้องถนน ทงเฮเดินจูงมือคนตัวเล็กมาเรื่อยๆ จนถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่ญี่ปุ่น ข้างในเต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดรวมถึงต้นซากุระที่มีเพียงหิมะปลกคลุมอยู่ เรียวอุคเอียงคอเล็กน้อยนึกแปลกใจที่ทำไมทงเฮพาเขามาที่มืดๆแบบนี้
"เรากำลังจะไปไหนทงเฮ"เรียวอุคถาม
"เรียวอุคดูต้นไม้ยักษ์ต้นนั้นสิครับ"ทงเฮชี้ให้ดู คนตัวเล็กมองต้นไม้ที่สูงใหญ่กว่าต้นอื่นๆในสวนสาธารณะแห่งนี้อย่างไม่เข้าใจ
"มันมีอะไรหรือ?"
"มันก็แค่ต้นไม้ทั่วไปธรรมดาใช่ไหมละ"
"อื้อใช่.."
"ลองไปดูใกล้ๆสิ ไปหาปุ่มดู"
"ต้นไม้อะไรมีปุ่ม??"เรียวอุคอย่างสงสัย แต่ทงเฮไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มให้คนตรงหน้า เรียวอุคเดินไปแตะเปลือกไม้เบาๆ ก่อนจะคลำไปทั่วเพื่อหาปุ่มที่ทงเฮบอกก่อนจะเจอและจิ้มมันเบาๆ
ต้นไม้ใหญ่ที่แสนธรรม กลับมีแสงไฟสว่างจ้าเหมือนต้นคริสมาสตร์แต่สวยกว่าทุกต้นและใหญ่กว่าทุกต้นที่เขาเคยพบเห็น เพลงทำนองน่ารักๆบรรเลงขึ้นเบาๆอย่างครึกครื้น ปลายต้นสูงๆมีดาวสว่างจ้าและมีตัวหนังสือสีชมพู เขียนว่า RW . �เสียงพลุดังลั่นๆอยู่ไม่ไกลนักบ่งบอกให้รู้ว่าถึงเวลาเที่ยงคืนแล้วคือวันคริสมาสตร์แล้ว ทงเฮเดินไปกุมมือคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มกว้างให้
"สุขสันต์วันคริสมาสต์ครับตัวเล็ก.."
"ทงเฮ..คุณทำมันให้ผมหรือ"เรียวอุคเอ่ยอย่างตื้นตัน
"ครับต้นคริสมาสต์ของคุณคนเดียว ชอบไหมครับ?"
"ชอบสิ ชอบมากๆขอบคุณมากนะครับทงเฮ!!"เรียวอุคบีบมือทงเฮแน่น
"อ่า..หนาวจังนะครับเรียวอุค^^"ทงเฮบอกขณะที่หิมะโปรยปรายท่ามกลางของคนทั้งสองที่ยืนกุมมือกันอยู่และมีแสงจากต้นคริสมาสต์ส่องประกายวิววับ
"หนาวเหมือนกัน...ผม...ผมฝันอยู่หรือป่าวครับทงเฮ?"
"ถ้ามันเป็นความฝัน ช่วยทำให้ผมฝันดีแบบนี้ไปตลอดนะครับเรียวอุค"
"ทำไมคุณถึงสนใจ..ฮึก...คนไม่มีค่าอย่างผม"เรียวอุคสะอื้นเบาๆ
"คุณมีค่าที่สุดในชีวิตของผม..."
"ฮึกก...ฮืออ...ทงเฮ"
"กอดนะครับตัวเล็ก"
"อื้อ..กอดสิ"
ร่างสูงใช้แขนข้างนึงโอบรัดคนตรงหน้าให้มาสู่อ้อมอกแกร่งของเขา และใช้มือหนานั้นปากน้ำตาอุ่นๆออกอย่างเบามือ เรียวอุคซกเข้ามาความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับจากใครนอกจากซองมินกับฮีชอลพี่ชายสองคนที่ดีที่สุดของเขา และตอนนี้ผู้ชายตรงหน้านี้กำลังมอบความอุ่นให้เขาเช่นกัน
"รู้หรือครับว่าผมจะกอดแบบไหน?"ทงเฮแหย่เล่น โดยการกอดรัดให้คนตรงหน้าเข้ามาสู่อ้อมอกของเขามากยิ่งขึ้นก่อนจะเชยคางเล็กนั้นให้สบตากับเขา
"อื้อทงเฮ ปล่อยนะแน่นอะ!"เรียวอุคดิ้นเบาๆ ไม่ได้รู้สึกกลัวคนตรงหน้าแต่อย่างใด แต่เขาเขินสายตาคู่นั้นเสียมากกว่า
หิมะที่โปรยปรายหนาวเหน็บเท่าไหร่ก็สู้ความอบอุ่นที่ทงเฮมอบให้เรียวอุคไม่ได้เลย ร่างสูงที่โอบกอดคนตรงหน้าแน่นราวกับกลัวจะลอยหายไปไหน มือหนาที่เชยคางมนให้สบตาของตนอยู่ ดวงตากลมโตมองดวงตาคมสั่นระริกด้วยความหวั่นไหว ...
"คิมเรียวอุค..ผมรักคุณ"
*กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขินทงเฮ*
แต่งเองเขินเองคะ 555555555555555555555555
ขอโทษน้าที่ช้ามากๆ ไม่มีเวลาเท่าไหร่เลย TTคิดถึงทุกคนนะคะ จุ้บๆ
เรื่องราวหวานๆจะหมดแล้ว ?? ได้เวลาถึงแก่นเรื่องซักทีน้า !!
ติดตามตอนต่อไปคะ!
'ทำไมละลีทงเฮ ฉันอยากจะได้ของๆฉันคืนมันผิดตรงไหน!'
'อยากมากก็เข้ามาแย่งเอาสิเยซอง!'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น